index.html

BIBLIJA ZA NOVO DOBA

DOBRO DOŠLI U SVET ISTINITE SPOZNAJE

SPOZNAJOM SEBE RASTETE OD LIČNOSTI DO APSOLUTA

PROSVETLJENJE RAZUMEVANJEM I ZNANJEM

NAPOMENA ČITAOCU

    Svaki čovek ima slobodnu volju i potencijalnu mogućnost razvoja do  jedinstva u Božanskom.

    Spoznaje i iskustva iznešena u ovoj knjizi su znak dobre volje i podrške onima koji tragaju za proširenjem svoga uma i svoje svesnosti, kao i onima koji tragaju za bogospoznajom. Sadržaj knjige su vlastite spoznaje i iskustva uslovljene milosti božijom i reinkarnaciskim iskustvima ličnisti u mom individualnom biću, koje mogu služiti i drugima, kao orijentiri na ličnom putu razvoja pojedinca, koji o svemu odlučuje slobodnom voljom.

Pisac knjige i izdavač, ne podležu odgovornosti za pogrešno razumevanje ili zloupotrebu sadržaja i informacija iznetih u ovoj knjizi.

Sa milošću Božijom - dobro sa dobrim u sinergiji boljeg.

Autor

POGLED CELOVITOM SPOZNAJOM

U špici razvoja materijalizma i objektivne svesnosti u početku dvadeset prvog veka, oseća se miris slobode u svim delovima sveta i u svim oblastima manifestacije na zemlji. Ta sloboda dolazi osvitanjem humanog evolutivnog ljudskog razvoja na zemlji sa poimanjem novog čovekovog pogleda na svet koji bazira na celovitoj spoznaji. Celovita spoznaja obuhvata sintezu aspekata i iskustava čulne, odnosno (umne spoznaje) sa kojom čovečanstvo prvo razvija objektivnu svesnost pod uticajem slobodne volje, kao čovekove spoljne spoznaje, i sa aspektom otkrivanja i primene intuitivne spoznaje, odnosno unutarnje spoznaje koja pretstavlja vid duhovne spoznaje, koja se zasniva  na svesti i božanskoj volji.

   Ovaj novi pogled na svet polazi od shvatanja relativnosti i višedimenzijalnosti u postojanju i otvara perspektivu celovitoj spoznaji, odnosno spoznaji istina u manifestaciji i postojanju, što je u znatnoj meri drugačije od viđenja i tumačenja sveta i postojanja kroz samo umnu ili objektivnu svesnost.

   Mnogi misle da je ovaj pogled i pristup preuranjen, međutim nije, jer on počinje da se pojavljuje u mnogim tačkama ovoga sveta.

   Poimanje ukupnog stvaranja postojanja i manifestacije sa stanovišta celovite spoznaje iskusio sam u drugoj polovini dvadesetog veka, a izdato je u Beogradu kroz pet odvojenih knjižica, i pošto iste obuhvataju celinu sa stanovišta celovite spoznaje, što asocira na cilj BIBLIJEda objasni cilj nastanka i postojanja sveta  , zbog čega  je i dat naslov ove knige kao celine   ,,BIBLIJA ZA NOVO DOBA, koja je pripremljena za objavljivanje i izdavanje početkom dvadeset prvog veka. 

    Cilj ovoga poduhvata je da svakom pojedincu i svim njegovim zajednicama ukaže na suštinu i potencijalnost čoveka u njegovoj evoluciji od životinje i ličnosti do bogo čoveka i večnosti.

KNJIGA I

PROCESI STVARANJA--SINERGIJA

U znak sećanja na roditelje

kojima sam ostao večno dužan

sećanja i ljubavi.

Ovu knjigu posvećujem

onima koji teže istinitim spoznajama -

bogospoznaji.

I. OSVRT NA KNJIGU

SINERGIJSKI NAPOR STVARANJA NOVE ZAJEDNIČKE ODGOVORNOSTI

Uprkos bolu, fizičkom i duševnom, svuda prisutnom oko nas i u nama, kraj panike koja često zahvata i omamljuje svest današnjeg planetarca, usred izmešanih manipulacija koje zamenjuju komunikacije među ljudima, u današnjem čovečanstvu nije ugašena duhovnost, ono blago koje grčki filozof-teolog, naš savremenik Panajotis Hristu, ovako izražava: ''Dobrota i mudrost nisu prirodno dodeljeni suštini čoveka , nego njegovoj duhovnoj sposobnosti, njegovoj energiji.''

O trajnoj mogućnosti razvijanja duhovnosti čoveka, o toj dragocenoj energiji,  o veri i nadi da stepen današnje planetarne svesti dozvoljava takvo trajno razvijanje i uvide, razmišljaju i sanjare umetnici, teolozi, filozofi, sociolozi, naučnici, stručnjaci modernog tipa, oni naučnici koji obnavljaju u čoveku zakon da je naučnik istovremeno mudrac, da je visoki stručnjak kvantne fizike ili savremene fiziologije sposoban da izlazi iz dosadašnje ograničenosti i prekoračuje poznato da bi smelo uključivao u nauku nepoznato, dosad označeno kao neizrecivo.

Uz zahvalnost našim čulima i analizi njhovih podataka našeg obrazovanog uma čovečanstvo je probudilo u sebi hrabrost intuitivnog prepoznavanja genskih i kosmičkih pamćenja, uranjanja u sebe samog, u najdublje slojeve duše, i dozvolilo  sebi da prizna neizmerljivu snagu ljubavi, koja je samo čovek, kao živo biće, sposoban, kao i gorde svesti da je koliko god sićušan na prvi pogled i on jedno delotvorno, kreativno kosmičko biće.

   Shvatila sam delo Draga Bjelice kao dokaz moćne struje nove svežine koja se širi kroz našu umornu svetsku porodicu. Učestali su: odgonetanja i utopije, istraživanja dosad skrivenih resursa čovekove inteligencije, smeli odgovori uvaženih profesora da se u svakom čoveku nalazi talenat (prof..N. N. Ljubimov), ili filozofa da je današnji primerak čoveka nedostojan , jer je današnji čovek uspavan, omamljen (Bela Hamvaš)...

   Shvatila sam trud Draga Bjelice kao pomoć svakom pojedincu da se ne miri sa datim, sa gotovim, sa ponuđenim, već da uključi svoju energiju u sinergijski napor stvaranja nove zajedničke odgovornosti radi opšte dobrobiti i evolucije za živa bića ove planete .

23.01.2004.                                                                   Jara Ribnikar

POKUŠAJ SPOZNAJNOG UDARA

(Drago Bjelica, Procesi stvaranja - sinergija, Svet istinite spoznaje)

   Sudaren sa tragičnom spoznajom o ljudskom poslanju na Zemlji, nemali broj intelektualaca, koji se ne mire s tom spoznajom, pokušava da je nadgradi, porazi, razumski, i ovostrano i onostrano, nadiđe i ponizi.       Čine to nekom neobičnom sintezom cjelokupnih filozofsko-teoloških i psiholoških dokučivanja krajnjih istina, koje će nas osloboditi tlapnje, straha, napetosti i slutnje bliskoprijetećeg kraja. Među takve spada Drago Bjelica sa neobičnim, zaista rijetkim i po mnogo čemu čudnovatim rukopisom, kome je dao ime sinergija, pojam koji nisam pronašao ni kod svestrano obaviještenog Petra Skoka , pa ni kod  aktuelnog Dragana Krstića . Milan Vujaklija daje neke elementarne naznake , a Bratoljub Klaić izvodi značenje riječi iz anatomskih destrukcija .

   Tako nas je i sa samim pojmom bavljenja filozofskom herezom Bjelica doveo u dilemu: šta je to, zapravo sinergija. Stari Latini nas upućuju na znamenitu izreku Sine loco et anno, bibliografski izraz koji nam ništa ovde ne pomaže, a Vujaklija daje nešto više: veli da je sinergija ''zajedničko delovanje, saradnja, pomaganje, udruživanje više organa (mišića) radi obavljanja neke radnje ili nekog pokreta'' .

 Tako smo, dakle, prikovani uz sami tekst D. Bjelice iz kojeg saznajemo osnovno: sinergija je u tokovima dinamičkog ispoljavanja duha i svesti i protiče kroz ''sinergetsku tranziciju uma''. On kroz gustu šumu simbola zatvorenog značaja pojašnjava  ''sinergetski pristup ispoljavanja'', ali je suštastvo ove neobične proze u pokušaju spoznajnog udara, kako sam naslovio ovaj skromni prilog, odnosno u prikradanju ''subjekta razvoju objektivne svijesti''. Pisac kroz teško prohodan tekst ulazi u polje zasađeno nebrojenim zagonetkama uma i razuma ,''viših oblika svijesti i ukupne evolucije'' . Sumarni sud, začudan i pun poštovanja, može se svesti na jedinstven afirmativni zaključak, jer je ova knjiga ne velikih dimenzija razumskog iskustva mnogobrojnih disciplina, među kojima je filozofska, psihološka , kako već rekosmo, u centru meditacije i nirvanske koncentracije.

   I u pravu je Vukajlija kad sinergizam definiše kao''učenje o sadejstvu ljudi u težnji za svojim popravljanjem i sticanjem blaženstva'' . Cijeli ovaj rukopis odiše upravo tim nastojanjem -da se kosmička neuništiva čestica zvana čovjek sačuva kao trajni svijedok planetarnog umnog i razumskog zbivanja. U prvoj rečenici svoga traktata Bjelica veli:

   Sve što je ispoljeno u kosmosu , a ono obuhvata vidljivo i za naše poimanje nevidlivo, u nekoj je vezi i ravnoteži. Spoznajući od svega što je ispoljeno, i za naše poimanje neispoljeno, ulazio sam u relativnost i uzročnost ispoljavanja sebe i ostalih svetova postojanja na Zemlji , u vasioni i kosmosu. Te procese i zakonitosti stvaranja i ispoljavanja nazvao sam za sada poznatim terminom stvaranja novog, odnosno sinergijom.

Bjelica svoju početnu maksimu završava posve razgovjetnim jezikom :''Svest je uzrok ispoljavanja , a kosmos i sve što se u njemu ispoljava je model ispoljavanja i evolucije svesti !''

Pisac je, dakle, objasnio sebe i rekao šta je želio da kaže, a nama ostaje da odgonetnemo mnogobrojne njegove sintagme čiji su korjenovi u antičkoj filozofiji i Starom zavjetu, a izvorišta u modernim socijologijama filozofije i psihologije, kvantne fizike i kosmologije. On se kratkim svojim radom otisnuo, kako bi rekao Hajdeger, vrlo daleko, pa nije ni čudo što u završnoj objekciji, na svoj način objašnjava to otiskivanje u kosmičke daljine: Od pojedinaca koji su čitali moje materijale imao sam primedaba da sve nije dovoljno jasno, što mi je shvatljivo, jer na pedesetak stranica nije se mogla precizno izraziti doktrina relativnog ispoljavanja  trajanja od više milijardi godina. Materijal ima holistički pristup, i ima mogućnost indukcije , jer u sebi sadrži zakonitosti ispoljavanja od početka do kraja evolucije kosmosa i čoveka , što izraženo na skali našeg vremena nije kraće od 32 milijarde godina. Samo ljudi sa veoma širokim spoznajama, i duhovno razvijeni ljud sa reinkarnaciskom zrelošćui, mogu prepoznati ovde izražene suštine...

   Sada smo shvatili bezmalo sve : trajna ljudska težnja za spoznajom osnovni je uzrok spoznavanja ''kosmičke doktrine''. Bjelica vjeruje da u ''relativnosti ne postoje nedostižnosti''. Svakako - ne. Ali, moramo ih uvažavati kao stav jednog osobenog modernog srpskog intelektualca, koji u svoje prenapućeno štivo ukiva iskustva ''kosmičkih visina'', i  čvrsto vjeruje da se sinergetskim pristupom stiže u svet istinite spoznaje. A za takvom spoznajom čovečanstvo traga , podižući se visoko i padajući ničice, od svoga postanja, od vavilonske zbrke, koja i danas traje...

Akademik Neđo Šipovac

I. UVOD

    Od detinjstva su me interesovala određena pitanja iz oblasti postojanja, kao što su vreme, kretanje, brzina, memorija, stanja svesti, relativnost u postojanju, kao i spoznaja sebe. Za vreme rada i uposlenosti, pored tekućih poslova, moja zainteresovanost je bila i na traženju odgovora na pomenuta i slična pitanja u  raznim oblastima nauke, filozofije, religije i graničnih oblasti.

      Sinergija, kao procesi  stvaranja i ispoljavanja u postojanju i privređivanju bila je moja preokupacija i  u radnom i u slobodnom vremenu, a određene promene u sebi sam koristio u svom tekućem radu*. Početkom 1992. godine postao sam izbeglica, zbog ratnih dejstava u zemlji u kojoj sam do tada živeo i radio. Gubljenje   materijalnih i radnih prava, a  time i ekonomske i socijalne slobode,  ograničilo je većinu mojih aktivnosti i interesovanja. Ova situacija mi je istovremeno otvorila slobodu duha, da se u potpunosti predam onim pitanjima koja su mi bila preokupacija celog života.

    Još dok sam bio u radnom odnosu uzeo sam doktorsku tezu Granice rasta. Teza se, doduše, odnosila na utvrđivanje granica razvoja i rasta privrede i društva. Samo naučni pristup nije mi mogao dati odgovore  na određena pitanja i procese razvoja, stvaranja i ispoljavanja koji se odvijaju multidimenzijalno, a ne samo u manifestaciji objektivnog sveta.

.         Baveći se ovim pitanjima došao sam u kontakt sa trojicom naučnih radnika,** koje je takođe intrigirala sinergija u akciji, u privredi i društvu.   Grupu je više interesovrala sinergija kroz organizaciju i efekte privređivanja, dok je mene više zani od grupe. mala   sinergija kao proces stvaranja i ispoljavanja kroz sva vremena i na svim nivoima postojanja, to je uslovilo izdvajanje moga delovanja u istraživanju i udaljavanju

    Godine  1993. moja prethodna traganja omogućila su dublje uvide  suštinskih   spoznaja  o stvaranju i  ispoljavanju i napisao sam rad ,,Dinamički procesi stvaranja i ispoljavanja-sinergija u celini i na svim planovima,,.  Moji poznanici koji su imali priliku da pročitaju materijal reagovali su na izraze koji nisu jednoznačno određeni u javnosti i nauci, pa sam odlučio da u samom uvodu razjasnim osnovne pojmove, i ukažem na neke suštine u procesima stvaranja i ispoljavanja. Narednih godina sam ulazio u detaljnije zakonitosti sinergije po raznim oblastima i planovima postojanja, što je i mene menjalo i uvoilo me u celovitu spoznaju, a rezultat toga je bilo izdato pet knjižica sa ovom vrstom pogleda na stvaranje , postojanje i manifestaciju što je dato u narednim naslovima knjiga.

     Pri svemu tome pojedina pitanja su davana u raznim aspektima, kako bi ukupna oblast bila pristupačnija čitaocu.

Radeći na  tezi Granice  rasta  i projektu Sinergija u akciji, a zatim na procesima stvaranja, ulazio sam u spoznaju  relativnosti ispoljavanja i multidimenzijalnosti svetova.

   Moja polazišta krenula su od određenih konstatacija!

  Objektivni svet je uslovljen pa i ograničen u ispoljavanju brzinama svetlosti, i drugim granicama čulnih osetila.   Mehanizam našeg  uma nastao je čulnim opažanjima koja se  temelje na frekfencijama do svetlosnih, i u  granicama drugih čulnih vibracija. Kosmičko postojanje, pa  i kompleksno čovekovo ispoljavanje, ima znatno veće mogućnosti i potencijalnosti od objektivnog ispoljavanja koje je samo jedan vid postojanja. 

Kompletna igra ili iluzija ispoljavanja apsolutne svesti u kosmičkom okviru samo je tranzicija sinergetskih transformacija do iskustva objektivnog sveta, i evolucije kroz transcendiranje sposobnosti reagovanja i umova do apsolutne svesti. 

  U čitavom ovom procesu žeđ za spoznajom, srećom i potvrđivanjem istine je uzrok sinergetske tranzicije, na svim nivoima umova i svesti na zemlji u vasioni i kosmosu. Volja čovekovog bića je izvor snage koja ga pokreće u manifestaciji  do iskustva i jedinstva u apsolutu odnosno apsolutnom postojanju.

  Kosmos je okvir  u kome se analogno ispoljavaju svi kosmički sadržaji u raznim formama postojanja, u kome je materijalno ispoljavanje samo jedan od oblika ispoljavanja. Objektivna svest, u uslovima naše vasione, evoluira do samosvesti, a samosvest do kosmičke svesti, koja je okvir ispoljavanja APSOLUTNE SVESTI. Svi oblici svesti su u matrici apsolutne svesti – APSOLUTNOG BOGA.

  Sve svesti su hijerarhijski umrežene i izvesno holografski povezane sa intuitivnim transverima, i po njihovim neispoljenim matricama odvijaju se involucija i evolucija  u Kosmosu, pa samim tim i u objektivnom svetu postojanja.

   Brzine kretanja iznad svetlosnih brzina i frekfencije izvan opsega naših čula , za umove su neispoljeni i nesaznajni procesi, dok postojanje egzistira i izvan ovih granica koje nisu opažljive čoveku sa spoljnim čulima.

  Svest u inerciji, a zatim i energiji započinje za um  neispoljeno, a zatim i ispoljeno manifestovanje.

Svesnost i kretanje uslovljavaju manifestaciju, a sa njom i ispoljavanje vremena.

Memorija je trag kretanja entiteta u odgovarajućem ambijentu i ona je uzrok ispoljavanju vremena u odgovarajućim umovima i svestima.

Kombinovanje i indukcije postojećeg sinergetski ispoljavaju novo i raznovrsno.

Vreme je posledica memorije i čini dimenziju za kretanje umova, kao novih oblika reagovanja.

Vreme je relativna dimenzija u ispoljavanju, i vremena su relativna u zavisnosti od umova i svesti.

   Kontinuitet sinergetskih procesa uvek je u sadašnjosti, kao što i život teče u sadašnjosti, a ta sadašnjost predstavlja večnost.

  Vreme je apstraktna tvorevina za kretanje i relativno ispoljavanje uma, pa i određenih oblika svesti.

    Onima na putu duhovnog razvoja putem razumevanja, izložena iskustva  mogu biti od koristi za širenje i integraciju uma i dostizanja do viših oblika svesti.

   Po zahtevu čitalaca ovog materijala na samom početku,, objašnjavam neke pojmove koji nisu jednoznačno određeni u ovome svetu, a koriste se u ovim materijalima.

SVEMIR je ono što jeste beskrajno, a u delu svemira pod uticajem apsolutne svesti  ispoljava se model kosmosa. U svemiru postoji mogućnost ispoljavanja više kosmosa. Svemir kao neograničeno polje ima potencijal inercije i oblik svesnosti koji je suprotan našem poimanju svesti.

SINERGIJA  obuhvata procese ispoljavanja i stvaranja novog od svesti do materije ( involucija ), i ispoljavanje od materije do svesti (evolucija ), što predstavlja ukupan proces stvaranja i ispoljavanja APSOLUTNE SVESTI, kroz koju se apsolutna svest potvrđuje kao istina početka i završetka manifestacije i ispoljavanja u Kosmosu.

APSOLUTNA SVEST predstavlja u ljudskom poimanju apsolutnog  boga  (početak i kraj ). Ona je jedini entitet u kosmosu koji ne podleže relativnosti, jer je kosmička jedinica a ujedno prožima svaku tačku  kosmosa, odnosno nalazi se u svakoj tački kosmosa. Teško je za  ljutski um da  pojmi takav razvoj,  koji postiže sažimanje vremena i prostora u jednoj tački, koja istovremeno prožima i uslovljava ispoljavanje ukupnog kosmosa. Prema tome, kosmos je jedinica apsolutne svesti, jer se po njenoj ideji ispoljava.

 Indukcioni uticaj Početnog potencijala svesnosti i reagovanja  uslovljava ispoljavanje Kosmosa i Apsolutne svesti u Početnom potencijalu svemirske inercije. Način prožimanja je na holografskom principu brzinom Apsolutne svesti , a to znači beskonačnom brzinom u granicama Kosmosa, zbog čega Kosmos i jeste jedinica Apsolutne svesti. Sva involucija i sva evolucija koja se dešava kroz sinergetske procese ispoljavanja u Kosmosu ima zadatak da omogući razvoj duhovnih bića  do Apsolutne svesti. Model Kosmosa je uslovljen Apsolutnom svešću, i po njoj  se ispoljava, kao večni model sinergetske tranzicije i ispoljavanja svesti, snaga i materije. Ispoljavanje Apsolutne svesti bazira se  na apstraktnim kretanjima i sinergiji početnih potencijala., i sve što se ispoljava pod direktnim uticajem Apsolutne svesti je večno za umno poimanje. Sva duhovna bića u ovom Kosmosu u sebi nose tačku Apsolutne svesnosti (božansku iskru), koja ulaze u procese involucije i evolucije postajući na kraju  celina u celini. Ono što se ispoljava pod uticajem drugih oblika svesti je relativno i u funkciji vremena i odgovarajućih oblika umova i svesi. Pod direktnim uticajem Apsolutne svesti ispoljavaju  se i evoluiraju   logoidne svesti u  Kosmosu.

KOSMOS je ambijent i jedinica ispoljavanja apsolutne svesti. Model kosmosa u neispoljenom ambijentu čistog kretanja, za ljudsko poimanje je neispoljen, jer je ambijent apsolutne svesti, koji je daleko od ispoljenosti mentalnih, magnetnih i drugih oblika postojanja. Taj ambijent je u obliku diska, koji je kompenzovan suprotstavljenim čistim kretanjima indukovanom od strane početnih potencijala. Model ispoljavanja kosmosa nije materijalizovan, niti je spoznatljiv za sadašnje naučno poimanje, odnosno objektivno poimanje. Nauka  ima uvid u samo  materijalno i energetski deo ispoljenog Kosmosa. U Kosmosu sve ispoljeno je relativno, a večnim možemo smatrati samo model kosmičkog sinergetskog ispoljavanja. Samo Apsolutna svest nije relativna u k

Kosmosu, dok je sa aspekta svemira i ona relativna.. Svest je uvek uzrok stvaranja i ispoljavanja, i kroz ukupne procese  involucije i evolucije, ona sebe potvrđuje kao Apsolutnu istinu. Zbog nedovoljnog uvida u celinu Kosmosa i uvida u relativna kretanja u Kosmosu , nauka je zaključila da se Kosmos širi i kreće. Dok je stvarna istina da  Kosmos rotira i osiluje oko vlastitih osa, otuda potiče ispravan zakljičak o zakrivljenosti prostora.

    Kretanje je temelj ispoljavanja u Kosmosu i sve što je ispoljeno potice od kretanja i uslovljeno je relativnošću. Kretanje pripada prirodi svesti. Sinergije kao procesi indukcija i kompenzasija su zakonitosti kompenzovanja i ispoljavanja u Kosmosu i svim drugim relativnim mestima ispoljavanja. Govorim o relativnim mestima ispoljavanja, jer je kretanje uzrok ispoljavanja, a kretanje je relativan pojam čije se brzine kreću  od nule do beskonačnosti, i sve što se ispolji je ipak relativno. Pošto se ove stvari teže shvataju, ukazaću na strukturu kvarka kao naučno otkrivene najmanje  čestice materije. Sastavni delovi kvarka nisu stabilni, već su nestabilna materijalna ispoljenja kompenzovanih kretanja– sila nazvanih stringovima, a kvark postaje stabilna čestica njihovim sjedinjavanjem i kompenzacijom. Drugi slučaj za izvođenje analogija ukazaću na izvedene kontrolisane procese nuklearnih implozija i eksplozija, gde se samo mali deo materije dekompenzuje i pretvara u energiju, čiji su svedoci obični ljudi.

LOGOIDNA SVEST je uslovljena i ispoljena kosmičkim  modelom ispoljavanja kao duhovna projekcija upotpunjene materijalne čestice. Ova čestica je obavila kosmičku evoluciju na svim ravnima (7) postojanja u Kosmosu i iskusila uticaje svih kosmičkih zraka (12) i ravni, pod direktnom jurisdikcijom Apsolutne svesti, i na taj način stekla Kosmičku svest. U funkciji jezgre stvaraoca božanske iskre i tačke u Kosmosu na kojoj je ustaljeno njeno habitualno kretanje, i svih spoljnih uticaja, svaka logoidna svest ima različitu logoidnu svest od drugih logoidnih svesti u Kosmosu. Svaka logoidna svest uslovljena je od strane Apsolutne svesti, da uslovljava evoluciju svoje vasione, i razvoj umova do nivoa logoidne svesti. Na taj način i vasiona postaje jedinica logoidne svesti. S druge strane, logoidna svest u našoj vasioni predstavlja našeg boga , koji uslovljavlja celokupno  stvaranje i ispoljavanje u našoj vasioni i prisutna je  u svakoj tački ispoljenoj u vasioni. U jurisdikciji ove svesti evoluira naša vrsta. Ova svest ispoljava više omotača naše vasione, pa i naše Zemlje, koji nas štite od direktnog uticaja mnogih kosmičkih dejstava. Evolucija svake jedinke ljudskog društva u vasioni našeg Sunčevog sistema uslovljena je logoidnom svešću, a razlike u umovima jedinki su rezultat slobodne volje i položaja na Zemlji svake jedinke. Logoidna svest kroz evoluciju svoje vasione  stiče iskustvo objektivne svesti, čime završava svoju evoluciju u jedinstvu Apsoluta.

VASIONA je ambijent ispoljavanja logoidne svesti. Drugim rečima, vasione su sunčevi sistemi. Vasione nisu samo one koje su materijalno ispoljene, one mogu biti ispoljene i u drugim oblicima postojanja, kao što su mentalne snage, duhovne snage, i drugi oblici energetskih snaga. Svaka vasiona je jedinica svoje logoidne svesti, koja je prožima i uslovljavlja. Vasiona našeg Sunčevog sistema je ambijent evolucije naših umova do nivoa logoidne svesti. Vasiona svoju evoluciju završava kada  sama postigne logoidnu svest.

INDIVIDUALNOST je večni deo ljudskog bića. Ona odgovara onom što se u nekim kulturama naziva  više JA, više biće, anđeo čuvar, duša. Kroz nju se ostvaruje kontinuitet večnosti ljudskog bića, jer je  i sama  projekcija materijalizovanog jezgra snage u kosmosu, uz indukciju Apsolutne svesti, koje  je takođe večna. U nekim kulturama je nazivaju i božanskom iskrom. Njena je uloga da iskusi materijalno ispoljavanje, odnosno objektivnu svest i uslovi evoluciju ličnosti do stapanja sa individualnosti, i nivoa logoidne svesti. Ona od svake ličnosti koju uslovljava preuzima sva pozitivna iskustva u vidu sposobnosti reagovanja, i svedok je ukupne evolucije bića. Ona ujedno uslovljava i evoluciju svake nove ličnosti u procesima reinkarnacija. U svim procesima reinkarnacija ona je inspirator i svedok svake ličnosti. Individualnost je onaj deo bića koji se sintetiše sa ličnošću koji će dalju evoluciju nastaviti iskušavanjem drugih oblika svesnosti u kosmosu do  spajanjem sa svojim stvoriteljem iz kosmosa.

UM  se ispoljio kao relativni virtuelni sistem iz međusobnih slobodnih odnosa individua, i kao posledica ispoljavanja slobodne volje. Slobodna volja kao novi sinergetski tip reagovanja između individua u našoj vasioni nastala je u početku evolucije u Sunčevom sistemu. Um je nastao u odnosima između individua i između individua i okoline. Memorija kao trag kretanja uslovljava nastanak uma i iluzije vremena prošlosti i budućnosti  koji predstavljaju dimenziju za kretanje uma u tom vremenu. U međusobnom odnosu individue i okoline, individua svojim nametanjem ili odbijanjem impregnira neispoljeni oblik energije svojom slobodnom voljom u međusobnom ambijentu. Tako impregnirani stavovi međusobno reaguju i po sinergetskim principima ispoljavaju um kao novi oblik reagovanja u obliku navika. S obzirom na način i vreme nastanka , način skladištenja memorije, i operativno korištenje memorije, um obuhvata svesni deo uma, podsvesni deo uma i nesvesni deo uma. Svesni sadržaji obuhvataju sve  reakcije i navike koje ličnost stekne od rođenja, odnosno sve ono što čini ličnost u životu.  Podsvesni sadržaji čine iskustva koja je čovek potisnuo. Nesvesni deo uma obuhvata memoriske sadržaje reagovanja svih ličnosti koje su bile u funkciji određene individualnosti od početka evolucije bića do granice nastanka ispoljavanja aktuelnog svesnog  uma. Ustvari taj nesvesni dio uma čini memorije prethodnih ličnosti koji su u jurizdikciji individualne svesnosti u čoveku. Um se razvija kroz nivoe svesnosti uma koje probuđeni mogu sagledavati kao omoteče ili forme uma. Svesnost kompletnog uma prelazi u individualnu svest i  postiže na kraju evolucije ispoljavanja objektivne svesti  stapanjem ličnosti i individualnosti, i to je jedna od privilegija probđjenih ljudi, i onih koji idu tim putem. Sa umom se ispoljava i njegov relativni prostor i vreme.

  Polazeći od premise u ovom materijalu SPOZNAJOM SEBE RASTETE OD LIČNOSTI DO APSOLUTA, ukazaću na neke detalje koji su dostupni većini a pogotovu  razumnim i obrazovanim ljudima.

  Nije tajna da je čovek višedimenzijalno biće, odnosno mnogostruko napisana i otvorena knjiga, za upućene u oblasti duhovnog razvoja. Genetska struktura čovekove ćelije je otkrivena,  sa tim počinje proces iščitavanja procesa informatičko-biološkog ispoljavanja bića, do mogućnosti, stvaranja samog bića. To potvrđuje da je svaka ćelija, knjiga o nastanku, evoluciji i trajanju vrste. Svaka je ćelija holografski strukturirana na sinergetskim analogijama nastanka materije i kosmosa. Pošto je svesno i genetski strukturirano čovekovo telo na holografskom principu, to su i pojedine strukture čovekovog tela napisane knjige o celini ( mozak, koža, oči, uši, dlanovi, prsti, genetika ćelija itd.). Kao posledica toga u narodu se razvilo niz tehnika dijagnostikovanja i lečenja (su jok, akumpuktura, dodiri, masaže, magnetna polja, rekonekcije  itd.). Dobri poznavaoci ovih tehnika medicinu koriste samo kao jedan od objektivnih faktora informisanja.

  Spoznajući sebe na induktivan način, čovek istovremeno spoznaje  strukture sveta  postojanja, i obrnuto. Učenje treba da posluži procesu razumevanja, a razumevanje otvara sve druge procese. Sve što običan čovek čini  u cilju je postizanja stanja veće sreće ili iz straha. Kada čovek počne da shvata i razumeva sebe , onda počinje da razumeva i sve procese u sebi, i sve procese u svetu postojanja. Kao što znate, svaki čovek može da postane svedok razvoja uma ako promatra razvoj svoga uma u određenim tačkama svoga života, a zatim nastavi sagledavati pretpostavke o razvoju uma genijalnih ljudi ili  duhovno razvijenih ljudi. Sudeći o sebi svaki čovek može sagledati napore koje preduzima za dostizanje određenih stepena spoznaje i sreće iz okvira razvoja ličnosti u materijalnom tjelu. Međutim, čovek u materijalnom telu može da dostigne mnogo veće spoznaje, iz svih vidova postojanja u evoluciji čoveka do kosmičkog i apsolutnog ispoljavanja. On u sebi pored uma nosi i večni dio sebe kao individualnu svesnost koja može biti u komunikaciji sa svim višim oblicima svesti u vasioni i kosmosu, i koja akumulira u sebi sva iskustva objektivnog sveta postojanja.. Svaka spoznaja je  širenje svesnog uma ili svesti, svaka spoznaja oslobađa čoveka i čini ga sretnim. Sa širenjem krugova spoznaje šire se i svesni um i svest, i povećava se intenzitet sreće. Granice sreće, spoznaje i  ljubavi nisu u umu, nego su u Kosmičkoj i Apsolutnoj svesti.

 Susrećem mnoge ljude indoktrinirane tezama  da čoveku nije dato da spoznaje, i da se meša u misterije stvaranja i ispoljavanja. Svedočenje ISUSA HRISTA u svojoj ulozi bogočoveka, kao i drugih velikih tvoraca religija i bogospoznavatelja, jasno je ukazalo na mogućnosti evolucije i bogospoznaje do božanske svesti. Neprepoznavanje božanske iskre i individualne svesti u sebi i podleganje raznim dogmama najveća je zapreka razvoju ličnosti i čoveka.

   Pišući pojedinačne knjige iz ovih oblasti uvek sam se pitao dali je vreme za iznošenje ovakvih spoznaja i pogleda na svet, međutim kad sam pristupio oslikavanju celine ,,BIBLIJE ZA NOVO DOBA,, ovlašten sam od strane stubne duhovne hijerarhije da mogu za ovu  epohu izneti i oslikati manifestaciju i postojanje u skladu sa svojom celovitom spoznajom, a to će shvatiti oni koji su na putu bogospoznaje.

Bez smirenja i koncentracije ne treba prilaziti čitanju ovih knjiga.

II. CILJ

    Misterije i enigme o stvaranju, ispoljavanju i postojanju golicale su čoveka od nastanka njegovog uma, o čemu svedoče usmeno prenošeni i pismeno zabilježeni tragovi kroz vreme bitisanja čovekove vrste. Na osnovu ove znatiželje ljudi i društvo su diverzifikovali svoja interesovanja kroz razvoj interesa i institucija u oblasti religija, filozofija, nauka i graničnih pristupa, da bi došli do istina u stvaranju i postojanju. Čovek na početku 21. veka još je daleko od celovite spoznaje sebe, spoznaje relativnosti u postojanju  i kraja svoje evolucuje. To što je meni omogućila stubna milost Svetog Trojstva u ukupnim procesima stvaranja i ispoljavanja (APSOLUTNA SVEST; LOGOIDNA SVEST; I MOJA INDIVIDUALNOST) da imam uvide u celokupnost tih procesa, stvorilo je kod mene odgovornost da to u pisanom obliku  stavim na raspolaganje sadašnjoj generaciji  i novim generacijama, sa željom da doprinesu opštem i duhovnom razvoju ljudi i društva, koje ova pitanja interesuju u  sadašnjem i budućim vremenima, a svakoj slobodnoj volji ostavljeno je da ih koristi ili ne, zavisno od nivoa njihovog interesovanja , razvoja i razumevanja. Dapače shvatio sam da je to i osnovna svrha moga reinkarnaciskog življenja u ovome životu.

    Sve što je ispoljeno u kosmosu, a ono obuhvata vidljivo i za naše poimanje nevidljivo, u nekoj je vezi i ravnoteži (harmoniji). Spoznajući od svega što je ispoljeno, i za naše poimanje neispoljeno, ulazio sam u relativnost i uzročnost ispoljavanja sebe i ostalih svetova postojanja na Zemlji, u vasioni i kosmosu. Ti procesi i zakonitosti stvaranja i ispoljavanja odgovaraju za sada poznatom terminu stvaranja novog , odnosno sinergiji. Sve ispoljeno uzrok je svega što se ispoljava u sadašnjosti. Sve moje spoznaje i uvidi rezultat su svih ispoljenih spoznaja, i zahvalan sam svemu ispoljenom, što mi je omogućilo percepciju i uvide u ukupno manifestovanje i postojanje, a ja  ih stavljam svim ljudima na uvid. Svest je uzrok ispoljavanju, a kosmos i sve što se u njemu ispoljava je model ispoljavanja i evolucije svesti.

   Ispoljavanje objektivnog sveta pod uticajem slobodne volje uslovilo je suprotnosti, a time i relativnosti postojanja, kao i mnoge zablude i stramputice o ispoljavanju, ali i to su procesi objektivizacije evolucije uma i svesti. U ovom osvrtu pomenuću samo neke postulate o kojima ću se detaljnije baviti.

   U igri ISPOLJAVANJA granice rasta i razvoja čovekove vrste sa slobodnom voljom u funkciji su sa njegovim duhovnim razvojem u reinkarnaciskim procesima i ukupne evolucije u granicama apsolutne svesti.

   Svi procesi ispoljavanja su u funkciji vremena, pa samim tim i  relativni.

   Samo neispoljeno je izvan vremena i  apsolutno, a nama prepoznatljiva forma njegovog izraza su svest i Bog, kao i Početni potencijali uslovitelji manifestovanja.. Poimanje ovih izraza je u holografskoj paradigmi, gde vreme i prostor nemaju ulogu. Um je mehanizam za spoznaju objektivnog sveta i karika za dostizanje svesti.

Čovek je veoma složeno bice i strukturirano analogno kosmosu, i analogno kosmičkom ispoljavanju na sedam nivoa,  čovek je strukturiran iz sedam formi- tela.

   Pojedine strukture čoveka su večne kao i Kosmos, a pojedine, kao što je materijalno telo i um, vezane su samo za jedan život. Zemlja i Sunčev  sistem samo Čoveku uslovljavaju jednu fazu u objektivnoj spoznaji sveta, i evoluciji do krajnjeg cilja.

Um je inverzan sa svešću, te je samim tim i veoma ograničen. Nauka ide deduktivnim putem spoznaje, i na bazi objektivnih čula, pa nije ni čudo da je do sada sinergetski objasnila i definisala četiri sile i na tragu je petoj, od ukupno 10 koje su u funkciji ispoljavanja kosmosa i čoveka.

   Analogije, indukcije, kompenzacije i sinergija su  zakonitosti koje se manifestuju i ispoljavaju na svim nivoima postojanja.

   Nadogradnjom nauke sa ovim zakonitostima i direktnom percepcijom omogućiće joj  se da uđe u multidimenzijalnost i spoznaju kompleksnosti postojanja i ispoljavanja na svim nivoima postojanja, a ne samo na materijalnom planu, to je imperativ novoga doba. U novom dobu čovek mora postati otvoren za sve svetove postojanja. Dvadeset prvi vek otvara pupoljak spoznaje duhovnog, što će povećati kreativnost i ubrzati razvoj na zemlji, kao i uspostavljanje komunikacije sa drugim svetovima.  Istina o ispoljavanju je uvek postojala i bila dostupna samo veoma retkim pojedincima, i ista je  saopštavana u raznim pakovanjima i bojama saglasno vremenu i stepenu evolucije, a došlo je vreme za saopštavanje istine primerene ovom vremenu, i udaranju temelja Bibliji ovog doba.

  U ovoj fazi evolucije čoveka na Zemlji relativne su brzine rasta i razvoja svakog pojedinca, iako je svima cilj isti – dostizanje većih nivoa uma i svesti.

  Milenijumi pojedinačnih evolucija se mogu skraćivati u procesu tekuće evolucije, procesovanjem duhovnog razvoja i simpatetičke indukcije onoga koji je spoznao, na onoga koji ima razumevanje i želi da spozna.

  Onima koji tragaju za istinom i procesima spoznaje, i koji su na putu razumevanja i duhovnog razvoja, iskustva u spoznavanju koja su iznešena u ovim materijalima, i ako ista postanu predmet koncentracije i meditacije, omogućiće iskušavanja u  proširivanju i prevazilaženju uma, i dosezanja raznih oblika svesti, što i jeste cilj ovoga materijala.

   Onima otvorenima sa sposobnostima razumevanja i poverenja  put duhovnog razvoja je ubrzan, i ova izlaganja biće im podsticaj i podrška.

  Onima koji ne mogu praviti sinteze nauka, religija i duhovnog razvoja, i kojima nedostaju upornost i razumevanje,  ove spoznaje i izlaganja neće biti dovoljno razumljivi i prepoznatljivi, (izlaz je u ponavljanju) oni će nastaviti tranziciju postepene evolucije i iskušavanja, kao osnova objektivnog sveta.

   Ovim  knjigama nije cilj da čoveka zabave , da  ga zaintrigiraju , da troši vreme i da bude dopadljive. One nemaju klasičan prilaz. U njima svaka rečenica daje informacije o putu spoznavanja. One su  zato teške za čitanje i razumevanje, jer govore o drugačijem dosadašnjem i novom. One su nastale iz slobode duha i dubokih težnji za spoznajom istine. Ukoliko ove knjige obezbede  bar malo indukovanja čitaoca u tom smislu, a hoće onima koji budu strpljivi u čitanju, ispuniće i svoj  cilj. 

III. PROCESI DINAMIČKOG ISPOLJAVANJA – SINERGIJA

  Sinergija je proces stvaranja i ispoljavanja novog u relativnom postojanju,  kombinacijom i kompenzacijom postojećih faktora, kroz apsolutne zakonitosti preslikavanja, akcije, reakcije i indukcije, i njihovom kompenzacijom, gde se pored postojećeg, ispoljava  i  novo, koje čini celinu prožetu svešću. Ove zakonitosti i procesi analogno se dešavaju na svim nivoima kosmičkog ispoljavanja, a to znači i u objektivnom svetu. U prostorno-vremenskom ambijentu svest opaža ispoljeno, kombinacijom i kompenzacijom ispoljenog, reaguje na to, i kreacijom i indukcijom stvara  novo. U relativnom postojanju sinergija je kao i život, uvek i samo u sadašnjosti, a sva prošlost je samo utisak u svesti o ispoljenom, a sva budućnost je plan sinergetskih namera ispoljavanja u budućnosti. 

     Od singularne tačke statika, do naredne singularne tačke statika (apsoluta), po principu sinergetskog perpetuumobila, kroz procese involucije i evolucije, ispoljava se relativni kosmički univerzum, i u njemu na analogan način, ograničen broj makro i mikrouniverzuma . Dedukcijom i objektivnim  načinom razumevanja nauka je otkrila deo subatomskog masenog sveta, kao i elektrone, kvarkove, neutrina i slično. Nauka je otkrila i određena energetska kvantna pakovanja, kao što su fotoni, i na tragu je gravitonima i misaonima. Nauka je takođe integrisala četiri kosmičke sile ispoljavanja (gravitacione, elektromagnetne, jake nuklearne sile i slabe nuklearne sile ). Iako je nauka kroz teoriju relativiteta uspostavila korelaciju  između snage  (energije ) i materije, ona još ne prepoznaje sinergetske kompezacione zakonitosti, kompezovanja energije u materiju ( dinamičke snage kretanja, kroz indukovanje i kompezovanje čvrstog sprega sila, kompezuju se u relativno statički oblik mase).  

    Subjektivnim intuitivnim načinom razumevanja došlo se do otkrića suptilnih snaga kretanja u energetskim poljima, i njihovim kvantnim pakovanjima, kao i do shvatanja apstraktnih polja i apstraktnih kretanja, i njihovih utiskivanja u energetska polja. Psihologija je otkrila apstraktne modele arhetipskih oblika, koji su osnova sinergetskih procesa kondenzovanja i ispoljavanja. Nauka naslućuje apstraktne kanale kretanja kao zrake, i stringove kao vrtloge u kompezovanju materije, a detaljno je utvrdila i kretanja kvanta snage i kretanja subatomskih masenih čestica.

    Svako kretanje, kao i sila, pored određenosti smerom, ima svojstvo senzibilnosti. Sam svemir je  za naše poimanje  neograničen, odnosno otvoren. U delu svemira odvija se kosmičko ispoljavanje. Sam svemir je senzitivan i ima svojstvo inercije, i tim svojim svojstvima kroz tranziciju kretanja početnog potencijala svesnosti i reagovanja   uslovljava i ispoljava zatvaranje kosmosa u disk, kao i ukupno kosmičko ispoljavanje. U svemiru može da se ispoljava neograničeni broj kosmosa. Naučna je zabluda da je kosmos negraničen i otvoren, a tome je uzrok prihvatanje samo  objektivnog oblika svesnosti. Kosmičko ispoljavanje ograničeno je dosegom prostiranja apsolutne svesti. Svest i njeno kretanje spadaju u vrstu apstraktnog kretanja, ona nema masu ni osobine kvantnih energetskih polja, i nije ograničena brzinama elektromagnetnih kretanja, ali elektromagnetna polja joj pružaju otpor, i ona u njima ostavlja tragove, koji su upravo oblici memorije, odnosno arhetipski oblici sinergetskog ispoljavanja. 

   Apsolutna svest, koja za nas predstavlja statika, odnosno apsolutnog boga je bez vremena i prostora sa gledišta kosmičkog ispoljavanja, holografski simpatetičkom indukcijom, stvara prostorno vremenski kosmički ambijent sinergetskog ispoljavanja u inertnoj i senzitivnoj osnovi svemira. Apsolutna svest započinje kreaciju idejom kretanja, koju svemirska inercija ograničava i kretanje zakrivljuje i zatvara u kosmički krug. Ideja kretanja apsoluta, i svojstvo svemirske inercije, ispoljavaju prvu dualnost u kosmosu. Pored apstraktnog ispoljavanja, vibracija je prvi čin kosmičkog ispoljavanja. Već u prvom činu vibratornog kretanja u  svemirski inertnoj i senzitivnoj osnovi ispoljavaju se zakonitost akcije i reakcije i zakonitost utiskivanja traga ili memorije. Pomak-kretanje, sa svim do tada ispoljenim, sinergetski ispoljava zakonitost indukcije u okolini, i otvara vremenski prostor kao osnovu ispoljavanja uma. Kada kretanje zatvori habitualni kosmički krug, svojim momentom kretanja uvlači unutarnji deo svemira u kretanje, a sa svojom spoljnom indukcijom u svemiru, indukuje okomito kretanje okolnog svemira, koje ima nameru da ogranič i iuravnoteži  dejstvo kretanja  kosmičkog kruga na širi svemir ( ovo je pretstavljeno u simbolu krsta ). Ovo suprotstavljeno sekundarno  kretanje dela svemira  uravnotežuje spoljno dejstvo kosmičkog kretanja. Na taj način svemir ograničava, kompenzuje i zatvara kosmos, a njhovo međudejstvo postaje osnova ispoljavanja u kosmosu. Reakcija na kompenzaciju ovih apstraktnih kretanja ispoljava treće kosmičko kretanje analogno sa prva dva kruga, i koje se klati izmađu ova dva kruga kretanja, pojačavajući naizmenično uticaje primarnog i sekundarnog kruga, odnosno procese stvaranja i uravnotežavanja u čitavom kosmosu (to predstavlja apsolut – trostruku silu u jedinici ).

   U međusobnoj sinergetskoj sintezi ove tri vrste apstraktnih kretanja sa ispoljenim pojavama holografskog preslikavanja, utiskivanja, akcije i reakcije, kao i indukcije, ispoljavaju se apstraktni oblici kretanja zraka koji postaju kanali za kretanje sa minimalnim otporom i utisnutim senzacijama, odnosno memorijom. Sažimanjem apstraktnih kretanja u brzinama većim od svetlosti ispoljavaju se kvanti sile, polariteti, magnetna polja i naelektrisanja kvanta. Između suprotstavljenih strujanja na  supkvantovskim rastojanjima ispoljavaju se suprotstavljene nuklearne  sile, magnetne sile, centrifugalne i centripetalne sile, koje kompenzacijom grade čvrsti spreg sila, čiji je rezultat ispoljenost masene čestice, koje zavisno od strukture sjedinjnosti mogu biti stabilne i nestabilne, pri tome se dinamika apstraktnog prenosi u statički ispoljene masene čestice na drugom, odnosno objektivnom planu postojanja. Obodni momenat  kompenzacionog kretanja u masenoj čestici prenosi se u  rezonancu na masenom ispoljenom planu. Kompenzovani momenat na  kvantnom planu, zbog unutarnje dinamike kretanja, stvara nove, odnosno viškove sila, kao što su gravitacione, magnetne, električne, životne, senzibilne misaone itd.To je bila tajna večnosti ispoljenog  na kosmičkom planu. Opisane sinergetske zakonitosti omogućavaju:

DA KRETANJA SA PUNIM MOMENTOM, NA KOSMIČKOM PLANU BEZ OTPORA, PORED ODRŽAVANJA SEBE, STVARAJU I NOVO KRETANJE, ODNOSNO NOVU SNAGU.

Ovo možemo smatrati prvim kosmičkim zakonom stvaranja.

 Taj proces pored ostalog predstavlja i stvaranje novog, za šta koristimo  naziv sinergija ispoljavanja. Na taj način  svaka ispoljena čestica na kosmičkom planu, kao i sam kosmos su trajni izvori snage i ispoljavanja za druge planove postojanja. Prema tome, kompenzovane masene čestice na kosmičkom planu su generatori koji iz neispoljenog ispoljavaju sile u ispoljeno, kao što su: sile gravitacije, magnetizma, elektrisanja, senzibilne misaone, i životne. Arhetipovi ispoljenih masenih čestica na kosmičkom planu, kao i sam kosmos, jesu svojevrstan analogni perpetumobile. Na analogan način se ovi sinergetski procesi odvijaju i na drugim kosmičkim planovima, kao i u svim vasionama i u svakom čoveku. Objektivni svet se ispoljava iz kosmičkog. SVESNA kreacija na kosmičkom planu je arhetip involucije i evolucije za ispoljavanje u objektivnom svetu.

  Sinergetski procesi kompenzovanja segmentirali su kosmički disk u sedam koncentričnih krugova koji čine sedam nivoa postojanja. Samo na sedmom nivou se ispoljava objektivni svet. Složenost arhetipskih čestica određuje njihov raspored po ravnima na principu dejstva centrifugalne sile. Na našem planu postojanja sinergetske procese, koji  se ispoljavaju do materije, nazivamo procesima involucije, a ispoljavanje u materiji do svesti nazivamo procesima evolucije.

    Evolucioni zamah uslovljavaju božanska i slobodna volja kao potencije početna dva potencijala ( potencijal svesnosti i reagovanja i potencijal svemirske inercije) koji sinergetski  uslovljavaju i ispoljavaju senzitivne sile, gravitacione, magnetne i centrifugalne, te proces počinje sa ispoljavanjem maglina, galaksija i vasiona. Sve te pojave prate procesi koje opažaju astronomi, izuzev pretpostavke Velikog praska.

    Pojave analogne Velikom prasku  moguće su u  zgušnjavanju ispoljenosti vasiona, gde dolazi do dekompenzacije sila, koje kompenzuju vasionu i tada se  vasiona  razvija u novi kosmos.To isto može da se desi i sa kosmosom, kada nastaje ispoljavanje novih kosmosa. Na ovaj način zgušnjavanjem ispoljenosti u vasioni i kosmosu moguće je njihovo širenje putem praska u  nove kosmose u otvorenom svemiru. I kao što kretanje u svemiru polazi od singularne taške ispoljavanja kosmosa, analogno se ispoljavaju u kosmosu materijalne čestice, magline, galaksije, vasione i konačno bića iz kosmički ispoljenih sadržaja. Ono što ispoljava i nastaje, to i prestaje. Mehanizmi vraćanja u singularnu tačku su evolucija razvoja uma i svesti do  APSOLUTNE SVESTI, kao i mehanizmi analogni crnim rupama, gde se ostaci galagtičkih i kosmičkih sadržaja koji nisu završili evoluciju duha i materije, obrnutim procesom depolarizuju i vraćaju u svemirsku ravnotežu neispoljenog.

     Da bi shvatanje  sinergije bilo upotpunjeno, ukazaću i na neka pitanja o sinergiji uma, i njegovog evolutivnog razvoja do svesti. U praktičnom životu um i svest se često zamenjuju, iako je um inverzan svesti, a svesni deo uma njihova je spojnica ( na mentalnom planu ). Svaka kompenzovana masena čestica, u zavisnosti od svoje složenosti, ima sposobnost memorije u svojoj kompenzovanoj energiji, i ima sposobnost trajnog stvaranja sila, polja i holografskih prenosa svesti (gravitacione sile, magnetne sile, arhetipske oblike i slično). Svako utiskivanje, i svaki trag kretanja, bilo u uravnoteženoj svemirskoj praznini, u kvantnim poljima, bilo u materiji predstavlja memoriju. Memorija uz sposobnost reakcije čini osnovu svesnog uma. Sažimanje utisaka memorije, njihovom kombinacijom, i reakcijom na njihovu sintezu, čini ispoljavanje,  kreaciju novog, što sve čini sinergiju uma.

    Svesni deo uma se ispoljava na bazi prijema ograničenih frekvencija opažanja putem čula, i iz te ograničenosti i sam um je ograničen, i kao takav subjektivno opaža i formira svoj univerzum. Čovek koji živi sa razumevanjem, i stalno ispoljava sinergetsko ponašanje kreativnog stvaranja, razvija svoje duhovne sposobnosti, pa može svoj umni sinergetski kreativni proces  da obogati novim dimenzijama opažanja, simpatetičkom indukcijom i direktnom percepcijom. Ovim se ruše barijere svesnog uma, pa postepeno nesvesni deo uma postaje svestan. 

   Sinergijom svesnosti individualnog uma otvaraju se dimenzije kolektivne svesti ljudske  zajednice, čijom se sintezom i sinergijom otvaraju putevi logoidne svesti, a na analogan način i kosmičke i apsolutne svesti. Dakle, u objektivnom svetu sinergija predstavlja dinamički proses ispoljavanja potencijalnog apstraktnog plana i volje raznih oblika svesti, na špici sadašnjosti u čitavom prostorno - vremenskom ambijentu sa ispoljavanjem svega i sticanjem iskustava objektivne, subjektivne i apsolutne svesti. IGRA ISPOLJAVANJA ODVIJA SE IZ APSOLUTNE PRAZNINE –  PUNINE,POČETNIH POTENCIJALA DO RAVNOTEŽE I JEDINSTVA U APSOLUTNOJ PRAZNINI –  PUNINI. Ovaj pojam praznina neki nazivaju punina.

    Ovaj materijal o sinergiji stvaranja  ima trajnu vrednost i teško ga je bilo sažeto i  razumljivije napisati. On je bitan samo za one koji imaju žeđ za sposnaju ukupne manifestacije i za kreacije na višim planovima svesti. Velika većina ljudi koji teže spoznaji i duševnom miru mogu ove sadržaje i preskoćiti i pratite ostale sadržaje. Uporniji ako se potrude i meditiraju nad rečenicama, biće svesni da nisu izgubili vreme. Svestan sam nepreciznosti jednoznačnog poimanja izraza kako u društvu, tako i u nauci, kao i stavova nauke o neotkrivenim oblastima, ili otkrića sa pogrešnim pretpostavkama, pa opet iznosim ovo saopštenje radi edukacije, a ne radi informisanja, jer novo doba i stepen evolucije zahtevaju celovite i istinite spoznaje. Ovo je pisano pre svega za one koji imaju milost božju da se ubrzano kreću stazom duhovnog razvoja, koji imaju visok stupanj strpljenja i razumevanja i koji se mogu koncentrisati i meditirati na svakoj rečenici. Oni će imati šansu da prevaziđu granice čulnog uma i naći će se na putu sinteze i sticanja viših oblika svesti. Onima koji kruže utabanim putevima uma, a budu imali strpljenja da sa razumevanjem pročitaju ovaj materijal, simpatetička indukcija će pobuditi interesovanje i sećanje za druge dimenzije postojanja.

---

IV. NEKA   PITANJA  ISPOLJAVANJA   DUHA I  SVESTI

    Za nauku više nije tajna da se kosmos ispoljava po principima holografske  paradigme, kao što to od davnina nije tajna za određene ljude i religije. Kosmos je čudesan oblik ispoljavanja, prožet svešću i životom. Kosmos možemo simbolički iskazati kao apstraktan model, koji bi analogno odgovarao ljudskom poimanju perpetuumobila. Materija i energija imaju isto poreklo, nisu uništive, i kroz tranziciju menjaju samo oblike. Svest je uzrok ovoj tranziciji i kosmos je pun ovih supstancija. Sve što se ispoljava u vasioni, čoveku i atomu, dešava se na analogan način kosmičkom ispoljavanju uz realizaciju sinergetskih principa kombinovanja postojećeg, da bi se ispoljilo novo i raznovrsno.

    Manifestacija nastaje ispoljavanjem dualnosti, a kretanje objekata je samo poseban vid manifestacije i života. Čovek je jedno od najkompleksnijih dela kosmosa, koji kroz procese involucije i evolucije može da iskusi objektivnu svest ispoljavanja, božansku svest uslovljavanja, kosmičku i apsolutnu svest. Konačno sve se to u čoveku nalazi evolutivno programirano, ali  zaključano sa sedam brava, odnosno sedam pečata, u sedam tela, kako   SVETA  predanja kažu, a potvrđuju probuđeni ljudi.

     Savremenim ljudima u procesu spoznaje sebe i ukupnog kosmičkog ispoljavanja najviše odgovara put razumevanja i ljubavi. Uvek je bilo ljudi koji su iskusili ove procese, i spoznali sebe, kao  holografsku tačku apsoluta u sebi. Njihove spoznaje su bile iskre svetlosti koje su markirale put čovečanstva kroz evoluciju. Moj cilj je da zaintrigiram pojedince sklone razumevanju, i spremne za buđenje da obrate pažnju na pojedine tačke i područja ispoljavanja materije, uma i svesti od kojih neka čovečanstvu nisu bila u spoznaji, da bi im to poslužilo da ubrzaju svoj put istraživanja, razumevanja, spoznaje i evolucije.

   Kao što je um inverzan svesti , tako je i spoznaja unutrašnjeg sebe inverzna spoznaji objektivnog spoljašnjeg sveta, zbog čega i iznosim određene zakonitosti i spoznavanja spoljnjeg sveta. Koliko istine u sebi sadrži naša reč –kovanica svemir. Ova reč ukazuje na ostvarenu ravnotežu polja svesti i snaga, koja je bila pre ispoljavanja, i u kojoj će ispoljavanje završiti svoju veliku igru. Prema religioznim i naučnim spoznajama i otkrićima, svest predstavlja  sposobnost reagovanja i memorije, dok se snaga uočava u energetskim poljima.

  Mogućnost kompenzacije i uspostavljanja ravnoteže između ovih polja, kao i njhovog kombinovanja i reagovanja, otvara procese manifestacije. Svest je suptilniji, i za naš um neispoljeni oblik uzrokovanja, konstituisana po principu holografskih polja. Svest ima mogućnost reagovanja, saznavanja i utiskivanja memorije, u polja snage, jednako svakom tačkom, kao i celinom. Taj princip odražava beskonačnu brzinu prenosa informacija, što isključuje postojanje vremena, odnosno ukazuje na vreme kao relativnu ideju. U odnosu na ispoljene oblike snage, svest ima privlačnost u obliku ljubavi. Samim tim svest ima mogućnost kolapsiranja i oblikovanja polja u kvante snage i  materijalne oblike. Apsolutna ili čista svest u sebi sadrži sve informacije i sva znanja u oblicima reagovanja i vibratornih obrazaca. To ukazuje da ona  u sebi sadrži sve mogućnosti i sve nemogućnosti (za naše relativno poimanje) ispoljavanja u oblicima igara. Pošto ovi izrazi nemaju masu ni snagu, to ne zauzimaju prostor,  ovo opet ukazuje na relativnost prostora, i njegovog razvoja u obliku ideje. Čista svest je samodovoljna i ima težnju ka ispoljavanju i objektivizaciji. Da bi se apsolutna svest mogla ispoljiti, potrebno joj je da se ograniči. Arhetipski oblik ograničavanja čiste svesti za ispoljavanje je kosmos.

    Kosmos je zatvoren u arhetip polja svesti i polja snage, u kome se ona neprestano kombinuju u tranziciji sadašnjosti u ispoljavanju sve novijih i novijih kosmičkih mogučnosti. Vibratornim obrascima svest pobuđuje polja snage u kretanje. Kretanjem snage u svemiru bez otpora, snaga stiče svoju habitualnost, i indukuje novo kretanje (snagu). Kombinovanjem i kompezovanjem više vrsta kretanja – snaga, pored postojećih indukuju se i nove vrste i oblici snaga. Ova dva principa stvaranja i ispoljavanja novih snaga nazivamo sinergijom ispoljavanja snaga.

  Ne ulazeći ovim materijalom u principe i zakonitosti kosmičkog ispoljavanja, napominjem da su to apstraktni mehanizmi polja, kojima se kroz procese holografskog preslikavanja, indukovanja, privlačenja, odbijanja, ostvaruju sinergetski procesi kolapsiranja i kompenzacija kosmičkih snaga i svesti do kvanta snaga, subatomskih čestica i atoma, a zatim, kroz procese  evolucije i sublimacije, do stvaranja objektivnog sveta i objektivne svesti.

    Apsolutna svest je bez prostora i vremena za naše umno poimanje, a svi ostali oblici svesti su uslovljeni, i imaju svoje dimenzije vremena i prostora. Apsolutna svest se kroz apstraktne mehanizme kosmosa ispoljava u kosmosu u vidu kosmičke svesti.

   Kosmička svest u odnosu na apsolutnu je ograničena prostorom kosmosa i modusom igre ispoljavanja, iz koje nastaje kosmos. Igra ispoljavanja počiva na dualnostima i polaritetima, frekvenciji, vremenu i prostoru. Kosmička svest sadrži u sebi sve engrame, odnosno vibratorne obrasce, za sve ono što se, i što će se ispoljiti u kosmosu, kroz sve procese involucije i evolucije, i ona se spoznaje intuitivnom spoznajom odnosno otkrivanjem. Kosmos je takođe ambijent za odvijanja evolucija najkompleksnijih entiteta do božanske svesti, odnosno logosa ( logoidnih svesti vasiona ).

  Složenost entiteta koji evoluiraju u kosmosu, kao i njihovo mesto, određuju oblik i nivo logoidne svesti. Na taj način se kosmička svest sinergetskom simplifikacijom preslikava u mnogobrojne entitete logoidnih svesti. Svaka vasiona ima različitu logoidnu svest, mada se one razvijaju na istim principima. Logoidna svest svake vasione uslovljava involutivne i evolutivne procese svih entiteta koji se ispoljavaju u toj vasioni. Svaka ispoljena materijalna čestica u kosmosu je sinergetsko jezgro ispoljavanja snage, analogno kosmosu kao celini. Svaka ta čestica sposobna je da stvara svog duhovnog dvojnika kao arhetipsku sliku – božansku iskru, koja evoluira u određenim vasionama, iskušavajući na taj način objektivnu svest. Ta arhetipska slika – božanska iskra  u stalnoj je vezi sa svojim tvorcem – kosmičkom česticom, od koje crpi određenu snagu.

    Svaki čovek naše vasione evoluira iz određene božanske iskre, što znači da ima kosmičko poreklo, dok u svojoj Sunčevoj  vasioni iskušava i razvija svoju objektivnu svest i materijalno postojanje. Naša vasiona sa svojom logoidnom svešću je ambijent  u kome pored drugih entiteta evoluiraju i ljudska bića. Iz međusobnog odnosa božanskih iskri razvila se slobodna volja, koja daje poseban pečat ljudskoj vrsti i evoluciji.

Slobodna volja ima šire mogućnosti ispoljavanja od logoidne. Slobodna volja može da opredeljuje i ispoljava akcije i dela u skladu sa evolucijom – pozitivno, ili suprotno evolutivnim kretanjima – negativna dela i oblici ispoljavanja. Akcije i reakcije koje daju dinamiku ispoljavanja na našem objektivnom planu istovremeno ostavljaju utisnuća ili tragove u eteru kosmičkog postojanja, koji su bez sadržaja, pa samim tim i trajni  – večni. Na taj način manifestacije na ispoljenom (objektivnom) planu ostavljaju utisnuća – refleksije u nemanifestovanom planu kosmičkog etera. Ove refleksije – utisnuća čine memoriju. Ljudi sa višim oblicima svesti mogu da čitaju tu memoriju prošlosti. Sposobnost reakcije se sa memorijom organizuje i ispoljava um.

     Duh ili um  nastaje na relaciji odnosa između individua, ili između individua i objektivnog sveta. Duh prenosi utiske na organe čula. U međusobnom odnosu induvidue i okoline individua svojim nametanjem ili odbijanjem impregnira neispoljeni oblik energije u ambijentu. Takvi impregnirani stavovi međusobno reaguju i ispoljavaju um. Ovako ustanovljeni um ima velike sposobnosti kretanja i širenja, kao i mogućnosti utisnuća, prijema i prenošenja vibratornih informacija, do čula  i preko njih, do organa spoznaje.

    U procesu ispoljavanja božanskih iskri logoidna svest simpatetičkom indukcijom – vibracijom utiskuje engrame evolutivnog ispoljavanja čoveka, u obliku višeg bića, odnosno velikog JA (individualna svesnost). Slobodna volja je u funkciji iskušavanja i ciklusa trajanja i ispoljavanja materijalnih oblika čoveka. Ovaj oblik višeg bića (individualna svest) je svedok manifestacije slobodne volje i ličnosti, i u skladu sa njihovim delima vodi i usmerava procese reinkarnacija, i stvaranja novih ličnosti, kroz proces evolucije čoveka do božanske svesti. Iz odnosa  koji se ispoljavaju između individualnosti javljaju se novi tipovi reakcija iz osnova slobodne volje. Iz osećanja samodovoljnosti, na principima ideja dualnosti, kretanja, vremena, prostora, i ispoljavanja materije, bez subjektivne i kosmičke svesti ispoljava se entitet ličnosti – malo ja.

 Dakle, ličnost nastaje kao sposobnost reagovanja na stvaranju novog, odnosno unošenjem novog faktora u evoluciju. Ličnost počnje sa iskušavanjem objektivnog sveta u sticanju objektivne svesti, da bi kroz evoluciju oslobodila individualnu svest  i više oblike svesti. Više JA u čoveku, ukoliko nije survano, ima stalnu vezu sa božanskom svešću koja ga je indukovala, i  nakon smrti svoga materijalnog čoveka, iz njegovog duha i memorije u eteru, preuzima sva pozitivna iskustva i sposobnosti reagovanja, koja su u skladu sa evolutivnim procesima. Iskustva  i reakcije koje su rezultat negativnih faktora slobodne volje služe višem JA kao podloga za konstituisanje nove ličnosti, koja se vraća kroz proces reinkarnacije u ponovno materijalno ispoljenje, i u nastavak evolucije. Taj proces reinkarnacije nastavlja se dotle dok dejstvo slobodne volje ne postane indentično sa logoidnom voljom, odnosno dok se um ličnosti ne ujednači sa svešcu višeg JA, kada dolazi do njihove fuzije.

   U cilju shvatanja relativnosti uma i objektivnog postojanja ukazaću na nekoliko činjenica i apstraktnih ideja  koje uslovljavaju ispoljavanje uma.

Dualnosti i suprotstavljena kretanja, odnosno frekvencija, polazišta su manifestacija u ispoljavanju našeg kosmosa. Frekvencija kao oblik suprotstavljenog kretanja omogućava dinamiku i rasprostiranje kretanja. Vibracija sa jedne ravni postojanja prenosi se u obliku ritma kretanja na drugu ravan postojanja. Zvuk sačinjavaju vibracija i ritam. Sve informacije se oblikuju pomoću vibracija, ritmova i akorda. Čulni organi putem duha prihvataju frekventne obrasce, kao informacije iz okolnog sveta, i prenose ih određenim organima za spoznaju. Kao što je već rečeno, u duhovnu energetsku strukturu – božansku iskru, logoidni svesni principi sa viših ravni postojanja, simpatetičkom indukcijom, putem vibracija utiskuju engrame, odnosno vibratorne obrasce,  svesnog reagovanja, ispoljavajući u čoveku program evolutivnog razvoja kroz procese reinkarnacije..

  Prenošenje sile sa jedne ravni na drugu i pretvaranje sile u oblik, obavlja se činom utiskivanja, (R.B***. komentar MODULACIJA), gde se na delu pojavljuju polariteti i sile privlačenja i odbijanja, ispoljavajući čvrst spreg sila, koji dinamičko kretanje sa jedne ravni postojanja prevodi u statički oblik kompenzovanih sila, odnosno materiju, ukoliko se radi o viđenju sa naše ravni postojanja. Kao što znate, sile sa nižih ravni postojanja prenose se na gornje ravani postojanja sa kvadratnim uvećanjem, a sa veće na nižu korenovanjem, odosno važe principi integralnog i diferencijalnog računa. Vibracijom se istovremeno otvaraju ideje i dimenzije: oblika, vremena i materije, a samim tim i čin materijalnog postojanja.

  Manifestacije ispoljavanja se uvek i samo dešavaju u sadašnjosti. Sve ono što se dešavalo do sadašnjosti, to znači u prošlosti, nalazi se samo kao apstraktni otisak u memoriji, u obliku engramskih (odnosno vibratornih obrazaca), informacija. Sve ono što će se dešavati tka se iz prošlosti i sadašnjosti u potencijalne engrame, odnosno vibratorne obrasce, ispoljavanja. Na taj način je  sve objektivno postojanje  u sadašnjosti i sadašnjost jeste večnost. Ovo stanje mogu da uvide probuđeni ljudi. U ovom slučaju se  uviđa da su manifestacije iz vremena utisnute u prostornu memoriju, što je ključ razumevanja duhovnog sveta. U ovom slučaju naše  relativno vreme nestaje.

  S druge strane, čulni organi čoveka koncipirani su za prijem samo određenih oblika i određenih učestalosti frekvencija u spoljnjem svetu. Sve ono što čula primaju, slike, zvuk, temperaturu, ukus, miris i mentalne vibracije, različiti su oblici učestalosti vibratornih obrazaca. Sve što ima manje ili veće frekvencije od limita naših čula za običnog čoveka je neispoljeno (NEVIDLJIVO, NEOSETILNO). Razvojem viših oblika svesti proširuju se dijapazoni prijema frekvencija i mogućnosti spoznaje drugih svetova postojanja smirivanjem čula i njihovim okretanjem unutar sebe za duhovnu spoznaju. Granice proširivanja ovih percepcija su granice logoidne i kosmičke svesti.

  Svest je uzrok ispoljavanja, a ispoljavanje se simbolično ostvaruje stvaranjem apstraktnih mentalih slika na višem planu postojanja, koje privlače i kolapsiraju određene snage, a zatim i subatomske čestice i atome, kao i druge entitete u procesu sinergetskog ispoljavanja u duhovno i materijalno ispoljenje.

  Kroz evoluciju ličnosti čovjek stiče objektivnu svest, a kroz evoluciju individalnosti sa integrisanom ličnošću čovek stiče logoidnu – božansku svest. Evolucija u našoj vasioni upravo ima zadatak da čoveku obezbedi iskustvo ispoljavanja objektivnog sveta i postizanja nivoa logoidne svesti. Dostižući određene nivoe spoznaje i iskustva, čovek se oslobađa zakonitosti koje uslovljavaju te spoznaje i iskustva, odnosno oslobađa se uslovljavanja logoidne svesti, jer je i sam dosegao nivo logoidne svesti. Na taj način dostižući nivo logoidne svesti, koja uslovljava ispoljavanje u našoj vasioni, čovek se oslobađa svih zakonitosti koje vladaju u ovoj vasioni, i samim tim su stvoreni uslovi za njegovo iskušavanje drugih logoidnih svesti u kosmosu.. (To su izvorišta čuda.)

  Čovekovo evolutivno iskustvo u vasioni se ostvaruje  kroz evoluciju duhovne refleksije – božanske iskre određene materijalne čestice, koja je sinergetsko jezgro ispoljavanje snage u kosmosu. Ta materijalna čestica kao jezgro snage predstavlja tačku snage u holografski konstituisanom kosmosu. Ova energetska tačka snage putem energetskih strujnica obezbeđuje deo snage za evoluciju božanske iskre i njenog čoveka.

  Čestica kao izvor snage i kreator božanske iskre je proizvod apsolutne svesti, kroz arhetip kosmosa. Fuzijom objektivne  svesti ličnosti sa logoidnom svešću individualnosti, a zatim njihovim spajanjem sa njihovim stvaraocem, jezgrom snage iz kosmosa, stvara se viši božanski entitet, koji može da iskušava i saznaje kosmičke oblike svesti. Ovako razvijeni entitet i sam može da uslovljava ispoljavanje nove vasione. Ljudsko biće je apsolutnim planom ispoljavanja predodređeno da evoluira od kosmičke čestice do apsolutne svesti. Odnosno, holografske tačke apsolutne svesti.

V. NAUČNE   POTVRDE   RELIGIOZNIH   UVIDA

  Javni mediji kao narodno dobro, čije postojanje uslovljava narod, mogli bi bar delom uzvratiti narodu dobrim, kroz objektivno informisanje i stručnu i duhovnu edukaciju. Takav stav medija doprinosio bi opštem razvoju pojedinca i društva. Ono čime se oni bave više je indoktrinacija, manipulacija, uljuljkivanje i srozavanje svesti i sposobnosti ljudi i zajednice.

  Ovaj materijal ima za cilj da  pobudi interesovanje ljudi za vlastitu spoznaju, i usklađivanje sebe sa  prirodom i evolucijom, za dobrobit sebe i svoje okoline. U dvadeset prvom veku neće biti retki ljudi koji će biti zainteresovani da ulože malo truda da bi mnogo shvatili i naučili o duhovnosti i bogospoznaji.

  Ulazak nauke u subatomski svet, magnetna polja, gravitaciona polja, polja uma i svesti, te holografsko preslikavanje,  genetsku informatiku i nano tehnologije, proširuje objektivno sagledavanje i na granična područja objektivne spoznaje.

  Celovitim sagledavanjem i korištenjem analogija, uz smirivanje uma i okretanjem čula ka unutra, širi se percepcija i mogućnost opažanja drugih vančulnih frekvencija i spoznavanje drugih svetova postojanja. Religije, kao i neke filozofije, koje su koristile ljubav i predanost Bogu, ili umirivanje i transcendiranje uma, sticale su  uvide u nastajanje i postojanje. Natčulnim opažanjem, odnosno direktnom percepcijom-intuitivnom spoznajom, moguće je opaziti stanja u vančulnim oblastima, gde se odvijaju sinergetski procesi ispoljavanja  novog, odnosno manifestacija i ispoljavanje. Za objektivnu svest i čulnu percepciju manifestacija nastaje kretanjem materijalnih čestica, dok za subjektivno opažanje  manifestacija nastaje kretanjima u poljima snaga i energija ( magnetne, gravitacione, umne i slično ).

  U pristupu ispoljavanju, napredne religije (vere) polaze od otvorenog i bezgraničnog svemira, što je ispravna pretpostavka, dok nauka polazi od otvorenog i beskonačnog kosmosa, što je netačna pretpostavka, zbog ograničenosti samo objektivnog opažanja. Pomenute vere subjektivnim opažanjem polaze od singularne  tačke ispoljavanja, putem vibracije, što je dosta tačno, dok nauka uzima kao početak nastanka sveta materijalni prasak singularnog objekta, što je pogrešna pretpostavka. Sistemski sintetičko-sinergetski pristup, koji polazi od istinske spoznaje i uvida, i kombinacije religioznih otkrovenja i  naučnih otkrića  polazi od polarnosti i dualnosti. Prva  dualnost su svest sa sposobnošću reagovanja i svemirska inercija, koji su uzrok ispoljavanja apsolutne svesti i kosmosa, gde svest sa sposobnošću reagovanja uslovljava vibraciju u potencijalu svemirske inercije.

  Stalni treptaji ispoljavaju polje usmerenog kretanja. Inercijalni ambijent svemira zakrivljuje polje kretanja i zatvara ga u kosmički krug. U svemiru ne postoje drugi otpori kretanju, te  to kretanje ne gubi snagu. Kretanje koje ne gubi snagu indukuje novo kretanjeu svemirskoj inerciji. Tim dugotrajnim procesima indukcije i reakcije kompenzuje se pulsirajući kosmos na trostrukom polju sila i svesnosti.

  Evolucionim impulsima kosmos ispoljava svoje arhetipske mehanizme zraka i ravni za zgušnjavanje (kolapsiranje) kvantnih polja i kvantnih sila koje struje zrakama, a ove  su ujedno stecišta magnetnih polja.

   Između zraka kojima struje suprotstavljene sile na subatomskim rastojanjima javljaju se magnetne, nuklearne, električne, centrifugalne i centripetalne sile, koje dva suprotstavljena kretanja  kompenzuju u momenat kružnog kretanja – čvrst spreg sila. Ovaj čvrsti momenat kompenzovanih sila na planu našeg objektivnog opažanja predstavlja subatomsku česticu.

    U okviru kosmosa  pre ispoljavanja materijalnih čestica apsolut ispoljava kosmičku svest koja je u holografskoj vezi, i koja uslovljava kosmičko postojanje i ispoljavanje. Svaka stabilna čestica u kosmičkom postojanju proizvod je kosmosa, i nalazi se na liniji sila, a zavisno od svoje specifične veličine zauzima položaj na ravnima kosmosa. U svakoj ispoljenoj energetskoj tački, a na našem planu postojanja i u svakoj  materijalnoj tački, postoji svesni arhetip čestice.  Svaka materijalna čestica predstavlja ogromnu zgusnutu energiju u kretanju. U energiju materijalne čestice, putem simpatetičke indukcije može se uneti ogroman broj engrama i informacija, kao obrazaca za evoluciju i razvoj. Najsloženije stabilizovane čestice mogu putem zraka da se kreću, pri čemu u njih može apsolutna ili logoidna svest da utiskuje engrame svesti. Na taj način  ove energetske čestice postaju jezgra snage za evoluciju. Svaka materijalna čestica kompenzuje se na istim principima i na analogan način kao i kosmos, otuda ona postaje trajni izvor snage za ispoljavanje vasiona i drugih entiteta u kosmosu i vasionama.

    Vasione se kompenzuju na analogan način kosmosu i atomu u okvirima određene logoidne svesti. Sve vasione su različite, i ispoljavaju se po arhetipu  svoga logosa. Svaka vasiona je inverzan – preslikavajući oblik logoidne svesti, koji se preslikava iz, za nas neispoljenog  kosmičkog oblika logosa kao refleksiona svest (materijalizovana vasiona u evoluciji). Reflektovane ( preslikavajuće –iluzorne) vasione su ambijenti objektivne evolucije raznih vrsta umova, i njihovih  evolucija do svesti. Apsolutna svest obuhvata postojanje i ne- postojanjeza naše umno poimanje, iz nepostojanja ispoljava se kretanje – vibracija, što čini suprotnost svemirskoj inerciji, i to predstavlja dualitet od kojeg kreću sinergetska transformacija, manifestacija i ispoljavanje.

   Za naše poimanje svest je neispoljena struktura, koja se sastoji od memorije i sposobnosti reagovanja, i ima oblik kosmičkog postojanja, kao što su logos – Bog i život. Memoriju čine tragovi koje u kosmičkom eteru ostavljaju kao svoja otisnuća sva kretanja, počev od ideja i misli pa do objekata. Ovi tragovi – memorije nazivaju se apstraktna kretanja i postoje u holografskoj vezi sa izvorom svoga stvaranja, i nisu ograničeni svetlosnim brzinama i materijalnim osobinama.

  Dakle, ukupna manifestacija kosmosa je sazdana na kretanju, i to prvo na apstraktnim kretanjima svesti, ideja, i misli, a zatim  na ispoljavanju vibracije, i kretanja polja i sila, i konačno na kompenzaciji sila u materijalne čestice, te ispoljavanju svih entiteta  kroz dalji proces evolucije.

   Sinergetski proces ispoljavanja , od potencijala svesnosti i reagovanja preko ideje  kretanja i kompenzovanja  preko ispoljavanja arhetipa kosmosa i apsolutne svesnosti a zatim kosmičkih sila  i , pa do ispoljavanja materijalnih čestica i atoma nazivamo procesom involucije.

   Procese ispoljavanja objektivne svesti, kroz oblike objektivnog sveta kao što su razvoj uma (ličnosti i individualnosti), logoidne svesti, i kosmičke  do apsolutne svesti, nazivamo evolucijom. Evolucija svesti u kosmičkom postojanju ispoljava se prvo kao kosmička svest, zatim svest o sebi, i na kraju kao objektivna svest, i to je put evolucije svesti logosa (bogova vasiona). Međutim, čovekov proces evolucije je inverzan logoidnom. Razlog za to je što se evolucija svake vasione odvija u ogladalu kosmičke evolucije.

  Apsolutna svest se počela ispoljavati u kosmičkom obliku u postojanje, kroz procese involucije, i evoluirajući putem ograničenog broja entiteta,  da bi se iz objektivnog postojanja vratila kao sazrelo seme sa svim iskustvima postojanja  u apsolut i nepostojanje (zakon nestajanja kroz dupliranje).

  U objektivnom svetu život se manifestuje kretanjem materijalnih čestica, a od složenosti i stabilnosti materijalnih čestica zavisi evolucija njih samih, i struktura koje se sa njima ispoljavaju. Viši oblici svesti se utiskuju simpatetičkom indukcijom u energiju materijalne čestice, i predstavljaju dušu entiteta koji evoluira na osnovu tih sadržaja svesti.

  Apsolutna svest u kosmosu  utiskuje svest entitetima logosa, koji će po tom uzoru iz svoje podsvesti ispoljavati vasione. Na bazi ove svesti logosi ispoljavaju vasione i njihove sadržaje.

.   Vasione su reflektovane svesti logosa, i sve što je u njima su reflektovane kreacije odgovarajućih kosmičkih subjekata. Logos svojom svešću uslovljava evoluciju u vasioni. On sam utiskuje simpatetičkom indukcijom engrame (kao programe evolucije čoveka kao duhovnog bića u individualnu svesnost) u entitete koji evoluiraju u vasioni. Na taj način, zadobijajući svoju dušu, entiteti evoluiraju i stiču svoja iskustva u vasioni, da bi svoja pozitivna objektivna iskustva putem individualnosti preneli logosu koji njih uslovljava, na taj način se objektivnom svešću stiču duhovni i materijalni oblici  u evoluirajućoj vasioni. Čovek je jedna od vrsta bića koje evoluiraju u vasioni našeg Sunčevog sistema, do razvoja svoje logoidne svesti.

   Kao što su sve kosmičke  materijalne čestice proizvod kosmosa, tako su i reflektovane duhovne strukture u vasioni duhovne projekcije određenih kosmičkih struktura, a njihovu evoluciju u vasioni  uslovljava logoidna svest dotične vasione. Kosmičke jedinice su energetska jezgra snaga kosmosa u kojima energija kretanja indukuje novu energiju, koja je osnova evolucije reflektovanog života u vasioni. Sve čestice u kosmičkom stanju holografski su povezane kosmičkom svešću. Na sličan način su sve reflektovane jedinice vasione povezane sa svojim stvaraocima u kosmosu putem vrste zraka, putem kojih dobijaju određenu snagu za svoj život i evoluciju u vasioni. Pošto se u vasioni prvo ispoljava objektivna svest, to je uslov za evoluciju u vasioni posedovanje materijalnog tela. Da bi došlo do novog ispoljavanja u vasioni, potrebno je da materijalno telo stvori mentalnu sliku, na mentalnom planu, a onda se nastavlja proces kao u kosmičkom ispoljavanju. Reflektovane duhovne jedinice čovekove vrste u procesu  evolucije u vasioni, pored uticaja logoidne svesti koja ih uslovljava, razvile su u međusobnom odnosu slobodnu volju koja odstupa od logoidne volje (zapravo inverzna je sa istom). Slobodma volja u sebi sadrži mogućnost  slobodnog izbora – i dobrog i lošeg, odakle počinje i odgovornost ličnosti. Individualnosti ljudskih duša djeluju jedne na druge, a ta snaga volje u odnosu i ambijentu slobodne volje impregnira bivstvo, iz čega se razvija um svake individue. Ti odnosi između individua impregnirani su slobodnom voljom nametanja ili odbijanja, iz čega se formira ličnost svake individue. Ličnost proističe iz dejstva slobodne volje i ona evoluira kroz procese reinkarnacije do sjedinjavanja sa individualnosti, koja je produkt kosmičke materijalne čestice i logoidne volje. Ovaj proces daje vremenski prostor postojanju čovekove vrste kroz procese reinkarnacije na Zemlji.

    Čovek sa svojim umom kao jedinica nalazi se u holografskoj mreži postojanja. Njegova svaka ideja, svaka misao, emocija i kretnja prenose se izvan njega u spoljnu okolinu, a takođe i unutar sebe na sva njegova tela, ćelije subatomske čestice i energetska polja i mehanizme uma. Na osnovu sinergije tih aktivnosti, ispoljava se život i sva ispoljenost čoveka u sadašnjosti. Posle svake smrti čoveka individualnost preuzima od ličnosti iskustva i sposobnosti reagovanja svega što je usklađeno sa logoidnom svešću. Sva negativna iskustva i sposobnosti reagovanja, individualnosti služe kao baza za gradnju nove ličnosti za novu inkarnaciju. Sjedinjenjem ličnosti i individualnosti rascvetava ego i dolazi do potpune mentalne svesnosti i pune kreativnosti uz spoznaju logoidne svesti. Takvo biće logoidna svest više ne uslovljava. Takvo biće sa logoidnom svešću ne može više opstajati u amijentu logoidne vasione u kome je evoluirala, nego nastavlja kosmičku evoluciju svesti drugih vasiona, težeći da se sjedini sa svojim stvoriteljem iz kosmosa. Spoznajom kosmičke svesti biće gubi individualnost, prelazeći u holografsku tačku apsolutne svesti, odakle može da ponovo počne igru ispoljavanja.

  Prema tome, apsolutna svest putem vibracije započinje dualnu igru kosmičkog ispoljavanja, ispoljavajući  se u vidu  kosmičke svesti i sinergetskih mehanizama kretanja. Sve vasione su produkti kosmosa, jer su sa određenim poljima i silama kompenzovane da bi evoluirale. Sve objektivno u vasioni je povezano i uslovljeno logoidnom svešću i  kompenzuje se međusobnim akcijama i reakcijama u procesu evolucije. Analogno se dešava i sa Zemljom  kao jedinicom koja je kompenzovana u vasioni. Čovek kao biće u odnosu je sa svim snagama i umovima na Zemlji. Posredno na njega  deluju i sve snage vacione. ( Planetarna astrologija)

  Uviđajući sve kosmičke strukture i funkcije, kao i analognosti i ispoljavanja u vasionama i materijalnim česticama, koji čine sinergetske generatore snage, pravo je čudo da se ti principi ne koriste u proizvodnji snage na Zemlji, umesto opasnih fisija i fuzija. Spoznajni i tehničko-tehnološki uslovi već postoje.

  Sinergetski procesi ispoljavanja koji su opisani u ovom tekstu su analogni i univerzalni za sve ravni kosmičkog ispoljavanja, te se analogno mogu koristiti i na Zemlji. Spoznaja i kopiranje prirodnih zakonitosti bili su osnova pronalazaštva i stvaranja. Početkom 21. veka biće prevaziđene granice samo objektivnog gledanja u nauci i privređivanju. To će obezbediti znatno brži duhovni i tehnološki razvoj na Zemlji. Objasniće  se ostalih pet snaga koje kompenziraju čoveka i kosmičku celinu. Na principima kosmosa, vasione i ćelije otkriće se načini dobijanja novih snaga koje će zameniti  one neobnovljive. Veštačko pakovanje informacija u gene otvoriće sasvim nove prostore. Nano tehnologije otkrivaju nove snage i uticaje kao i mogućnosti manipulacije sa njima.Virtuelnim poljima u informatici  biće integrisana i dimenzija uma, što će ponovo revolucionarno promeniti svet. Sva ova otkrića mogu biti i vrlo opasna ako se otkriju pre dovoljnog duhovnog razvoja i globalne organizacije svetske zajednice. Prisetimo se da je dinamit pre upotrebljen za razaranje nego za graditeljstvo, atomska energija za atomsku bombu pre nego za struju, hemijska jedinjenja za bojne otrove, pre nego za herbicide i plastiku itd.

  Duhovnim razvojem ljudi povećavaju se razumevanje i solidarnost ljudi i njihovo shvatanje prirodne povezanosti. Svetsko jedinstvo i poredak gradiće se na razumevanju radi ostvarivanja optimuma u svemu, i da bi  svima bilo bolje, a ne na sili. Pošto su naredni vekovi razvoja duha, nadajmo  se da će rasti socijalna zrelost i da će svest upravljati silom. To je put evolucije.

    U okviru religioznog razvoja još uvek postoje procesi diverzifikacije novih vera i novih sekti. Te procese diverzifikacije polako zamenjuju procesi unifikacije, prvo u jedinstvo globalnih verskih organizacija, a zatim i unifikacijom globalnih verskih zajednica u jedinstvo religije koja počiva na istinitoj spoznaji božanskog. Vere (religije) koje teže bogospoznaji sa celovitom svesnošću same će se prilagođavati novom dobu i novom vremenu.

    Ovi uvidi o stvaranju i evoluciji ukazuju i na procese koji nam predstoje u razvoju odnosa i društva na Zemlji, i mogu služiti za orijentaciju. Religija je samo jedna u vasioni i kosmosu, a to je religija bogospoznaje. Vere su relativne i podložne diverzifikaciji i umifikaciji.

VI. POTPUNIJA OBJAŠNJENJA PITANJA ISPOLJAVANJA – SINERGIJA

Evolucione promene znanja, nauke i razvoja postale su merljive na bazi statističkog pračenja u vremenu, pa su izvedeni zaključci da se pomenute veličine ubrzavaju u skladu sa eksponencijalnom funkcijom. Rečeno je  da je početak stvaranja u kosmosu počeo sa dualnošću i suprotstavljenim kretanjem uzrokovanim čistom svešću – apsolutom. Eksponencijalne brzine porasta znanja nauke i razvoja vode nas ka beskonačnim brzinama promena, odnosno holografskom načinu ispoljavanja, što je karakteristika čiste svesti, odnosno apsoluta. Tako se polazeći od ideje i vizije sinergetskog procesa tranzicije evolucije u kosmosu odvija kompleksna sinergetska evolucija na svim planovima postojanja, da bi se kompletna evolucija završila sa novom apsolutnom svešću u apsolutu. Ljudski um, koji se  temelji na čulnim opažanjima, izuzev  razvijenog uma retkih pojedinaca, teže poima procese ispoljavanja na drugim planovima postojanja, odnosno druge svetove. Pa i na objektivnom planu ispoljavanja još uvek nisu poznati procesi ispoljavanja na subatomskim i energetskim poljima. Sve to što mu je nespoznatljivo, a čije se posledice osećaju, čovek današnjice smatra prirodnim i božanskim zakonima, kao nešto dato. Analogno ovome, mrav ili neka druga niža bića našu civilizaciju opažaju kao prirodni zakon. U čitavom kosmosu, pa i u našoj vasioni, sve što se ispoljava na bilo kojoj frekvenciji, sve  je promenljivo i odvija se u tranziciji sinergetskog ispoljavanja, samo apsolutni model kosmosa, koji uslovljava sinergetsko ispoljavanje i tranziciju promena , može se smatrati nepromenljivim, mada se i on menja sa završetkom evolucije. Mehanizmi slobodne volje, ega i ličnosti omogućavaju širinu spoznaje objektivnog sveta i objektivne svesti , te su samim tim i kočnica bržeg razvoja i evolucije čoveka, kao bogopoznavaoca. Evolucija čeveka je inverzna, i počinje sa objektivnom spoznajom sveta i svesti. U spoznaji objektivnog sveta i svesti pouzdani instrumenti su dostignuća nauke i filozofije sa mehanizmom logike. Sa tim znanjima čovek dolazi do granica uvida o spoznaji sebe kao faktora objektivnog sveta i drugih svetova – dimenzija. Podrška u ovome procesu  mogu da  budu razna religiozna učenja i uvidi. Bogaćenje u spoznavanju sebe mogu da dopune znanja i uvidi niza graničnih oblasti. U ovim procesima  značajnu ulogu igraju analogije i umirivanje uma. U ovoj fazi se privode svesnom umu sadržaji podsvesnog i nesvesnog uma. Memorije genetskog porekla, kao i memorije kosmičkog porekla, uključuju se u opažanje svesnog uma. Proces vrhunskog razvoja duhovnog stanja može da bude veoma brz ukoliko je evolucija privedena kraju u prethodnim životima.  Epigeneza slobodne volje sve manje deluje u ispoljavanju negativnosti ovakvog čoveka. Čovek sve više uviđa svoju povezanost i zavisnost sa okolinom, svetom,  vasionom i kosmosom. Ličnost se ubrzano razvija, i postaje sve sličnija individualnosti, koja je nosilac iskustava i reakcija svih prethodnih svojih ličnosti. Fuzijom ličnost i individualnosti dostiže se samosvest, kojoj se zatim otvara proces  dosezanja kosmičke svesti. Ljudi sadašnje populacije osećaju posledice sinergetskih promena na Zemlji i u svojoj životnoj tranziciji. Mali broj ljudi ulazi u spoznaju suštine sinergetskih promena u objektivnom svetu, a retki su, ili možda i slučajni, oni koji  u početku trećeg milenijuma  ulaze u suštin manifestacije i postojanja i primenu celovite spoznaje.

 Spoznaja unutrašnjeg sebe u korelaciji je sa spoznajom spoljašnjeg sveta. Razvoj ličnosti povećava kreativnost čoveka na mentalnom planu. Sa jedinstvom  ličnosti i individualnosti dosežu se neshvatljive kreativne mogućnosti. Spoznaje iz svesti ovakvih ljudi, pored komunikacije, šire se induktivno na pojedince ljudskog roda sa sličnom frekvencijom. Ono što je o evolutivnoj spoznaji poznato retkim pojedincima sadašnje civilizacije biće poznato većini ljudi u narednim milenijumima. Svesti i snage kosmosa i vasione podržavaće evoluciju u našoj vasioni narednih milenijuma, što ne znači da neće biti ratova i sukoba, ali i oni će podupirati procese unifikacije  Čovek je jedno od složenijih bića kosmosa, kome je omogućena evolucija sa slobodnom voljom, pa samim tim i lepeze spoznaje dobra i zla,  i širina osnove za iskušavanje svih oblika svesti i evolucije do apsoluta.Većina ljudi će u  u 21. veku osećati potrebu i zov duhovnosti, međutim, snaga želja i strahova još dugo će vršiti  dominantan uticaj kod prosečnog čoveka. Upravo te želje i strahovi su kotve materijalizma u čoveku. Retki su ljudi koji bi se odrekli želja, i koji su spoznali mehanizme strahova. Može se smatrati da je mera prevazilaženja  želja i strahova proporcionalna meri razvoja duhovnosti.

    Želje i strahovi su zamajac sudbine, odnosno karme, te onaj koji ovaj zamajac smiri, korespondira u više svetova postojanja, i može biti učitelj na duhovnom putu. U kosmosu postoji ograničen broj  civilizacija. Veliki broj od njih je razvijeniji od naše. Civilizacije  su razvijenije ukoliko evoluiraju u skladu sa logoidnom voljom, i nemaju uticaja epigeneze slobodne volje. Logoidna volja i u našoj vasioni uslovljava evoluciju u pozitivnom, a uticaje epigeneze ispravlja procesima reinkarnacije. Logoidna svest svake vasione, pored uslovljavanja evolucije svoje vasione, fazno preuzima sva reagovanja iz vasione, i na taj način  sama stiče određene objektivne oblike svesti. Sinergija ispoljavanja i tranzicija evolucije se dešava u svesti logosa svake vasione. Svest logosa trpi kosmičke uticaje. Logoidna svest opaža evolucione promene u svojoj  vasioni. Sinergetskim sažimanjem ideja objektivne evolucije u vasioni, s jedne strane, a s druge, dejstvo kosmičkih uticaja koji  deluju na kosmičku podsvest logoidne svesti, stvara potencijal sinergetske sinteze i reagovanja, čiji je rezultat  kreacija novih sadržaja. Ova nova kreacija  čini korak u tranziciji evolucije u vasioni, što se čini kroz sve faktore i snage u vasioni. Ove faze se ciklički ponavljaju u skladu sa kosmičkim uticajima sve do kraja evolucije vasione.                                                                                                                            

    Sada aktuelnom ljudskom umu može biti prihvatljivo da se kako u sebi, tako i u vasioni i kosmosu ne dešava ništa slučajno, i da su svi prirodni zakoni posledice neke svesti i nekih snaga, koje su prethodile našoj evoluciji i posle kojih su ostale habitualne zakonitosti, odnosno prirodni zakoni koje mi opažamo kao takve. Ti prirodni zakoni su takođe u stalnoj tranziciji promena pod uticajem kosmičkih uslova, kreativne sinteze logoidne svesti i objektivnih faktora koji se ispoljavaju u vasioni. Svaki čovek je deo sinergetskog procesa naše vasione, zatim Zemlje, te okoline u kojoj bitiše. Čak i ako čovek sam ništa ne deluje, uslovljeni procesi okoline nose njegovu tranziciju u vremenu. Ukoliko taj isti čovek deluje svojom slobodnom voljom, on svoje delovanje uključuje u sinergetski proces okoline, zajednice, države, Zemlje i vasione našeg Sunčevog  sistema.

    Svaka akcija i reakcija bez obzira  na to od čega polazi, sinergetski se uključuje u procese pomenutih celina u vasioni. Kada je ranije ukazano na procese memorije i svesti, rečeno je da svest čini memorija plus sposobnost reagovanja. Za memoriju je rečeno da predstavlja trag misli ili kretanja. Kada je u pitanju čovek i njegovo delovanje, memorija se ostvaruje bar na trostrukom nivou, i to u ćelijama koje opažaju kontakt, u nervnom sistemu, i na kosmičkom nivou postojanja čoveka. Svaki od ovih oblika memorija ima svoje mehanizme nastajanja, trajanja, međusobnog uticaja, i uticaja sa  drugim procesima. Memorija koja nastaje kao trag kontakta na ćelijskom nivou ima mehanizam svoga pamćenja i trajanja, kao i mehanizme svog prenosa na druge ćelije i nervni sistem. Mehanizmi prenosa čulnog opažanja prenose informacije u obliku struja , koje mogu biti u vidu energetskog toka, hemijskih reakcija ili magnetnog prenosa. Svako čulo čoveka ima poseban oblik struje ili frekvencije kojima se prenose informacije. Nervni sistem može da odlaže memorijske informacije u ćelije mozga i nervnog sistema, koji imaju svoje mehanizme trajanja i aktiviranja. Nervne memorije iz strukture objektivnog sveta indukuju vibracije i apstraktna kretanja na kosmički nivo postojanja, bez materijalnog i energetskog naboja, što čini trajni oblik memorije. Ne samo čulne informacije koje ulaze u memoriju nego i misli čoveka indukuju tragove u kosmičkom obliku postojanja. To je osnova religiozne spoznaje "da se ništa ne može sakriti".

    Sve akcije u objektivnom svetu ostavljaju svoje tragove kao memoriju koja traje večno u kosmičkom obliku postojanja. Ljudima su poznati fizički zakoni akcije ali ne i uticaj i transfer tih zakonitosti na druge ravni postojanja. Akcija i reakcija su u objektivnom svetu postojanja vezane za neutralizaciju i ravnotežu. Snaga reakcije prenosom sa niže podravni postojanja na višu uvećava se sa kvadratnom potencijom, a u obrnutom slučaju važi zakonitost korenovanja. U obliku uma i svesti  reakcije su slične, ali i analogno različite. Um i svest bitišu na razlicitim nivoima postojanja, a zakoni na svakom nivou su različiti. Već je  ranije pomenuto da je um nastao kao sinteza velikog broja i oblika reagovanja.    S obzirom na razne oblike memorija, um je instrument za sticanje objektivnog stanja svesti, i korespondentan je, odnosno može biti korespondentan, sa fizičkim, astralnim i mentalnim telom čoveka, i on je posledica biološko-psihološkog razvoja čovekove vrste. Istovremeno je čovekova individualnost korespondentna sa mentalnim, duhovnim i kosmičkim telom, i posledica je svesno duhovnog razvoja bića. Um svoju dinamiku ispoljava u fizičkom telu kao ličnost. Razvojem uma čovek postaje  svestan svog fizičkog tela, a zatim i eterskog, astralnog i mentalnog tela.

   Korespondencija a zatim i sinteza ličnosti i individualnosti se ostvaruje u mentalnom telu, odnosno na mentalnom nivou uma i svesti. Kada čovek zaspi, obično i ličnost spava, dok se individualnost aktivira i prevodi iskustva ličnosti iz objektivnog sveta u apstraktne sadržaje ideja i oblike reagovanja na duhovnom planu. Razvojem uma čovek može svoju budnu svest da prenosi u san kroz oblike eteričnog, astralnog i mentalnog tela, i na taj način stiče spoznaje i iskustva na frekvencijama tih tela i tih podravni postojanja. Takvim razvojem ličnost se približava nivou svesti individualnosti, i sintezi sa njom. Ličnost je onaj dio bića podložan umiranju i reinkarnaciji. Smrću fizičkog čoveka dolazi do dezintegracije fizičkog, a zatim  eteričnog i astralnog tela u određenim vremenskim periodima. Iskustva i oblike reagovanja ličnosti iz objektivnog sveta preuzima individualnost tokom života i nakon smrti ličnosti, odnosno dezintegracije tela i uma. Ta iskustva i oblici reagovanja koje je preuzela individualnost pridružuju se u njoj iskustvima i oblicima reagovanja prethodnih inkarnacija, kao i logoidnom hologramu, koji je logos utisnuo u duh individualnosti.

   Individualnost, koja je projekcija određenog jezgra životne sile u kosmičkom postojanju indukovana apsolutnom svešću, dolaskom u krug dejstva logoidnog uticaja biva uslovljena holografskim pečatom logoidne vibracije, što predstavlja jezgro duše evoluirajućeg čoveka. Takva individualnost nalaže program popravke  negativnih iskustava i reakcija, koja su se ispoljavale  pod uticajem slobodne volje i koje su odstupile od programa logoidne volje. Ovo se odvija kroz proces strukturiranja nove ličnosti, i njen dalji proces reinkarnacije. Svakom novom reinkarnacijom ličnosti, individualnost se bogati novim oblicima reagovanja i objektivne svesnosti, i na taj način raste prema veličini svesti logosa. Strukturiranjem nove ličnosti individualnost u nju simpatetičkom vibracijom utiskuje pozitivna iskustva reagovanja, kao i program onoga što treba da ispravi, i onoga što još treba da iskusi i uči. Proces reinkarnacije se nastavlja dok se ne steknu sve ideje i iskustava reagovanja objektivnog sveta. Kroz tako strukturiranu ličnost predodređuju se sudbina i tok života ličnosti.

  U aktuelizaciju života uvek se uključuje slobodna volja ličnosti, i sa većim znanjem i iskustvom ona sve manje zastranjuje. Samo izuzetno retki visoko duhovno razvijeni ljudi koji su mogli da promene unutrašnjeg sebe mogu da menjaju sudbinu. Ali takvi pojedinci više i nisu ljudi, iako u tom obliku funkcionišu. Aura takvih ljudi zrači u okolinu, te postoje mogućnosti  svetlosnog prožimanja materijalnog tela. Bez potpunijeg iskustva objektivnog sveta ne dolazi božja milost. Pitanje je samo u kojim životima, i u kojoj gustini su ostvarena iskustva i sposobnosti reagovanja, i koliko je toga ostalo za naredne  inkarnacije u ovom svetu čoveka. Prema verskim iskustvima, cilj čovekove evolucije na Zemlji je dostizanje božanske svesti, što je tačno. Dostizanje tog nivoa evolucije, vjerska učenja smatraju krajem. Međutim,  religiozni ljudi, a to nisu ljudi koje sputavaju dogmatizmi određenih vera, imaju mnogo veće domete spoznaje i izvan uslovljene božanske svesti i ispoljavanja vasione Sunčevog sistema. Oni mogu imati  uvide u   kompletno sinergetsko ispoljavanje u kosmosu koje je u domenu apsolutne svesti.

   Evolucionom sintezom ličnosti i  individualnisti dostiže se božanska ili logoidna svest. Logoidna svest takvo biće više ne uslovljava i ono nije ograničeno nikakvim zakonom vasione niti njenog boga – logosa. Ovako razvijeno biće ne gubi svoju idividualnost, već stiče slobodu i mogućnost iskušavanja ostalih božanskih svesti u kosmosu. Tek sa iskustvom ostalih božanskih svesti u kosmosu, uz ranije iskustvo objektivne svesti i svesti o sebi, tako sintetizovana svest gubi svoju individualnost u apsolutnoj svesti.

    Termin sposobnost reagovanja je iskustvo uma i iskustvo svesti. To je oblik prožimanja postojećih faktora u umu i svesti i koji uz podsticaj spoljnih uticaja stvaraju potencijal  reagovanja tog istog uma ili svesti, što  za posledicu ima sintezu i stvaranje novog, što je nazvano sinergijom ispoljavanja. To je svesno prožimanje faktora na bilo kom planu postojanja, njihova svesna sinteza uz podsticaje spolja ili iz podsvesti, što ima za posledicu reagovanje i stvaranje novog. To novo što je nastalo čini celinu ili jedinicu  bez obzira na njegovu  složenost, jer je sintetizovano svešću. Pošto um operiše u materijalnim i energetskim poljima, njegove frekvenkcije, procesi ispoljavanja i reagovanja su sporiji. Međutim, individualnost i svest deluju u subenergetskim i apstraktnim poljima svesti, gde su reakcije i sinteze holografske, ili skoro holografske ako se radi o subenergetskim poljima.

Takođe je važno napomenuti da će po završetku ljudske evolucije na Zemlji i u sunčevoj vasioni, ona za sobom  ostaviti razvijene socijalne zakonitosti u vidu prirodnih zakona. Razvoj tih socijalnih odnosa je vidljiv i u sadašnje vreme, i to  kroz razvoj udruženih oblika rada, razvoj društvenih zajednica i Ujedinjenih nacija. I što je koja zemlja razvijenija, u njoj su razvijeniji socijalni odnosi i socijalni zakoni. Kraj 20. veka je doveo u špicu razvoj odnosa u društvu na bazi privatne svojine i egoističkog poriva sticanja. Svako sticanje izvan normalne reprodukcije je egoidni proces i bazira se  na špekulaciji izigravanju i prevari. Pojedini naučnici iz oblasti društvenih odnosa i organizacije su još odavno u nazovi uspješnom biznisu prepoznali zloupotrebu  neinformisanosti, izigravanje zakona i prevare.

    Dvadeset prvi vek počinje da prevazilazi egoizam i želju za sticanjem kao osnovnu pogonsku snagu razvoja privrednih sistema, i ustupa mesto razumevanju, shvatanju nužnosti, povezanosti i socijalnih odnosa, te duhovnom razvoju čovjeka. Procesi razvoja informatike, genetike, automatizacije i robotizacije sve će više oslobađati čoveka od fizičkog rada , i stvarati sve veću potrebu za razvojem usluga i  duhovnim razvojem. Neki složeni procesi ispoljavanja su u ovom materijalu sagledani iz nešto drugačijeg ugla da bi postali shvatljiviji, a neki su i ponovljeni radi lakšeg percipiranja.

VII. SINERGETSKA TRANZICIJA UMA KROZ.PROCESE ISPOLJAVANJA

Ispoljavanje u kosmosu počinje sa vibracijom, a uzrok njenog nastanka objašnjen je u prethodnim poglavljima. Sve što se ispoljilo i sve što će se ispoljiti u kosmosu može se dovesti u vezu sa tom svojom uzročnošću. To potvrđuje i te kako da postoje procesi involucije i evolucije, ne baš u  smislu darvinizma, nego kao sinergetska tranzicija. Sve počinje iz jedinstva i neispoljenog na početku involucije i vraća se u jedinstvo na kraju evolucuje.

  To što možemo smatrati da prolazi kroz stalnu tranziciju su svesno osećanje, koje se ispoljava kroz razne oblike kretanja i reagovanja, umova i svesti. Energija kao drugi dualni izraz početka stvaranja takođe prolazi kroz tranziciju do materije i raznih oblika energije.

   Jezgra života kao nosioci razvoja životnih oblika i vrsta u kosmosu ispoljavaju se kompenzacijom snaga u kosmičkom reaktoru, pri čemu kosmičkim reaktorom podrazumevamo kosmos u celini, odnosno ispoljenje kosmičke svesti. Ta jezgra snage su mikrokompenzovane jedinice večnog ispoljavanja snaga u kosmičkom obliku, i sinergije ispoljavanja nove snage, a na drugoj ravni postojanja kao vibratorne materijalne čestice.

   Svako kretanje i kompenzacija, pa i misli  i ideja, ostavljaju za sobom tragove koji su memorija. Prema tome, svaka životna jezgra u svojoj energiji ima svesno osećanje nastajanja stringa iz procesa kompenzacije dve suprotstavljene sile i njihovog kompenzovanja. Odrazi jezgra života u vidu arhetipske slike su privučeni od logoidne svesti budućeg našeg sunčevog sistema i zajedno sa ostalim maglinama raznih energija i čestica putuju do mesta kosmičke ravnoteže logoidne svesti u kosmosu i nastanka levolviranja u kosmosu. Ovi arhetipovi jezgara života su jezgra večnog postojanja i klice ljudskih bića koje će evoluirati u kosmosu. Oni su ujedno večni kosmički produkt  stvaranja apsolutne svesti. U  tački svoje ravnoteže u kosmosu logoidna svest počinje da levorvira u društvu svoje galaksije  oko centra kosmosa, uključujući spiralna kretanja maglina i galaksija , kao središta apsolutne svesti, gde nastavlja sa procesima ispoljavanja naše vasione. Pre nego  što je postala logoidna svest, ona je završila svoju  kosmičku evoluciju, i dostigla kosmičku svest i svest o sebi, što nazivamo logoidnom svešću. Logoidna svest prožima svoju vasionu i uslovljava svu evoluciju u njoj.

   Druge vasione u kosmosu imaju druge logoidne svesti. Arhetipni odrazi jezgara života u našem Sunčevom sistemu nazvani su božanske iskre. Deo tih božanskih iskri predodređen je za evoluciju čovekove vrste. Logoidna svest uslovljavanje božanskih iskri ostvaruje simpatetičkom indukcijom određenih obrazaca reagovanja i svesti, koja će biti okvir ponašanja božanskih iskri u evoluciji u Sunčevom sistemu. Ovaj deo svesnosti sa početnom svesnošću nastanka kompenzuje se kao individualnost, odnosno kao večni deo svesnosti čoveka, i to je drugi faktor trojstva u čoveku. Pod dejstvom logoidne svesti u jezgru božanske iskre indukuje se inverzan tip logoidnoj  svesnosti, nazvan ego. Kompenzacija lodoidne svesti i ega ispoljava dualni oblik svesnosti, s jedne strane, individualnost koja se  bazira na istinskom razumevanju i ljubavi kao božanskom voljom, i s druge, um koji  se bazira na nepotpunom razumevanju i odbijanju što se odražava kroz posesivnost. Ovaj treći entitet nazivamo umom ličnosti, kao treći entitet u biću čoveka. Sve ovo ukupno predstavlja mentalni odraz čovekovog tela sa trojstvom večnog postojanja i tranzicije ispoljavanja. Razlog ovako moduliranog uma je potreba da se putem njega iskuse svi oblici objektivne svesnosti, kako pozitivni, tako i negativni, i time se trasiralo ispoljavanja do logoidne i apsolutne svesti. Umu nije dat spoj sa individualnošću da bi imao spoznaju  ukupnog procesa stvaranja i sinergije, nego mu je data svesnost o odvojenom postojanju  stečenom vlastitim iskustvom u objektivnoj svesti i tekućem životu, uz određene instinkte održanja i razmnožavanja, kao i nesvesno u ukupnom ispoljavanju, za koje obično um nije upućen da osvesti. Taj  proces spoznaje i osvešćenja omogućen mu je kroz procese reinkarnacije. Za ispoljavanje uma ispoljeni su astralno, eterično i materijalno tela,  koja su u funkciji uma i jednog života, i sva su podložna raspadanju. Emocije sa svojim poljem suprotnosti pružaju pravi i širok ambijent za delovanje uma i za iskušavanje širokog spektra objektivne svesti, jer svoje korenje nose iz slobodne i božanske volje  i samim tim su kočnica brzeg razvoja uma i dosezanja stanja božanske svesti. U fazi dovoljno nerazvijenog uma vladajuća sila je posesivnost, koja je posledica slobodne volje i  ispoljava se kao prisvajanje i sebičnost.  Akcije su u funkciji prianjanja za sve ono u čemu se učestvuje, sve ono što donosi bol i patnju izaziva odbojnost od strane drugih. Tako  je um  izgrađen kao generator kojeg  pokreće momenat sile želje i straha.Takav um je igrač u spektru emocija i organa čula u igri svoga ispoljavanja. Patnja i bol života opominju um da se menja. Međutim, sva objektivna iskustva ispoljavanja moraju biti privedena svesti da bi ličnost bila sposobna da se stopi sa individualnošću. Dok god ima  u ličnosti nesvesnih sadržaja objektivnog ispoljavanja, datih programima individualnosti, dotle postoje i želje i strahovi, a sa njima se proces reinkarnacije nastavlja.

    Za dugotrajne procese reinkarnacije i postepene evolucije ipak postoji prečica. Ta prečica je proces razumevanja. Svi sadržaji i reakcije objektivnog ispoljavanja moraju biti privedeni svesti, ponavljam svesti, a ne umu. To se postiže ili putem iskustva ili putem razumevanja. Razumevanje je milenijumski kraći proces. Da bi  došao u fazu istinskog razumevanja, čovek mora da promeni sebe okrećući svoja čula unutarnjoj spoznaji i razvijajući celovitu svesnost. Promena sebe znači spoznaju sebe i procesa ispoljavanja, kao takav on se primiče svom uravnoteženju, shvata sebe,  svoju ulogu u ispoljavanju, prevazilazi želje i strahove, umiruje svoj um.  Svemu tome prethode svojstva skromnosti, tolerancije i ljubavi, a dalje predstoji put koračanja u duhovnosti prema logoidnoj i apsolutnoj svesti. Prema tome, čovek je biće u sinergetskoj evoluciji koje se menja sa vibracijama svoga postojanja i sa promenom tih vibracija može da dostigne sve promene stanja uma i svesti. Ti procesi spoznaje i razumevanja se takođe  ubrzavaju evolucijom, i svaki čovek ima svoj individualni put.

VIII. SINERGETSKI  PRISTUP ISPOLJAVANJU

   Zbog izražavanja sumnji, ili čuđenja pojedinaca zbog pristupa nešto drugačijeg od naučnog, detaljnije objašnjavamo  sam pristup  spoznavanju, i aplikujemo ga  u proces ispoljavanja čoveka.

   Svi pristupi o procesima ispoljavanja mogu se  sažeti  u pet pristupa, i to:

-           religijski,

-           filozofski,

-           naučni,

-           graničnih oblasti i

-           sinergetski.

   Religijski i  filozofski  pristup, kao i pristup graničnih oblasti,  počivaju na božanskom stvaranju i evoluciji.

   Naučni pristup počiva na prasku materije a zatim evolucije.

   Sinergetski pristup počiva na sinergiji ispoljavanja svesri i reagovanja   kroz procese involucije i evolucije, počinjući proces ispoljavanja sa početnim potencijalom svesti i reagovanja , i završavajući ga sintezom svog ipoljavanja u apsolutnoj  svesti.

   Početak ispoljavanja, mereno našim vremenom, nauka postavlja pre 24 milijarde godina.

   Mere religije i filozofije vežu se za kosmičke dane i noći, godine i vekove.

   Sinergetski pristup prihvata da je materija počela da evoluira pre 24 milijarde godina, s tim što ovome periodu dodaje još bar jednu trećinu toga perioda, koliko je trajao proces involucije od svesti do energije, i od  energije do materije.

   Za naše umove to je dug period, za apsolutnu svest, gde ne postoji vreme opažano našim umovima i nije dug period, nego je trenutak večnog sinergetskog ispoljavanja u sadašnjosti. Nas život koji ima prirodu svesti odvija se uvek u sadašnjosti.  Prvi materijal o sinergiji u ovoj knjizi imao je nameru da iskaže sažeto proces ispoljavanja u ukupnom relativnom vremenu,  i upravo zato je polazio od sinergetskog pristupa, gde su sažete prirodne zakonitosti  u arhetipove   i njihovo ispoljavanje.

   Sinergija stvaranja i ispoljavanja je sam proces stvaranja i uvek počiva na najmanje  tri faktora, a to su postojeće ispoljeno ( koje se sastoji od najmanje dva faktora), sinergija kombinivanja i stvaranja, da bi se ispoljilo treće, nešto novo.  Ovi procesi su lančani, i nastaju simetrije ispoljavanja  u svim pravcima, a posledica toga je dejstvo nama poznatog holografskog pristupa.

   Princip trojstva je prisutan u svim pristupima (Otac, sin, i Sveti duh  –postojanje, Bog, nepostojanje – svemir, apsolutna svest kosmos – Bog , vibracija, snaga).

   U sinergetskom pristupu uzima se svemir kao nepostojanje, svesnost sa reagovanjem kao aktivni princip, svemirska inercija kao inertni princip i vibracija kao sinergetsko ispoljenje prva dva faktora  ,  od ove manifestacije  kreću simetrični sinergetski lanci ispoljavanja.

   Sinergetske zakonitosti takođe deluju i u procesima spoznavanja. Kod čoveka može se poći od prethodno spoznatih ideja  koje um sinergetski kombinuje i stvara novu ideju, ili pak intuitivno otkriva ideje  koje se nalaze u poljima svesnosti.

   Ljudi koji imaju veće ambicije u spoznavanju  koriste sve spoznato u umu, i sve u podsvesti, kao i ideje iz polja svesnosti uz sinergetsku kombinaciju, ispoljavaju nove ideje, i na kraju, oni koji teže istinama,  obuhvataju sve ono što je u umu, kao i ono što mogu uključiti iz logoidne i kosmičke svesti, i na to sve primene sinergiju uma ili svesti, dolazeći do novih spoznaja i novih ideja. Ovaj poslednji pristup mnogi dovode pod sumnju. Takve upućujem na opažanja u nekim legendama, na neke religijske i filozofske spoznaje nastale hiljade godina prije pismenih tragova, koje u sebi nose istine koje u svojim otkrićima nauka stalno potvrđuje. Nauka je prihvatila više oblike uma i svesti, i ne može da negira druge svetove postojanja. Nauka već proučava magnetna polja i oblasti uma i svesti, čak ih i meri. Tako je ustanovljeno da normalni čovečiji um radi u frekvencijama opsega magnetnih polja od 10 do 50 Hz , logoidna svest od 10 do 3 Hz, i kosmička svest od 0 do 3 Hz. To ne znači da logoidna svest ne prekriva sve frekvencije u našoj vasioni, a kosmička svest u kosmosu. Poznato je da čovek može da funkcioniše i u izmenjenim stanjima svesti , kada njegovo polje funkcioniše na znatno manjim frekvencijama. Neka od tih stanja su dubok san, utrnulost, razni vidovi sahmadija i nirvana i božanske svesnosti..

   Sve više naučnika u svojim procesima delovanja i svojim shvatanjima prevazilazi čulni pristup, i počinje koristiti vančilne pristupe. Moje je mišljenje da se može održavati eksponencijalni trend rasta u spoznavanju i razvoju samo korištenjem pored čulnih i drugih načina spoznaje,  zahvatajući uvek celinu spoznaje i postojanja.

   Na Zemlji je uvek postojalo, doduše malo (na prste jedne ruke), ljudi koji su zahvatali celost i koristili vančulnu percepciju. Od takvih i njima sličnih potiču i religije, filozofije i opšti duhovni i drugi razvoj na Zemlji. Iznositi spoznaje uvek, kao i danas, bilo je opasno. Prvo opasno za lice koje iznosi, a drugo, ukoliko su spoznaje dublje opasno za čovečanstvo. Dokle god se na Zemlji iskušava  slobodna volja, spoznaja u detaljima prirodnih zakona i sinergije može biti upotrebljena u destruktivne svrhe. U razvoju ljudskih vrsta to se i dešavalo (Lemurija, Atlantida). Danas, kada se zapaža početak izvesne kristalizacije socijalnih zakonitosti na Zemlji , mogu se iznositi spoznaje koje će širiti vidove spoznaje u celovitosti, sa ciljem da se menjaju pristupi u  obrazovanju, informisanju, kulturi, razvoju, privređivanja, i društva na Zemlji. Ovo je  malo slobodnije  iznošenje nekih stvari, znajući da treba dosta vremena da dođe do aplikacija, kao i svesnosti  da će za sada malom broju ljudi biti dostupnan ovaj materijal, a jednom  broju ljudi koji ga pročitaju biće nedovoljno razumljiv. Ovo pisanje ima nameru da ove materijale učini dostupnim  čitavom svetu putem Interneta.

   Svaki čovek uz malo napora može naučiti relaksaciju svoga tela i smirivanje svoga uma . Odvajkada za to postoje razne tehnike.Prem Ravat masovno prenosi znanja o okretanju svojih čula unutar sebe, pod uslovom dovoljne zrelosti i razumevanja, čime se stvaraju uslovi za duhovnu i celovitu svesnost. Oni koji su u procesima reinkarnacija vodili život umereno  moralno, uz ne- stvaranje karme, nego njeno brisanje, oni su već postigli razumevanje, toleranciju i strpljenje, a samim  tim i relaksaciju i smirenje uma, odnosno smanjili pulsiranje svog svesnog i magnetnog polja. Polja svesti se razlikuju od magnetnih polja. Polja uma su sličnija magnetnim poljima. U ovom slučaju razlike su zanemarene pošto još ne postoje instrumenti za merenje svesti.

   U svom funkcionisanju čovek  je istovremeno u polju kosmičke svesti, logoidne svesti i u svom umu. Trostrana komunikacija sva tri polja moguća je u tački rezonancije ova tri polja (atraktorija – zlatni presek). Utvrđeno je da se ta tačka rezonancije ova tri polja nalazi na frekvenciji od 10 Hz. Na ovaj način čovekovom umu postaje dostupna njegova podsvesna memorija, logoidna i kosmička svest, te primenom sinergetskog ispoljavanja na ove faktore stiče mogućnost spoznaje prošlosti  sinergetskog stvaranja u sadašnjosti, i predviđanja budućnosti. Normalno je da se  u ovaj proces  svesti i spoznaje,  unose sve spoznaje do sadašnjosti. Polazeći od toga da su u prošlosti korišćene spoznaje do toga trenutka, sinergija rađa spoznaje i ideje u tom trenutku, koje se mogu izraziti tada dostupnim izrazima. To je razlog da sve novo nosi neke razlike, ali suštine i ideje, kao i prirodne zakonitosti su večne.

   Sinergetski pristup u spoznaji koji je pored klasičnog pristupa koristio ono što je izneseno u ovom materijalu iznedrio je ovaj sinergetski pristup u procesu ispoljavanja, odnosno stvaranja sveta.

   Kao što je ranije istaknuto kosmos se ispoljava na tri globalna svesna nivoa, i to:

– kosmički nivo – kosmička svest, kosmičke sile, stringovi, odnosno materijalne čestice, logosi,

– logoidno ispoljavanje, što predstavlja ispoljavanje vasiona, planeta i neorganskog sveta,

– ispoljavanje organskog sveta, gde je u špicu čovek sa svojim umom.

   U svim ovim slučajevima ispoljavanja uvek su bitna tri faktora. U prvom slučaju to je svemir, apolutna svest i kosmos, za drugi slučaj to su materijalne čestice, logoidna svest i vasione, planete, odnosno anorganski svet, i za treći slučaj to su materijalne čestice i arhetipovi materijalnih čestica, um i organski svet. Kao što vidimo, inicijativni sinergetski faktori ovih ispoljavanja su kosmička svest, logoidna svest i um. Sve one  procese u kojima se svest zaodeva u omotače, odnosno forme- tela nazivamo procesima involucije, u stvari tim se dešava transmisija znanja i snaga u oblike tela. Obrnuti procesi, u kojima se vrši oslobadanje uma i tela od omotača, nazivamo evolucija, što predstavlja transmisiju oblika u znanje i energije uz oslobađanje energije i materije. U stvari, involucijom svest vrši tranziciju kroz razne oblike svesti, energija i materije, uobličavajući sebe u objektivnu formu, dok se evolucijom vrši tranzicija svesti unifikacijom iz oblika i omotača objektivnog i subjektivnog sveta do uma i apsolutne svesti To  znači da će na završetku involucije kosmos biti objektivni odraz apsoluta, vasiona logosa a čovek uma. Na kraju  evolucije čovek će se unificirati u logoidnu svest , vasiona u kosmičku svest a kosmička u apsolutnu svest. Shvatajući sve ove procese nije teško zaključiti da su sva ova ispoljavanja samo igra potencijala svesti i reagovanja.

IX. POLARITETI I POLOVI

   Polariteti se razvijaju na dualnosti, odnosno suprotnosti. Indukcija se ispoljava kao odnos između polariteta i ona je uzrok sinergetskog ispoljavanja. Kompenzacijom suprotstavljenih i indukovanih suprotstavljenih sila kompenzuje se čvrsti spreg sila, što u objektivnom svetu čini  materijalne čestice. Pored ostalog ovom kompenzacijom  , ispoljava se trajni izvor gravitacione sile. Gravitaciona sila je sila privlačenja. Na razlici gravitacionih sila uspostavljaju se ravnoteža i privlačenje. U osnovi se čestice ne drže gravitacionim silama, već se  drže silama odbijanja koje su  posledica indukcija i  polariteta. Iz života nam je poznato da se  suprotni polovi privlače. To svojstvo polariteta je kosmička zakonitost koja omogućava kompenzacione procese. U ispoljavanju polja snaga i materije polariteti čine da se sila ispolji u oblik kroz proces kompenzacije čvrstog sprega sila. Polaritet počiva na privlačenju centra i privlačenju okoline. Dejstvo polariteta se uvek dešava na dva aktuelna nivoa postojanja, kao što su neispoljeno – ispoljeno, svesno – nesvesno, subjektivan svet – objektivan svet. Polariteti uslovljavaju simplifikaciju, ispoljavanje, udvajanje, razmnožavanje.

   U prvom činu ispoljavanja na apstraktnom planu bili su svest sa reagovanjem  i inercija. Ta dva suprotstavljena pojma uključivala su u sebi dualnost i polarnost. Prema već opisanom modelu kosmičkog stvaranja ispoljene su suprotstavljene sile. Zakonitosti kretanja inercije i indukcije uslovili su zakrivljivanje sila i indukovanje novih polja i sila sa kružnim tokovima. Zavisno od smera kruženja sile stvara se polje koje ima privlačnost centra, a supritno indukovano kruženje izaziva polje sila koje su usmerene ka periferiji. Ta dva ispoljena dejstva čine polaritete. Polariteti učestvuju u kompenzaciji i kondenzaciji kvanta sila. Zakonitosti polarizacije su uzročnost ispoljavanju i drugih sila, kao što su nuklearne,  magnetne i električne. Naime tok suprotstavljenih sila iznad svetlosnih brzina i na subatomskim rastojanjima indukuje nuklearne sile koja suprotstavljena kretanja prevode u čvrsti spreg sila, odnosno string. Te procese kompenzacije uzrokuju polaritetiti, sa osobinama privlačenja i odbijanja. U kompenzaciji kretanja pri ispoljavanju materijalnih čestica ispoljavaju se i druge sile, kao što su magnetne, gravitacione i električne. Sva ta ispoljena polja i sile nose karaktere polarnosti. Polariteti su takođe nosioci procesa ispoljavanja i spajanja kvarkova u pozitrone i neutrone koji imaju karakteristike pozitivnih i negativnih čestica, zavisno od stanja elektrona. Polariteti takođe igraju ulogu i u ispoljavanju molekula i kompletno anorganske materije.

   Dejstvo polariteta možemo iskazati analogno procesima modulacije, kompenzacije ili utiskivanja.Te se analogije ispoljavaju na svim ravnima postojanja. Kao što se materija i energija kroz sinergetske procese involucije i evolucije ispoljavaju u prostorno -vremenskom ambijentu, tako i osobina, odnosno zakonitost polariteta ima svoju involuciju i evoluciju u istom ambijentu. U procesu sinergetskog stvaranja polariteti se sa apstraktnih polja utiskuju u polja snage, a zatim iz polja snage u materijalne čestice. Upravo zakon polariteta utiče da se između dve suprotstavljne sile na subatomskim rastojanjma indukuju nuklearne sile i čvrsti spreg sila, ovnosno vrtlog, a on predstavlja deo kvarka kao prvo materijalno ispoljenje. Na osnovu polariteta indukuju se sile koje sintetizuju delove kvarka u kvark. Suprotnost jednog entiteta privlači suprotnost drugog entiteta. Uz visoke temperature i pritiske, analogan se proces ostvaruje u kompenzaciji protona i neutrona a zatim i atoma i elemenata.

   Poseban proces involucije polariteta se nastavlja u sinergetskim procesima stvaranja u koje su uključene životne sile, pri čemu ispoljena materijalna čestica dobija svojstvo reagovanja.  U proces sinteze jednoćelijskih organizama  utisnuti su i polariteti, sa sposobnošću reagovanja i delenja kao svojstvom reprodukcije. Sa razvojem višećelijskih organizama ispoljava se i genetika. Sa ispoljavanjem biljnog sveta polariteti se pored genetskog ispoljavanja počinju ispoljavati i kao polni organi kroz cvetove i semenke. Evolucija biljnog sveta dovela je da se neke biljke razviju kao polne biljke koje tek treći entiteti mogu da oprašuju. Dostignuća evolucije u razvoju biljnog sveta kao svest reagovanja  prenose se na razvoj životinjskog sveta, sa posebnim aspektom ispoljavanja polnih organa i usklađivanjem razvoja kompletnih struktura jednopolnih organizama. Na ćelijskom nivou u građi ćelija postoje dvopolnost, ali uz preovlađivanje jednog pola koji se ispoljava. Kod životinjskog sveta polariteti su inkomporirani i u čulne organe, putem koji se ispoljavaju privlačenja suprotnosti. Svu involuciju i evoluciju polariteta iz procesa stvaranja nasleđuje razvoj čovekove vrste kroz forme svesnih reagovanja. Kod čoveka polariteti se pored ostalog  usklađuju sa funkcijom uma. Evolucija  polariteta dostiže svoj vrhunac u ispoljavanju kroz funkciju uma, gde će se dostići i ravnoteža polariteta i  njihova unifikacija i nestajanje u svesti. Čovekov organizam muškog pola informatički  sažima sebe u svoj prototip aktivnog pola – spermatozoid, dok ženski pol sažima sebe u pasivni pol jajeta. Njihova sinteza stvara osnovu  za treći element, odnosno ličnost.

    Čak je i Lemark naučnim putem istraživanja postavio tezu da se nasledne biološke osobine prenose genetskim putem što potvrđuje principe i postavke duhovne spoznaje, gde se sve biološke informacije iz tela čoveka  na induktivan način prenose u gene muških i ženskih rasplodnih ćelija. Analogno to se dešava i u životinjskom svetu.       Čovekova individualnost kao otisak viših nivia svesti nema klasičnu polarnost, u stvari njena polarnost je u višim oblicima svesti. Ličnost kao produkt individualnosti i procesa objektivizacije svesti ima polnost, koja se razvojem ličnosti unificira u bes- polnu individualnost.

U čovekovom biću um kao celina polaritetan je prema individualnoj svesti. Individualna svest ima svoj polaritet u logoidnoj svesti i privlačnu snagu ljubavi, sve do doostizanja  logoidne svesti. Humano čovekovo biće dostizanjem logoidne svestipostaje istog polariteta kao i logoidna svest i tada se okreće prema novom polaritetu Kosmičke svesti. Sa dosezanjem Kosmičke svesti humano biće otkriva polaritet u Apsolutnoj svesti sa ljubavlju za jedinstvo u Apsolutu.

X. ISPOLJAVANJE SNAGA

   Dualnost je aksiom ispoljavanja. Suprotnost svesti sa sposobnošću reagovanja  je svemirska inercija. Prvi ispoljeni sinergetski produkt ove dvojnosti je vibracija (reč, om amen).

   Vibracijom se ispoljavaju apstraktna i magnetna polja snaga privlacenja, nazvana kosmička snaga sa potencijalom božanske volje. Ovoj snazi se pripisuju atributi privlačenja ljubavi, organizacije, svesnosti. Na ovu akciju kosmičke snage, inercijalni svemir reaguje indukcijom suprotstavljenog polja haosa. Haos je druga  snaga u ispoljavanju. Haosu se pripisuju atributi slobodne volje, odbijanja destrukcije, nesvesnog. U našem kosmosu snaga kosmosa nosi pozitivan potencijal a snaga haosa negativan. Sinergijom ove dve snage ispoljava se treća snaga, nazvana granična snaga koja uravnotežuje prve dve. U procesu uravnotežavanja ona u jednoj fazi ubrzava prvu kosmičku silu a u drugoj fazi drugu, na taj način kosmos dobija dinamiku života. Sinteza ove tri sile je apsolutna sila svesnosti u centru kosmosa, i ona večno emanira četvrto polje – snagu svetlosti i svesnosti.

   Sinergijom trostrukog magnetnog polja  kosmos se segmentira na ravni ((7). U secištu polja stvaraju se zraci kojima  teku indukovane tangencijalne sile. Trostruko magnetno polje ispoljava 12 kosmičkih zraka.Tangencijalne sile su sile petog reda po nastanku.. Ove sile Koje se presecaju stvaraju vrtloge koji su uzrok ispoljavanja stringova – začetnici materijalnih čestica. Sile u centru kosmosa ispoljavaju visoke snage toplote i tako se ispoljava šesta snaga u ispoljavanju kosmosa toplota. Stringovi su delovi kvarka i oni se spajaju i čine kvarkove koji su prve stabilne čestice. U stvaranju stringova, delova kvarka ispoljavaju se vrste nuklearnih sila, koje suprotstavljene tangencijalne sile kosmosa kompenzuju u čvrst spreg sila, koji ispoljava materijalne čestice. Nuklearne sile su sedma vrsta kosmičkih sila. Ispoljavanjem  materijalnih čestica indukuju se gravitacione sile koje su, kao i magnetne, beskonačnog dometa. U ispoljavanju vasiona i planeta, kada usijani gasovi prelaze u plazme, ispoljavaju se termonuklearne i nuklearne reakcije.  U tim procesima ispoljavaju se nuklearne sile u oblikovanju protona, neutrona, atomskih jezgara i atoma. Zatim u ispoljavanju planeta i  organskog sveta ispoljavaju se genetske ili molekularne sile. Ove sile se javljaju u procesima ispoljavanja organskog sveta. Zbog toga ih možemo nazvati životnim silama. U tekstu smo  materijalnu česticu – kvark nazvali  jezgrom života, jer je njegova unutrašnja dinamika večna, naime njegove tangencijalne i nuklearne sile večno kruže u kvarku i ispoljavaju večno magnetne i gravitacione sile koje su takođe večne. Međutim, kod organske materije ona  stiče sposobnost reagovanja, radi se o ispoljavanju gena i molekula, i ove sile imaju osobine održanja života i reprodukcije, a zavisno od vrste ispoljavanja imaju  kodiran i odgovarajući vek. I poslednja snaga je ona koja nastaje unifikacijom svih snaga iz kosmosa, a to je apsolutna snaga, koja uslovljava ispoljavanje kosmosa. Kao što smo videli, od svesti počinje oblikovanje pomenutih 10 snaga u kosmosu, uz podrku svemirske inercije a od nih se sinergetski ispoljava bezbroj drugih sila i materija, koje deluju u čitavom kosmosu.

XI. ISPOLJAVANJE MATERIJE

   Početak ispoljavanja materije nastaje kompenzacijom tangencijalnih sila kosmosa, kroz proces indukcije nuklearnih sila koje sa tangencijalnim silama stvaranju čvrsti spreg sila, i to  predstavlja string ili deo kvarka. Spajanje više stringova u celinu predstavlja kvark. Zavisno od smera rotacije kvarka, on dobija negativno ili pozitivno naelektrisanje, što predstavlja električne sile. Zavisno od broja stringova u kvaru,  oni dobijaju svoju specifičnu težinu, veličinu, sposobnost kretanja oko sebe i u kosmosu. Najmanji kvak se sastoji od tri stringa a najveći od deset. U procesima ispoljavanja maglina, galaksija i vasiona ispoljavaju se Sunca i planete u uslovima kad se odvijaju lančane termonuklearne fuzije uz visoke temperature, kvarkovi se kompenzuju u pozitrone i neutrone, a oni se putem nuklearnih sila fuzionišu u atomska jezgra. Zavisno od strukture, odnosno broja protona i neutrona u atomskom jezgru, ispoljavaju se razni atomi, a oni predstavljaju elemente. Atomi se dalje spajaju u molekule  i tim se ispoljava objektivni svet.  Materija se može ispoljavati u pet agregatnih stanja, i to:

-         čvrsto, koje razlikujemo čulima,

-          tečno,

-          plazmatično, u stanju nuklearnih fuzija i fisija,

-          gasovito, kvarkovi i

-          eterično, stringovi.

   Materiju takođe možemo svrstati u anorgansku i organsku. U ispoljavanju organske materije, za razliku od anorganske, učestvuju dodatno i genetske, odnosno životne sile, koje drugačije strukturiraju izgradnju molekula i jezgra ćelija. Ćelija u sinergetskom procesu stvaranja pored silama manipuliše i nukleotidima većine elemenata. Nukleotidi sa sobom unose svoja vibratirna kretanja, zatim magnetne, i gravitacione sile, što se podvrgava procesu tihe oksidacije i time sinergije svega onoga sto ćelija ispoljava (održavanje, stvaranje materijalnih oblika, stvaranje i reprodukcija energija i materije, kodiranje memorije itd.).  Iako je struktura molekularne građe organskog sveta drugačija (geni, hromozomi, enzimi, proteini, koloidi, i slično), osnovne zakonitosti suprotstavljenih sila, naelektrisanja, memorisanja, magnetnih i drugih sila su iste . Isti je i holografski princip u  strukturi jezgra ćelije, kao i gradnje tela.

   Logoidna svest uslovljava ispoljavanje našeg Sunčevog sistema. Subjekt nosilac logoidne svesti je logos – Bog naš i naše vasione. Njegovo ispoljavanje počinje kompenzacijom desetostraničnog (od deset delova) kvarka. Svojim ispoljavanjem u kosmosu on stiče kosmičku svest i svest o sebi. Sa tom snagom on rotira oko sebe, pri čemu ga centrifugalna sila kosmosa pomera po ravnima kosmosa ka periferiji. Pošto on sada ima vlastitu centrifugalnu silu od svog obrtanja oko sebe, on počinje u svoju orbitu privlačiti mentalne arhetipe kvarkova po ravnima, kao i same kvarkove. Sa svojom masom magline nalazi ravnotežu na sedmoj ravni postojanja i tu počimnje da rotira oko centra kosmosa. Od ovoga momenta počinje ispoljavanje vasione. Krećući se od centra Kosmosa prema periferiji,  on prikuplja u maglinu različite kvarkove i njihove mentalne otisake, i stiže na sedmu ravan, gde su locirani devetostranični kvarkovi, koje takođe privlači u svoju maglinu. Srazmerno snazi svojih svesnih, elektromagnetnih i gravitacionih sila on se ograničava na delu sedme ravni, poljima svojih sila, te počinje ispoljavanje. Na sedmoj ravni postoji ogroman broj vasiona u ispoljavanju. Pod uticajem sinergije svih snaga  vasiona počinje da se kompenzuje u disk kao i kosmos, a zatim dolazi do ispoljavanja planeta. Paralelno sa ispoljavanjem planeta počinje i sinergetski proces ispoljavanja bića po planetama.

XII. ISPOLJAVANJE ČOVEKOVIH TELA

   Čovekovo ispoljavanje počinje  sa ispoljavanjem kvarka u kosmosu i pod uticajem Apsolutne svesti. Mentalni dio kvarka je privućen poljima logosa koji putuje na sedmu ravan. Logoidna svest u mentalnom otisku kvarka (duši) kodira ukupan program objektivnog ispoljavanja kvarka do čoveka i čoveka do logoidne svesti. Mentalni okvir ili duša sa kodiranim programom logoidne svesti nazivamo individualnost ili srce. Srce je strukturirano dualno i ima dva dela, mentalne  sadržeje logoidne  volje, i ego sa mentalnim sadržajima slobodne volje. Srce indukuje snagu intelekta kao pozitivnu i snagu uma kao negativnu snagu. Um je kreator stvaranja astralnog, eteričnog i materijalnog tela u čoveku. Individualnost ispoljava um ili ličnost koja se upućuje u planetarni proces involucije. U reinkarnativnim karmičkim  procesima  individualnost evolucijom po planetama   gradi svoje omotače, odnosno tela, u kojima su sve znanje , zakonitosti koje vladaju na ravni, i zakonitosti gradnje tela na odgovarajućoj ravni. Na taj način individualnost gradi pet formi-tela u planetarnom sistemu vasione i dva u kosmosu, što je ukupno sedam. Posle ovoga procesa involucije nastaje proces evolucije po istim ravnima, gde se u mentalnu memoriju individualnosti preuzimaju sva znanja , oblici reagovanja i zakonitosti ispoljavanja tela i ravni, pa se tako  um  oslobađa  sva četiri umna omotača.U ovim procesima involucije i evolucije  individualnosti svoja iskustva reagovanja u objektivnoj svesnosti induktivno odnosno intuitivno prenose logoidnij svesti, kojima se logoidna svest bogati  objektivnom svesnošću da bi istu prenosila novim rojevima božanskih iskri koje šalje u procese objektivnog ispoljavanja svesti.

   Tih tela koje individualnost gradi su četiri umna i jedno duhovno i to:

– fizičko,

– eterično,

– astralno,

– mentalno i

– duhovno.

   Druge  dve forme-tela bogočovek ispoljava kroz kosmos uz spoznavanje kosmičke svesti i na kraju završava u sedmoj formi  apsoluta.

   Prva četiri omotača pripadaju ravni fizičkog sveta, peti omotač pripada logoidnoj svesti, odnosno duhovnoj ravni i u njemu je još uvek prisutna individualnost.

   Šesto forma- telo je kosmičko telo u kome više ne postoji ni individualnost. Sedmo forma- telo je apsolutna svest, što u statičnosti predstavlja neispoljenost-prazninu.

   Materijalno telo je ono što nam je poznato spolja,  to je objektivni otisak. Materijalno telo čini i unutrašnjost tela, koju možemo spoznati samo subjektivnim umom. Dok je spoljni izgled tela, slika tela u koži , unutrašnja struktura je složena, i kao celina odražava um čoveka u materijalnom svetu postojanja. Tek potpunom subjektivnom spoznajom unutrašnjeg fizičkog tela postaje moguć ulazak u drugo telo, kao i njegovu spoznaju.

   Eterično  forma-telo  ima oblik materijalnog tela, ima eteričnu materijalnu strukturu, svoj nervni sistem i reaguje na sugestije. Ovo se telo opaža subjektivnim umom kao neprozirni dim i može se izdvajati iz fizičkog tela. Ono je budno u stanju hipnoze, i preko njega je moguće manipulisati fizičkim telom. Energetskom neravnotežom u ovom  telu izazivaju se mnoge bolesti fizičkog tela. Ovo telo prati fizičko telo i posle smrti, i to  do 14 dana, a zatim se raspada. Postizanjem svesnosti drugog tela iznutra moguće je ući u treće forma- telo i spoznavati ga.

   Treće forma-telo se zove astralno telo, ili telo želja. Ovo telo je strukturirano od kvanta emocija i ima oblik fizičkog tela. Subjektivnim opažajem izgleda kao prozirna magla. Prožima fizičko telo, i predstavlja izvor svih želja i emocionalnih stanja. Može da se izdvaja iz fizičkog tela i ostvaruje kontakt sa drugim astralnim telima u astralnom svetu postojanja. Sa njim može da se ulazi u astralne svetove i da se u njima stiču iskustva.

       Astralno telo je podložno raspadu nakon smrti fizičkog tela u roku od 36 dana (ovičaji četdeset dnevnice nakon smrti čoveka). Ne postoji granica astralnog i mentalnog tela, dovoljno je samo htenje.

   Četvrto forma-telo se naziva telom misli – mentalno. U mjemu je sinergetski mehanizam opažnja, reagovanja,  sinteze i kreacije novog. U objektivnom svetu sve što se želi ispoljiti u fizičkom obliku, potrebno je imaginirati na mentalnom planu. Mentalno telo su vratanca za viši oblik svesnosti i ulaska u duhovno telo. Duhovno telo pripada duhovnoj ravni u kojoj operiše logoidna svest i kodira u duše program razvoja objektivne svesti. U ovom telu su stopljene ličnost i individualnost u logoidnu svest, kojoj preostaje povezivanje  sa svojim jezgrom života u kosmosu, a zatim iskušavanje drugih svetova postojanja u kosmosu. Ovaj proces traje dugo, da bi bogo-čovek dostigao snagu i moć uslovljavanja vasiona.

   Spoznavanjem svih ovih procesa čovek širi svoj um i svest, prelazeći od životinje u ljudsko biće, može da koristi više i optimalne varjante u svom radu i ponašanju, postiže razumevanje, smirenost i skromnost, shvata sebe u društvu na Zemlji i u kosmosu, prevazilazi sve emotivne karakterne osobine čoveka, i izrasta u novo biće.

UM I SVEST SU KONSTRUKTIVNI,

SNAGA I MATERIJA SU GRADIVNI.

XIII. NEKI STAVOVI KAO PREPREKE NA PUTU RAZVOJA

   Pisati ono što u ovom vremenu i sredini  nije spoznato je rizik. Pre svega ne postoje reči za ono što nije spoznato, nego se iskušenja i sinergetske spoznaje moraju iskazivati na približan način izrazima koji već postoje. Mnogi ljudi  ne uviđaju razlike između mozga i uma, mozga i svesti, i uma i svesti. Mozak, um i svest mnogi poistovećuju, zato što prva dva operišu sa memorijom, dok je u trećem memorija istovremeno osvešćena i čini svest.    Mozak je materijalne prirode, dok su um i svest duhovne prirode. Memorija može da se skladišti u svim materijalnim strukturama mozga, ali može i u energijama, duhu i kosmičkom eteru. Materijalni oblici života mogu biološku instinktivnu  memoriju da skladište i prenose genetski. Ovo služi kao deo osnove u razvoju uma. Genetska memorija i instinktivni oblici reagovanja čine deo nesvesnog uma. Svako od sedam čovekovih formi-tela ima svoj um u svome telu, kao i svoju memoriju, zato i mogu da funkcionišu posebno, što potvrđuju svojim iskustvom svi probuđeni ljudi. Iako ovaj stav još nije postao naučan, većina ljudi, ili u svesnom stanju ili u snu ima iskustvo o izdvajanju i kretanju pojedinih formi- tela.

   Čovekovo materijalno telo je možda najsavršenije materijalno ispoljenje  u kosmosu,  u kome ljudski um  evoluira  objektivirajući se. Još nije završena evolucija ljudskog uma i ljudskog tela. Evolutivna sinergija ljudskog uma dešava se na duhovnom planu, a svaki korak razvoja ljudskog uma na duhovnom planu prati  materijalizacija  u objektivnom svetu i materijalnom telu čoveka. Neorganski svet ima svest o svom ispoljavanju od ideja, i  energije do kvarkova, protona, atoma i molekula. Organski svet ima svest o ispoljavanju do  materijalnih elemenata, a zatim genetski biološki um  do ispoljavanja biljaka i  životinja. Ljudska bića prošla su sve prethodne faze evolucije, i imaju o istom memoriju i sposobnosti reagovanja u nesvesnom.

   Svi objektivni oblici rezultat su materijalizacije određenih ideja i misli , a sve ideje i misli rezultat su  ispoljavanja određenih umova i svesti. Ispoljavanje svih oblika do čovekovog bića rezultat je viših oblika svesti do logoidne. Čovek u duhovnom obliku proizvod je imaginacije apsolutne i logoidne svesti, kroz proces ispoljavanja i evolucije materijalnih čestica u kosmosu.   Imaginacije određenih vrsta kosmičkih  čestica su arhetipske projekcije tih čestica  kao duše, koje evoliraju u okrilju logoidne svesti naše vasione. Taj oblik ispoljenog arhetipa koji je stvoren u jurisdikciji apsolutne svesti u sebi nosi osobine večnosti, kao i sposobnosti memorije i reagovanja.

   Logoidna svest u našoj vasioni  uslovljava evoluciju ljudske vrste do današnjeg dana i ubuduće do evoluiranja bića čoveka do nivoa logoidne svesti. I zaista, čovek je vrsta u kosmosu koja može da evoluira do apsolutne svesti. Taj entitet duhovnog porekla koji smo nazvali individualnost ili duša je akumulator svih memorija i oblika reagovanja svih ličnosti koje individualnost inkarnira, u iskušavanju objektivnog sveta. Spoj duhovnih bića, koja ulazi u objektivno ispoljavanje, dešava se u vrtlogu emocionalnog doživljaja parova, sa biološkim delom spojenog spermatozoida i jajašceta. Tu dolazi do fuzije biološko genetske memorije i instinktivnih oblika reagovanja sa duhovnim programom duše, pri čemu nastaje ličnost koja se ispoljava u tekućem životu.

   Memorija nije samo u mozgu i nervima nego i u svim čovekovim telima, kao i u kosmičkom postojanju.

   U tekstu je dovoljno ukazano na razlike  između uma i svest, i kao i na njhove evolucije.

   Čovekov um je tvorac kreiranja i kombinovanja ispoljenih materijala i odnosa, i prema njegovom planu se angažuju i drugi umovi, snage i materijali iz okoline za proces ispoljavanja i delovanja. Tek kada čovek postigne više nivoe uma ili svesti, moguće su mu operacije i na mentalnom i na duhovnom planu, kada može manipulisati  neispoljenim snagama, energijama i entitetima za ispoljavanje na objektivnom planu. Um ima svoje granice razvoja do logoidne svesti, što su i granice širenja njegovog duha. Granice rasta logoidne svesti su u kosmičkoj svesti, dok su granice rasta kosmičke svesti u apsolutnoj svesti. Apsolutna svest ima svojstvo ispoljenosti ukupnog kosmosa, i svojstvo neispoljenosti, to jest svojstvo ispoljavanja svega mogućeg, i  za našu objektivnu svest, nemoguća ispoljavanja. Ova pitanja ne moraju  biti jasna običnom čoveku. . Ljudima koji su iskusili postojanje više svetova, ili potpunu predanost Bogu i ljubavi,  ova saopštenja mogu biti razumljiva i prihvatljiva, dok drugi treba da  ulože trud da bi to razumeli

.

   Kretanje iz svake tačke na Zemlji u istom pravcu, a u različitim smerovima, vodi nas na isto mesto, to isto važi i za Sunčev sistem i  kosmos. To je svojstvo sinergetskog ispoljavanja na Zemlji, u vasioni i u kosmosu, kao i svojstvo da je jedinica ljudskog uma čovek, jedinica logoidne svesti vasiona i jedinica kosmičke svesti kosmos. Međutim, svaki od ovih entiteta ima granice rasta i razvoja i vreme postojanja. Samo apsolut koji se ispoljava u kosmosu ima svoje mogućnosti i u neispoljenom, i zbog toga je večan u trajanju i neograničen u ispoljavanju. Svaki čovekov identitet je satkan od potencijala evolucije do kosmičke svesti, a kako će se um razvijati, zavisi od njegove slobodne volje, ali bi svako trebalo da spozna cilj ukupne manifestacije kroz involuciju i evoluciju kao i mogućnosti svoje manifestacije i  evolucije.

   Današnje obrazovanje ljudi u svetu postavljeno je na naučnom pristupu  objektivnog razumevanja i delom na verskom obrazovanju, koje je samo delimično duhovno. Danas u svetu skoro da ne postoji duhovno ili religiozno obrazovanje, nego samo versko. Samo mali broj pojedinaca ima svest o jedinstvenoj religiji  kao istinitoj spoznaji – bogospoznaji, koja je samo jedna na Zemlji, vasioni  i u kosmosu.

   Vere imitiraju religiju i ispunjene su različitim željama od kojih potiču sva razdvajanja, suprotnosti, netolerancije i sukobi, što se ne može svrstati u duhovnost i religioznost.

Sinergetski pristup obrazovanju koji je stvarno religiozni pristup jeste holistički pristup koji obuhvata i naučne pristupe iz objektivnog sveta, koji ne ograničavaju  duhovne spoznaje kao duhovni pristup-put bogospoznaje.. To je pristup budućnosti koji će otvarati mogućnosti daljeg eksponencijalnog  razvoja na Zemlji, i stvaranju sveobuhvatnog mira i harmonije na njoj.

   Još je uvek hrabrost razumeti i verovati u sinergetski pristup, jer je on istinit i naučan i religiozan, dok nauka i vere polaze iz suprotstavljenih gledista. Sinergetski pristup je sinteza nauke i religije u osnovi , i već ga praktično primenjuju pojedinci i grupe, bilo svesno, bilo nesvesno.

   Proces razumevanja polazi  od spoznaje. Sama spoznaja ima mogućnost pristupa iz dva pravca, iz pravca induktivne spoznaje, što znači sinergetski pristup spoznaji prirodnih zakonitosti, stvaranja i ispoljavanja, koji su analogni na Zemlji, u vasioni i kosmosu i iz pravca objektivne spoznaje uma. Uz tu širinu spoznaje sa koncentracijom na bilo kom pitanju dolazi se do potpunog razumevanja svakog pitanja.

   Drugi je pristup deduktivni, koji polazi od obučenosti na naučnom principu i koncentracijom na pojedinost takođe se dolazi do dubljih spoznaja, ali za to je potrebno dugo vreme specijalističke obuke o pojedinosti. Put celovite spoznaje je jedan od puteva ka božanskom, jer se tim putem otvaraju vrata svim višim oblicima uma i svesti, odnosno božanskom.

   Drugi globalni put do božanskog je put poverenja, ljubavi i predaje. Subjekat kome se iskazuje potpuno poverenje, ljubav i predaja, može da bude bilo šta, do samih božanstava. Tim procesom dolazi do rastapanja ličnosti i ega subjekta u objektu.  Tim rastapanjem nestaje um i dolazi se do svesnosti objekta. Prema tome, poverenjem, ljubavlju i predajom subjekat se otvara prema objektu u duhovnom smislu.

   Suština molitve nije ništa drugo do dovođenje duhovnog sebe u  stav poverenja ljubavi i predaje prema božanskom. Čin predaje nije nimalo jednostavan kako se čini. U sadašnjoj fazi evolucije čovek je u duboko egoidnom umu objektivnog ispoljavanja, što znači da je prvo okrenut ka sebi, i sve što čini, čini delom za sebe.

   Poverenje, ljubav i predaja zahtevaju nestajanje ličnosti i njeno utapanje u objekat kome se veruje, koji se voli i kome se predaje. Čovek koji sve što dela, ne čini za sebe, nego za druge,   i svoje postojanje veže za volju objekta, može biti u činu poverenja ljubavi i predaje. Ako se okrenete oko sebe, videćete da su takvi ljudi retki, a oni koji jesu takvi, izazivaju poverenje i ljubav drugih prema sebi. Ljubav prema sebi čin je posesivnosti, a ne ljubavi. Njegova je sila okrenuta prema unutrašnjem egu, okolina tu silu opaža kao egoidnu, odnosno posesivnu, i ona iz okoline indikuje sile odbijanja, a sinergija tih sila daje negativne i destruktivne posledice. Ljubav je sila i snaga iz osnova božanske volje koja se emanira u okolinu, i ona kod drugih u okolini   indukuje snage poverenja, prihvatanja i ljubavi, prema subjektu koji je izvršio indukciju. Pored ovih postoje i drugi putevi spoznaje božanskog.

   U razvoju objektivnog uma veoma važnu ulogu igra  pažnja. Ona je kontinualna i može se razvrstati na tri stepena, s obzirom na faktore koji učestvuju u njoj. Prvi stepen pažnje bio bi onaj koji se prima samo čulima, drugi stepen pažnje je onaj u koji su uključena čula i osećaji, dok se  treći stepen pažnje obuhvata celinom bića – svesću. U prvi i drugi stepen pažnje uključen je um, dok je u trećem stepenu pažnje um umiren, a uključeni su biće i svest u celini, i to je stepen potpune pažnje. Dovođenjem sebe u stanje potpune pažnje  um je pod uticajem individualne svesti i ostvarije mogućnost kreativnog delovanja. U induktivnom stavu posesivnosti otvaraju se potencijal želja , i vreme i prostor za ispoljavanje uma, i dok god postoji prostor za ispoljavanje ega, postojaće želje i ispoljavnje uma. Funkcija uma prestaje sa potpunom spoznajom objektivnog sveta, ili predajom istog objektu predaje. Na neki način um i jeste skup obrta uma i sinergetskih procesa ispoljavanja. Spoznajom ukupnog procesa stvaranja i delovanja uma moguće je zgasnuti  želje, a time otvoriti prostor za svest – božansku svest. Drugim rečima izraženo, sa nestankom želja smiruje se dinamika uma,čula okreću u unutrašnjost i nastupa dominacija  svesti.

   Nivo razumevanja i spoznaje, kao i nivo poverenja ljubavi i predaje mora biti veoma visok da bi se mogli ostvarivati procesi ispoljavanja svesti.  Cilj ovog teksta je da ukaže na puteve i procese evolucije,  i da  pruži šansu svakom čoveku da ubrzava svoju evoluciju. S druge strane, svaki čovek dostigao je određeni nivo evolucije, i ostvaruje programe razvoja objektivne svesti na nivou uma, putem svoje sudbine. Iako je evolucija razvoja čovečanstva prešla najveći deo puta, svi ljudi nisu na istom nivou razvoja uma, i svi ljudi ne mogu imati isti nivo razumevanja i predanosti. Zbog toga je većina ljudi zbunjena i nesvesno sledi program svoje sudbine.

    Istorijski gledano, čovek je počeo da oblikuje socijalne odnose u svojoj familiji, svome plemenu, svojoj naciji,  svojoj državi.  Te zakonitosti dostići će u potpunost kada svaki čovek na Zemlji bude u istom položaju prava i odgovornosti i socijalne sigurnosti, i kada se te navike počnu genetski, intuitivno  ili na sličan način nasleđivati. U realnom životu to je daleka budućnost, ali do tog vremena harmonija će stalno rasti.

   Bogatstvo nije uslov razvoja uma i svesti. Ono podržava uslove posticanja prisvajanja i rasta egoizma, što ego  dovodi do rasprskavanja, odnosno prevazilaženja,  jer je svaki pojedinac, kroz razvoj objektivne svesti i kroz procese reinkarnacija, iskusio ili će iskusiti maksimum ega. Siromaštvo, kao i bogatstvo su programi objektivne spoznaje. Siromaštvo nije prijatno i pred čoveka postavlja nevolje i prepreke uz istovremeno sazrevanje i povećanja sposobnosti objektivnog delovanja i opstajanja. Sva iskustva, i pozitivna i negativna, čoveka bogate mudrošću i traženjem ravnoteže, što je najbrži put evolucije.  Već je ukazano na procese stvaranja i evolucije čovečanstva, od ideje i misli do sadašnje ispoljenosti, kao i na njegov put u daljoj evoluciji. Čovek kao vrsta u svom razvoju prevazići će objektivno postojanje, da bi evoliralo do božanskih entiteta. Međutim, evolucija čoveka u ovom objektivnom postojanju na Zemlji trajaće još mnogo milenijuma .

Pošto se čovečanstvo razvija u uslovima slobodne volje, pozitivan progres bivaće sve veći, uz istovremeno uvećanje i destruktivnih metoda i problema. Sa dostizanjem razvoja viših nivoa uma i osvitanja svesnosti i socijalnih zakonitosti, rašće razumevanje, tolerancija i harmonija, a smanjivaće se mogućnosti negativnog ispoljavanja i ponašanja, što će voditi ljudsku zajednicu u kolektivno svesno i božansko postojanje. Ne treba zaboraviti da je um inertan u promenama i da najčešće kruži po navikama i  naučenim obrascima reagovanja.

   Za promene je potreban napor i hrabrost za susret sa nepoznatim. Tako  je i ovaj prilog jedan podsticaj u tom smislu.

   Od početka rada na ovom materijalu imao sam namjeru, a i  u obavezi sam prema svome mentoru   disertacije Granice rasta, koji je imao intuitivno razumevanje za ovaj  rad (profesor Vladimir Šolaja), kao i duhovnim hijerarhijama, da ovaj materijal učinim javnim.

.   Dužan sam da pomenem  i književnicu Jaru Ribnikar, koja me je uporno podsticala da ove spoznaje proširujem i učinim javnim i putem kjiga.

XIV. ČOVEČANSTVO, SUBJEKT OBJEKTIVNOG RAZVOJA SVESTI, I SVEDOK RAZVOJA  VIŠIH OBLIKA SVESTI I UKUPNE EVOLUCIJE

    Razvoj objektivne svesti uslovljava i razvoj naše civilizacije. Savremenom čoveku na putu duhovnog razvoja mogući su uvidi i u sve druge oblike ispoljavanja, i ukupne procese involucije i evolucije koji se dešavaju u nasem Sunčevom sistemu i u Kosmosu. Ta kompleksnost je teško shvatljiva  običnom ljudskom umu, koji je  uslovljen deduktivnim pristupom gledanja na svet sa spoljnim čulima, teran zeljama i strahovima i vizijom relativnog života i smrti. Samo induktivni i holistički pristup, ili visok stepen razumevanja,  omogućavaju čoveku sagledavanje kompleksnosti stvaranja i ispoljavanja na svim planovima postojanja što mu omogućava da bude oslobođen prisila uma, i da sagledava večnost uz mogućnost spuštanja u dedukciju bilo koje pojedinosti.

   Čovek nije samo faktor objektivnog ispoljavanja već je  i posledica  svih drugih planova ispoljavanja koji se dešavaju u Kosmosu, vasioni i njemu. Samim tim je i sinergetska tranzicija čovekovog ispoljavanja višestruko kompleksinja od osetilnog objektivnog ispoljavanja.  Apsolutna svest kao  polazno i završno stanje ispoljavanja sadrži viziju stanja i ukupni potencijal volje sinergetskog ispoljavanja.  U materijalnu česticu i božansku iskru svakog čoveka apsolutna a zatim i logoidna svest indukuju odgovarajuće mogućnosti i programe   iskušavanja i spoznaje evolucionih procesa, koje su se, i koje će se dešavati u ukupnom ispoljavanju, do kraja  evolucije u kosmičkoj svesti.

Prosečan čovek 21. veka još je daleko  od spoznaje sebe i svoga puta u ukupnoj tranziciji i evoluciji, svoje vrste, Zemlje, Sunčevog sistema i Kosmosa u celini. Kosmički zakoni ispoljavanja su večni i utiču direktno ili indirektno na sve što se ispoljava u Kosmosu

Logoidni zakoni u našoj vasioni su večni onoliko koliko je večna naša vasiona i oni su podložni kosmičkim zakonima kroz funkciju logoidne svesti.

Čovek sa svojim umom evoluira u ambijentu Zemlje i Sunčevog sistema u skladu sa logoidnim zakonima. Svi programi evolucije čoveka koji se odvijaju u našoj vasioni i koji se nalaze u logoidnoj svesti vasione indukovani su u odgovarajajuće božanske iskre,  odnosno duše svakog čoveka. Logoidna svest koja čini jedinicu logoidne svesti sprečava direktne kosmičke uticaje na faktore svoje vasione, te ih transformiše u logoidne zakonitosti, koje indukuje u   faktore svoje vasione.

Čovek u sadašnjoj fazi sinergetske evolucije na Zemlji posledica je trojstva evolutivnih  faktora koji ga ispoljavaju na materijalnom planu u ovoj fazi razvoja, i to:

– prvo genetski faktori muškog pola ispoljeni u semenu,

– drugo, genetski faktori ženskog pola ispoljeni u jajašcetu,

– treće, duhovni faktori oblika reagovanja, kao iskustva duše u procesima reinkarnacija   –  duša sa evolutivnim programom evolucije.

 Sinergetskom tranzicijom kroz kombinaciju ovih faktora  ispoljava se čovek kao biće sa aktuelnom ličnošću. Genetski faktori muškog i ženskog pola nose prethodne memorije genetskih iskustava, sve od primarnih oblika kretanja. Duša nosi programe evolucije indukovane od logoidne svesti, i sve oblike reagovanja koje je preuzela u procesima reinkarnacije od prethodnih ličnosti.

Slobodna volja koju je razvila čovekova vrsta  obogatila je čoveka za ukupne procese ispoljavanja na materijalnom planu – sve pozitivno i sve negativno, i sa tim otvorila procese evolucije prema kosmičkoj i  apsolutnoj svesti.

   Ovim se nameće pitanje gde su granice  sposobnosti i  mogućnosti razvoja čoveka, a odgovor bi bio da su one u granicama logoidne i apsolutne svesti, odnosno u mogućnostima  svih čuda za sadašnje poimanje.

   Usmena, kao i pismeno prenošena memorija beleži postojanje bogo -ljudi, božjih sinova, svetaca i proroka, za koja se vezuju čuda stvaranja, ispoljavanja i učenja. Ljudska bića, koja su u telesnom obliku dostigla razvoj viših oblika svesti, imaju sposobnosti izvođenja procesa objektivnog ispoljavanja u realnom vremenu, a to znači za čoveka ranijih, pa i sadašnjeg vremena, izvođenje čuda. U većini vera mogućnost izvođenja čuda bila je osnova za priznavanje svetaštva. Pošto su bili retki slučajevi mogućnosti ispoljavanja čuda,  svetovne želje kroz vremenske epohe uvodile su i druge faktore i oslanjanja na memoriju, što je uticalo na inflaciju svetaštva.

Po programu evolucije čovečanstvu je namenjen razvoj slobodne volje i svesnosti, i taj proces će se sve više ubrzavati, ali ti procesi se ne mere danima, mesecima i godinama nego decenijama, stolećima i milenijumima, to opet ne znači da pojedinci ne mogu ostvariti uvide u evoluciju u toku jednog života. Nauka koja počiva na objektivnoj spoznaji doživljava svoj eksponencijalni razvoj u oblasti objektivne spoznaje. Mnogi ozbiljni naučnici došli su do granica subjektivne spoznaje i svesno ili nesvesno koriste i druge metode uvida i spoznaje putem vančulne percepcije, koju nauka nije verifikovala, što im omogućava značajne prodore, pa će sa ovim trendovima   u doglednoj budućnosti biti brisane granice čulne i vančulne spoznaje i u nauci, što će voditi u epohe kreativnog čovečanstva. Onim ljudima koji se bave duhovnim razvojem i imaju uvide i iskustva u spoznaje na Zemlji poznato je da postoje duboki uvidi u sve oblasti. Oni uvidi i spoznaje koji se ostvaruju naučnim i organiziranim putem sve se više zatvaraju i ograničavaju zbog posesivnosti i komercijalizacije.

  Sva znanja postoje u višim formama svesti, a čovek treba da razvija sebe da ih dokuči. Posesivnost uma koja je stvorila zakonitosti i odnose postojećeg društva, uvela je i loše odnose komercijalizacije znanja i zatvaranja njegovog širenja i prenošenja, i na to ukazujem sa željom da prenosi znanja i iskustva budu opšte narodno dobro dostupni svima koji žele da ga imaju.

Još veći uvidi se ostvaruju kroz subjektivne uvide i duhovni razvoj, i ovi načini su vezani za ličnosti i često nestaju sa njima. U fazi emocionalnog sazrevanja ljudskog roda mogao  bi biti opasan brzi transver znanja i uvida, jer bi ih  ljudski umovi zloupotrebili i zato su  mehanizmi usporavanja bazirani na neznanju, koje u fazi emocionalnog razvoja usporava evolucione procese na meru aktuelnog života i razvoja.

      Oblast spoznaje vančulnom percepcijom praćena je velikim brojem spekulanata i prevaranata, koji eksploatišu narodna verovanja u ostvarivanju prevara i sticanja dobara. Sva duhovna znanja i uvidi daleko su od komercijalizacije, i to može biti neko od merila za razlučivanje. Formirane navike, običaji i doktrine velike su prepreke u razvoju čoveka. Shvatanje relativnosti u svemu do apsoluta otvara granice razvoja.

   Čovekov organizam sastoji se od više stotina milijardi ćelija. Svaka od tih ćelija mnogo je sposobnija od ikakvog mehanizma koji  je čovek stvorio, jer ćelije mogu da transformišu materiju , pretvaraju materiju u razne oblike energija, izvode procese regeneracije, izvode procese reprodukcije, deluju informatički na više planova postojanja, deluju organizaciono i ispoljavaju dinamiku delova i ukupnog tela, i putem delovanja uma utiču na dinamiku društva, Zemlje, vasione i  kosmosa. Sva ta dinamika se opaža na objektivnom planu, dok se stvarni procesi odvijaju na svim planovima postojanja. Svi ti planovi su prožeti i sinhronizovani kroz delovanje nesvesnog i svesnog uma, i zato predstavljaju jedinicu reagovanja. Svi ti sadržaji svesnog i nesvesnog uma nalaze se u trojstvu faktora koji ispoljavaju ličnost i telo čoveka. Privođenjem svih tih nesvesnih sadržaja i programa razumevanju i svesnosti, svesnost se širi, a granice širenja su u logoidnoj , kosmickoj i apsolutnoj svesti.

   U smislu svesnog osećanja čovekov um predstavlja jedinicu, jer se  svako delovanje na tu jedinicu prenosi  na sve delove te jedinice i  na svu ćelijsku i subatomsku strukturu tela, kao i na sve energetske strukture u raznim planovima ispoljavanja, pri čemu se ostvaruju kompenzacije i ukupno ispoljavanje čoveka. Ukoliko bi sve pojedinačne spoznaje ljudskog društva bile integrisane i društveno prihvaćene i jednako tretirane kao religiozne i naučne spoznaje, ostvario bi se neviđeni skok u razvoju čoveka i društva. Svi programi i mehanizmi stvaranja,  ispoljavanja, reprodukcije, i regeneracije nalaze se u u samom čoveku, a kroz njihovo osvešćivanje ostvaruje se razvoj i evolucija čoveka. Na duhovnom, mentalnom i energetskom planu počinju svi procesi koji se objektivizuju kroz subatomsko,  atomsko i ćelijsko ispoljavanje. Ljudsko biće u strukturi svojih tela nosi i sve programe svoga postojanja evolucije i ispoljavanja , pa samim tim i stvaranja , održavanja i reprodukcije.

   Zakonitosti na gornjim planovima postojanja  deluju na niže planove postojanja. Granice čovekovog razvoja su u višim oblicima svesti. Samim tim i svi programi stvaranja , regeneracije, ozdravljenja, reprodukcije, već se nalaze u raznim strukturama  čovekovog tela. Pojedinci mogu ostvariti uvide u sve strukture tela i njihovog funkcionisanja , te samim tim mogu i uticati na sve te procese  ispoljavanja. Već danas ima mnogo uspešnih metoda regeneracije (isceljivanja i podmlađivanja) svih tela i na raznim planovima postojanja (duhovnom, mentalnom, astralnom, eteričnom i materijalnom). Još od drevnih vremena pa do današnjih dana pojedini šamani, vračevi, magovi, iscelitelji i sveti ljudi znali su koristiti metode isceljivanja i podmlađivanja na pojedinim ili svim planovima postojanja. Drevni metodi lečenja akupunkturom, indukovanjem, dodavanjem ili oduzimanjem telesnih entiteta na pojedinim planovima postojanja, dodavanjem ili oduzimanjem snaga u energetskim telima čoveka, probijaju se i u praktično primenjenu medicinu. Uspešne metode lečenja, od fizičkog do duhovnog plana, dosta uspešno razvija Park Dzae VU iz Koreje kroz metode  SU JOK , kao i ruska lekarka Larisa Fotina kroz svoje metode LORA, kao i neki filipinski iscelitelji koji leče na mentalnom planu. Takođe postoje i mnogi drugi manje ili više uspešni pojedinci iscelitelji. Iščitavanjem i upoznavanjem genetike i njene sinergije u  nizu naučnih oblasti otvara se veoma široko polje razvoja metoda regeneracije i reprodukcije. Mnoga otkrića i uvidi u funkciji,  delo su pojedinaca i izolovani su kao parapristupi, i izvan su društvene podrške i organizacije. Međutim, sva ova dešavanja u funkciji su sinergetskog emocionalnog i mentalnog sazrevanja čovečanstva, koje se odvija po eksponencijalnoj funkciji, ali za naš vek življenja veoma sporo.

   Želje i strahovi su u osnovi dinamike objektivnog ispoljavanja, želje drugih vrsta i oblika postoje i na drugim planovima postojanja hijerarhijski uslovljene i predstavljaju potencijal dinamike evolucije. Ispunjavanjem, odnosno osvešćivanjem želja na jednom planu postojanja  otvaraju se putevi za više planove postojanja, i tako do kraja evolucije u apsolutnoj svesti.

   Od nazovimo postojanja bez vremena i prostora, preko svih šest nivoa ispoljavanja i postojanja do aktuelnog objektivnog ispoljavanja veoma je složen i teško zamisliv proces, ali ne i nedostižan jer ga manifestacija ostvaruje. Zakonitosti delovanja i ispoljavanja na gornjim planovima utiču i kontrolišu iste zakonitosti na donjim planovima, a sva dešavanja na donjim planovima imaju odraze na gornje planove. Postoji svesna i nesvesna prožetost svih planova postojanja u čoveku, otuda i mogućnost uviđanja. Pojedincima današnjice otvorene su mogućnosti spoznaje i uticaja na ispoljavanje do duhovnog plana, otuda i sva otkrovenja i sva čuda koja se dešavaju u savremenom svetu. Uzrok ispoljava posledicu, a putem posledice možemo doći do uzroka.

   Simulacijom ideja, misli, osećaja, stvaralačkih snaga u telu, kao mehaničkih pokreta, može se uzbuditi dinamika sinergetskog ispoljavanja. Te pojave se danas mogu uočiti kod retkih duhovno razvijenih ljudi, i oni su nosioci uvida i otkrića u savremenom svetu na svim planovima postojanja ljudskog tela.

   Pojedinci koji su čitali moje tekstove imali  su primedbe da  im materija nije dovoljno jasna, što mi je shvatljivo, jer su  u sažetom obimu iznete  osnovne zakonitosti stvaranja i ispoljavanja koje traju više desetina milijardi godina.  Pristup je drugačiji od pristupa na kojima su umovi obučavani. Procesi su sagledavani holističkim pristupom i predstavljaju novo i neuobičajeno za um. U spoznavanju su uvedene analogije, kako bi se mogli praviti milenijumski koraci u uočavanju sinergetskih zakonitosti. Pojedini procesi i zakonitosti su dati detaljnije, što je novo i teže za razumevanje. Materijal ima holistički pristup, i ima mogućnost indukcije, jer u sebi sadrži zakinitosti ispoljavanja od početka do kraja evolucije kosmosa i čoveka, što izraženo na skali našeg vremena nije kraće od 32 milijarde godina. Samo ljudu sa veoma širokim spoznajama, i  oni duhovno razvijeni sa reinkarnaciskom zrelošću, mogu prepoznavati ovde izražene suštine. To isto postižu i ljudi sa trajnom usmerenošću i težnjom za spoznajom. Svim ostalima može koristiti više čitanja i postupnog razumevanja, a ne može štetiti.Trajna usmerenost i težnja za spoznajom uslov su da se vrata otključaju i da postignu   emocionalnu i mentalnu zrelost.  U relativnosti ne postoje nedostižnosti. Dragi čitaoče, kada razumeš proces relativnosti, stvaranja i postojanja, probudićeš se.

XV. REZIME

   Procesi stvaranja, ispoljavanja i postojanja tretirani su različito u pojedinim vrstama religija. U filozofiji to su još uvek enigme, dok  se nauka koja ima samo objektivan pristup toj oblasti, zadržala  na prasku singularne materije, što je daleko od istine koja polazi od toga da se ti procesi temelje na svesti i umu i relativnosti manifestacije. U ovoj knjizi dat je nešto drugačiji  pristup procesima stvaranja,  ispoljavanja i postojanja  u odnosu na dosadašnja objašnjenja nauke i vera, što sa sobom nosi rizik novog, odnosno prihvatanja i razumevanja. I kao što je rečeno, relativnost i igra stvaranja, ispoljavanja i postojanja polaze od apsolutne svesti, i završavaju se  u sintezi apsolutne svesti.

   Vremensko- prostorni ambijenti su relativna postojanja u svakom umu i svesti, i u toj relativnosti objašnjeni su modeli stvaranja i ispoljavanja – sinergija. Apsolutna svest koju mnogi smatraju ništavilom je jedina nepromenljivost i večnost sa stanovišta kosmičke manifstacije od koje počinje sve da se stvara i ispoljava. U ovoj knjizi prvi put su  dati u celini stvaranje, ispoljavanje i postojanje na svim nivoima postojanja. Svi procesi koji se dešavaju u kosmosu, za naše relativno ispoljavanje, i koji traju nekoliko desetina milijardi godina, prikazani su kroz procese involucije, od svesti do materije, a zatim kroz procese evolucije od materije do svesti. Njima je pokazano da su svi procesi koji se odvijaju relativno, u prostorno- vremenskim ambijentima, uzrokovani  oblicima umova i svesti, čija evolucija  vodi i potvrđuje put do sinteze u apsolutnu svest.

   Celovitost zakona relativnosti stvaranja , ispoljavanja i postojanja, počev od apstraktnih ideja i kretanja, ispoljavanja raznih snaga do materijalnih čestica, a zatim stvaranje raznih oblika umova i svesti, i unificiranog stvaranja i ispoljavanja objektivnog sveta, objašnjeni su   i dati  konzistentno u ovoj knjizi. Poštujući prostorno -vremenski ambijent u ispoljavanju, prvo je  ukazano na uzročnost apsolutne svesti i svemira. Objašnjni su osnovni oblici stvaranja, razni oblici svesti, kao procesi kosmičkog ispoljavanja do materijalnih čestica, odnosno procesi involucije. Zatim su objašnjeni procesi stvaranja i ispoljavanja u vasionama, i kao treće prikazani su procesi ispoljavanja na Zemlji i u čoveku. Najinteresantnije i najdetaljnije objašnjeni su procesi stvaranja i ispoljavanja uma i tela čoveka,  kao i njegova involucija i evolucija, kroz sve relativne faze ispoljavanja i postojanja. Detaljnije je ukazano  na procese ispoljavanja od materije do svesti ( evolucija), pri čemu su obuhvaćene sve faze razvoja uma,  svesti i tela čoveka.

   Uloga čoveka kao vrste, subjekta i svedoka stvaranja i ispoljavanja postoji  u svim fazama ispoljavanja, kroz procese ispoljavanja materijalnih čestica, preko nesvesnog i svesnog uma, do svih oblika svesti.

   Oslikani su   relativnost vremena, prostora, materije i  večnost postojanja u sadašnjosti. Spoznavajući ulogu čoveka kao bića u svim fazama postojanja, čovek prevazilazi stanja postojanja materijalnog sveta. Tek u tim uslovima ispoljava se potpuna njegova kreativnost. Istovremeno je ukazivano i na trendove dešavanja u budućnosti u određenim oblastima do vizije večnosti. Ulazeći u suštinu ovih teza, svaki pojedinac  i zajednica će moći da spoznaju sebe, i da usklađuju sebe sa svojom ulogom i putem u evoluciji.

   U beskonačnosti relativne raznovrsnosti stvaranja i ispoljavanja , u ovoj knjizi dat je kostur zakonitosti i analogija svih relativnih procesa stvaranja, ispoljavanja i postojanja, kroz ukupne procese involucije i evolucije, što može biti dovoljno čoveku koji sa dužnom pažnjom i razumevanjem prilazi proučavanju ovih materijala i meditacijom na pojedinim zakonitostima. Vrata svesnosti će se otvarati, u spoznaje  relativnosti sinergetske igre svesti u stvaranju, ispoljavanju i postojanju.

   Jedno čitanje ovoga materijala može doneti prepoznavanje, više čitanja vodi razumevanju.

   Možda je ovaj tekst preuranjen u vremenu za masovniju primenu, ali i pojedinačni slučajevi težnji na putu bogospoznaje opravdavaju njegovo iznošenje u  javnost.

   Ovim putem dolazi se do odgovora na mnoge misterije, i daju  prilazi spoznavanju drugih misterija.

   Dragi čitaoče, kad osvestiš relativnost i procese stvaranja i postojanja, bićeš probuđen.

Napomene

* Firma ''UNIS-Sarajevo u kojoj sam radio i vodio poslove razvoja i organizovanja od njegovog nastanka do aprila 1992. godine

** Grupa sinergista sa kojima sam jedno vreme radio na istraživanju ''Sinergije u akciji'', koji su činili  prof. drr Miloš Sinđić; prof. dr Milivoje Božin i prof. general Krsto Bosanac.

*** Rudolf Bošnjak, istrživač iz Sarajeva, koji je osetio neke suštine u mom sajtu, i preneo ga na svoj sajt

KNJIGA II

TRANSCENDIRANJE UMA  - PUT KA PROSVETLJENJU

Svim ljudima na putu razumevanja i evolucije

I. OSVRT NA KNJIGU

1. 1   UKLJUČENJE U RAZVOJ CELOVITOSTI

     Preporučujem budućem čitaocu knjige da joj prilazi sa simpatijom i izvesnim, obaveznim delom strpljivosti kojom u sebi inače raspolaže. Knjiga je to zaslužila. Ne čita se ni lako ni brzo. U atmosferi opšteg ubrzavanja svakog proticanja mi bismo želeli da saznamo lako i brzo. Ova se knjiga tome opire. Nemojte žuriti, kaže u svome podtekstu, radi se o učenju života. A on nije lakši od matematike, geografije, istorije, geologije, medicine itd, koliko već naučnih struka ima, ne, nije lakši od njh. Ova je knjiga samo jedan priručnik za učenje i ozbiljno studiranje predmeta koji se zove život. Predmet kako mu Bjelica prilazi, obuhvata nesavladljivu materiju svakog, pa i celoživotnog istraživanja.

Svemir i čovek. Ima li više od toga?

     Bjelica svojom  knjigom ohrabruje čoveka da se nesputano i slobodno, iako sa oskudnim obrazovanjem, ograničen navikama, običajima, snagama društvene svesti, ili svojim strahovima i nesigurnošću, bilo gde i bilo kad, upušta u posmatranje, beleženje, procenjivanje, nagađanje koje mu suflira intuicija, u proširivanje svojih sposobnosti učestvovanja u stvaranju života, u delovanju na najbližu, dalju, pa čak i daleku okolinu svoje ličnosti, ohrabruje čoveka da odgoneta večite zagonetke i da ih nanovo postavlja, i sebi, radi provere, i drugima radi razmene iskustava i znanja.

     ''Danas u objektivnoj svesnosti na zemlji svaki čovek raspolaže jedinicom svoga uma. Sve jedinice umova indukuju kolektivne umove. Mogu se uočiti kolektivni umovi u svim oblicima zajedništva ( familija, nacija država, planeta ) Kolektivni umovi utiču na pojedinačne umove, pri tome pospešuju manje razvijene umove, a koče razvoj naprednijih umova. Kolektivni um ne može sprečiti pojedinca koji deluje iz polja svesti....

Danas kad je kolektivni um na nivou emotivne svesnosti, a negde i mentalne zrelosti, spoznavanje uma, smirivanje uma i njegovo prevazilaženje može postati predmet opšte edukacije, da bi se ubrzalo razumevanje i harmonija u životu sveta.'' Tako piše Bjelica u uvodu ove knjige.

     Knjiga je optimistička u svojoj veri u velike mogućnosti čoveka da razvije svoj umni potencijal i da očisti svoju dušu od nasleđenih i stečenih trauma koje zagađuju dušu. Razvijene svesti i oslobođen naslaga mračnih omamljenosti čovek kreće putem dobra, putem kojim bi smo mogli nazvati put ka  istini, lepoti i radosti. Ljudi bi postali gradivo božije volje . Ono što kaže  religija kada objašnjava da je svaka delatnost ako je ispravna služenje bogu i izvršavanje volje božije, u ovoj se knjizi na naučni način stavlja pred čoveka kao zakon obrazovanja i udubljivanja u samog sebe radi sve jačeg osvešćivanja u smislu odgovornosti prema božijoj harmoniji koju čovek iz neznanja ili nepažnje narušava.

     Duhovnost knjige nosi jedna predanost stvoritelju kosmosa, ona može da pomogne sve rastućoj želji čovečanstva za poštovanjem svačijeg boga i sve rastućoj povezanosti i znanju o međuzavisnosti svih  od svakoga.

     Svuda na planeti u ljudskoj komunikaciji, od jednostavne do najsloženije , u vaspitnim ustanovama i verskim zajednicama, u filozofskim i pedagoškim, psihijatriskim specijalnim ustanovama, u masovnim sredstvima obaveštavanja i vaspitanja, zaista svuda se pojačava najozbiljnije zanimanje i buđenje takvog zanimanja za pitanje opstanka čoveka u sve težim uslovima života koji, paradoksalno sa napretkom nauka, prete svakodnevnom razvoju i opstanku današnjce. Prodrlo je u uspavanu ili omamljenu svest današnjeg običnog čoveka saznanje da je pojedinac sposoban da uništi celokupno čovečanstvo-pritiskom na jedno ''fantomsko''dugme ubijanja na najvišem naučnom nivou. Ali moć čoveka koji, kako tako, ipak i danas može da upotrbljava svoju slobodnu volju, ima moć izbora, poseduje moć ljubavi i intuicije, takođe počinje da se razvija, obogaćuje, povezuje često i nevidljivim nitima širom ugrožene planete,i u tu moć veruje i autor ove knjige, priklanjajući se njome naporima naprednog dela čovečanstva da spasi drago i lepo šarenilo lepotice planete-zamlje. 

Beograd 04.07.2004. god.                                           Jara Ribnikar

II  UVOD

Ovo  je nastavak knjige  "Procesi stvaranja - sinergija".

      U ovoj fazi i epohi razvijenosti uma na zemlji, proces razumevanja je jedan od mogućih (možda i adekvatan) puteva spoznaje celovitosti u igri ispoljavanja svesti.

     U knjizi "Procesi stvaranja - sinergija" prikazani su ukupni procesi stvaranja i ispoljavanja pokretani  svešću, radoznalošću i težnjom spoznaje ukupnog stvaranja i ispoljavanja Apsolutne svesti do materije (involucija), i od materije do apsolutne svesti evolucija) U tom procesu ispoljavaju se i manifestuju sva tri oblika svesti i to kosmička svest, svest o sebi i objektivna svest. Evolucija humanog bića počinje sa razvojem uma kroz sve njegove nivoe objektivne svesnosti , a zatim transcendiranjem uma ulazi se u više oblike svesti i dolazi do jedinstva sa apsolutnom svešću. Evoluciju čine procesi objektivnog ispoljavanja putem uma i unifikacija i transcendiranja umova i svesti u njihove implicitne poretke svesti.

     Ovaj put holističkog sinergetskog pristupa koji je rezultat čulne, odnosno spoljne spoznaje i unutrašnje intuitivne spoznaje, može biti orjentir tragaocima za istinitom spoznajom koji teže da saznavanjem i razumevanjem spoznaju stvaranje, ispoljavanje i postojanje. Moja spoljna i unutrašnja spoznaja stavljena na papir, za druge postaje samo spoljna spoznaja-znanje. Imamo analogan odnos teorije i prakse, što nije kroz praksu iskušeno, ostaje spoljno znanje. Kroz iskustveni doživljaj mi utiske iz objektivnog sveta putem uma kanališemo kao memoriju u ćeliske strukture i u dimenziju obitavanja individualnosti.  U objektivnom shvatanju sveta, funkcionišu znanje i ne znanje, a rezultat toga su haotični odnosi i svet u kome živimo. Istinito znanje je ono spoljno znanje koje se obogati i potvrdi iskustvom unutrašnje spoznaje. Ovaj put manifestacije od njenog uzroka na početku (Apsolutna svest), od početnih oblika reagovanja i tragova kretanja kao memorije, iskušava i spoznaje sve manifestacione oblike reagovanja u kosmosu, u vasionama,  na planetama i u bićima, da bi na kraju evolucije ostvario sintezu Apsolutne svesti u jedinstvu sa početkom. Subjekat se objektivizira u objekte kroz relativne procese i završava u subjektu, što vidimo kroz relativne procese transcendiranja involucije i evolucije. Analogno ukupnoj manifestaciji odigrava se i put manifestacije svakog čoveka. Polazeći od materijalne čestice i njene božanske iskre u kosmičkom postojanju, prikazan je njen put ispoljavanja u vasioni i na zemlji do čoveka današnjice, kao i put koji čoveku predstoji u sticanju viših oblika svesti.Taj put manifestacije se i odvija iz tri implicitna poretka kroz tri eksplicitna poretka kao tri paradigme. Ko poznaje pravi put ne upušta se u beskrajna lutanja. Na svakom putu razumevanje i spoznaja oslobađa.

     Hoću da potvrdim, da se čovek današnjce koristeći čulni um i uvide intuitivne spoznaje, može dovesti do smirenosti uma i punog kreativnog kapaciteta funkcionisanja u umu uz puno sreće i harmonije. Ova iskustva mogu biti orjentir tragaocima za istinom, a svako nalazi svoj put.

     U Svemiru, zbog inertnog polja istog, svako kretanje zatvara se u krug.  Kretanje ljubavi i svesti koje emanira Apsolutna svest  u Svemiru, zatvara se u kosmičko polje kao matrica kosmičke manifestacije. To isto čini i svaka logoidna svest okružena vasionskim poljem kao matricom ispoljavanja u vasioni. Ovaj proces postojanja u božanskom obliku fizičari (Dejvid Boom) nazivaju još i implicitnim poretkom (božanski oblik).

     U svom objektivnom ispoljavanju svaki čovek iz svoga ega  emanira posesivnost i odbojnost kao svoje osobine, ispoljene pod uticajem slobodne volje i u svom polju gradi um i otvara dimenziju vremena za kretanje uma i ispoljavanje svoga univerzuma. Ovo bi po Bomu odgovaralo eksplicitnom poretku (ispoljeni oblik božanskog). Implicitni poredak za čovekovo poimanje ima finu hijerarhiju vibracija i postojanja u individualnoj svesnosti, kao što to ima i eksplicitni sistem uzročnosti.

     Ovaj pristup je pokazao relativnost stvaranja i ispoljavanja u kosmičkom disku, što može zadovoljiti radoznalost spoznaje u objektivnoj svesti. Pošto se iskustvo objektivne svesti ostvaruje putem čulnog uma, potrebni su bili milenijumi i milenijumi postepenog evolutivnog razvoja uma da bi se stiglo do sadašnje spoznaje i zrelosti istog. Ulazak u kompletne procese stvaranja i manifestovanja  je potreban da bi se shvatile zakonitosti i mehanizmi   funkcionisanja uma i svesti u ukupnoj relativnosti ispoljavanja, i da bi se um mogao transcendirati. Potpuna spoznaja nečega i razumevanje znači i prevazilaženje istoga u relativnim svetovima postojanja. Danas u objektivnoj svesnosti na zemlji svaki čovek raspolaže jedinicom svoga uma. Sve jedinice umova indukuju kolektivne umove. Mogu se uočiti kolektiviteti umova u svim oblicima zajedništva (familija, nacija, vera, država, planete). Kolektivni umovi utiču na pojedinačne umove, pri tome pospešuju manje razvijene umove, a koče razvoj naprednijih umova. Kolektivni um ne može sprečiti pojedinca koji deluje iz polja svesti. Čak i pre desetinu hiljada godina kada je kolektivni um bio u instinktivnoj zrelosti, bilo je umova u svetu koji su spoznavali mehanizme uma i imali prisustvo svesti, ali to su bili samo blesci u tami kao smerokazi kretanju čovečanstva u razvoju uma.

     Danas kada je kolektivni um u proseku na nivou emotivne svesnosti, a negde i mentalne zrelosti, spoznavanje uma, smirivanje uma i njegovo prevazilaženje može postati predmet opšte edukacije populacije, da bi se ubrzavalo razumevanje i harmonija u životu sveta. Stanje mentalne svesnosti uz prisustvo svesnosti individualnosti je moćan mehanizam kreiranja i ispoljavanja u području objektivne svesnosti i danas to prosvetljeni um može da koristi u objektivnom svetu. Celovitom edukacijom, a koja obuhvata spoznaju čulnim umom i unutrašnju intuitivnu spoznaju, više ljudi postiže potpuniji kapacitet svesnosti, a samim tim podiže se nivo kolektivnnog uma.      Za ovaj proces potrebna je hrabrost i sloboda od svakog vezivanja i čistota uma, bez toga nema milosti božije, niti mogućnosti potpunih spoznaja. Zbog toga ovaj materijal ima za cilj da objasni nastajanje, građu i mehanizme uma, kako se um može razviti do potpune mentalne svesnosti, kako se um može smiriti, kako sa umom ostvarivati uvide u više oblike svesnosti, da bi isti mogao  postati optimalno kreativan, a zatim da bi isti mogao kontrolisati i transcendirati, i otvoriti vrata u područja spoznaja i trajnih stanja  svesnosti  i prosvetljenosti. Videli smo da individualnost programira novu ličnost kroz reinkarnacuju, zato kada um dostigne mentalnu zrelost on može u kontaktu sa individualnošću da čini sva preoblikovanja tela, psihe, emocija i slično izvodeći te operacije na mentalnom planu, iza čega sledi ispoljavanje na fizičkom planu.

 III.  NAUKA, RELIGIJA I FILOZOFIJA

    Sa gledišta današnjeg uma mi imamo dojam da živimo u vremenu, dok sa gledišta svoje individualnosti, mi živimo u večnosti, a ta večnost je trenutak sadašnjosti našeg sinergetskog ispoljavanja, i postojanja. Ta gledišta odražavaju frekvencije uma i svesti, odnosno svetove njihovog ispoljavanja. Iz ovoga proizilazi da je dimenzija svesnosti ortogonalna na dimenziju vremena. Baš u toj ortogonali se ispoljava holografsko sažimanje vremena svih umova u sunčevoj vasioni, kao i svega ispoljenog, i ulazak eksplicitnog poretka vasione u implicitni poredak logoidne svesti.

     Nauka i njeni principi su ispoljeni kao instrumenti uma za rasčlanjivanje, analizu i zaključivanje umom. Tim svojim putem nauka je stigla u subatomski svet i polja snaga. U tim relacijama nalaze se i granice objektivnog i subjektivnog sveta, i granica sinteze energije u materiju.

     Nauka već ulazi u procese indukovanja sila i modulaciju istih, a pojedinci iz nauke otkrivaju uticaje svesti na polja snaga. Pomenuću samo neke od naučnika koji su se istakli na ovom polju: Dejvid Bum, Alan Aspekt, Džek Skarleti, Džon Bel, Robert Višlam, Amit Gosvami, Gustav Jung, Rajmond Čiao, Fon Nojman, Boze, Fermi, Šeldrejk, Lemark  i drugi. Ne mogu se oteti utisku da je svaki od nabrojanih imao uvide u područje svesnog postojanja.

     Naredni korak koji predstoji nauci je ulazak u odnose svesti, energije i materije, gde neće biti moguće zaobići mogućnosti intuitivne spoznaje, iako i sada tvrdim da svaki ozbiljni naučnik ima i svesne uvide u stanja koja proučava. Metod induktivne spoznaje oduvek je bio metod spoznaje mistika. Mistika je oduvek prelazila u nauku, a naučnik-mudrac će u narednim vremenima biti pravilo. Stvaranje čoveka i svega ispoljenog sa celovitim pogledom na svet i stvaranje i postojanje, do sada nije bio interes nauke  zbog ne prihvatanja duhovne svesnosti od strane nauke. Nauka pokušava da otkriva Božanske procese stvaranja i ispoljavanja putem objektivne spoznaje. Spoznajom u području genetike, nauka je utvrdila da su geni skupovi informacija utisaka u obliku memorije, i da ćelisko telo predstavlja ogromnu bazu podataka od začetka vrste do danas. Ako je pravilo nauke da objektivizira principe i zakonitosti svesnosti, ona će to mnogo uspešnije obavljati kroz celovitost bića koristeći polja svesnosti, odnosno putem spoljne svesnosti i  unutarnje intuitivne svesnosti.

    Religija je put spoznavanja božanskog putem celovite spoznaje.

    Bog se ne može naći spoljašnjom spoznajom, ali ga možemo osetiti kao fragment svega ispoljenog kroz unutrašnju spoznaju. Religija- Vjere kao spoznaja božanskog kao jedinstvenog, podlegala je, manje ili više, uticajima uma, degradirajući se u veliki broj verskih zajednica (religija) i sekti, koje manje više operišu sa umnog gledišta. Verske zajednice i sekte su  samo prakse načela, dogmi, običaja i verovanja. Koliko iste mogu da  svojom spoljnom i unutrašnjom spoznajom dostignu bogospoznaju toliko su bliže religiji. U organizovanim vjerama i sektama samo od boga nadareni pojedinci , a koji se u narodu pogrdno zovu misticima ovladavaju celovitim spoznajama i napreduju putem bogospoznaje.

     Unutrašnji poredak logosa  je logoidna svest, a njen spoljni oblik je ispoljena naša vasiona.

 Religija jeste jedna, i ona je univerzalna za našu vasionu. Spoznajom jedinstvenosti religije menja se svaki čovek i svako društvo; time se ostvaruje osnova jedinstva sveta, harmonije i raja na zemlji.

Neke od istočnih religioznih zajednica razvile su metode kojima se postižu stanja nirvane ili visokog  stepena prosvetlenja, kao stanja potpune neaktivnosti. Te  metode su uglavnom ne akcije, putevi smirivanja, zbunjivanja i zaustavljanja uma. To je doprinosilo spoznajama božanskog, istovremeno mnogi su to smatrali kao završetak duhovnog i  osilirali sa inercijom uma, što je značilo  zaglavljivanje u inerciji uma. Ove verske zajednice um osuđuju kao zapreku dostizanja veće svesnosti. Um to i jeste, ali je on i put  za iskustvo objektivne svesnosti, koji je uslov za dosezanje kosmičke i apsolutne svesnosti. Ako bi čovek svojim akcijama slobodne volje izbegao ispoljavanje uma, on bi izbegao   iskustvo svoga objektivnog postojanja i dalji proces evolucije bio bi mu nemoguć.

     Kulture zapada razvile su forme svoga ispoljavanja na zakonitostima dinamike uma.

Međutim, i jedne i druge kulture su u polaritetima verovanja, pa će se dalja dinamika uma odvijati tako da će istočne kulture težiti dinamici uma, a zapadne smirivanju uma. To za posledicu ima i mešanje stanovništva i njihovo genetsko usklađivanje. Istovremeno, zakoni reinkarnacije ukidaju prepreke kulturnog nasleđa, jer svaka individua sledi program objektivne spoznaje i može da  ispoljava ličnost   čas u jednoj, čas u drugoj kulturnoj sredini. Kao što se istočna kultura zaglavila u inertnosti i osudi uma i dosega nirvane pojedinca kao trajnog blaženstva, tako se i zapadna kultura zaglavila u dinamici uma kao jedinog instrumenta spoznaje, na nepotpunim spoznajama, jer ignoriše put unutrašnje spoznaje, nalazi ciljeve postojanja u objektivizaciji i očekivanju raja koji ne stiže.

     Pravi put jeste u putu celovite spoznaje, koristeći paralelno i spoljnu i unutrašnju spoznaju, dovodeći svoj put i put društva u harmoniju spoznaje i sreće, prihvatajući dinamički objektivne spoznaje i spoznaje unutrašnjih božanskih zakonitosti, kao neminovnost u evoluciji, i ulazeći u evoluciju logoidne svesti uslovljavanja i kosmičke svesti unifikacije u jedinstvo.

Ne postoji više religija. Religija je jedna,a postoji više vera i verovanja. Za sve procese stvaranja i ispoljavanja iz tri implicitna poretka u tri eksplicitna poretka su odgovorna tri božanska oblika i to:

   --Apsolutna svest ----Apsolutni bog

   --Logoidna svest  ----Bog vasione

   --Individualnost   ----Božansko u čoveku

Na kraju evolucije u Kosmosu postaju sva tri pomenuta entiteta postaju jedno –u jedinstvu.

     Svi implicitni poretci su u međusobnoj hijerarhiskoj holograhskoj vezi. Tri odgovarajuća eksplicitna poretka su takođe u međusobnoj holografskoj vezi, a oni su:

 - Kosmos

- Vasiona

- čovek

     Kao što jedan implicitni poredak proizlazi iz drugog, tako se svaki eksplicitni poredak analogno strukturira u eksplicitne holografske sinergetske reprodukcije: kosmosa u ogroman broj vasiona, vasiona u ogroman broj bića. Analogno ovome se odvija i holografska sinergetska reprodukcija Apsolutne svesti u ogroman broj logoidnih svesti, zatim logoidna svest vasione u ogroman broj individualnosti.

     Svi drugi duhovni entiteti vasione i Kosmosa u službama su navedenih božanskih oblika, njima treba odavati dužno poštovanje, ali njih nije nužno obožavati.

     Ovo je bio jedan od razloga da se u knjizi "Procesi stvaranja" prikaže panorama  objektivne svesnosti ispoljavanja, i  kompletni procesi ispoljavanja u objektivnoj  svesnosti i  i relativnosti.

     Filozofija se počela razvijati kao spekulativna nauka između dva suprotstavljena pristupa, naučnog-čulnog-umnog pristupa, i religioznog kao unutrašnjeg intuitivnog pristupa. Filozofija zapada   je uglavnom podlegla metodama govora spekulativnog uma. Većina zapadnih filozofa, iako savršeno logična i analitična, dolazi do granica uma, ostajući u njemu. Retki su pojedinci kao Platon i njegovi učitelji, koji se nisu zaglavili u umu. On je primer prevazilaženja uma i crpeo je spoznaje u stanju svesnosti.

     Zbog velikog respekta naučnog umnog stava na zapadu, ređi su slučajevi dostizanja stanja prosvetlenja. Ne mogu se oteti utisku da su to stanje na našim područjima ostvarili prema ostavljenim pisanim tragovima: Sveti Sava, Petar Petrović Njegoš, Otac Tadej, kao i neki mistici koji su ostali anonimni ili zabeleženi u narodnom predanju. Pošto je na zapadu na razmeđu dvadesetog i dvadeset prvog veka veliki uticaj nauke i religije u životu društva, i pošto su obe oblasti manje ili više pod uticajem umne spoznaje, evolucija razvoja uma i svesti se sve više ispoljava kroz spoznaje u okviru graničnih područja i "Nju ejdža", odnosno izvan službeno priznatih oblika i načina istraživanja i edukacije. Evoluciju uma i svesti mogu zaustaviti jedino prirodne katastrofe, a ona se čovekovim delovanjem može samo ometati. U današnjem vremenu, ljudi koji imaju iskustva i spoznaje u spoljnjem i unutrašnjem saznavanju, dužni su da te spoznaje  nude tekućoj edukaciji populacije.

IV  SVEST

    Svest predstavlja implicitni poredak, odnosno božansko stanje postojanja,  postojanje koje spoznajemo unutrašnjom spoznajom. Mnoge religije-vjere i filozofije božansko postojanje vide kao jedinstveni oblik postojanja, mada on u sebi ima panoramu holografske hijerarhije sa raznim formama svesti.

     Apsolutnu svest smo označili kao uzrok i početak manifestovanja. U pomenutoj knjizi je takođe prikazano kako se od kretnje-vibracije u svemirskom polju razvija manifestacija kroz involutivne i evolutivne procese do ispoljavanja svih kosmičkih formi i svih oblika reagovanja, umova  i svesti, i do evolutivne sinteze apsolutne svesti. Svaki oblik svesti i uma ima svoje zakonitosti postojanja, a svi su oni hijerarhijski holografski umreženi. Svi oblici umova i svesti do apsolutne, nalaze se u određenoj evoluciji i sa završetkom svoje evolucije ulaze-transcendiraju u hijerarhisko stanje višeg nivoa. Oni su takođe na određenom nivou vibracije u međusobnom spoju i komunikaciji. Sa osvitom ideje manifestovanja osviće i ideja vremena i prostora. Ideja prostora je beskonačnai istu ograničavaju dejstva svesti i umova u svojoj sinergiji spajanja i ispoljavanja. Ovde se pod manifestacijom ne podrazumeva samo kretanje objekata, nego i kretanje ideja, misli i energija. Svaki oblik svesti ima svoje dimenzije vremena i prostora. U globalnom polju svesti mogu se hijerarhijski uočiti sledeće vrste svesti: Apsolutna svest, Kosmička svest i logoidne svesti. Svi procesi u Kosmosu koji se odvijaju u direktnoj  jurisdikciji bilo kojeg oblika svesti, odvijaju se po zakonima božanske volje u harmoniji bez polarnosti i dualiteta, i ne mogu izazvati suprotnosti i haos. Uticaji haosa ostvaruju se u objektivnoj svesnosti i slobodnoj volji.

   U objektivnom svetu, čovekovi entiteti ispoljeni su uticajem slobodne volje, gde vladaju zakoni dualnosti - polariteti. Pod ovim uticajima indukovan je i um kao hetero - instrument ispoljavanja objektivne svesnosti. Da bi izrazio sebe u spoljnom svetu, um koristi organe delovanja i telo putem kojih izražava sebe prema vani: emocijama, gestovima; mislima koje izražava govorom, pismom, slikama; akcijama kojima izražava sve svoje stvaralaštvo. Za uspostavljane odnosa sa drugim i okolinom, um ispoljava svoja čula i obrnuto, kojima spoznaje sebe i okolinu kao objektivni svet. Tako je čovek u objektivnoj spoznaji ispoljen kao mehanizam objektivne svesti i za ispoljavanje individualnog objektivnog univerzuma. Pomoću čula izrastaju forme fizičkog sveta. Da su kojim slučajem čovekova čula ispoljena da spoznaju svu stvarnost sebe, onda bi on uočio u sebi Kosmos u malom. Pošto je um indukovan pod uticajem slobodne volje za ispoljavanje posesivnosti i otpora u dimenziji vremena, to su njegova ispoljenja suprotna od svesnih. Ukoliko bi se ti uticaji odvijali nekontrolisano, mogli bi izazvati neravnoteže u čoveku, u društvu, na planeti, vasioni i kosmosu. Totalna sloboda umova predstavlja haos.

Posesivnost i želja za moći danas su kod zapadne civilizacije su u špici svoga razvija. Tu su takmičenje, sticanje i eksploatacija uzvišeni kao stubovi društva i zaštićeni zakonima. Otuda i sva zbrka nesigurnost i suprotnosti  u današnjoj civilizaciji. Da bi u organizaciji objektivnog sveta umovi mogli koegzistirati, postoje moralne, socijalne, humane i druge zakonitosti i zakoni, koji ograničavaju slobodu umova i omogućavaju neku koegzistenciju. Ovaj oblik odnosa u budućnosti će se sve više razvijati. Čulna umna spoznaja je spoznaja sveta omotača u objektivnom svetu. Iako mikroskopijom i teleskopijom um ulazi i dubine spoznaje, ostaju krajnje granice polja i unutrašnjeg postojanja koje nije moguće spoznati bez unutrašnje intuitivne spoznaje, odnosno bez spoznaje selovitom svešću.. Unutrašnja spoznaja obuhvata unutrašnju puninu celine kao duhovnog. Kao instrument kontrole destrukcije i haosa koji može da ispoljava um, ispoljena je takođe  funkcija reinkarnacije za entitete sa umom, odnosno božanskom iskrom. Ovim mehanizmom se usklađuju reagovanja i haotična ponašanja slobodne volje i uma sa božanskom voljom i svešću.

     APSOLUTNA SVEST. Pored rečenog o apsolutnoj svesti, kažemo da je to stanje bez lokalnosti, bez uzročnosti, bez vremena i prostora, sa istovremenim prožimanjem svesnošću kompletnog Kosmosa, sa mogućnošću vizije stanja u svakoj tačci vremena i prostora relativnog Kosmosa, sa mogućnosti moduliranja svih polja u Kosmosu, i sa mogućnošću pokretanja svake manifestacije. Svaka posebna svest poseduje stanje odgovarajuće svesti, stanje postojanja i trajnog mira, harmonije i blaženstva, kao i stanje težnje za ispoljavanjem. Stepeni ovih stanja su najveći u apsolutnoj svesti. Apsolutnu svest čini istovremeno i biti i ne biti, praznina, i punina. I pored svega iznesenog, mi smo svedoci procesa manifestacije i ispoljavanja, a to znači da i apsolutna svest ima težnju za stvaranjem i ispoljavanjem, odnosno svojom reprodukcijom iz implicitnog u eksplicitni poredak. Ta težnja ostvaruje se kroz implicitne i eksplicitne poretke, prvo kroz ispoljavanje ideje polariteta, ideje vremena, prostora i ideje kosmičke svesti, a zatim kosmičkog   reaktora za ispoljavanje kosmičke svesti i involutivnih procesa, do ispoljavanja jezgri snaga i arhetipskog oblika materije, kao i logoidnih svesti. Ovo je ujedno i implicitni oblik Apsolutne svesti, dok je njen eksplicitni oblik Kosmos i Kosmička svest. Apsolutna svest uslovljava svojim implicitnim poretkom arhetipne forme u Kosmosu i ispoljavanje deset kosmičkih snaga koje su uzroci ispoljavanja svih sadržaja u Kosmosu. Svojim postojanjem i pulsiranjem Kosmos večno emituje svest, ljubav i druge kosmičke snage u sve tačke kosmosa,  i sa istima uslovljava kompletnu manifestaciju, kroz involutivne i evolutivne procese svih ispoljenih formi u Kosmosu i vasionama. I Apsolutna svest ima svoju konačnost, jer je produkt sinergetskog ispoljavanja početnih potencijala svemira.U kosmičkom kretanju božanskih iskri po kosmičkim zracima u iste se indukuju simpatetičkom indukcijom  pečati božanske svesnosti od strane Apsolutne svesti i zrake kojom putuju što oblikuje entitet božanskih iskri. Pošto kostur kosmosa čini 12 kosmičkih zraka to se u božanskim iskrama ispoljava 12 individualni vrsta kosmičkih svesti o sebi, a iskušavanje svih tih vrsta individualnih svesnosti u Kosmosu, sintetiše Kosmičku svest u celini kao ispoljeni oblik Apsolutne svesti. U kosmičkom pečatu kojeg Apsolutna svest utiskuje u svaku božansku iskru nalaze se inicijalni začeci 12 individualnih vrsta svesnosti koji se ispolje kroz kretanje zracima u Kosmosu a neki id njih nastavljaju evoluciju kao čovekova humana vrsta na zemlji. Taj individualni oblik u evoluciji na zemlji opredeljuje čovekovu individualnu svesnost, a u procesu materijalizacije čovekaoblikuje i par DNK lanaca koji se ispoljavaju u ćelijama čoveka.

      KOSMIČKA SVEST. Kosmička svest iako ispoljeni oblik Apsolutne svesti, sa naše umne tačke gledišta je implicitni poredak. Kosmos predstavlja prvi ispoljeni arhetipni oblik života, kroz koji iz implicitnog izvire ispoljavanje u eksplicitni model koji ispoljava modele reagovanja, zatim modele reagovanja za ispoljavanje kosmičkih snaga, ispoljavanje kosmičkih  snaga ispoljava modele reagovanja za ispoljavanje stringova i kvarkova, ispoljavanje samih stringova i kvarkova, i na kraju ispoljavanje logoidnih svesti i njihovu kosmičku evoluciju. Sve što se ispoljava u ovoj fazi kosmičkog ispoljavanja  pod direktnim je uticajem Apsolutne svesti. Ovaj eksplicitni proces ispoljavanja iz Apsolutne svesti za nas je implicitni poredak. U ovome kosmičkom procesu ispoljavanja, ispoljavaju se i stringovi kao kvantovana snaga koja se putem čvrstog sprega sila zatvara u kruženje sa svojstvim ispoljavanja mase i gravitacije. Stringovi su preteča materije, jer tek stringovi sjedinjeni u kvarkove ispoljavaju materiju. Kroz materiju se ispoljavaju složeniji oblici reagovanja a sa njom i svi oblici logoidnih svesti. Logoidne svesti su sa našeg gledišta iz uma implicitna stanja za naše umove. Tek procesi ispoljavanja koji se dešavaju u jurisdikciji logoidnih svesti, pripadaju sa našeg gledišta eksplicitnom poretku objektivnog sveta, a to su procesi ispoljavanja i evolucije uma. Upotpunjene ili stabilne jezgre života kao arhetipi materijalnog ispoljavanja sa mogućnošću složenih oblika reagovanja i kretanja kroz Kosmos, nosioci su razvoja logoidnih svesti. Krećući se po određenim kosmičkim zakonitostima kroz Kosmos u trajnoj emanaciji apsolutne svesti,  svaka logoidna svest stiče sposobnosti reagovanja i individualnu svest o sebi i drugim logoidnim svestima u Kosmosu, odnosno Kosmičkoj svesti.

Sa završenom kosmičkom evolucijom u Kosmosu, logoidne svesti prikupljaju gradivne forme i supstancije za ispoljavanje svojih sunčevih sistema, nalazeći tačku svoje harmonije i ravnoteže u Kosmosu. Logoidni sistemi sa prikupljenom građom iz Kosmosa u dostignutoj ravnotežnoj tačci, revolviraju oko tačke centra Kosmosa (lokacija središta Apsolutne svesti) i počinju ispoljavanje svojih sunčevih sistema odnosno vasiona. Uslovljavajući ispoljavanje sunčevih sistema počinje za nas da se poljavljuje eksplicitni poredak, odnosno za nas objektivno ispoljavanje.

     LOGOIDNA SVEST. U svojoj evoluciji u kosmosu individualna logoidna svest stekla je svesnost svih 12 logoidnih zraka i sa apsolutnim pečatom u sebi stekla je Kosmičku svest Logoidna svest induktivno je nasledila  atribute apsolutne svesti uz manju kapacitivnost, ograničenja u stvaranju, ali sa mugućnošću uslovljavanja evolucije u svojoj vasioni. Sakupivši svojom snagom i obrtnim momentom forme - građu za svoj sunčev sistem, logoidna svest pristupa procesu uslovljavanja i ispoljavanja svoje vasione i svega manifestovanog u vasioni. U fazi svoga kosmičkog ispoljavanja logoidna svest je stekla kosmičku svest i svest o sebi. Ona je to iskustvo sticala uz stalno prisustvo jezgra svoje snage - materijalne čestice i Apsolutne svesti, pa je pored svesti stekla i sve moći snage. Ono što logoidnoj svesti nedostaje u njenoj evoluciji jesu iskustva reagovanja u stvaranju i ispoljavanju objektivnog-materijalnog sveta. Taj oblik svesti logoidna svest stiče u ispoljavanju naše vasione i čoveka. Sa sticanjem iskustva reagovanja ispoljavanja svih formi i objekata u vasioni, ona i sama zadobija objektivnu svest. Ispoljavanju  planeta prethodi ispoljavanje određenih formi snaga putem evolucija rojeva božanskih iskri  koje oblikuju vasionske zakone i forme i sadržaje planeta i sunčevog sistema.

     Podsvesni arhetip Kosmosa logoidnoj svesti je inspiracija za ispoljavanje vasione. Arhetipske slike jezgri života koje je privukla logoidna svest na putu kroz Kosmos su osnove sinergetskog ispoljavanja ljudi. Taj arhetipski otisak jezgre života u Kosmosu su forme duša - božanskih iskri koje ulaze u manifestujuću vasionu. Obzirom na mesto i uslove svoga nastanka, ove božanske iskre imaju kosmičko poreklo i jurisdikcije Apsolutne svesti. Prema tome, sama božanska iskra jeste oblik svesti koja ulazi u manifestaciju u vasioni. Jezgro života kao večni izvor snage ostaje u kosmičkom stanju postojanja, a samo njegov arhetip svesti ulazi u manifestaciju vasione i svoje ispoljavanje. Božanska iskra u sebi ima svest o svom kosmičom nastanku, ali nema svest o ukupnoj kosmičkoj manifestaciji i svest o objektivnom ispoljavanju. Ulazeći u matricu i jurisdikciju ispoljavanja logoidne svesti, ona biva uslovljena logoidnom svešću, uz istovremenu inverznu indukciju ega kao drugog polariteta logoidnom uticaju. Taj entitet logoidne prirode je individualnost i njena je sposibnost istinito viđenje i emanacija ljubavi, a njen oblik reagovanja je svedočenje u evoluciji njenih ličnosti i umova. Pošto ego kao rezultat inverzne indukcije ima osobine suprotne indivudualnosti, nema svest o celini nego o sebi i svojoj odvojenosti, sa osobinama posesivnosti i odbijanja i gradnje svoga univerzuma. Sa ispoljenim ovim atributima u našoj vasioni nastaje faza ispoljavanja objektivne svesti.

     SVEST OBJEKTIVNOG ISPOLJAVANJA. Iz procesa uspostavljanja osnosa između individua, uspostavlja se novi oblik reagovanja kao slobodna volja. Ego sa slobodnom voljom ispoljava čula kao svoje senzore za prikupljanje utisaka iz spoljnjeg sveta, i sa tim utiscima ispoljava mehanizam uma kao instrument za spoznavanje objektivne svesnosti i internu gradnju svoga univerzuma. Ličnost u umu uspostavlja svoje ciljeve koji predstavljaju jednu stranu polariteta. Uspostavljanjem cilja kao jednog pola, u umu se indukuje i njemu suprotan pol. Između ličnosti i cilja stvara se tenzija punjena mislima i emocijama, i ta energija ličnosti služi za postizanje cilja. Sve otpore na putu postizanja cilja um lageruje pod suprotni polaritet, i on tim dobija snagu. Kada se cilj ostvari, prestaje tenzija i nastupa smirenost i osećaj sreće. Pošto je drugi polaritet skupljao suprotne indukovane snage, on sada ima veliku snagu privlačenja ličnosti i ona kreće u vremenu ka suprotnoj strani polariteta, i tako nastaje klackanje između polariteta uma, a sa tim i sticanje iskustava svih vrsta reagovanja u objektivnoj svesnosti. U ispoljavanju slobodne volje težište je u uticaju negativne  sile haosa i njegove anti svesti, pa i čitavo objektivno ispoljavanje ima negativan predznak slobodne volje  u odnosu na ispoljavanja ostalih oblika svesti, zbog čega i jesu ispoljeni procesi reinkarnacije za ljudski rod za potrebu  usklađivanja sa logoidnom svešću. Čovekovo telo je sedmostruki hardver sa sedam formi omotača i sa sedam vrsta softvera (umova i svesti). Razumevanje hardverske i softverske strukture tela i njhovim unificiranjem u jedinstveno funkcionisanje zadatak je naše evolucije. Objektivna svesnost odražava odvojeno posmatrača, posmatranje i posmatrano. Razvojem unutrašnje intuitivne svesnosti, čovek oseća i spoznaje stapanje u jedinstvo sebe tri navedena poimanja. To svojstvo ispoljavanja iz celine tri pojmovna i objektivna svojstva, i ulaska i stapanja u celinu tih pojmova i objekata, govori nam o prirodi eksplicitnih i implicitnih poredaka u ukupnoj manifestaciji. Taj dinamizam prati svaki um i svaki oblik svesti. Kada bilo koja svest, pa i Apsolutna, završi svoju evoluciju i manifestaciju, postaje svesna sebe i svoje unutrašnje težnje koja je pokreće na manifesovanje.

    Globalna šema manifestacije i kosmičke reprodukcije može se prikazati na sledeći način:

APSOLUTNA SVEST

Ideje polariteta

postojanje..............................................................ne postojanje 

vreme.....................................................................ne vreme

 prostor....................................................................ne prostor

energetsko polje svemira.....................................polje svesti Apsoluta  

Manifestacija

Kosmos      Apsolutna svest

Kosmičke sile                                           

 Materija

Božanske Iskre                    

Logoidne svesti

Snage

Vasiona      Logoidna svest

Materija

Božanske Iskreno,                 

Snage

Planete

Čovek          Individualnost

Snage

Materija

Ego  

Um              Individualnost

Ličnost

Polariteti

Memorija                            

Sposobnost reagovanja

Želja

Strah

Patnja

Zadovoljstvo

Logoidna svest

Vasiona

Kosmička svest

Kosmos

Apsolutna svest

     Svest ima težnju za ispoljavanje formi do materijalizacije, a um sa čovekom  je vrhunac mogućnosti objektivnog materijalnog ispoljavanja. Tek sa svim iskušenim oblicima reagovanja materijalnog sveta, počinje transcendiranje umova i svesti do jedinstva u apsolutu. Svi ovi prosesi relativnog stvaranja i ispoljavanja predstavljaju čudesnu igru ispoljavanja svesti i sudbine čoveka. Čovek ih mora spoznati i razumeti da bi ih transcendirao i time prevazišao relativnosti svoga postojanja. Obično je čovek u zabludi da se može preskakati u evoluciji, želeo bi da se za čas nađe na kraju evolucije. Samo koraci spoznavljanja sposobnosti reagovanja napravljeni u procesima reinkarnacije prošlih  života, osnova su daljag koračanja u tekućem životu. Ono što je moguće je da se mogu zgusniti iskustva, spoznaja i razumevanje, kao i prenos simpatetičkom indukcijom onih koji su spoznali, i na taj način ostvariti relativno brži napredak.

     Iz ovih prikaza vidimo kako iz implicitnih poredaka izranjaju eksplicitni poretci, i kako se po holografskim principima eksplicitni poretci unificiraju u implicitne.

Po okončanju evolucije u ekspicitnom poretku svi entiteti pa i poretci se unificiraju u svoje implicitne poretke na holografskim principima (relativne igre večnih postojanja).

V  PUT DO UMA

     U prethodnom izlaganju videli smo osvit uma koji predstavlja sposobnost reagovanja i memorije i mehanizam spoznaje objektivne svesnosti. Sposobnost reagovanja aktuelnog uma obuhvata mogućnot stvaranja mentalnih slika i njihove sinteze sa emocijama u utiske, kombinaciju utisaka i sintezu novih utisaka (što nazivamo sinergijom uma), analizu utisaka i njihovo sortiranje po sličnisti i skladištenje u memoriske mape, a poseban deo sposobnosti reagovanja čini mehanizam donošenja odluka, odnosno ličnost. Ovaj deo uma kao mehanizam reagovanja, ispoljio se u procesima ispoljavanja slobodne volje.

     Prvi oblici reagovanja su ispoljeni pokretanjem svesti u inertnom polju svemira, što je za posledicu imalo kompenzacije i kvantiranje polja snaga. Emanacijom ljubavi i svesti od strane Apsolutne svesti u polju Svemira javila su se reagovanja kao početak manifestacije apstraktnog.  Svi tokovi odnosno kretanja izazivaju reagovanja okolnih polja i indukovanje novih polja. Kompenzacije i secišta polja izazivaju reakcije, i kompenzovanja polja u tokove sila. Tokovi sila na bliskim rastojanjima izazivaju nove indukciske reakcije i nove sile. Kombinacijom svih tih zakonitosti reagovanja ispoljavaju se sposobnosti reagovanja i polariteti koji su pratilac svih oblika ispoljavanja i sinergije.

     Svako kretanje polja, njihovi preseci i kompenzacije izazivaju ispoljavanje snaga - sila. Svako kretanje sila indukuje nova polja. Kretanje sila na subkvarkovskim rastojanjima indukuje nove sile. Memoriju čine tragovi kretanja svesti, uma, snaga i objekata u određenim poljima. Nastanku reakcije uma prethode oblici ispoljavanja uma u životinjskom i biljnom svetu, kao i oblici reagovanja u ispoljavanju molekula, atoma, protona, kvarkova do stringova. Sve ove pojave vuku svoje korenje iz prvobitnih potencijala Svesti i reagovanja i Potencijala inercije i anti svesti. Evoluciju čovekovog uma opredelio je novi način reagovanja između individua a to je slobodna volja. Do pojave slobodne volje individue su sledile logoidnu volju. Slobodna volja otvara mogućnost samostalnog odlučivanja svake jedinke. Mehanizam uma nastao je inverznom indukcijom svesti kao dualni mehanizam za spoznaju objektivne svesnosti sa svojstvima posesivnosti i odbijanja. Um kao virtuelni entitet posledica je ispoljavanja  memorije kao tragova kretanja iz prošlosti  i apstraktnih planoai zamišljenih ideja u budnućnosti, što odgovara reinkarnaciskom planu novog ispoljavanja ličnosti. Prema tome um je virtuelni entitetkoji operativno djeluje u pdimenzijama prošlosti i budućnosti, dok sadašnjost individualnoj svesnosti i postojanju u večnosti. Prvi polariteti su Svest i sposobnost reagovanja i Polaritet svemirske inercije, a zatim oni  koji prethode manifestaciji su polje Svemira i polje Apsolutne svesti. Mehanizam Kosmosa satkan je od, za nas apstraktnih, kretanja polja i snaga i sposobnosti reagovanja. Na bazi polariteta polja i sposobnosti reagovanja ispoljavaju se snage, a zatim i stringovi kao preteče materijalnih izraza. Sinergetskim kombinacijama polarizovanih polja i sposobnosti reagovanja ispoljeno je svih deset kosmičkih sila koje su osnovica ispoljavanja svega u svim svetovima postojanja.

     Sposobnosti reagovanja, polariteti i ispoljene kosmičke sile, uzrok su ispoljavanja svih struktura objektivnog postojanja od stringa preko kvarka, elektrona, neutrona, atomskog jezgra, atoma, molekula i svega ispoljenog. Sposobnost reagovanja do ispoljavanja molekula imala je jedan karakter, a sa ispoljavanjem ćelije sa životnom snagom dobila je novi karakter.

     Razvijanjem biljnog i životinjskog sveta razvijala se i sposobnost reagovanja, da bi novi skok bio ostvaren sa čovekovom vrstom i sintezom božanske iskre sa genetskim polaritetima muškog i ženskog.. Taj novi skok izazvala je nova vrsta reagovanja ispoljavanjem slobodne volje. Slobodna volja se ispoljila iz međusobnog delovanja individua. Individualnost nije u umu. Ona je u drugoj dimenziji i  u engramu duše nastala direktnom indukcijom kosmičke svesti, i u odnosu je sa logoidnom svesti, a svedok je delovanja uma i uslovljava razvoj uma. Ličnost je inverzna individualnosti i funkcioniše sa operativnim svesnim umom. Ona je trajni svedok ispoljavanja uma, i arbitar u ispoljavanju novih ličnosti u procesima reinkarnacija.

     Obzirom na razvoj uma, njegove frekvencije i načine ispoljavanja u raznim dimenzijama, možemo ga iskazati u više oblika i to: fizičko ispoljavanje, eteričko ispoljavanje, astralno ispoljavanje i mentalno ispoljavanje. U procesu ispoljavanja ovih vrsta reagovanja, u čoveku su ispoljene i četiti telesne forme sa spoljnim izgledom fizičkog tela, i sa suštinski različitim supstancijama i to: fizičko telo, eterska forma-telo, astralna forma-telo i mentalna forma-telo. Fizičko ispoljavanje uma obuhvata sposobnosti reagovanja na nivou životinje, i u njemu napetost i dinamiku ostvaruju instinkti. U eterskom telu napetost izazivaju posesivnost i odbijanje i one daju dinamiku ovom telu i čoveku. U astralnom telu napetost daju emotivni utisci i želje, i ono je skladište emotivnih utisaka od početka ispoljavanja slobodne volje. Mentalna forma-telo je strukturirana od ideja i misli i skladište je mentalnih utisaka od početka formiranja uma do tekućeg trenutka, kao i programa utisaka koje očekuje razvoj uma.

     Kada ličnost iskusi postojanja i sve mogućnosti reagovanja u svim navedenim telima i ispuni očekivani program razvoja uma koji je u individualnosti, onda se ličnost i individualnost stapaju i dosežu stanje logoidne svesti. Ličnost je operativna sposobnost reagovanja nastala indirektnom indukcijom logoidne i individualne  svesti, koja nije svesna svoga nastanka i ima utisak posebnosti i nezavisnosti sa težnjom stvaranja svoga univerzuma. Sa takvim stavom ona je u umu i koristi mehanizme uma.

     Memorija predstavlja tragove - otiske koje iza sebe ostavljaju u poljima i medijima sve vrste kretanja od ideja, misli, snaga do objekata. Memorije mogu da se skladište u  energijama, u genima, u materiji i u kosmičkom eteru - prani. Zavisno o vrsta memorija, njihove namene i svrhe, kao i medija u kome se skladište, one imaju trajanje od nekoliko sekundi do večnog  trajanja. Memorija daje kontinuitet u nastajanju i postojanju uma.

     U svojim saopštenjima ne koristim termin duh pošto on obuhvata veoma široko poimanje u oblasti ispoljavanja uma i svesti. Čitavo polje pete ravni strukturirano je sadržajima duha i duhovnim oblicima. U nas se čak izjednačava um i duh. Um jeste oblik duha kao i svi emotivni i mentalni sadržaji koje proizvodi um. Pošto postoje mehanizmi i termini u oblasti stvaranja i ispoljavanja u našem jeziku, i određeni su odgovarajućim svojstvima da ih možemo shvatiti i upoznati, te iste termine i mehanizme zato i koristim.

VI.   ISPOLJAVANJE UMA

Po vremenu nastanka i načina ispoljavanja uma i lociranja memorija, kompletne sadržaje uma možemo grupisati u tri grupe i to: nesvesne, podsvesne i svesne sadržaje uma.

     Nesvesni sadržaji obuhvataju sposobnosti reagovanja i utiske iz kosmičkog puta ispoljavanja jezgri života (materijalnih čestica) i božanske iskre do ispoljavanja fizičkog tela, odnosno do početka ispoljavanja slobodne volje i uma čoveka. Te sposobnosti reagovanja i utisci ugrađeni su kao automatizmi u gene i prenose se genetski na potomstvo. Ustvari, sinergetskom kombinacijom gena ispoljava se novo - novi čovek.

     Labaratorijskom kombinacijom i izmenom gena, danas se mogu stvarati novi entiteti i time se potvrđuje da čovek teži svojim stvaralaštvom u objektivnom svetu da se približi božanskim mogućnostima u materijalnom ispoljenju. Ispoljavanje nesvesnog uma je automatizovano i obezbeđuje ispoljavanje i funkcionisanje čovekovog tela na bazi genetske memorije i po utisnutim programima logoidne svesti.

     Sadržaji podsvesnog polja uma obuhvataju sposobnosti reagovanja i utiske koji su nastali u procesima ispoljavanja čovekovog uma pod uticajem slobodne volje, kao i u procesima prethodnih inkarnacija, do tekućeg života.

     Sadržaji svesnog uma obuhvataju sposobnosti reagovanja i memorisane utiske iz tekućeg života.

     Pošto svesni i podsvesni um određuju čoveka kao posebnu vrstu, i pošto isti čine kariku u dostizanju svesti, to će biti i posebno razmotreni.

     U božansku iskru, odnosno dušu čoveka, logoidna svest modulira direktnom indukcijom program evolucije ispoljavanja objektivne svesnostiu formi individualnost koja ima  božanski oblik reagovanja, i u ulozi je svedoka i programatora ispoljavanja svih ličnosti u objektivnom životu uma i čoveka.  Istovremeno, logoidna svest u dušu inverznom indukcijom utiskuje drugi polaritet - ego, čija će uloga biti ispoljavanje uma kao mehanizma za ispoljavanje objektivne svesti kod čoveka. Za ispoljavanje ovih novih mehanizama reagovanja potrebna je i nova dimenzija ispoljavanja. Pošto svest i individualnost operišu u sadašnjosti (večnoj sadašnjosti), a um je njima inverzan, to je i odgovarajuća dimenzija potrebna za ispoljavanje uma ortogonalna na sadašnjost: to su prošlost i budućnost, odnosno vreme. Tako je vreme ispoljeno kao dimenzija za kretanje i ispoljavanje uma. Utisci uma se memorišu u vremenu i prostoru. Tako prošlost postaje baza memorija odigranih utisaka, a budućnost postaje baza očekivanih utisaka. Iz ovoga zaključujemo da um funkcioniše sa bazom vremena prošlosti i budućnostii na memoriji koja je relativni oblik postojanja.. Prema tome, um je idejno predodređen za dualno shvatanje i razumevanje i manifestovanje u vremenu prošlosti i budućnosti (imaginarno postojanje). Samim tim i kompletna građa uma je dualna, gde vreme ostaje dimenzija ispoljavanja svake osobine, od najpozitivnije do najnegativnije, i od prošlosti do budućnosti.

       Um čoveka se počeo ispoljavati ispoljavanjem slobodne volje između individualnosti. Individualnosti sprečene u evoluciji, počele su da troše svoju energiju u uspostavljanju međusobnih odnosa. Bez međusobnih odnosa, individualnosti su bile u nekoj vrsti kolektivne svesti, a zatim su počele između sebe zauzimati gledišta. Ta gledišta su pretstavljala određene mentalne slike i relacije. Uspostavljanjem tih međusobnih relacija, stanje kolektivnog ja prenosi težište na ja sam, pri čemu se ispoljava novi oblik reagovanja - ličnost.

     Baza razvija oblika reagovanja ja sam indukovana je inverznom indukcijom logoidne svesti u obliku ega. Ego postaje centar objektivnog ispoljavanja i on  uslovljava ispoljavanje uma kao operativnog organa  opažanja i ispoljavanja objektivnog sveta i svesnosti. Kako se sada svaka ličnost oseća kao posebnost i nezavisna,  odnosi između njih se počinju razvijati kroz nametanje svojih gledišta ili odbijanje gledišta drugih. Nametanje gledišta od jedne ličnosti i pružanje otpora tom nametanju od strane druge ličnosti, unosi emocije i impregnira gledišta i stavove uspostavljene između individua. Tako uspostavljena gledišta u svakoj ličnosti formira građu uma i umove  - u jednoj sa  stavom nametanja, u drugoj sa stavom opiranja. Upravo te akcije nametanja i odupiranja stvorile su mehanizam uma kao sintezu mentalnog i emocionalnog. Svaki poraz u nametanju volje izaziva patnju, a svaki uspeh izaziva zadovoljstvo. Patnja izaziva želju da se izbegne bol, a zadovoljstvo izaziva želju da se isto  ponovi. Ove suprotstavljene želje su motivatori kretanja uma. Kao što vidimo, i ovde imamo na delu dve suprotstavljene sile (nametanje i odbijanje) i dve indukovane snage (patnje i zadovoljstva). Ovaj mehanizam nije ništa drugo nego čvrsti spreg sila uma. Sa razvojem uma ovaj momenat jača i ubrzava se uz izazivanje sve većih patnji i zadovoljstava. Kada ličnost utvrdi svoj cilj, um istovremeno indukuje suprotni (negativni) polaritet od cilja. Utvrđujući određeni cilj, ličnost u umu izaziva tenziju između sebe i cilja što služi kao snaga za put do cilja. Sve pozitivne utiske na putu do cilja ličnost memoriše oko cilja, a sve negativne utiske ličnost memoriše oko negativnog indukovanog cilja. Neke vere pa i neke kulture uzimaju ovako ispoljenu ličnostkao večni entitet , što je greška i izaziva konfuziju u razimevanju i transcendiranju relativnih forni umnih i svesnosnih entiteta.

    Kada se gledište koje se nameće od strane jedne individue prihvata od strane druge individue, relacije se ne pune emocijama i ne formiraju se utisci, odnosno ne dodaje se sadržaj uma. Na taj način građa uma se popunjava u relacijama između ličnosti, i ličnosti i okoline.

     Upravo taj mehanizam ispoljavanja mentalnih slika i njihovo punjenje emocijama, ispoljilo je mehanizam uma kao sintezu mentalnog i emocionalnog. Emocije predstavljaju snagu i one povezuju mentalno sa fizičkim telom. Snaga je ćelijski proizvod u ljudskom telu, a mentalno pokreće emociju  koja mobiliše telesne snage i one se odražavaju kroz razne oblike emocionalnih ponašanja. Tek mentalne šeme ispunjene emocijama daju snagu uma i njegovo istrajavanje. Možemo reći da ustvari um predstavljaju mentalne šeme reagovanja ispunjene emocijama. Već smo pomenuli, um je uzrok ispoljavanja mentalnog tela, astralnog tela, energetskog tela i materijalnog tela. Sva ova tela se prožimaju, i sinergetski ispoljavaju čoveka u sadašnjosti koji je funkcioniše sa umom.

     Čišćenje uma i tela u procesu smirivanja uma, nije ništa drugo nego pražnjenje mentalnih šema  od emotivnih naslaga i transcendiranje pojedinih nivoa uma.

     Kada se rodi, dete sa sobom donosi genetski nesvesni deo uma i čulne sposobnosti preko kojih spoznaje okolni svet i formira svesni um. Istovremeno, njegov se um formira u ambijentu odraslih umova, koji ga takođe uslovljavaju. Umovi se formiraju samo kroz jedan  prozor viđenja čulnog objektivnog sveta. To viđenje je nepotpuno, sa jedne strane zbog ograničenih prijema čulnih organa, a sa druge strane što je stvarno postojanje višestruko složenije od samo fizičkog tela. Čulna sposobnost prijema je ograničena (viđenje samo makro veličina, čujenje samo određenog broja decibela, draženje samo određenih ukusa, dodir samo određenih struktura i temperatura, mirisanje samo određenih veličina i vrsta emanacija). Čula su omeđena u konstrukciji obimom opažanja, i za opažanje spoljnih utiska, ona nemaju mogućnosti spoznavanja kroz  druge prozore spoznaje eteričkih, emocionalnih, mentalnih i duhovnih dimenzija ili svetova postojanja, pa samim tim ni celovitosti postojanja.

     Svojom sposobnošću reagovanja i razlučivanja, um oblikuje i klasira umne utiske po kvalitetu, kvantitetu, značenju i meri, i iste skladišti kao memoriju u prostorno vremenske mape uma, kako bi ih mogao koristiti u sinergiji ispoljavanja uma. Svoje tekuće utiske um uvek kombinuje sa memorijom utisaka iz prošlosti i očekivanim utiscima mašte iz budućnosti. Na taj način um sinergetski ispoljava svoje postojanje i svoj univerzum. Um po svojoj prirodi ispoljava  - hetero ( razlikovanje , razdvaja, udaljava), nasuprot stvaranju jedinstva koju ulogu ima svest.. On stalno pravi svetove u svetovima, dok ne otkrije relativnost u postojanju, i onda počinje kretanje ka svesnosti i jedinstvu. Koliko um ide u hetero i razdvajanje pogledajmo u jezicima. Od intuicije i božanskog, u kome je komunikacija bez zvučna, um ulazi u delanje i stvaranje novih glasova i reči kao i  jezika, koji se stalno razlikuju i međusobno udaljavaju i vode u međusobno nerazumevanje. Svedoci smo koliko se u kratkom periodu formira novih nacija i novih jezika. Za sva ta cepanja, razdvajanja, suprotstavljanja, izolacionizam, um nalazi opravdanja u stvaranju bogatstva raznovrsnosti, koje vodi do besmisla, da bi tek u besmislu počeo da se orjentiše i traži smisao u jedinstvu. Ko danas  ne oseća potrebu za jedinstvenim jezikom, da bi mogao komunicirati sa celim svetom i biti slobodan? Ko u sebi ne oseća težnju za svesnom komunikacijom? Jezik je instrument objektivizacije i hetero i on udaljava od transcendencije. Koliko treba čoveku da osvesti i uspostavi mehanizme pretvaranja ideja u misao, izražavanje misli putem govora ili pisma, kao sadržaja razumljivih drugom? Uporedimo to sa genom koji je proizvod svesti i koji u sebi ima svu memoriju, sve utiske i sve instrukcije za ispoljavanje i funkcionisanje određenih struktura  i sistema u čoveku; analogno tome možemo uporediti moć uma i moć svesti kao stvaraoce pomenutih relacija.

     Univerzumi različitih umova nisu isti ali su slični, jer se svi umovi ispoljavaju u matrici logoidne svesti koja umovima uslovljava mogućnosti i granice ispoljavanja. Nagomilani utisci po sličnosti se osnažuju, i mogu imati veliki uticaj u relativnom životu. Sortirani utisci u polaritetne suprotnosti imaju snagu privlačnosti i zaglavljivanja ličnosti u trajnija kretanja između polariteta (ponekad i čitav život). Iz ovoga se da zaključiti da um nastaje iz odnosa nametanja i odupiranja. U suštini, um je nastao iz opiranja i dualnih promena. On ispoljava otpor i inerciju negativnog mehanizma slobodne volje i usmerava u destrukciju i haos, ali je nosilac ispoljavanja objektivne svesti i put je iskušenja raznih oblika reagovanja u našem objektivnom postojanju. Zato se um mora iskušavati dok se ne prevaziđe. Mehanizam uma je analogan klatnu na satu gde potencijal snage jedne strane prelazi u potencijal snage druge strane.

      Mehanizam ličnosti je sklon uglavljivanju u kretanje od jednog do drugog ekstrema-polariteta. Na klatnu uma postoji ravnotežna tačka i ona je na prelazu između prošlosti i budućnosti, odnosno u sadašnjosti. Ovo je ujedno i kontaktna tačka za mogućnost uvida sa svešću. Proces dovođenja uma u tačku ravnoteže je proces smirivanja uma i svođenje uma na sadašnjost. Čim um ne može da se kreće u svojoj postojbini vremena on se zaustavlja, a svesnost se pojavljuje u večnoj sadašnjosti, i mi se manifestujemo u dimenziji svesnosti. Ove činjenice nam govore o iluzornosti uma koji svaki zasebno gradi svoj univerzum na bazi čulnih opažanja i memorije utisaka ispoljavajući vreme kao dimenziju svoga postojanja i ispoljavanja. Ako se prihvataju drugi onakvi kakvi jesu i stanja kakva su, ne formira se um i ostaje nam da osvestimo stare nagomilane naslage uma, ili iščistimo takve sadržaje i otvorimo prostore ispoljavanja individualne svesnosti u čovku..

     Posao promene ili čišćenja uma nije nimalo lak. Čulnim umom  prirodno nisu spoznatljiva druga stanja postojanja čoveka, a umna spoznaja je dominantan način u ovo vreme. Sve vere-religije su svesne toga, i one su svojim pristupom gradile metod umerenosti, morala, nesebičnosti, odricanja, ishrane, molitve i predaje, i verovanja  u Boga u svim trenucima. Pošto i sveštena lica žive okružena umovima ljudi, i sami su prihvatali odnose i formalizovali se u okolini, i nisu ubedljivo svojim delima dokazivali ono što govore.

     Savremeno društvo je mikroskopima i teleskopima ušlo duboko u spoznaju mikro i makro sveta, i neminovno mu se otkriva spoznaja relativnosti postojanja. Sa druge strane, u svetu je otkriveno toliko metoda umirivanja uma i tela, zaustavljanja i transcendiranja uma, da su retki ljudi koji na taj način ili slučajno nisu imali iskustva iz drugih dimenzija ili svetova postojanja. Lična iskustva na ovome planu su najveći podsticaj za promene na putu razumevanja i bogospoznaje.

     Vidimo da je um jedan virtuelni relativni mehanizam koga možemo upoznati i koga možemo menjati i razvijati, gde u krajnjem slučaju možemo ostvariti jedinstvo ličnosti i individualnosti i obezbediti funkcionisanje čoveka sa punom svešću. Ulazeći u procese unutrašnje spoznaje, um bogatimo iskustvima duhovnog sveta i činimo ga potpunim u funkcionisanju, integrišući ga sve više sa svešću.

VII  SVESNI I NESVESNI UM

    Ako promatramo um kao sposobnost reagovanja i memoriju, onda on vuče tragove reagovanja i svesnosti od kosmičke manifestacije i ispoljavanja božanske iskre, odnosno naše duše, do dana današnjeg. Obzirom na način skladištenja memorije i način funkcionisanja uma, udomaćena je njegova podela na svesni um i nesvesni um. Čini se još praktičnijom njegova klasifikacija na svesni, podsvesni i nesvesni um. Nesvesni um bi obuhvatao utiske i sposobnosti reagovanja do faze ispoljavanja slobodne volje i čovekovog uma. Ti utisci i sposobnosti reagovanja našli su svoje mesto u genima i podložni su razvoju u automatici ispoljavanja nesvesnog uma u čoveku. Otisci sa reagovanjem su holografski strukturisani u ćelijama čoveka i ispoljavaju se kroz razvoj ćelija i funkcionalnih organa u čoveku. Preko sto milijardi ćelija u čovekovom organizmu skladno funkcioniše pod upravom kolektivnog nesvesnog uma ispoljavajući svu složenost čoveka i regenerišući više milijardi ćelija svakog dana. Na svu sreću, tu slobodna volja   nije unela pojedinačno odlučivanje. U ispoljavanju svoga univerzuma svesni um ima težnju da sve dublje ulazi u unutrašnje spoznaje, tako da je već ovladao genetskom strukturom i informatikom gena, te je na pragu da izmenom gena i njihovim kombinacijama stvara nove organizme.

     One utiske koji su nastali sa ispoljavanjem slobodne volje i ličnosti, pa do rađanja u ovom objektivnom životu, možemo smatrati podsvesnim umom. Sadržaj utisaka ovoga uma je bliži zahvatima od strane ličnosti koja ih kombinuje sa tekućim utiscima i ispoljava nove sadržaje uma. Ovi utisci su memorisani u strukturi čovekovih formi-tela.

     Svesnim umom nazivamo um sa utiscima stečenim u tekućem životu, sa ličnošću kao sposobnošću reagovanja, i sa memorijom smeštenom u umu i nervnom sistemu. Navedene granice podela u umu su relativne i svi sadržaji i sposobnosti reagovanja mogu biti prevedeni u svesni deo uma, kada isčezavaju polariteti i dinamika uma i nastupa stanje svesti. Kroz funkciju uma individualnost se bogati svim oblicima reagovanja iz iskustva objektivnog sveta. Individualnost usmerava um u iskušavanje svih oblika reagovanja u objektivnom svetu do dostizanja nivoa logoidne svesnosti.

     Spoznaja iznutra, odnosno intuitivna spoznaja kroz četiri forme umnog ispoljavanja i tri forme ispoljavanja duhovnog sveta, obuhvata ostale prozore celovitog sagledavanja, odnosno ostalih šest svetova postojanja. Otvaranjem svih sedam prozora ostvaruje se potpuna holistička spoznaja postojanja i svi oblici umova i svesti. Ako svest aproksimiramo kao znanje onda ona ima svoju širinu u objektivnom spoznavanju tela i svoju dubinu kroz duhovnu spoznaju svih nivoa postojanja.

     Dostignuta kolektivna svest čovečanstva, i spoznajne mogućnosti spolja i iznutra  dozvoljavaju primenu metoda holističke edukacije deteta od rođenja do završetka života. To znači da dete treba edukovati o svoj složenosti postojanja uz paralelno negovanje unutarnje intuitivne spoznaje. Takvim obrazovanjem razvijalo bi se biće sa svim svojim potencijalima, razvijao bi se holistički čovek i holistički svet sa punim kapacitetima svesti. Ti procesi se ne otvaraju trenutno nego  kroz dugo vreme, ali je vreme da se sa tim počne, jer postoje uslovi. Prvo je potrebno vršiti edukaciju odraslih, da bi oni to prenosili deci.       

VIII   PROSVETLENJE

     Proces prosvetljenosti je stanje relativne osvešćenosti koje započinje  intuitivnim uvidima u stanje postojanja viših dimenzija uma, i zatim dostizanja viših nivoa svesti (logoidne, kosmičke, do apsolutne svesti). Spoznavanje sebe obuhvata dva mehanizma i to: um za spoljašnju spoznaju i individualnost sa intuicijom za unutrašnju spoznaju. Oba ova entiteta  nalaze se u čoveku i otvaruju se, prvi kroz sticanje objektivne spoznaje, i drugi kroz sticanje intuitivne spoznaje. Ovaj mehanizam možemo smatrati analogno šestim čulom koje otvara treće oko za spoznavanje duhovnog sveta.  Prvi mehanizam je posledica  preslikavanja  logoidne svesti u vremensko prostornu dimenziju objektivne svesti u našoj vasioni kao u ogledalu. Za objektivnu spoznaju u ovoj dimenziji bio je potreban mehanizam uma koji smo u predhodnom tekstu objasnili. Formativno postojanje javlja se u više dimenzija, ali su mehanizmi spoznaje različiti. Međutim, postoje faze u evoluciji čoveka kada može koristiti oba mehanizma naizmenično, a takvo njegovo stanje nazivamo prosvetljenjem. Mehanizmi čulne spoznaje i um su neophodni za život u objektivnoj svesti da bi se stekle sve sposobnosti reagovanja ove dimenzije postojanja, i da bi se mogli vratiti u jedinstvo svesti.

     Nauka je počela da se razvija kao instrument čulne spoznaje, i stvorila je telo navika koje nauku dogmatizuje. Međutim, sve dubljom spoznajom nauka dolazi do granica nastanka fizičkog sveta i spoznaje relativnosti postojanja i višedimenzionalnosti svetova postojanja.Pred njom se otvaraju pitanja na koja ne može odgovoritimogućnostima objektivne spoznaje, a odgovori na isto se nalaze u dimenzijama duhovnih spoznaja. Nauka okorela u navikama, teško otvara vrata intuitivnoj spoznaji. Međutim, došlo je vreme kada sve veći broj naučnika koristi intuitivnu spoznaju i analogije, i pitanje je dana prihvatanja i ove metode kao oficijelne.

     Filozofija je nastala iz potrebe izmirenja i integracije mehanizma čulne spoznaje i mehanizma intuitivne spoznaje. Na istoku se filozofija više priklanjala religioznoj, odnosno intuitivnoj spoznaji, dok je na zapadu bila sklonija umnoj, odnosno naučnoj spoznaji. Ni na jednoj strani nije prihvaćen srednji put jednakog respekta i jednog i drugog prilaza.

     Um je i od načina spoznaje stvorio dva polaritetna prilaza, opirući se transcendiranju istih i ulasku u stanje svesti. Kada već postoje duboke spoznaje o relativnosti dostignute naučnim putem, i relativnosti oblika svesti i uma i višedimenzionalnosti svetova postojanja opaženih intuitivnim spoznajama, pravo je čudo da se ne prihvata oficijelna sinteza oba pristupa, već to čine samo pojedinci, koje podozrivo smatramo misticima. I ovo pisanje je jedan od pokušaja prizivanja oficijelnosti da stvara iste uslove za pristupe spoljnoj i unutrašnjoj spoznaji i stvaranju uslova za celovitu spoznaju.

      Mi smo na pragu brze evolutivne promene i stvaranja novog čoveka koji će prevazilaziti zapreke uma i ograničenja njegovom postojanju (u vidu toplote, pritiska, svetlosti, zvuka, kretanja, sila, potrebe klasične hrane i odevanja), omogućujući mu postojanje u za nas drugim dimenzijama postojanja. Um kao isključivi polarni mehanizam objektivne spoznaje, zaprečava drugi pristup koji spoznaji i životu daje potpunost. Izlaz je u respektovanju svih oblika reagovanja stečenih kroz objektivnu svesnost kao i svih spoznaja duhovne i kosmičke svesnosti.

     Osnovni motivi uma izraženi kroz želje i strahove, proizvod su cilja da se postigne trajna sigurnost, spokojstvo, radost i blaženstvo. Ova trajna svojstva ne nalaze se u dosegu uma, valjano izražena. Ona se u umu osećaju kao kroz zamućeno staklo i ograničena u vidu manje ili veće težnje za znanjem, u trenutcima postizanja cilja osećanje kratkotrajne sreće, i osećanjem fizičkog života kao postojanja. Međutim potpuna stanja svesti, blaženstva i postojanja su u svesti. Stanja sreće, mira i zadovoljstva koje može da dostigne um u momentima polnog sjedinjavanja i u momentima ostvarivanja moći nad drugima - su kratkotrajna, i ona su ugrađena u mehanizme instikata razmožavanja i opstanka vrste, kao i u mehanizme posesivnosti, osvajanja i nametanja. Ta stanja sreće su  izvor  novih želja. U sklopu uma moguća su pomenuta stanja manjeg inteziteta, koja se ostvaruju samo kratkotrajno po dostizanju ciljeva, a zatim ta stanja smenjuju njima polarna negativna svojstva. Zapreke koje sprečavaju prosečnog čoveka današnjice da imaju uvide i viša stanja svesti, su velovi emocionalnog i mentalnog uma koji se moraju iskusiti i transcendirati.

     Da bi razvilo trajna stanja slobode i blaženstva, čovečanstvo traga od svog postanka i nalazi ih u svesti. Doći do stanja prosvetljenosti znači prevazići polaritete u sebi, prihvatiti sebe i sve oko sebe onako kakvo jeste (bez kritike, osude i nametanja), postati svedok stanja postojanja i zaustaviti kretanje uma, prepoznati u sebi božansko i biti u svetom trojstvu božanskog. To stanje donosi rast, trajno spokojstvo i mir, radost u sebi koja ne zavisi ni od čega spoljnjeg, i emanaciju ljubavi u okolinu. U tom stanju otvaraju se kanali spoznavanja analogno sedmom čulu, ostvaruje se maksimalni potencijal čoveka, poboljšava se njegov imunitet i zdravlje i produžava se vek. Sve spoljne mentalne i emocionalne veze su ograničenja, one ne mogu doneti blaženstvo, nego samo utiske i sposobnosti reagovanja i podizanje svesnosti. Svoju sposobnost reagovanja - ličnost treba odvojiti od mentalnih i emocionalnih sadržaja uma i preneti u sadašnjost odnosno stanje individualnosti, odnosno večnosti. Postoji opravdanje samo za jednu vezu, a to je emanacija ljubavi ka drugima i primanje ljubavi od drugih, što predstavlja duhovno jedinstvo. Proces evolucije odvija se sa ciljem unifikacije svih duhovnih bića sa božanskom iskrom u jedinstvo apsoluta. Princip unifikacije duhovnih bića na svim ravnima postojanja odvija se  kroz snagu lubavi i ona je ta koja vodi u jedinstvo božanskog.  Čovek u stanju uma emanira posesivnost i u matrici svoje posesivnosti gradi svoj univerzum. Tek prosvetljeni čovek u stanju svesti emanira ljubav u okolinu, kao što to čini logoidna svest u vasoini i Apsolutna svest u Kosmosu. Intuitivnim pristupom umiruje se um i ostvaruju uvidi u polja svesti gde ne vladaju zakoni polariteta i dualnih odnosa. Ti uvidi otvaraju put čoveku u stalnija i stabilnija stanja svesnosti. Ti uvidi postupno  menjaju ukupnu strukturu čoveka, i vode ga u kooperativnost i   jedinstvo postojanja, što je njegova krajnja sudbina. Pojedinci su oduvek razvijali veoma širok spektar manje ili više uspešnih puteva dolaska do stanja blaženstva odnosno svesti.

    Danas kada zemlja i život na njoj postaje celina čulne i intuitivne spoznaje, jednako i na Istoku i na Zapadu razvijaju se holističko-sinergetske  spoznaje koje sintetizuju čulni umni pristup sa intuitivnim svesnim pristupom. Današnjem čoveku svi ti načini i putevi mogu da budu dostupni, kao i načini spoznaje spolja i iznutra. Ovim spoznajama je potrebno otvoriti puteve edukovanja široke populacije na zemlji, i to se očekuje od onih koji odlučuju i upravljaju zemljama i svetom.

     Imajući sav taj spektar spoznaja pred sobom, čovek može da uvidi da svi ti putevi vode smirivanju i zaustavljanju tela i uma, i svođenju postojanja u sadašnjost. Sve metode znanja, ljubavi, disanja, koncentracije, razne vrste joga, mantranja, kontemplacije, predaje, molitve, zbunjivanja uma, drogiranja i slično, vode stanju veće pažnje, smirivanja i zaustavljanja uma, a time i ulaska u svesno stanje. Razne metode zahtevaju kraće ili duže vreme i upornost, i svaki čovek sam treba da utvrdi koji mu put najviše odgovara. Um se protivi adekvatnoj primeni tih metoda, zato je i teško primeniti te metode u potpunosti, jer sve one pre ili kasnije isključuju um.

     Koristeći pojedinačne ili sve metode, čovek smiruje svoje telo i povećava pažnju i razumevanje i počinje da shvata mehanizme i građu uma. Manje obrazovanim ljudima pogodnije su metode koje vode do zbunjivanja uma i usmeravanja pažnje molitvom ili potpunom predajom. Potpuno predati sebe nekome, ili nekoj aktivnosti, znači izgubiti sebe, odnosno svoj um, i biti vođen umom ili svešću drugog.

     Obrazovanijim ljudima nije težak put spoznaje građe uma i mehanizama njegovog delovanja, jer sama spoznaja uma predstavlja transcendiranje uma. Osetiti i iskusiti građu uma i biti svedok rada svoga uma, predstavlja ulazak u stanje svesti kroz svoju individualnost, što dovodi do praga sinteze ličnosti sa individualnošću.

    Svesti emaniraju polja svesnosti i ljubavi i od njih grade svoje matrice i polja manifestovanja. Apsolutna svest ispoljava polje kosmosa, a logoidne svesti polja vasiona, a um čoveka polje čoveka do ulaska u implicitni poredak svesti.

     Umovi, kao inverzne indukcije svesti, emaniraju polja vremena sa emocijama i  metalnim projekcijama, i u prostorno-vremenskom ambijentu grade svoje univerzume. Zbog toga između uma i svesti vlada odnos isključivosti, ali su oni u stalnom dodiru i uvek postoji mogućnost zaustavljanja uma i nastupa svesnosti - stanja božanskog.

     U stanju svesti nema obrta dualnosti, čovek je u stanju ljubavi i emanira ljubav i svesnost. On ne zavisi ni od čega drugog izvan sebe u objektivnom svetu i ima potpunu slobodu od svih izgrađenih vezivanja sa umom, on se oslobađa svih naslaga uma i svoga ega, on postoji u sadašnjosti, odnosno u večnom božanskom, i može biti u kontaktu sa svim oblicima svesti. Čovek koji nije iskusio sve oblike reagovanja ovoga objektivnog sveta privučen je istim, i plaši se ulaska u stanje svesne uzročnosti. Ta tačka prelaska iz objektivnog u božanski svet uvek je prisutna, samo je potrebna zrelost, hrabrost  i odluka. Kada čovek dođe do mogućnosti da se kao potenciometar uključuje u sve vrste vibracija, ostvario je izvanrednu slobodu, čistotu uma i jedinstvo sa svojom individualnostu, kao i život sa svešću.

     Istovremeno, istorijsko svedočenje o prosvetljenim ljudima i njihovom delovanju govori nam o ispravnosti puta. Ovoga puta navodim samo neke koji su u istoriji ostavili tragove prosvetlenja: Krišna, Mojsije, Lao Ce, Platon, Zaratustra, Isus Hristos, Patanđali, Sveti Sava, Dionizije, Šankara, Ekart, Petar Petrović Njegoš, Isak Sirin, Rudolf Štajner, Juktešvar, Ošo Rajneš, indiski prosvetljenici koji se zovu babe, neke lame  itd.

Sva stanja prosvetljenosti praćena su težnjom za apsolutnom slobodom i ostvarivanje viših oblika svesti do jedinstva u apsolutnoj svesti.

     U narednom tekstu prikazani su neki načini ponašanja koji utiču na procese prosvetljenja.

IX.  PUT MORALNOSTI IZ BOŽIJIH ZAPOVESTI

PO MOJSIJU

     Većina od deset božijih zapovesti potiču iz božanske riznice koja je bila dostupna prosvetljenim, i kao što vrede u večnosti, vrede i za sva vremena ovoga sveta. Ovim se pokušava ukazati  na univerzalnost nekih od tih zapovedi.

     -Princip verovanja u jednog boga je verovanje u božanski princip svetog trojstva koje se ispoljava na svim planovima postojanja. Tri božanska principa koja su u jednom (Apsolutna svest, Logoidna svest, Individualna svest) stvaraju i ispoljavaju na tri globalna nivoa ispoljavanja, odnosno u tri eksplicitna poretka (Kosmos, Vasiona, Čovek).

      -Princip "ne ubij" odnosi se i na ljude i na sav živi svet, kao i na dela i na misli. Taj stav mora ući u stanje uma i ponašanje čoveka, da svojim delom ne bi doprineo nagomilavanju negativnih sadržaja u umu.

     -Princip "ne čini drugom što tebi nije milo". Pored značenja izrečenih reči ima i šire značenje, a to je ne nametanje drugima svojih stavova u odnosima, jer se nametanjem stavova formira um i kod sebe i kod drugih.

    -Princip "ne čini preljube" je u praksi mutirao i pratio ga je razvoj određenih institucija da bi se izbegle loše posledice.

     Čovek je polarno biće i teži za jedinstvom polova  i celinom, i ta sposobnost reagovanja mu je utisnuta u instinkte razmnožavanja. Isto tako, u sjedinjavanju polova čovek je blizu stanja blaženstva. Polnom sjedinjavanju treba da predstoji ljubav da bi veza bila trajna. U zapovesti i stoji "ne čini pre ljubavi". Za vezu iz ljubavi  nisu potrebne ni religiozne ni društvene forme venčavanja. Ako polno sjedinjavanje dolazi u većini prakse iz posesivnosti, što je suprotno ljubavi, zadovoljstva su kratka i razvija se odbojnost, netolerancija, razdvajanje i udaljavanje. Razvoj paklenih odnosa ne mogu sačuvati nikakve formalne religiozne i društvene veze. Danas se u državama sa socijalno razvijenim odnosima, sve više grade institucionalne mogućnosti za zaštitu i opstanak deteta rođenog u bilo kojim okolnostima. Čoveku treba puno mudrosti da prepoznaje i razdvoji ljubav od posesivnosti, a mladi naraštaji nisu edukovani unutrašnjom spoznajom kojom se jedino može uočavati celovito postojanje i ljubav. 

X  PAŽNJA I PRISUSTVO

     Kako je u prethodnoj knjizi uočeno, pažnja je kontinualno svojstvo uma i svesti i zavisna od njihovog stepena razvijenosti uključuje se u život sa odgovarajućim stepenom postignuća..

     Prvi nivo pažnje je pažnja koja se prima čulima, i zavisno od pojedinaca njen dijapazon je veoma širok. Drugi nivo pažnje je onaj koji se ostvaruje preko čula i osećanja. I treći nivo pažnje je onaj koji proizilazi iz prisustva svesti. Pažnja iz prisustva svesti kreće se od trenutačnih svesnih uvida, do pažnje trajne prisutnosti svesti, što čini potpunu pažnju ili prisutnost.

     Pošto smo u ovome materijalu na području transcendiranja uma, zadržaćemo se na načinima pažnje koji omogućavaju prisustvo svesti.

     Prvo, svođenje pažnje na očekivani trenutak. Ako nešto očekujete svakog trenutka sa punom opreznošću, i u to uključite kompletno svoje postojanje, sa povećanjem pažnje vi se isključujete iz vremena i postojite u sadašnjem trenutku. U tom trenutku isključuje se i um sa svim mislima i emocijama, sve je u pažnji trenutka, i vi ste tada izvan uma i nalazite se u polju svesti. Tada se ispoljava vaša individualnost. U tom stanju vi doživljavate drugu realnost, drugu svetlost svesti, stvarnost okoline u punoj lepoti svega ispoljenog. Potpuno prisustvo sebe i okoline u punoj lepoti osećate bez čula. Ako u jednom trenutku osetite ovo stanje u vama će se uspostaviti težnja da to stanje iskustva imate što češće i što duže.

     Drugo, usmeravanje pažnje na svoj um i svoje emocije. Kada ste spoznali mehanizme ispoljavanja uma i svesti, koncentrišući pažnju na svoju unutrašnjost, na izvor misli i emocija, vi ćete postajati svedok pojave svojih misli i emocija, i ako ste ih svesni u trenutku, one će gubiti svoje polaritete i  nestajati, a vi ćete sve više postajati svedok vašeg uma i on više neće moći vašu sposobnost reagovanja da zahvati u svoje kretanje. Vi ste tada na pragu svesti gde individualnost, preuzimajući sposobnost reagovanja, i prelazi od svedoka delovanja uma u operativno upravljanje čovekom. 

     Treće, dopustite u sebi prisustvo tišine. Iz prethodnih izlaganja dolazite do zaključaka i postajete svesni  da se u tišini - praznini ispoljavaju sve manifestacije i da je tišina iza svih pojavnih oblika. Pažnja i težnja za tišinom izvešće vas iz čulnih polja i polja uma i vremena, i bićete u stanju svesti.

Traženjem omoga što je u vama nepromenljivo smiruje se i transcendira umgde nastupa individualna svesnost.

      Kada se očiste sve naslage uma, nastupa individualnost sa sposobnošću reagovanja, sa osvešćenom  memorijom u kosmičkom postojanju i mogućnošću komunikacije sa svim poljima svesti. Tada čovek - biće, postaje svestan sebe i jedinstva sa svim postojanjem i svestan  svoga puta u evoluciji.

     Čovek je milenijumima uslovljavan da je njegov um biće, i da je njegovo biće fizičko telo. To jeste zabluda, ali je ujedno i temelj objektivnog spoznavanja sveta.

     Danas se, od najranijeg detinjstva čovek uslovljava pozitivnim polaritetnim akcijama da bude samo dobar, škole ga uče da bude polaritetno dobar, verske zajednice kroz religiozna učenja ga uče da bude samo dobar, društvo ga uči da bude samo dobar. Mnogi veliki poznavaoci duhovnosti koji sebe smatraju svetskim učiteljima, nakon čišćenja uma od negativnih utisaka nastoje u svakoj seansi da um napune pozitivnim utiscima. Sećam se susreta sa jednim velikim svetskim učiteljem (koga cenim jer je napravio i pravi korake napred), koji je u meni prepoznao žeđ za poznavanjem. Smatrao me je malo čudnim - kada sam mu rekao da u njegovom učenju ne prepoznajem načine prevazilaženja uma, on mi je rekao: ''Šta će ti to?''. Kasnije, kada sam dolazio u situacije otklanjanja poslednjih tragova uma, ta ideja (što mi to treba?) mi se u pojedinim momentima  činila smislenom, jer se um odupirao zadnjim instrumentima besmisla i straha. Prepoznao sam da je tada taj učitelj bio zaglavljen u toj situaciji straha ostajanja bez uma u besmislu. Tek spoznajom mehanizma i gradnje uma, čovek spoznaje da se polarnim pristupom gradi um i da na tome on postoji, da je svet višestruko polarizovan i da je ispunjen svim zlom kao i dobrim, i da kada postavlja pozitivan cilj, um nesvesno indukuje drugi negativan pol istog događaja.

     Nisam susretao ni psihologe ni psihijatre koji su ova pitanja do kraja rasčistili, a pogotovu religiozne ljude. Iza uma se nalazi svest. Samo kad um stane ili otstupi svest se pokazuje na delu. Dok polarizujete na dobro i zlo, um je još u vama. Kada nema dualnosti, nema ni uma i vi egzistirate u sadašnjosti odnosno u svesti. Strah od gubitka uma je najveća zabluda i mogu slobodno reći i najveća prepreka prosvetlenju i dolasku do viših oblika svesti. Shvatite mehanizme uma i transcendirajte strahove.

     Pažnja je laser unutrašnje spoznaje, i kada nju osetite kao laser, vi ste u svesti.

XI  PUT

     Iskustva iznešena u ovoj, i u knjizi "Procesi stvaranja-sinergija", su iz riznice svesnog postojanja i spoznate relativnosti. Ona samo ukazuju na put istine koju čovek ne može naučiti, već je mora sam iskusiti. Tekstovi su puni sadržaja i energije.

     Ko u sebi ima zrelosti, smirenosti i razumevanja i čija je frekfencija na odgovarajućem nivou, biće privučen sadržajima ove knjige, osetiće poverenje i crpeće iskustva iz njih. Tvrde, odnosno jake ličnosti koje imaju materijalistički um i osećaju telo i um kao svoje biće trebaju duže raditi na sebi, a ovi tekstovi će olakšati razumevanje uma i prevazilaženje istog., jer ego može biti privučen još većim egom, a razuman čovek može biti privučen prosvetljenim. Prosvetlenje dolazi razumevanjem i prevazilaženjem ega.

     Onima koji prvim pregledom teksta osete neku privlačnost, preporučujem da tekstove proučavaju u tišini i iz tišine svoga bića, to znači punim svojim prisustvom, bez misli i emocija, a sam tekst će u njma indukovati istinite spoznaje i put svesnosti koji moraju samostalno iskusiti.

     Ovaj sinergetsko holistički pristup spoznavanju i razumevanju ukupne kosmičke manifestacije pogodan je za ljude na putu znanja i težnjom za  celovitom  spoznajom. Paralelnom aktivacijom spoljne čulne spoznaje i unutarnje intuitivne spoznaje, čovek počinje delovati celovito i sa punim potencijalom svesnosti. U prethodnoj i ovoj knjizi prikazan je put manifestacije od njenog uzroka na početku, do završetka ostvarenjem - reprodukcijom uzroka na kraju manifestacije i sa jedinstvom u početnoj tački. Krug kosmičkog manifestovanja počinje od svesti kao subjekta, ulazi u sve vrste formatizacije do materijalnih ispoljenja, da bi se kroz evoluciju ostvario kao subjekt u celovitoj svesti.

     Analogno ukupnoj manifestaciji odvija se put manifestacije svakog čoveka. Polazeći od materijalne čestice i ispoljavanja božanske iskre u kosmičkom postojanju, prikazan je njen put ispoljavanja u vasioni i zemlji do današnjice, kao i put koji čoveku predstoji u sticanju svih oblika svesti u evoluciji do Apsolutne svesti.

     Involutivni proces pokrenut od apsolutne svesti polazeći  od početnih oblika reagovanja i tragova kao memorije, kroz sticanje svih iskustava u svim svetovima postojanja i objektivizacije, završava u ostvarenju svog uzroka Apsolutne svesti.

     Hoću da potvrdim da se čovek današnjice, koristeći čulni um i uvide intuitivne spoznaje, može dovesti u stanje srećnijeg života i punog kapaciteta kreativnog funkcionisanja u harmoniji sa sobom sa drugima i okolinom. Ko poznaje pravi put ne upušta se u beskrajna lutanja, a svaki put razumevanja i spoznaje oslobađa.

     Sve što je izneseno daje   se kao putokaz za  lakše prepoznavanje svoga  puta.

XII  ISHRANA I DISANJE

     Može se pouzdano tvrditi da je čovek najsloženija ispoljena forma u Kosmosu, jer je stvoren analogno Kosmosu. U njemu funkcionišu kosmička večna struktura duše, logoidna struktura Individualnosti i zemaljske strukture materijalnog, eterskog, astralnog i mentalnog tela. Gradivni elemenat fizičkog sveta je string i osnovni materijalni gradivni elemenat našeg tela je string. Kvark i složenije manifestacije do atoma igraju ulogu u gradnji i postojanju naših tela u funkciji uma i individualne svesti.

     Sve ove strukture funkcionišu u i sa svojim odgovarajućim medijima. Nije samo vazduh i hrana što čovek razmenjuje sa okolinom, nego su tu i toplota, svetlost, životne snage, emocionalne snage i duhovne snage, svest i ljubav. Čovek je evoluirao postupno kroz razne načine reagovanja i forme tela, počev od božanske iskre do fizičkog tela, pri tome je prolazio kroz razne faze razmene energije i materije sa okolinom. Danas imamo u čoveku što svesno, što nesvesno, sve te sposobnosti reagovanja i funkcionisanja i mogućnosti prilagođavanja. Čovek će se kroz svoju evoluciju i dalje prilagođavati i usklađivati sa razvojem svesti do same forme svesti. Čovek, satkan pored ostalog i od materijalnih supstanci, može zadržati svoju materijalnu formu i bez klasične hrane (eksperimenti jogina), a danas imamo i čitavi pokret i kurseve koje vodi Džezmahin (Jasmuheen), kako živeti od svetlosti. Na naš jezik je prevedena njena knjiga "ŽIVETI OD SVETLOSTI - ishrana za novi milenijum", a njen program može se videti na njenom sajtu. Njen put takođe vodi ka prosvetlenju.

     U ovome trenutku za nas je bitno da se ukratko osvrnemo na uticaje hrane i disanja na proces dolaska do prosvetljenja.

     Disanje je nesvesna funkcija čoveka, u koju, što više unosimo svesnosti, postajemo sve više povezani sa celinom svoga bitisanja. Pored vazduha disanjem se u organizam unose i druge eterične supstancije i životne snage. Vazdušna struktura u organizmu omogućava i učestvuje u metabolizmu ćelija i vrši razmenu materije u organizmu. Svesnom regulacijom mehanizma disanja, čovek uključuje svoju pažnju unutra i otvara vrata unutrašnjih čula i unutrašnje spoznaje, a time   podiže i  nivo svoje energije.

     Jogiska praksa je duboko i uspešno spoznala funkciju disanja, i ta su iskustva danas prisutna na svim jezicima i dostipna populaciji na Zemlji. Tehnike disanja, mnoge tehnike čišćenja i transcendiranja uma i tehnike promene sebe, razvijao je Živorad Mihajlović-Slavinski. Njegove knjige se mogu naći u našim knjižarama i korisno ih je proučavati. Ovde se daje samo jedna tehnika koja istraživače može zadovoljiti u smirivanju i koncentraciji pažnje  unutar sebe.

     Ova tehnika sastoji se u obraćanju pažnje na svoje disanje, pri udisaju koji traje 8 sekundi, pauze između udisaja i izdisaja u trajanju od 4 sekunde, zatim izdisaja u trajanju od 16 sekundi i pauze između izdisaja i udisaja u trajanju 4 sekunde. Potrebno je napraviti 10 do 15 ovih ciklusa da se um počne smirivati i da podignete svoju energiju na veći nivo, a što ćete osetiti u svojim očnim kapcima i na usmama. Pre primene ovoga disanja treba sprovesti relaksaciju tela i uma koja je manje više poznata svakom čoveku.

     Razvojem društva i industrije dolazi do značajnog zagađenja vazduha i oštećenja ozonskog omotača. Buđenjem ekološke svesti u svetu ove opasnosti neće predstavljati veće probleme.

     Fizičko i celokupno telo čoveka sa njegovim unutarnjim organima i ćelijama, evolutivno je ispoljeno za optimalno funkcionisanje na vegetarijanskoj ishrani i to presnoj hrani. Životinjsko meso, kuvana i pržena hrana, ako se duže koriste, ostavljaju trajnije i štetne posledice na funkcionisanje organizma i na procese duhovnog razvoja. Umerenost u ishrani kao i u svemu je mera uspešne evolucije čoveka. Razvojem uma i svesnosti čovek može prevazilaziti klasične načine ishrane i prilagoditi svoj metabolizam na hranu iz vazduha i životne snage.

XIII  OPRAŠTANJE

     Utisci mentalnih šema i emocija čine sadržaje uma. Bilo kakvi doživljaji, bilo fizički ili psihički, praćeni nezadovoljstvom, mržnjom, patnjom, bolom i slično, ili opiranje nasilju, uticali su da se u umu memorišu utisci o tome. Gomilanje i povezivanje tekvih utisaka uznemirava um i može stvoriti snažne mentalne i emocionalne entitete koji pomračuju um i izazivaju nekontrolisana ponašanja i pražnjenja emocija. Ove naslage utisaka takođe sprečavaju normalne energetske tokove u čovekovom organizmu i izazivaju razna oboljenja. Efikasan mehanizam u otklanjanju takvih naslaga je opraštanje. Um može biti u stanju inata, mržnje i želje za osvetom, i da održava i brani takvo stanje, veoma dugo pa i tokom celog života. Patnju i posledice toga oseća sam čovek koji u sebi nosi tog parazita koji mu upija energiju, i ne dozvoljava umu normalno funkcionisanje. Psihijatri i psiholozi, kao i drugi istraživači koji se bave evolucijom čoveka, otkrili su mehanizme, koji su više ili manje uspešni u čišćenju uma i neutralisanju mentalnih i štetnih sadržaja uma. Jedan od tih mehanizama čišćenja i stabilizacije uma je opraštanje. Sa druge strane ne opraštanje je mehanizam gradnje uma kao dualnog sistema. Razumevanje vodi opraštanju, i samo onaj ko može u potpunosti da razume, može u potpunosti i da oprosti.

   Pravo opraštanje nije samo verbalni čin, nego je prizivanje sećanja kada se ispoljio negativni utisak. U tom stanju potpune unutrašnje spoznaje treba doneti odluku o oprostu i oprostiti. Pre meditacije i otkrivanja unutrašnjeg sebe, dobro je proći čišćenje negativnih mentalnih i emocionalnih utisaka. Takvi utisci su obično locirani u grupama po sličnosti, i kada se očisti jedan sadržaj, obično u umu izlaze sa njim slični povezani sadržaji i postupci se ponavljaju. Tim putem, kao i tehnikom skretanja pažnje sa oživljenog utisaka, očišćen um od svih štetnih utisaka prestaće da se žali, tuži, osuđuje sebe i druge, prestaće da bude uzrok loših odnosa i patnje. Čist um će dozvoliti svojoj individualnosti da svedoči o akcijama uma, odnosno dozvoliće pristup svesti u tekućem životu.

XIV  SNOVI

Snovi su stanja odmora za sve oblike umova i svesti sa stanovišta objektivne svesnosti.

Suštinu o snovima možemo spoznati kroz celoviti pristup čovekovom biću, jer se celovitost čoveka i njegove potencijalnosti odvija u večnosti.

Ta večnost obuhvata manifestaciju promatranu u relativnom vremenu od momenta indukovanja božanskih iskri kao duhovnih entiteta čovekove vrste od strane apsolutne svesnosti ( apsolutnog boga) do završetka evolucije čovekovog bića u njegovom jedinstvu sa apsolutnom svesnošću.

   Sinergetska indukcija duhovnih božanskih iskri iz za nas neispoljenog apsoluta , ispoljava se u kosmičkoj svesnosti u modelu kosmosa.  Entiteti duhovnih iskri čoveka u toj fazi nalaze se u kosmičkoj svesnosti, gde ne postoje faze svesnog stanja i sna nego je jedinstvo kosmmičke svesnosti..

    Transmutacija humane božanske iskre odvija se kroz procese involucije i evolucije kroz sedam dimenzija ili pod dimenzija postojanja-relativnog postojanja i izgradnju sedam formi tela (oblika) svesti i uma. Svaki od ovih formi svesnosti do nivoa kosmičke svesti odvija se kroz faze svesnog postojanja i sna. Svaka forma postojanja ima i svoje filtere koji menjaju sadržaje snova u odnosu na svesna  stanja.Kroz iskustva involucije kroz pojedine dimenzije postojanja božanske iskre čovekovih bića grade forme svoga postojanja u tim dimenzijama kao i oblike svesnosti, u povratku nazad u jedinstvo kroz evoluciju  razgrađuju forme, koje prelaze u oblike svesnosti kroz sve nivoe ili dimenzije postojanja. Nastankom indukcijom od strane apsolutne svesnosti božanska iskra dobija formu individualnosti sa programom individualne svesnosti.

Individualnost sa individualnom svesti ulazi u dimenziju objektivne svesnosti pod uticajem slobodne volje i kroz iskustva podravni,  gradi forme umnih tela kroz involuciju i evoluciju ličnosti sa nivoima umnih svesnosti.U procesu objektivnog ispoljavanja ispoljavaju se forme; fizička, eterska, astralna i mentalna sa odgovarajućim stanjima umne svesnosti (fizička ,instinktivna , emocionalna i mentalna). Ove procese ispoljavanja prati dualnost entiteta kroz formu individualnosti sa  individualnom svesnosti,  i uma i umne svesnosti-ličnosti i tela čoveka.

U ovome procesu um je operativni dinamički operator, a individualnost svedok akcija uma i memoriski akumulator događaja i i skustava objektivnog sveta. Kroz ovaj proces evolucije postojanje se alternativno odvija kroz stanja svesnih (budnih) stanja i snova. U čitavom ovom procesu budnog stanja um je u stanju iskušavanja sposobnosti reagovanja i života objektivnog postojanja sa individualnosti u funkciji svedočenja, a kada um ulazi u san  individualnost se oslobađa svedočenja i ulazi u  druge dimenzije postojanja koje obuhvataju sve memoriske  sadržaje odvijanja manifestacije, utičuči na harmonizaciji sadržaja između raznih dimenzija postojanja i prošlosti i budućnosti.Kod običnih ljudi koji nisu ovladali svim nivoima umova i svesnosti individualna svesnost prolaskom kroz filtere dimenzija postojanja menja sadržaje prilagođavajući ih mogućnostima razumevanja u probuđenom umu ( svesnom stanju).. Kada um iskusi sve oblike reagovanja odnosno svesnosti objektivnog sveta, um se sa sposobnošću reagovanja stapa unificira) sa individualnosti koja sada sa celokupnom memorijom objektivne svesnosti i sposobnosti reagovanja ispoljava logoidnu svesnost., a takav čovek ako je još u materijalnom telu postaje prosvetljen. I ovaj entitet logoidne svesnosti još uvek ima budna stanja i stanje snova između kojih mogu biti samo neznatne razlike.

Tek kroz kosmičko iskustvo raznih logoidnih svesti isčezavaju logoidne individualnosti ,a sa njima i stanje snova i biće ulazi u stanje kosmičke svesnosti.

 Savremena nauka ulazi u istraživanje snova sa stanovišta objektivne svesnosti, sa naglašenim interesom istraživanja poremećaja sna i lečenja raznih poremećaja sna i zdravlja.Pred njom ostaje  prihvatanje stanja intuitivne svesnostii ulazak u snove celovitom spoznajom

A Sada još nekoliko fundamentalnih zapažanja o snovima. 

     Svaka od četiri forme uma ima svoje zasebne snove, koji u fizičkom telu najviše odstupaju od stanja realnog života jer prolaze kroz najviši broj filtera.. Snovi astralnog tela su u polju utisaka svih predhodnih života, i mogu se isti kroz snove privesti svesti. Snovi mentalnog tela su blizu realnosti ispoljavanja realnog stanja. Snovi mentalnog sveta mogu se iskušavati polja prošlih utisaka i tekuceg života kao i stanja buduće manifestacije objektivnog sveta čoveka. Čak postoje i snovi individualnosti koji su veoma slični realnom ispoljavanju u duhovnoj dimenziji. Dok u šestoj dimenziji kosmičke svesti ne postoji razlika sna i realnosti. Osvešćivanjem nivoa uma i svesti, čovek stiče sposobnost da ulazi sa budnom svesnošću u stanja snova, što bogati njegovu spoznaju i ubrzava evoluciju.o uvodeći čovekovo biće u stanje večnosti.

XV. SMRT

    Sa iskustvom nivoa umova i svesti, i stanje smrti dobija svoju relativnost. Klasična smrt je smrt umnih tela, ali ona nije smrt duše i individualnosti, koje kao biće ulaze u procese reinkarnacija.

    Okončanje života ličnosti i umnih tela otvara mogućnosti stvaranja i  rađanja nove ličnosti sa postojećom dušom i individualnošću.

Genetici ispoljavanja nove ličnosti u novom fizičkom telu priključuje se stara duša sa novom ličnošću i sa svedokom individualnosti iz druge dimenzije i čini čoveka spremnog za iskušavanje objektivne svesnosti. Taj proces reinkarnacija (koja se zasniva na zakonima ograničenja-limitacije) se nastavlja sve dotle, dok individualnost ne skupi sve mogućnosti reagovanja u ispoljavanju objektivnog sveta. Želje i strahovi su sile obrtnog momenta reinkarnacije, i dokle one traju, trajaće i karma ( zasnovana na zakonima akcije i reakcije) i reinkarnacija. Sticanjem iskustava viših dimenzija uma, stiču se i spoznaje o relativnosti i sinergiji stvaranja, a to je proces koji transcendira, odnosno gasi želje i strahove koji nestaju u mentalnoj zrelosti.

     Neki adepti unutrašnjih (duhovnih) svetova, prenose informaciju o postojanju sedam smrti u ukupnoj manifestaciji, i to je tačno. Pri tome se za prvu smrt uzima kolapsiranje energije kroz čvrsti spreg sila i ispoljavanje materijalne čestice, a zatim sve promene stanja prelaska iz jedne dimenzije ispoljavanja u drugu predstavljaju stanja smrti, a ulasci u drugu dimenziju smatraju se rađanjem. Druga smrt predstavlja neutralizaciju sila akcije i reakcije. San se smatra trećom smrti jer ličnost privnemeno uzima odmor, a individualnost je aktivna u snu. Četvrta smrt predstavlja smrt čoveka kako to doživljavamo. Peta smrt predstavlja smrt individualnosti. Šesta smrt predstavlja nestajanje kosmičke svesti u apsolutnoj, dok je sedma smrt prestanak bića i ulazak u implicitni poredak Apsoluta.

     Život i smrt su relativni polariteti u postojanju koji menjaju forme svoga manifestovanja u relativnom vremenu, i oni predstavljaju kontinuitet u putu čoveka do večnosti. 

XVI  PUT DO CELINE UNUTARNJOM SPOZNAJOM

     Znajući  za početak manifestacije u Kosmosu  sa Apsolutom,  i imajući spoznaju da se čitava manifestacija završava sintezom u Apsolutu, te znajući da se  sinergetsko holografski procesi stvaranja i ispoljavanja odvijaju po zakonima preslikavanja i direktne i indirektne indukcije, uz poznavanje  implicitnih i eksplicitnih poredaka, prepoznajemo u svim procesima analogije sinergizma i zakonitosti spoljnjeg i unutrašnjeg spoznavanja iz objektivnog i duhovnog sveta.

     Stanje Apsoluta sa četiri svojstva: svest, postojanje, blaženstvo i težnja za ispoljavanjem, čini početak manifestacije u Kosmosu. Apsolutna svest je indukovala u Kosmos ispoljavanje raznovrsnosti logoidnih svesti, i sve su one bez slobodne volje i sa mogućnostima uslovljavanja evolucija u svojim vasionama logoidnih svesti. U ovome momentu nas interesuje manifestacija koja se odvijala u našoj vasioni do sada, i ona koja će se odvijati do završetka evolucije čoveka u logoidnoj svesti. Drugo činjenično stanje koje u ovoj tački naše evolucije moramo uzeti u obzir, je postojeće stanje razvoja čovekove vrste na Zemlji u našoj sunčevoj vasioni. Pri tom polazimo od svih ispoljenih stanja i faktora do danas sa svim njegovim nasleđem u evoluciji. Logoidna svest nasledila je i razvila sva svojstva Apsoluta (svesti, postojanja i blaženstva) sa manjom kapacitivnošću i nijansama razlika između logoidnih svesti. Sve one sposobnosti reagovanja koje su u evoluciji razvijene pod uticajem logoidne volje u potpunoj organizaciji i harmoniji, nasledili smo kroz genetsko nasleđe evolucije, što smo nazvali nesvesnim umom. To i jeste nesvesno za naš um, ali je ustvari deo svesnosti nastao pod uticajem logoidne svesti. Sva integracija rada ćelija i organa i svih ispoljenih tela u čoveku, svi energetski tokovi i sva hemija, usklađeni su logoidnom voljom u savršenstvu i harmoniji i tu nisu potrebne naše intervencije. Odstupanje uma od logoidne svesnosti nastalo je pod uticajem ispoljavanja slobodne volje. I upravo ovaj deo uma odnosno sposobnosti reagovanja potrebno je uskladiti sa logoidnom svešću da bi napredovali u evoluciji. Svi problemi ispoljeni u evoluciji čoveka do današnjeg dana, posledica su ispoljavanja slobodne volje i uma, koji grade svoje univerzume u već postojećem univerzumu logoidne svesti. Nama predstoji put da uskladimo naše funkcionisanje sa logoidnom svešću, da povratimo harmoniju u sebe i okolinu, čime se eliminišu svi problemi bolesti i patnje.

    Međutim ono što imamo kao  specifično u razvoju uma i svesti čoveka, je slobodna volja i razvijeni instrumenti uma za iskustva ispoljavanja objektivne svesti u svim njenim dimenzijama postojanja. Iz prethodnih razmatranja u kojima su razrađeni procesi evolucije slobodne volje i uma kod čoveka, videli smo da je evolucija slobodne volje i uma samo jedna faza, kako u evoluciji čoveka, tako i u evoluciji logoidne volje. Ta faza se nije mogla izbeći, već se morala iskusiti u evoluciji čoveka i logoidne svesti.

     Samo ukupnom spoznajom dobra i zla, isti se mogu prevazići i ući u jedinstvo cilja - svesti. Videli smo da završavajući svoju evoluciju uma i ostvarivanjem jedinstva ličnosti i individualnosti, čovek ulazi u stanje logoidne svesti sa svim iskušenim sposobnostima reagovanja objektivnog ispoljenog sveta. Sada je pitanje šta se tu može učiniti ?

     Prvo imamo jasan cilj dostizanja stanja logoidne svesti čije osobine poznajemo. Imamo stanje neuravnoteženog i polarizovanog uma, koji se mora uravnotežiti i prevazići dualnost uz ostvarivanje jedinstva ličnosti i individualnosti. Kada imamo cilj i znamo globalni put i sadržaj akcija, znamo što nam je činiti da sa što više sreće i harmonije u sebi i društvu idemo do cilja. U narednom tekstu ćemo detaljnije razraditi način i put dolaska do cilja.

     Slobodna volja i delovanje uma su instrumenti koje smo morali koristiti u procesima spoznaje objektivnog sveta, i oni su nas udaljili od ponašanja i harmonije koja se ispoljava pod uticajem logoidne volje. Čovekova je vrsta dostigla i prešla maksimalnu tačku u ispoljavanja destruktivnog   uma, a i ovaj se materijal ne bi ispoljio da to nije slučaj. Znači postoje epohalni uslovi i znanje bržeg uravnotežavanja uma i njegovog transcendiranja.

     U ovoj tački pred nama su dva zadatka. Prvo, da više ne formiramo um u smislu negativnog ispoljavanja slobodne volje. Drugo, da očistimo negativne naslage umnih utisaka nastalih kroz nasleđe kao posleidca ispoljavanja slobodne volje.

     Pre nego razradimo načine i akcije u realizaciji ovih zadataka, osvnućemo se na početne i završne osobine božanskog ispoljavanja a to su: svest, postojanje i blaženstvo. U prethodnoj knjizi ("Procesi stvaranja - sinergija") i ovoj knjzi, dovoljno je ukazano na oblike ispoljavanja svesti i na faze u razvoju uma, dok u nastavku slede načini razvoja i osvešćivanja uma do logoidne svesti.

     Kada je u pitanju postojanje, u obe pomenute knjige iznešeni su argumenti koji upućuju na shvatanje sinergetskih procesa stvaranja i relativnosti stanja postojanja kroz čitave procese manifestacije.

     Kada je u pitanju blaženstvo, obzirom na naučeno i vlastita iskustva, potrebno je naglasiti sledeće. Blaženstvo je stanje koje čovek može iskusiti u stanju nirvane i prisustvu božanske svesti. Navešću samo neke od osobina ovoga stanja koje je moguće izraziti i kojima treba naći mesto u ispoljavanju svoga uma. Ta ispoljavajuća svojstva su punoća života, stanje radosti bića koje se emanira kao ljubav u okolinu i stanje poštovanja i pobožnosti.

    Sledeći iznešeno čovek može iskusiti integrackijom  spoljne i unutrašnje spoznaje, stanje logoidne svesti i tada može da se ispoljava celovito.

     Stanje radosti je božansko svojstvo koga je moguće dostići, nezagađivanjem svoga uma negativnim osobinama i utiscima u tekućim i narednim akcijama života, i odstranjivanjem negativnih utisaka iz već izgrađene memorije svoga bića.

     Stanje poštovanja i pobožnosti je, ustvari, stav poverenja, jednakosti, uzvraćanje ljubavlju i dobrotom, poniznosti i skrušenosti prema svemu ispoljenom kao eksplicitnom izrazu božanskog. Ove stavove poštovanja i pobožnosti, pored izraza u spoljnom obličju, treba izgraditi i kao unutrašnji stav predaje i molitve i komunikacije mislima.

     Stav predaje proizilazi iz shvatanja božanskog jedinstva, i da je sve što činiš rezultat uticaja božanskog kroz tebe, da pripada kao i ti božanskom, a ne tebi kao produktu slobodne volje. Molitveni stav pored navedenog obuhvata i zahvalnost na životu i postojanju u božanskom ispoljavanju.      

     Osećaj moći, gordosti i osionosti su negativni polariteti navedenih osobina, koji su velike zapreke čovekove evolucije.

     Čovek u ovome objektivnom svetu, niti može biti izolovan, niti treba da se izoluje, nego da svojim pozitivnim stavom čini za sebe i okolinu sa kojom živi u simbiozi duhovnog sveta. Pošto će se društvo kao celina još dugo ispoljavati u funkciji uma kakav jeste, sa svim pozitivnim i negativnim osobinama, pojedinac može da uspostavi svoju opciju i svoju ulogu, da ne bude zahvaćen vrtloženjem uma u sebi i iz okoline, i da ne teče u umovima. To je moguće uraditi ako se razume i osvesti struktura i funkcija svoga uma, i tada treba omogućiti prisustvo svesnosti, odnosno svedočenju svoje individualnosti u delovanju uma. Ovim zahvatom se celi um dovodi u stanje svedočenja, i ma kakva snaga događaja i emocija koja se dešava oko njega, neće ga moći uvući u sebe i izvesti iz uloge svedoka. U takvim situacijama svedočeći um će znati šta je najbolje da preduzme, šta treba činiti, čime će dati najpozitivniji doprinos situaciji i okolini.

    Sve negativne osobine koje može da ispolji čovekov um kao što su: nerazumevanje, netolerancija, nelagodnost, potištenost, depresija, ludost, mržnja, ljutnja, ljubomora, zavisnist, pijanstvo, krađa, nasilje, ubijanje, nanošenje zla, zavađanje, raspirivanje negativnosti, patnje, bolesti, nesreće, tuge, nemaštine, prisvajanja, otimanja, bogaćenja, laganja, nepoštovanja, nametanja svojih gledišta drugima, sukobljavanja, opiranja, i sve ono što može izazvati negativne utiske u umu, samo su polariteti pozitivnih osobina u čoveku. Znajući to, treba se opredeliti za nestvaranje novih polariteta u umu, ni pozitivnih ni negativnih, nego neutralnih, i čišćenje negativnih utisaka, čime se vrši i neutralizacija dualnosti polariteta. Tim putem postižemo čistotu uma, veći stepen jedinstva ličnosti i individualnosti u čoveku, harmoniju u ispoljavanju čoveka i društva, odnosno ostvarivanje raja na zemlji, i dostizanje nivoa logoidne svesti.

    Ono što do sada nije dovoljno objašnjeno je način ucelovljivanja čovekovog bića i proces bržeg dolaska do prosvetljenja i završetka evolucije čovekovog uma.

    Radoznalost i htenje spoznavanja, opredelilo mi je put upoznavanja sa širokim spektrom metoda i iskustava u svim oblastima nauka, religija i graničnih oblasti u evoluciji i razvoju čoveka. Uverio sam se da svaka od njih metoda rešava određeni aspekt, i daje određeni pomak na putu razumevanja i razvoja uma. Svojim iskušavanjem uverio sam se da neke od njih imaju različite mogućnosti dometa i ostvarivanje različitih nivoa uma i svesti. Neke od tih metoda dovode do nirvaničnog stanja svesti uz odgovarajuće vreme, doslednost i upornost. Nirvanično iskustvo se ostvaruje dostizanjem jedinstva ličnosti i individualnosti, odnosno stanja logoidne svesti, ali bez moći snage koju logoidna svest naše vasione ima, i koju je ostvarila u jedinstvu sa jezgrom života u procesima kosmičke evolucije kao i same kosmičke svesti. Logoidna svest naše vasione je ostvarila iskusto svesti o sebi i kosmičke svesti i jedinstvo sa jezgrom života , i kroz kosmičku evoluciju je stekla sposobnosti uslovljavanja evolucije vasione.

     Dosegom razvoja svoga uma do nivoa logoidne svesti, čovekovoj individualnosti sa logoidnom svešću predstoji evolucija i procesi ucelovljivanja sa svojim jezgrom života (materijalnom česticom iz kosmosa, uzrokom ispoljavanja božanske iskre), a zatim iskušavanje drugih logoidnih svesti u kosmosu, kako bi na kraju zadobila sve moći i  kosmičku i apsolutnu svest.

     Sve naprednije verske zajednice sa svojim religioznim učenjima, stale su u tački dostizanja nirvaničkog stanja svesti. Retki su ljudi koji su dostizali i koji dostižu to stanje svesti, koje se naziva i nivo  svesti božanskih sinova. U mojim spoznajama ne postoje tragovi da je svest ljudskog porekla ušla u jedinstvo apsolutne svesti, mada je to put i cilj evolucije. Svakom čoveku odgovara specifičan put koga treba sam da oseti, što ne znači da ne treba koristiti razne puteve i širiti svoje spoznaje. Imao sam sreću i sposobnost da prepoznajem valjanost puteva i da ne odem u beskonačna lutanja i istraživanja. Osećam potrebu da sinergetski sintetišući sva svoja iskustva iz načina celovite spoznaje, iznesem ista u ovoj knjizi kao orjentire na jednoj stazi ukupnog puta spoznaje, razvoja uma i dostizanja razvoja svih nivoa svesti.

     Obzirom da svaki čovek ima određeni nivo razvoja čulnog uma i spoznaje objektivnog sveta, u ovoj knjizi ukazuje se na jedan od načina unutrašnje intuitivne spoznaje, koja sa spoljnom umnom spoznajom daje mogućnost ucelovljenja bića i ucelovljenja spoznaje.

     Telo treba prihvatiti u svoj svojoj složenosti, onakvoj  kakvu  smo  spoznali spoljnim opažanjem umom i opažanjima koja ćemo osetiti svojom unutrašnjom intuitivnom spoznajom. Spoznaja spolja i iznutra je celovita spoznaja. Um je tvorac svoga objektivnog sveta, a drugima ga saopštava rečima ili slikama. Reč - jezik je instrument komunikacije u spoljnom svetu. Spoznaja spolja je spoznaja jednog omotača, a spoznaja unutrašnjosti je spoznaja nutrine do spoljnog omotača kroz svo vreme i prostor manifestacije. Razumevanje i unutrašnje iskustvo uvodi nas u unutrašnji duhovni svet. Ulaženjem u svoju unutrašnjost, mi ustvari svoju pažnju odvraćamo od spoljnjeg sveta ka unutra. Tim gestom mi okrećemo i svoja čula od spoljnih objekata u svoju unutrašnost. Prestankom čulnog kontakta uma sa objektivnim spoljnim svetom, um se smiruje i zaustavlja, i tada nastupa individualnost kao vidilac unutrašnjeg duhovnog sveta. Komunikacija u unutrašnjem svetu je intuitivna - komunikacija između bića. Biti bez misli je zaustavljanje uma. Zbog toga i jeste meditacija na ništa veoma snažan metod u zaustavljanju uma. Uvođenje svesnosti u objektivnu umnu svesnost se ostvaruje ulaskom u unutrašnjost svoga tela i duhovno postojanje. Osvitanjem svesnosti u umnoj spoznaji um se usporava, i rado beži u san, kad se susreće sa povećanom pažnjom, koncentracijom i meditacijom, jer svi ti postupci zaustavljaju i ukidaju um.

     Pre nego otpočnemo proces ulaska u unutrašnjost tela i sticanje iskustava unutrašnjom intuitivnom spoznajom, potrebno je izvršiti relaksaciju tela nekom od poznatih metoda koje se sada predaju i u školama. Napominjem da su posebno uspešne metode relaksacije unutrašnjom vizualizacijom svakog dela tela (yoga nidra). Završetkom ove operacije potrebno je izvesti opraštanje svemu onome što je učestvovalo u formiranju uma. Procesu se prilazi zatvorenim očima i u memoriji utisaka polazi se od najsnažnijih emotivnih događaja, koji se sa puno volje oživljavaju na način kako su se odigrali. U toj situaciji svesno se donosi odluka oprosta za sve aktere u događaju i oprašta se svemu onome što je izazvalo uzbuđivanje uma. Neutralizacijom toga događaja, pojaviće se sledeći sličan prvom. I sa njim treba isto uraditi. Taj proces treba voditi dok se u umu javljaju takvi utisci gde treba oprostiti. Ovaj proces se ne završava u jednom danu, i treba ga ponavljati dok se javljaju utisci za oprost.

     Sledeća operacija koja bi bila korisna da se izvede je čišćenje negativnih utisaka iz uma. Prvi korak za ovaj proces je takođe relaksacija tela (izvedena na prethodno opisani način). Drugi korak je opuštanje uma putem obraćanja pažnje na ritmičko disanje i izvođenje ritmičkog disanja. Obraćanjem pažnje na disanje i unutarnje kretanje daha, skreće se pažnja unutar tela i okreću čula prema unutra. U organizam se unosi svesno veća količina vazduha i prane i podiže se nivo unutrašnje energije, takođe se podiže i nivo unutrašnje pažnje. Za ovaj proces možete koristiti bilo koju tehniku disanja ili pranajame što vam odgovara. Ako nekome ove prakse nisu poznate, onda može koristiti   tehniku datu pod naslovom ,,ishrana i disanje ,,

     Sada se može pristupiti čišćenju negativnih utisaka uma. I za ovaj postupak razvijeno je niz metoda koje možete raditi sami ili sa stručnim licem za odgovarajuću metodu. Ako već nemate neku od metoda koju koristite, možete koristiti sledeću: Zatvorite oči i iz memorije pozovite najtraumatičnije utiske u svoj operativni um. Odaberite jedan od utisaka i potpuno ga oživite u svom umu onakvog kakav je bio u momentu nastanka. Tu mentalnu sliku oživljenu napunjenim emocijama proširite u prostor da mentalna šema eksplodira i emocije nestanu u vakumu, a zatim skrenite pažnju na drugu stvar. Posle raspršenja ovog utiska, u um izlazi naredni sličan prethodnom s kojim ćete tehniku izvoditi na isti način, i tako redom dok se utisci pojavljuju. Čovek koji ima iskustva i koji je očistio svoj um, i ove tehnike takođe transcendira i prolazi kroz stanja uma i svesti.

    Posle provedenih ovih praksi čovek ima smiren um i potrebno je da stekne određena iskustva reagovanja iz svakog nivoa ispoljavanja uma. Ukoliko je neki čovek u prethodnim životima iskusio određene nivoe umova i svesti, on će se u procesu unutrašnje spoznaje naći na nivou koji dalje treba da iskušava. U procesu unutrašnje spoznaje sebe postoje četiri nivoa uma kojima odgovaraju četiri dimenzije (podravni) ispoljavanja, i četiri forme tela.

Nivoi uma                                                    Dimenzija-svet                               Forma tela

Čulna umna spoznaja                                Fizički svet             Fizičko telo

 Unutarnja spoznaja energetska          Eterični svet            Eterično telo

 Unutarnja spoznaja emocija               Astralni svet            Astralno telo

 Unutarnja spoznaja misli                   Mentalni svet           Mentalno telo

 U narednom tekstu biće istaknuto kako se ulazi u unutrašnju spoznaju i  samo bitni orjentiri iskustava svakog nivoa, dok svakom praktikantu ostaju istraživanja bez granica.

      Za ulazak u unutrašnjost tela odnosno unutrašnju spoznaju, kao i u prethodnim slučajevima potrebno je proći relaksaciju tela, opraštanje, čišćenje uma i ritmičko disanje. Treba zatvoriti oči i svu svoju pažnju preneti na unutrašnjost fizičkog tela. Opažanjima ulaziti u svaki deo fizičkog tela i sve organe. Osvrnuti se na rad ćelija i funkcionalnost kompletnog organizma  možete svojom trećom rukom (mentalna energetska ruka) da milujete unutrašnje organe. Nakon potpune spoznaje unutarnjeg fizičkog tela u stanju ste da vidite spoljni izgled eteričnog tela. Ne zadržavam se na fizičkom telu jer je svima poznato.

     Pre nego otpočnemo proces ulaska u unutrašnjost eterične forme-tela i sticanjem iskustava unutrašnjom intuitivnom spoznajom, pogledajte kako funkcioniše sva ta vaša unutrašnja struktura i vidićete oblik vašeg eteričnog forme-tela, ono ima isti oblik kao i vaše fizičko telo, ali je struktura energetska, sa sistemom energetskih tokova i energetskih centara.

     Ovo telo i ovi centri su analogno svesne energetske pumpe, koje vrše pogon i upravljanje energetskim tokovima i razmenom energija u telu sa ćelijama i organima, i izvan tela sa večnim postojanjem. Ovo telo je podložno spoljnim utiscima sugestije i hipnoze. Na ovo telo, pošto mu je struktura energetska, ne deluje gravitacija i može se voljno kretati kroz prostor ali ne i vreme. Ko ulazi u ovo telo može istraživati formativni svet ove podravni.

     Kada iskusite unutrašnje eteričko telo i dok se još nalazite u unutrašnjosti eterske forme, ukazaće vam se spoljni oblik astralne forme koji je isti kao i fizičko telo, ali je ispunjen emocijama i ima sivo prozirnu boju. Ima svoj sistem funkcionisanja i snažno je povezano sa umom. Astral svojim emocionalnim snagama daje dinamiku umu. U ovoj formi su sadržani svi emotivni sadržaji uma prethodnih života. Na ovo telo ne deluje gravitacija, ono može po volji da se odvaja od fizičkog tela i može da se kreće samo u dimenziji prošlog vremena. Astralna dimenzija ima svoj formativni svet iz prošlog vremena. Ovu pod-ravan možete istraživati, ali je bitno steći iskustvo i svest, da bi se moglo ići dalje. Spoznajom astralnog tela iznutra, možete uočiti mentalnu formu spolja.

    Mentalna forma spolja ima istu formu kao i tri prethodne, ali je ispunjena mentalnim sadržajima. Ovo telo je kreator mentalnih formi i akcija u objektivnom svetu. Mentalni plan su vrata i spoj sa duhovnim planom koji je u sasvim drugoj i hijerarhijski višoj ravni. Mentalno telo prožima i uključuje sva formativna tela svojih podravni. Ono ima svoj mentalni formativni svet  u kome se može kretati u dimenziji vremena prošlosti i budućnosti, ima indukcione sposobnosti delovanja na druga mentalna tela. Ono je stvaralac u objektivnom svetu. Sa ovim telom se dolazi do prosvetlenja. Kada um dostigne stabilizaciju u mentalnom telu, tada je na delu individualnost kao božanska svest u telu čoveka. Fizička supstancija tela se profinjuje, jer se telo očistilo od svih ometajućih utisaka i funkcioniše po zakonitostima logoidne volje. Individualnost za razliku od umnih tela nema ni formu, nego je svest u domenu prostiranja logoidne svesti sa središtem u individualnosti. Svesnost u obliku svetlosti čak prosijava i kroz fizičko telo čoveka koji je u kontroli individualne svesti . U ovoj fazi mentalne svesnosti u fizičkom telu, pažnja i čula se usmeravaju prema trećem oku, jer se putem njega ulazi u dimenziju duhovnog sveta i putem njega se stiču iskustva duhovnog sveta. U duhovnom svetu sve je strukturisano od duhovne supstancije i sve je za naše poimanje živo. Fizičko telo, iako profinjeno da može levitirati, u sebi uvek sadrži inerciju i ona vremenom postaje smetnja dalje evolucije. U kosmičku dimenziju svesnosti se ne ulazi sa formom fizičkog tela bez obzira na profinjenost, jer u iskustvu kosmičke svesti rastapa se i sama individualnost. Postoje takođe i neki drugi pristupi u duhovno telo, ali ako čovek nije prethodno iskusio razvoj četiri nivoa uma, korištenje tih metoda može dovesti do cepanja ličnosti i šizofrenije, kada se um deli po dimenzijama i funkcioniše istovremeno i nekontrolisano od strane individualnosti. Iskustvo duhovnog tela je najveći stepen funkcionisanja individualnosti i ljudskog bića.

       Sa ovom svešću se uranja u duhovni svet i vraća u objektivni svet. Sa ovim umom svest čoveka čini kreativnu puninu i stiče stanje prosvetljenosti u objektivnom svetu. Sa logoidnom svešću ulazi se u duhovni svet i iskušava se stanje nirvanične svesti. Obično su se na ovome stanju zaustavile Vere-religije. Ličnost u spoju sa individulanošću dolazi do uvida iz duhovnog sveta i na taj način um dolazi do spoznaja. U duhovni svet ulazi samo individualnost i ona nema oblik (formu), nego je svest omeđena individualnim osobinama sa sposobnošću reagovanja. Ulaz u duhovni svet se ostvaruje vizijom trećeg oka ili spuštanjem frekvencije tela i svesti na veoma niske nivoe, kada se ostvaruje veza i korespodencija sa višim oblicima svesti. Individualnost na duhovnom planu teži spoju sa  svojim kosmičkim jezgrom života putem kojeg dolazi do mogućnosti sticanja snaga i moći. Tako kompletirana logoidna svest ulazi u kosmičko ispoljavanje, i sa iskustvom istog, transcendira individualnost i postaje holografska tačka Kosmičke svesti. U šestoj dimenziji Kosmičke svesti ne postoji stanje čoveka, nego samo stanje Boga sa svim moćima i težnjom da se iskuse stanja drugih logoidnih svesti u Kosmosu. Sa svim tim iskustvima Kosmička svest je pred skokom ulaska u stanje ne-dimenzija, ne-vremena i ne-bića, u stanje Apsoluta, koji je opet u stanju pokretanja svih i novih manifestacija u svemirskoj beskonačnosti, odnosno u relativnosti.

XVII  REZIME

     Čovek novoga doba se rađa u ovome vremenu rađa činom rođenja i njegovom evolucijom.

     Dete rođenjem u sebi nosi svu genetsku memoriju od početka evolucije čoveka, kao i svu podsvesnu memoriju od sticanja slobodne volje i civilizaciskih dostignuća iz svojih reinkarnacija.

   Čovek je satkan od znanja. Setite se koliko je znanja smešteno u jednom genu, a čitava građa čovekovog tela je Kosmos u malom. Zašto ne otvoriti tu datoteku znanja, i otvoriti se za komunikaciju sa Kosmosom i svim u Kosmosu. To je danas moguće i svaki pojedinac nosi u sebi te ključeve. Ovom knjigom ponuđeni su čitaocu neki od tih ključeva, i zavisi od svakog pojedinca kada će se i koliko će se otvoriti za svesnu spoznaju i za znanje postojanja i evolucije. Taj jezik spoznavanja je čistota vaše duše i uma i unutrašnja intuitivna spoznaja,  pored vaše čulne spoznaje.

     Ono što je današnjem čoveku potrebno, jeste učiniti da mu ta memorija bude dostupna, kao i civilizacijska spoznaja ovoga doba, koja je upotpunjena svim oblicima spoznaje i reagovanja, ali nije kristalizovana (ne bukvalno) tako da  može biti konzumirana na adekvatan način.

   Danas nije teško poverovati da je čovek ono što razume i što spoznaje. Pitam svakog čitaoca, zašto ne biti celovit u celini postojanja?

 Shvatajući sa objektivnog stanovišta postojanje svemira, kosmosa, vasiona, čoveka i svega ispoljenog u vasioni, shvatajući procese relativiteta holističko sinergetskog stvaranja i ispoljavanja, čovek može shvatiti relativnost ukupnog postojanja i igre stvaranja i ispoljavanja. Ovim dvema malim knjižicama, daje se savremenom čoveku kao mogućnost način razumevanja, razvijanja i sticanja viših nivoa uma putem unutrašnje intuitivne spoznaje, dostizanje do svesti i dalji put evolucije sa svešću.

Ukazano je na kosmičku celinu relativnog stvaranja i ispoljavanja kroz sve forme i kroz sve faze relativnog vremena, od početka manifestovanja do danas. Ukazano je na mehanizme funkcionisanja uma i svesti kao na implicitne poretke koji izviru iz početnog i završavaju u jedinstvu sa početnim, kao i na sve eksplicitne poretke, koji izviru iz implicitnih poredaka, a takođe izviru i jedni iz drugih; a sve to ulazi u sintezu sa početnim, unoseći sva bogatstva oblika i reagovanja, dajući poticaj novim igrama manifestacije i ispoljavanja.

     Ovim pozivam sve oficijelnosti ove civilizacije da pristupe novom načinu edukovanja, gde će se um čoveka razvijati da shvati objektivni svet; da ubuduće um ne opterećuju mentalnim i emocionalnim sadržajima koji ga mute i ograničavaju, nego da ga čiste i da um uvek bude čist, i da može unutrašnjom intuitivnom spoznajom bogatiti sebe kroz uvide u više dimenzije svesti i svetove postojanja, i da na taj način ispoljava prosvetljenog čoveka sa harmonijom u sebi i sa kompletnim postojanjem.

     Meditativnim pristupom sadržajima ovih kniga moguće je shvatiti relativnost ukupnog postojanja, stvaranja i uslovljavanja, sticati spoznaju svih mehanizama uma i svesti i vršiti transcendiranje svega spoznatog u celinama. Integrišući mehanizme reagovanja i memorija ličnosti i individualnosti, vi se osposobljavate da ulazite u sve dimenzije relativnog postojanja, i da tim putem crpite spoznaje i iskustva iz tih dimenzija postojanja i koristite ih u svom tekućem životu kao prosvetljen čovek. Ovim je ukazano na put, a svaki čovek treba da ga iskušava na svoj analogan način, kroz čulnu spoljnu i unutrašnju intuitivnu spoznaju.

     Na ovome putu ćete se zaista menjati.

     Apelujem još jednom na sve one koji budu razumeli ovo gradivo, da svojim delanjem doprinose načinu edukovanja čoveka u ovom novom dobu i sa novim pogledom na svet.

KNJIGA  III.

GRANICE RELATIVNOSTI  STVARANJA  I  POSTOJANJA

I. OSVRT RECENZIJE

SINERGIJA KAO SKRIVENI PRINCIP PRIRODE

 Vidljive fenomene prirode, bioloških sistema i društva moguće je, sa više ili manje uspeha, opisati klasičnim zakonima uključujući tu i složene stohastičke procese. Dakle, u ovom slučaju radi se o fenomenologiji, odnosno onom delu stvarnosti koji opažamo klasičnim komunokacionim kanalima. Medjutim, pravi pokretači procesa ostaju skriveni, pa čak i veze izmedju fenomenološkog i „stavri po sebi“. Moše se reći da je tu vezu moguće objasniti kvantnom talasno funkcijom, i to onim njenim delom koji nazivamo klasična kvantna funkcija. Pored ovog dela, dela kvantne funcije postoji još jedan, nekalsični, koji ima karakter ne-lokalnosti. Pomoću njega je moguće „zakucati na vrata“ onoga dela stvarnosti koju nazivamo „stvar po sebi“ i njima se služi autor Drago  Bjelica.

   Za čoveka, ograničenog u prostoru i datog datom vremenu, saznanja o skrivenoj sinergiji prirode je važna, ali je za život u jednom ljudskom veku daleko važnija sinergija, koju inače nazivamo mudrost. Zato se treba setiti mislilaca kao što je Lajbnic koji je govorio da “Posle duhovnog mira od svih stvari ovoga sveta najvažnije je zdravlje, za čije očuvanje najviše značaja imaju medicina i tehnika”, odnosno Hipokrata koji je još u doba aničke Grčke znao da “Celini prirode pripada i ljudska priroda, koja je potčinjena istim zakonima kao i sva priroda, jer je sve božansko i sve ljudsko“. Zato se sada na nov način nameću stara pitanja, na koja je moguće dati sledeće odvovore:

Religiozan čovek intuitivno zna i veruje, duhovnik osim što zna, imanentno i oseća, a mistik se poistovećuje sa sopstvenim izabranim viđenja Boga, ali niko od njih ne zna šta je Bog.

Ateista a priori ne veruje u Boga, naučnik je racionalni skeptik koji sumnja i ne interesuje ga šta je Bog, a panteista, polazeći od principa harmonije prirode, istražuje šta je Bog, i šta je božansko u nama.

Religiozni vernik je u poniznosti prema Bogu, a grešnik u strahu od smrti.

Duhovnik je u miru sa sobom, ljudskim i božanskim u sebi.

   Mističar je u iluzijama o Bogu, i mogućnostima ostvarenja moći.

   Ateista je u raciju zdravorazumske logike i u uverenju apsoluta slobode izbora i slobodne volje.

   Naučnik je u sumnji, nadi i veri kao uverenju.

   Panteista je granicama raspodele koju daju harmonijski procesi.

   Bogataš je onaj koji ima imovinu i/ili novac, i kome su očuvanje i uvećanje novca i imovine osnovni cilj.

   Bogat čovek je onaj koji pored uvećanja svog duhovnog i materijalnog bogastva vodi računa i o prirodnom i društvenom.

   Srćan ćovek je onaj koji u sebi nosi mudraca.

   Mudrac je biće mere, a Bog bitak Mere.

   Posle mudraca u biću nastupa Nemi logos i Scenario koji sadrži dejstva, odnosno Akciju, koju naše biće dovoljno ne razume, ali preko fenomenološkog uočava da se radi o Harmoniji, te da naše biće da bi preživelo mora ostvariti jedinstvo (sinergiju) prirode, čoveka i tehnike, u meri i po meri.

   Teme i zaključke koje pokreće autor ove knjige o nastajanju i postojanju daju mnoge odgovore i sve dovode u relacije mogućeg.

   Zato je Sinergizam teorija i praksa; uspostavljanja i bivstvovanja duhovnog mira i zdravlja pojedinca, očuvanja harmonije u prirodi, unapređenja poslovnog, tehničko-tehnološkog i društvenog razvoja organizacija i država koje su iznutra srećne, a spolja poštovane.

30.05.2005. Prof. dr Đuro Koruga

II. UVOD

   Ova, kao i dve moje prethodne knjige, imaju nešto drugačiji pogled na svet i postojanje od uobičajenih iskustava i učenja ljudi ovoga doba. U spoznavanju sebe i spoljnjeg sveta, većina ljudi koristi samo čulnu spoznaju, odnosno um. Um je sposobnošću svojih čula, kao mehanizam spoljne spoznaje, ograničen na delimičnu spoljnu spoznaju. Da bi nešto spoznali onako kako jeste, potrebna je celovita (holistička) spoznaja. Ta celovita ili holistička spoznaja, obuhvata sve aspekte percepcije i spolja i iznutra, od materijalnog do energetskog i idejnog, i od postojanja do nepostojanja sa svom relativnošću. Pristup ovoj građi podrazumeva strpljenje i razumevanje i ako se sa tim uđe u njeno proučavanje, nagrada može biti sposobnost celovite spoznaje, odnosno bogospoznaje. Težnja za spoznajom nastajanja i postojanja bila je kod pojedinih ljudi prisutna u svim vremenima, pa postoje mnoga učenja, mnoge upute i mnogo puteva spoznavanja. Svi se ti putevi, ipak, ulivaju u najkraći put. Taj  put ide evolucijom od ličnosti preko individualnosti, a zatim do logoidne i kosmičke svesti. Moć sinergetskog stvaranja i ispoljavanja odvija se kroz pojedine oblike svesnosti. Ti oblici svesnosti svoju manifestaciju ograničavaju prostorom koga prožimaju i vremenom koga uslovljavaju. Prostorni ambijenti sinergetskog manifestovanja i ispoljavanja su: kosmos za apsolutnu svest, vasiona za logoidnu svest, a planeta Zemlja za ispoljavanje objektivne svesnosti i evoluciju uma čoveka. Sinergetska moć uma na Zemlji se ostvaruje kroz organizovanje i počinje od "sebe" čoveka. Moć uma raste sa njegovom evolucijom, razvojem i širenjem i sposobnošću organizovanja, do nivoa planete Zemlje. Dalja evolucija i sinergetska moć čoveka odvija se putem individualnosti do logoidne i apsolutne svesnosti.

    Koliko čitalac ovih knjiga u njihovo proučavanje unese više truda, strpljenja, razumevanja i meditacije, toliko će i ući u dubinu celovite spoznaje. Ne zaboravite da su granice celovite spoznaje u apsolutnoj svesnosti.

   Što čovek ne iskusi, ne može ni istinski spoznati.

   Ova, treća po redu knjiga, je moje reagovanje na utiske onih koji su čitali moje prve dve knjige:

- "PROCESI STVARANJA - SINERGIJA"

- "TRANSCENDIRANJE UMA - PUT KA PROSVETLJENJU"

   Ona obuhvata određene dublje aspekte mojih spoznaja i iskustava koji se temelje na čulnoj i intuitivnoj spoznaji, a koji mogu biti saopšteni u ovoj fazi čovekove evolucije  (civilizacije)  bez štetnih uticaja po nju.

    Kao što se evolucija objektivnog sveta naslanja na sve do sada ispoljeno, takvi su i zakoni spoznaje (koristi se sve spoznato u objektivnom svetu, kao i zakonitosti postojanja iz drugih dimenzija ukupne manifestacije u kosmosu, a njihova sinergija otkriva uvide celovite spoznaje i mogućnosti komunikacije sa višim stanjima svesnosti). Ova knjiga, kao i prethodne dve, osvrće se samo na manifestacione procese u čoveku, na Zemlji i vasioni našeg Sunca, i na njihovu povezanost sa kosmosom u hijerarhiji svesnosti. Ono što možda nije dorečeno u prvim knjigama, nastojalo se učiniti ovom, u meri shvatanja celine.

Ovi sadržaji su za one koji su dostigli izvesnu sposobnost orijentacije u manifestaciji, i koje pokreće želja za spoznajom sebe i svoje uloge u manifestaciji. Zbog toga ove knjige za neke ljude mogu biti teže, i zahtevati veći napor u razumevanju, kao i napor u iskušavanju svoga ličnog puta. Teškoću može predstavljati i to što je na malom prostoru izneto mnogo novih stvari, a dobar deo tih novih stvari su suprotne onima koje su naučene. To od čitaoca zahteva revidiranje mnogih ranije prihvaćenih stavova od čega mnogi beže. Ove knjige ni u kom slučaju nisu za zabavu, razonodu i trošenje ličnog vremena. One su za spoznavanje sebe i svoje uloge u ukupnom manifestovanju.

   Izvinjavam se onima kojima knjiga dođe u ruke, a za koje je duhovno i imaginarno nerazumljivo.Oni je mogu koristiti sa povećanom pažnjom i razumevanjem, i trud će biti koristan.

Kako umovanje uvek traži uzrok i posledicu, za očekivati je da krajnje pitanje kod razmatranja ovih stvari bude: Zašto potencijal apsolutne svesnosti uzrokuje manifestaciju?

Moje intuitivno naslućivanje odgovora na ovo pitanje upućuje na tri aspekta i to:

- pošto je kosmos ograničen u svemiru, manifestovanje može biti težnja za njegovim  proširenjem ili zasejavanjem novih kosmosa;

- potvrđivanje sebe, da se može nastati involucionim i evolucionim manifestovanjem u kosmosu;

- uživanje u manifestaciji stvaranja, ispoljavanja i evolucije.

   Apsolutna svesnost je izvan svih dinenzija, i uzročnik je ispoljavanja svih dimenzija i kosmičkog manifestovanja.

   Nadam se da će sadržaji ove knjige doprineti razumevanju i spoznavanju relativnosti nastajanja i postojanja sebe i svega ispoljenog.

III. . UVIĐANJE  RELATIVNOSTI   UMA

U inverznoj indukciji ega u božanskoj iskri, indukuju se dva polariteta svesnosti i to:

- polaritet objektivne svesnosti iz koje se ispoljava um i ličnost i

- polaritet logoidne svesnosti koji je nosilac individualnosti i njene evolucije.

   Ličnosti se u prostorno-vremenskom ambijentu logoidne svesnosti reinkarniraju i evoluiraju do faze razvoja mentalnog uma u čoveku kada dolazi do fuzije polariteta ega, pri čemu individualnost preuzima sve sadržaje ličnosti i nastavlja evoluciju čoveka kroz više oblike božanske svesti. Um se razvija iz sposobnosti reagovanja i stvaranja navika u dualnoj koncepciji subjekta i objekta, analogno laticama u pupoljku ruže koje se svijaju oko duše ograničavajući joj slobodu delovanja u objektivnom svetu, do faze rascvetavanja i oslobađanja individualne svesnosti, koja je u duhovnoj dimenziji svesnosti i u kojoj nema dualnog koncepta podele na subjekat i objekat.

    Ličnost se stvara čulnom svesnošću kao slika o sebi koja se razvija nanovo sa svakom reinkarnacijom. Ti manifestacioni procesi temelje se na nepoznavanju suštine manifestacije i svog drugog pola - individualnosti koja svedoči u večnosti i koja je u komunikaciji sa božanskim svestima.

To svojstvo neznanja je ujedno i uslov da bi se mogla razviti objektivna svesnost i postojanje u objektivnoj svesnosti, kao faza rayvoja u ukupnoj svesnosti u manifestaciji.

   U trenutku svoje evolucije, kada ličnost spozna sebe i svoju manifestaciju i prepozna način gradnje slike o sebi (um), ona dostiže mogućnost transcendiranja svoga uma. Tada dolazi do realizacije celovitosti čoveka i njegove celovite, odnosno logoidne svesti - što daje slobodu čovekovom postojanju u višim stanjima svesnosti - i prevazilaženja vremensko-prostornih barijera i dimenzija uma. Sve dimenzije postojanja imaju svoje zakone i harmonije postojanja koji se mogu i matematički izražavati. Sve dimenzije postojanja imaju svoje sinergetske procese manifestovanja i ispoljavanja novog. Sinergija stvaranja i manifestovanja se u svim dimenzijama odvija odgovarajućom faktorijelskom harmonijom, gde je svako novo stanje određeno svim prethodnim stanjima u manifestaciji i odgovarajućoj svesnosti.

   Ograničeno znanje koje nastaje iz ličnih reagovanja u manifestaciji i božanski nagon za stvaranjem svoga univerzuma, tera ličnost da stvara svoj univerzum na bazi samo ličnih spoznaja i sposobnosti organizovanja okoline, što sa sobom nosi sve probleme objektivnog postojanja. Tek sa evolucijom čoveka i otkrivanjem dimenzija podsvesti i nadsvesti u ukupnom manifestovanju, dolazi do postepenog prevazilaženja uma i spoznaje sa svešću ukupnog manifestovanja, kao i spoznaje svoje uloge u svemu tome.

   Dozvoljavajući sebi ulazak u stanje individualne svesnosti kroz intuitivnu spoznaju, mi ulazimo u komunikaciju sa svim višim oblicima svesnosti, koje su holografski povezane u sve-slobodi i sve-znanju.

Ovim želim da ukažem samo na neke aspekte toga kako se pažljivom umu relativnost potpuno otkriva.Uzmimo kosmologiju i astronomiju. Razmotrimo koliko se o njima zna sada, koliko se o njima znalo pre10, 100, 1000, 10.000 i 100.000 godina. Uzimajući u obzir zakonitost eksponencijalnog rasta spoznaje u vremenu, možemo pretpostaviti šta će se dešavati u ovim oblastima u narednih 10.000 godina. Danas mi tek prepoznajemo da se naša vasiona nalazi u galaksiji zvanoj Mlečni put ili Kumova slama. Nauka još nije otkrila kretanje naše vasione u galaksiji Kumove slame, niti kretanje galaksije u kosmosu, nego bazira svoje zaključke na pogrešnoj pretpostavci velikog praska.

    Ljudi koji su do spoznaje dolazili na intuitivan način a koje nazivamo misticima, znali su istine o tome u svim vremenima, kao i da naša vasiona ima složeno kretanje u samoj galaksiji, i da galaksija kao celina kruži u kosmosu oko jednog centra.

Pitam se kako ljudi mogu zamisliti kosmičku harmoniju bez jedinstvene svesnosti?

    Na isti način, posmatrajmo meteorologiju u poslednjih i narednih 100 godina, i videćemo kako se otkrivanjem zakonitosti na Zemlji i u vasioni dolazi do sve preciznijih kratkoročnih i dugoročnih prognoza. Isto se dešava i u drugim naučnim oblastima, kao i oblastima koje nauka naziva alternativom.

   Nauka još tretira Zemlju kao neživi subjekat, a ona je itekako živo biće koja ima evoluciju analogno čoveku. Zar Zemlja ne poseduje svoju unutarnju magmu sa svom njenom dinamikom? Zar zemljina kora, sa svom svojom faunom i florom koja postoji u simbiozi, ne predstavlja život nalik životu milijardi ćelija u čovekovom telu.? Zar atmosfera nema svoje zakone koji omogućavaju evoluciju na Zemlji? Zar stratosfera nema svoju dinamiku i zakone koji utiču na ispoljavanje zakona u atmosferi i na Zemlji? Zar ozonski omotač i magnetno polje ne utiču na ispoljavanje ostalih sfera i tela na Zemlji? Zar gravitacija i njeni zakoni ne daju stabilnost Zemlje u vasioni i stabilnost formi u sistemu Zemlje? Retki su oni koji znaju da Zemlja ima i svoju dušu i svoju individualnu svesnost. Na sličan način strukturirano je i Sunce i njegova vasiona.

   Astrologija planetarnih uticaja na čoveka, bila je prvi naučni pristup na Zemlji koji se bavio čulnim opažanjima kretanja planeta, zvezda i galaksija. Astrolozi su koristili ne samo čulnu, već i intuitivnu spoznaju i dolazili do preciznih i istinitih opažanja. Kosmička kretanja i kosmički uticaji spadaju u domen sideralne astrologije, a na čoveka se mogu prenositi od strane planetarnog bića i logosa samo preko individualnosti, a to znači pomoću intuitivne spoznaje. Retki su ljudi na Zemlji koji imaju znanja u oblasti sideralne astrologije. Planetarna astrologija bavi se kretanjem planeta u vasioni i njihovim uticajima na ljude. Planetarne uticaje čovek uglavnom prima preko ličnosti. Ti uticaji kroz vreme evoluiraju i zakonitosti uticaja se menjaju, a retki su astrolozi koji dubinski prate evolutivne promene i uticaje na planetarnom nivou. Astrolog u današnjem svetu nije pravi ako ne koristi čulne i intuitivne spoznaje. Interes za astrologiju u ovome vremenu oživljava. Astrologija kao i mnoge druge pojave se komercijalizuje na plitkim spoznajama, ali iza plitkosti dolazi i dubina.

   Današnji čovek je delom svestan da mnoge snage koje uslovljavaju njegovo nastajanje i postojanje dolaze od Sunca i njegove vasione. Malo je onih koji su svesni da se kompletna evolucija čoveka odvija u matrici logoidne svesti naše vasione. Slično je i sa galaksijama i strukturom kosmosa. Počev od čoveka pa do kosmičke svesti, vidimo da je svaki nivo manja jedinica ili sistem uslovljen od šireg i većeg sistema, i tako redom do kosmosa i apsolutne svesti kao polaznih jedinica u manifestaciji.

   Taj centar Kosmosa sa svojim snagama privlačenja - ljubavi i svesti, iskonski je polaritet sposobnosti reagovanja u odnosu na drugi polaritet svemirske inercije koja ima suprotno dejstvo (odbijanje). Ova dva polariteta daju mogućnost sinergije manifestacije. Sinergijom kruženja duhovnih snaga pomenutih potencijala, ispoljava se nova duhovna snaga koja ima kružni tok između njih, i koja oscilira u kosmičkom modulu podržavajući fazno, prvo jednu a zatim drugu duhovnu snagu. Te tri duhovne snage čine prvo trojstvo ispoljenog duha Kosmičke svesti u Kosmosu. To trojstvo, kroz jedinicu kompenzacije - Kosmos, ulazi u manifestaciju i istovremeno, sa naizmeničnim uticajem prožima Kosmos dajući mu snagu i svesnost manifestacije.

   Sunce sa svojom vasionom takođe čini celinu svojih telesnih formi i na sebe prima uticaje svih primarnih kosmičkih snaga, kao i druge inter-kosmičke uticaje galaksija i vasiona. Uslovi funkcionisanja faune i flore na Zemlji su veoma nežni, i ako bi Zemlja bila izložena direktnim kosmičkim uticajima, život na njoj ne bi mogao postojati u ovom obliku. Pošto logoidna svest i naša vasiona, a pre svega Sunce, prima sve te kosmičke uticaje, oni iste transformišu i šalju na Zemlju kroz zakonitosti funkcionisanja vasione, a koji na     Zemlji uslovljavaju evoluciju ovakvu kakva jeste.

    Nauka se još uvek deli i specijalizuje za sve uža područja, što je zakonitost razvoja objektivne svesnosti, i na taj način sve više prodire u spoznavanje manifestacije. Danas je sve očitije postojanje svesti da čovečanstvo živi u simbiozi sa sobom, sa prirodnim zakonima na Zemlji, u vasioni i dalje, da se celine na svim nivoima manifestacije međusobno prožimaju, i da je sve zavisno od svega.

Osvrnimo se zatim na relativnost uma sa aspekata života ličnosti (od rođenja do smrti). Kada se rodi, dete kao celina sa sobom iznosi u objektivni svet svoj nesvesni um koji nasleđuje iz genetskih i duhovnih resursa, kao i potencijal programa sudbinske evolucije za svoj objektivni život. Svesni um dete počinje da razvija od nule do kraja života, a nivo razvoja uma koji će dostići u svom životu zavisi od njegove sudbine i slobodne volje - mogućnosti su ogromne i kreću se od nule do logoidne svesnosti.

Posmatrajmo kako dete stvara um od oblika reagovanja do navika. Zatim možemo analizirati kako dete širi um sa povećanjem prečnika kretanja i iskušavanja, a zatim i učenjem. Osvrnimo se i na domete uma kreativnih ili duhovno razvijenih ljudi (mistika) za vreme njihovog života.

     Ovoj evolutivnoj zakonitosti spoznaje, čovek se nekada suprotstavlja donošenjem zakona pod uticajem posesivnosti uma, kao što su stvaranje granica ljudima, znanju i ekonomskim mogućnostima, zatim kroz zatvaranje i komercijalizaciju spoznaja i njhove primene. Spoznaje u čovečanstvu su toliko uznapredovale da se ne mogu ograničavati, pa će društvo morati ta pitanja da reguliše sa aspekta harmonije društva i socijalnih odnosa.

   Zatim se osvrnimo i na istorijsku dimenziju razvoja pojedinih epoha posmatranjem razvoja uma, počev od čitanja ostavljenih otisaka u materiji i zabeležene memorije u pisanom i usmenom obliku. Videćemo kako se um čoveka razvijao po epohama od svesnosti postojanja materijalnog oblika, preko instinktivnog uma, do sadašnjeg emotivnog uma. Ako u tim fazama uočite dosege prosvetljenih pojedinaca, susrešćete se sa mogućnostima mentalnog uma, a ponekada i božanske svesti. Na ovaj način možete steći predstavu o relativnosti uma kroz epohe.

   U razmatranju relativnosti uma, potrebno je koristiti celoviti pristup njegove spoznaje, ne samo sa spoljnje strane, nego i sa unutrašnje, što znači um u celini. U moje prve dve knjige dovoljno je rečeno o nastajanju i funkcionisanju svesnog, podsvesnog i nesvesnog uma, njihovom osvešćivanju u jedinstvu uma, te ulozi evolucije i čula u njegovom nastajanju, kao i načinu smirivanja i transcendiranja uma i dolaska do celovite svesnosti. Ovde želim da ukažem na put integracije i sažimanja svih tih spoznaja i sticanje celovite spoznaje. Ako sinergetski obuhvatate spoznaje i dostignuća u svim naučnim oblastima, dostignuća intuitivne spoznaje religioznih mistika sa intuitivnom spoznajom univerzuma, stvorili ste u sebi uslove sinergetske spoznaje svega u manifestaciji. Na vašem putu će se nalaziti i ljudi sa odgovarajućim spoznajama i sutuacije koje vam otvaraju celovitu spoznaju. Otvaraće se sve dimenzije postojanja. Spoznaćete sve misterije i enigme postojanja, i otvorićete božansko u sebi direktnom percepcijom. Osnovno od čega morate poći je da um shvatite kao instrument objektivne spoznaje u jednoj fazi čovekove evolucije koji se može upoznati, kontrolisati, upravljati, umiriti i transcendirati stapanjem sa individualnošću u božansku svesnost.

IV.   RELATIVNOST  POSTOJANJA  U  VREMENU  I VIŠEDIMENZIONALNA  POSTOJANJA

   Relativnost postojanja je odraz manifestovanja.

   Za početak manifestacije potrebno je dvoje. Jedno od tih dvoje jeste svemirska inercija.  Svemirska inercija je stanje postojanja koje možemo opisati tako da u svakoj tački deluju sile u svim smerovima iz te tačke. Te sile se međusobno poništavaju, što inerciju svemira čini   neograničenom celinom i dimenzijom postojanja, odnosno ne-postojanja svemirskog stanja. To drugo što jeste je svest sa sposobnošću reagovanja - dimenzija postojanja svesti. Ako ovo posmatramo sa aspekta sile, to možemo iskazati kao da u svakoj tački postojanja u toj dimenziji, svesnost deluje koncentrično na tačku iz svih smerova. Pored toga, svest ima svojstvo reagovanja (kretanja i modifikacije), što je uzročnik indukcijskih, odnosno sinergetskih pojava stvaranja i ispoljavanja u relativnom svetu i u inertnim poljima, što predstavlja manifestaciju, odnosno   pojavu  sinergije stvaranja i ispoljavanja.

   Svojstvo reagovanja svesnog osećanja je potencijal neispoljenog svesnog osećanja – Potencijala svesnosti i reagovanja, kao dinamika arhetipskih ideja i misli, koje predstavljaju potencijal te svesti prema praznini svemirske inercije.Taj Potencijal reagovanja neispoljenog apsolutnog stanja svesnosti u odnosu na svemirsku inertnu prazninu, izaziva manifestacionu indukciju koja se ispoljava u vidu vibracije sa pratećom dimenzijom vremena, i koja otvara prostore relativnim manifestacionim procesima. Taj vibratorni izvor je večan koliko i kosmička manifestacija, jer sa njim manifestacija i otpočinje. Ta vibracija je primorodijalni zvuk, nešto novo u odnosu na prva dva stanja, koje se ispoljilo kroz sinergetsku indukciju prve dvojnosti. Ono što jeste iskonsko i večno su Potencijal svemirske inercije i Potencijal reagovanja, svesnog reagovanja žive sile uzroka ispoljavanja Apsolutne svesnosti. Ta novorođena frekvencija koju možemo smatrati večnom, je sinergetski produkt prva dva potencijala, i u sebi nosi svojstva oba potencijala - svojstvo svesnog reagovanja i svojstvo inercijalne sile, kao i nasleđe sinergetskih potencijala reagovanja novostvorenog iz prethodna dva svojstva.

   Kosmos se ispoljava kao model sinergetskog kombinovanja ta dva stanja postojanja (postojanja i ne-postojanja), i relativno večne vibracije, što sinergetski ispoljava za nas večnu manifestaciju stvaranja u svim dimenzijama postojanja u Kosmosu. Prvi oblici manifestovanja ispoljavaju se kao virtuelna stanja i forme, zatim počinju da se ispoljavjui polja i snage, i na kraju involucije, materija. U manifestacionom procesu Kosmosa, sve novo što se ispolji ima sposobnosti kombinovanja i sinergetskog reagovanja sa prethodno postojećim, a to jesu sinergetski procesi stvaranja i ispoljavanja čitave kosmičke manifestacije.

   Pojava vibracije kao manifestacionog  procesa, sa sobom otvara i novu demenziju vremena u kojoj se mogu izvoditi manifestacioni procesi. Forme ispoljavanja imaju svoje planove nastajanja i vremena trajanja. Forme, ritmovi i vremena trajanja su različiti i zavisni od konstelacije kretanja i konstelacije svesnosti u svakoj sredini. Naše vreme objektivnog ispoljavanja je toliko kratko za dimenziju logoidnog ispoljavanja, da ovo smatramo večnim u odnosu na naše vreme i ti su odnosi analogni u odnosu na druge dimenzije. Ritmovi vremena u svakoj vasioni kosmosa su različiti i zavise od kretanja i konstelacija svesnosti.

    Mi na Zemlji, pored ostalog, vreme pratimo promenom faza dana i noći, kao posledicu obrtanja Zemlje oko Sunca. Vasiona i logoidna svesnost imaju svoje dane i noći, koji zavise od kretanja vasione u galaksiji. Na isti način i Kosmos ima svoje dane i noći, koje opredeljuje dejstvo prstena graničnika i njegovog pojačavanja  dejstva prstena Kosmosa ili prstena Haosa, što opredeljuje preimućsto pozitivni ili negativnih uticaja Kosmosa. Mereno našim vremenom, razlike u vremenu trajanja su ogromne između raznih dana i noći. Vidimo da je pojam večnosti u manifestaciji relativan i u funkciji je svesnog osećanja, uma i svesti. Sa stanovišta celovite svesnosti, samo dva početna stanja - potencijala su večna. Sva manifestacija je relativna: ima svoj početak i kraj i sve manifestovano ulazi u implicitno stanje početnog. Kako je rečeno u prethodnim knjigama, Kosmos je ograničen u svemiru, ne širi se, već je sa aspekta relativnosti postojanja ograničen poljima i silama svemira (haosa) i poljima i silama svesti Kosmosa (apsolutne svesti), i procesom svoje manifestacije se zgušnjava kao model relativnog ispoljavanja snaga, materije i svesnog postojanja.

   U Kosmosu su se ispoljavale i ispoljavaće se polja, snage, stringovi, kvarkovi, atomi, magline, vasione i galaksije, jer je Kosmos model relativnog stvaranja i ispoljavanja. Da ne bi došlo do relativne zgusnutosti snaga i materije, u Kosmosu su ispoljeni i inverzni modeli kosmičkom ispoljavanju, analogno crnim rupama, gde se dešava dipolarizacija i dekompenzacija snaga i materije, koje relativno postojanje ispoljenog svode na početna stanja manifestovanja.

  U PRAVILU SVAKA GALAKSIJA IMA SVOJU CRNU RUPU KAO MHANIZAM POVRATKA U POČETNO STANJE.

  Sa stanovišta celovite spoznaje, život ne treba vezati samo za organsko postojanje, nego za proces manifestovanja, jer manifestacija jeste život, i sve što se ispolji u bilo kom stanju postojanja ima svoj relativni život i svoje trajanje. Svaka dimenzija postojanja ima svoje forme ispoljavanja, svoju relativnost postojanja i svoje zakone funkcionisanja. Zakoni formatizovanog postojanja u svim dimenzijama su različiti, ali i slični, jer manifestacija počinje od jednog (svesti) i dve dimenzije postojanja. Da bi se čovek osvestio u postojanju, on mora iskusiti sve dimenzije postojanja u umu i u svesti i doći do celivite spoznaje i Apsolutne svesnosti.

   Logoidne vasione su prožete svesnošću logoidnih svesti- bogova, koji imaju svest o sebi i kosmičku svest, a kroz involuciju i evoluciju svojih vasiona stiču objektivnu svesnost. Logoidna svest, odnosno logos, ima takođe svoju evoluciju slično, ali inverzno čoveku. Materijalna čestica i božanska iskra (horus i eros) su polazište evolucije kroz sticanje kosmičke svesnosti, svesti o sebi, i na kraju objektivne svesnosti. Individualnost za logoidnu svest je vasiona, dok njenu ličnost predstavljaju bića koja evoluiraju u vasioni, i čiju objektivnu svesnost preuzima logoidna svest na kraju njihove evolucije, da bi time završila ciklus evolucije ukupne svesnosti. Čovekovo svesno osećanje sastoji se od dva oblika svesnosti, čiji su nosioci ličnost i individualnost. Individualnost je indukovana direktnom indukcijom božanske svesti, a ličnost inverznom indukcijom, odnosno pod uticajem slobodne volje. To znači da je ličnost inverzno indukovana u odnosu na logoidnu svest. Pri tome  čovek kroz evoluciju prvo iskušava, spoznaje i razvija objektivnu svesnost, a zatim će iskušavati i sticati svesnost o sebi i kosmičku svest.

   Evolucija čoveka nije vezana samo za objektivno materijalno postojanje, već i za druge dimenzije postojanja. Ako se posmatra samo čovekoliko postojanje na Zemlji dva do tri miliona godina unazad, što upravo čine razni naučni pristupi, mogu se primetiti kvantni skokovi u razvoju uma i forme (tela). Kvantni skokovi u razvoju uma dovode i do kvantnih skokova razvoja formi (tela), pri čemu su kroz epohe evolutivno razvijeniji nastavljali evoluciju, dok su oni koji su zastali u razvoju - izumirali. Ovo ističem zbog toga što ova epoha uvodi čoveka u novo raskršće kvantnog skoka uma, od objektivnog razvoja ka duhovnom razvoju. Put kroz raskršće će trajati epohama, koje će biti eksponencijalno kraće od predhodnih. Kraći put duhovne staze vodiće sazrele pojedince kroz druge dimenzije postojanja, dok će drugi put voditi kroz evolutivno materijalno postojanje uz asimptotsko približavanje duhovnom putu i materijalnom isčezavanju.

   Čovek u objektivnom stanju svesti težiće da postigne večno postojanje života i čoveka i da postigne celovitu svesnost. Naučni pristup razvoju u imitaciji prirode (Boga) vodiće ga na informatičkom planu digitalizacije do dostizanja svetlosnih brzina u obavljanju mnogih poslova putem računara, kao i do potpune robotizacije drugih poslova. Digitalizacija i hardversko-softverski komunikacioni standard i nano tehnologije, danas dramatično menjaju organizovanje i poslovanje približavajući ih brzinama koje graniče sa svetlosnom. Polako se izgrađuju virtuelno-digitalizovani sistemi funkcionisanja u spoljnjem svetu, što je slično delovanju holografskih sistema funkcionisanja u čoveku i prirodi (vasioni i Kosmosu), u kojima se odvija put evolucije čovekovog uma i svesti ka jedinstvu postojanja. Ulazak u genetiku i subatomsku manipulaciju stvaranja i ispoljavanja materijalnih čestica i energija, vodiće digitalizaciji i robotizaciji svih procesa koji će se odvijati velikim brzinama postižući rezultate koji su se u objektivnoj evoluciji sveta odvijali u epohama. To je ono što će  u matrici evolucije čoveka izvoditi iz dimenzije objektivnog postojanja u dimenzije mentalnog, duhovnog i svesnog postojanja. Razvojem i transcendiranjem uma, razvijaće se i transcendirati forme čovekovog ispoljavanja. Na taj način će čovek spoznavati sebe i svoje postojanje u relativnosti i svoj put bogočoveka. Taj razvoj objektivne svesnosti i objektivnog sveta, ima svoje granice postojanja kroz koje iščezava u više dimenzije postojanja.

    U inverznoj evoluciji čovečanstvo imitira razvoj božanskih moći kao spoljnu organizaciju zajednica, država i saveza do Ujedinjenih nacija. Kroz božanske zakonitosti bogospoznaje, moći se razvijaju na individualnom planu i putem razvoja svesti, dok to ljudi ostvaruju u spoljnjem svetu putem organizovanja društva i razvojem uma. Oni koji se bave duhovnim razvojem i mistikom mogu postići stanje kada moć sa individualnosti prelazi na ličnost.

   Potencijalna moć organizacije ljudskog društva je veća čim obuhvata veću populaciju, te je zbog toga i postojala težnja za moći upravljanja svetom, kao i u sadašnjem vremenu organizacija Ujedinjenih nacija. Na kraju, svako udruživanje i organizacija moći odražava se i predstavlja pojedincem. U dolazećim vremenima i organizacijama biće veoma bitna zrelost čoveka koji se dovodi na mesta organizovane moći. Sada smo u fazi demokratskog razvoja kada je populacija manipulisana od strane partija ili stranaka, verskih zajednica, moći nosilaca kapitala ili oružanih snaga, koje biraju pojedince na takva mesta. Pošto su promoteri tih manipulacija na nivou emotivne zrelosti, oni biraju emotivne ličnosti. Istorijski je redak slučaj da je na čelu države bio biran čovek mentalne zrelosti i ti se periodi smatraju zlatnim dobima. Zlatna doba čovečanstva se mogu očekivati kada organizovane populacije budu u stanu da biraju  prosvetljene (mudre ljude) za te položaje, i ako takve ljude mognu navesti da obavljaju takve funkcije.

   Pošto je čovek u svom evolutivnom razvoju koncipiran na sliku i priliku apsolutne svesti  ( A.Boga), to mu je i namenjena uloga da iskusi sve mogućnosti reagovanja umova i svesti počev od vibracije, pa sve do apsolutne svesti. Zato ga i možemo nazvati svedokom manifestacije i evolucije u Kosmosu. Materijalna forma čoveka nije logoidna, jer je nastala pod uticajem uma i planetarne svesnosti, ali je individualnost logoidna forma, a transcendiranjem uma usklađivaće se i forme bića sa logoidnom.

   To je sudbina čoveka u evoluciji na zemlji i sunčevom sistemu. Na pomenuto raskršće, kroz budućnost će stizati sve veći broj ljudi. Na to raskršće stizali su pojedinci i pre 10.000 godina. Legende su zabeležile Sina Sunca koji je čovečanstvu ostavio određene zakonitosti i orjentire kretanja u evoluciji. Tu tradiciju su nastavili božiji sinovi kao što su Krišna, Zaratustra, Buda, Isus i drugi adepti i učitelji unutrašnjih i spoljnih svetova, kao vesnici određenih spoznaja, filozofija i religija. U ovom i narednim vekovima, sve veći broj ljudi ulaziće u ovo raskršće pri čemu će se jedan broj ljudi opredeljivati za stazu duhovnog razvoja, a svi drugi koji budu išli putem uma objektivnog postojanja, primicaće se postepeno stazi duhovnog razvoja. Stazom objektivnog razvoja kojim ide matica čovečanstva, razvijaće se socijalni odnosi i socijalne zakonitosti koje će postajati kosmičke zakonitosti u evoluciji objektivne svesti za mnoge vasione u razvoju i nastajanju. Čovečanstvo će na planu razvoja objektivne svesnosti ostaviti iskristalisano iskustvo-znanje, zakonitosti socijalnih odnosa kao svoje kosmičko seme za manifestaciju postojanja u ovom kosmosu.

V. ČOVEČANSTVO  KAO  SVEDOK  KOSMIČKE  EVOLUCIJE

   Danas na Zemlji uglavnom postoje dva globalna verovanja o nastanku manifestacije i sveta: kreacionistički i evolutivni pristup, uz još neke nove pristupe koji se bliže holističkim pogledima na svet. Kreacionistički pristup temelji na kreativnom božanskom stvaranju, pri čemu svaka vera na svetu ima svoje viđenje i tumačenje. Evolucioni pristup polazi od velikog praska na koji se kalemi Darvinova teorija o evoluciji života na zemlji. Darvin je jedan od sjajnih umova jer je uočio određene zakonitosti evolucije u sličnosti formi i struktura. Međutim, on nije imao mogućnosti celovite spoznaje sinergerskih procesa stvaranja novog i prolaska stvaralačkih procesa kroz razne dimenzije postojanja. On je pretpostavio linearnu evoluciju sa prelaskom vrsta u vrstu, isključujući kreaciju kao sinergetski proces stvaranja i ispoljavanja novog, u čemu je načinjena greška. Evolucija je samo jedna faza ukupne manifestacije koja sledi kreativne procese stvaranja novog - usavršavanjem. Inače, evoluciji prethodi involucija, koja kroz kompenzacije u finijim supstancijama dovodi do ispoljavanja materije. Darvin nije dao celovitost evolucije, niti je objasnio nastanak vrsta, prepuštajući to slučajnosti. Njegov pristup nije potpun i rano je proglašen naučnom istinom, kao i neki drugi naučni pristupi. Do istine se može doći samo celovitom spoznajom a ne umom.

   Sve ispoljeno materijalno počinje od stringova, kao prelaznog oblika energije u materiju. Međutim, i string je posledica kreativnog kvantiranja, kao što je i svaka faza sjedinjavanja stringova u kvarkove, a ovih u neutrone, atome i dalje do ispoljenja objektivnog sveta, posledica sinergetskih kreacionih procesa kompenzovanja i ispoljavanja novog.

   Svaka ispoljena forma ima svoju duhovnu dimenziju, počev od ideje i misli, do energetskih magnetnih polja, preko svih formi i dimenzija postojanja. Sve te duhovne forme i njhova evolucija potiču iz Potencijala apsolutne svesnosti i  njenih sinova, i rezultat su sinergetskih kombinacija sa drugim Potencijalom svemirske inercije. U svemu tome duh je život, a oblik života postoji u svakoj formi.

   Duše čovekove vrste, kao i duše triju vrsta koje su prethodile čovečijom, stigle su u maglini logoidne svesti naše vasione i tu izvode svoju evoluciju. 

   Sinergetsko-holistički pristup koga sam izneo u svojim knjigama, podrazumeva i kreciju i evoluciju sa nešto drugačijim uvidima i tumačenjima. Kreacija kao proces preslikavanja ideja i misli sa finijih ravni postojanja na grublje ambijente postojanja, sinergetski indukuje manifestaciju, koja ispoljava novo. Jedna je Apsolutna svest kao uzročnik stvaranja i ispoljavanja duša koje evoluiraju do viših stepena svesnosti, odnosno manifestovanja, dok postoji niz kreativnih bića koja kreiraju i stvaraju prirodne zakonitosti po manifestacionim ravnima i sa ograničenim oblicima svesnosti. Razni oblici svesti, a na nekim ravnima i um, mogu biti kreatori sinergetskih manifestacionih procesa.

   Kada se govori sa stanovišta celovite spoznaje, evolucija je samo jedna faza ukupne manifestacije. Evolucija se može vezati za evoluciju bilo kojih formi u smislu razvoja vrste. Međutim, same vrste kao novo, nastaju sinergetskim manifestovanjem postojećeg i dobijanjem novog.

   Sposobnost reagovanja u apsolutnom potencijalu je apsolutna volja. Ona je uzrok frekvencije  kao kretanja i ispoljavanja duha. Razlika između potencijala apsolutne svesnosti i svemirske inercije je uzrok pojavi kretanja. Potencijal svemirske inercije je suprotan potencijalu reagovanja  apsolutne volje, i on nastoji da ograniči kretanje, odnosno potencijal apsolutne volje, te ga možemo smatrati potencijalom negativne, odnosno slobodne volje. To svojstvo negativne ili slobodne volje u inverziji objektivnog sveta predstavlja težnju za destrukcijom i razaranjem svih formi formativnog sveta. Ovi potencijali snaga su preteče ispoljavanja duha i svega ispoljenog na svim planovima postojanja.

   Prvi pokret izazvan sposobnošću reagovanja Apsolutne svesnosti u odnosu na Potencijal svemirske inercije, ispoljava negativnu indukciju svemirske inercije i ta dva potencijala sa svojim regovanjima ispoljavaju sinergetski produkt frekvencije i novu ravan postojanja ispoljavanja snaga. Impulsno kretanje koje pokreće potencijal apsolutne svesnosti, daje kretanje u jednom pravcu koje inercijalni potencijal svemira nastoji da ograniči. To nastojanje deluje na zakrivljivanje pravca kretanja, što kretanje zatvara u kosmički krug. Otuda sva zakrivljenja u kosmosu i Euklidov ptostor. To primarno kretanje predstavlja silu božanskog duha.

    Svemirska inercija se odupire struji kretanja kosmičkog duha i izazvanom indukcijom u sebi ispoljava suprotnu kružnu silu svemirskog kruga poznatog kao krug Haosa, odnosno strujanja negativne snage haotične ili slobodne volje. Ova dva polja, polje volje i svesnosti i inertno svemirsko polje, kompenzuju polje Kosmosa u bezgraničnom svemiru. Ta dva polja su pokretačke snage manifestacije u Kosmosu, koje ujedno sprečavaju da se uticaji kosmičke manifestacije prenose na svemir. Inercijalna snaga nameće forme i okvire, dok svesna snaga teži svesti, kretanju i neograničenoj slobodi. Interakcija dve suprotstavljene snage, između sebe sinergetski indukuje novu, treću uravnotežavajuću snagu - dinamičku snagu, koja oscilatorno pojačava uticaje prve ili druge snage i na taj način obezbeđuje naizmenično večnu pozitivnu ili negativnu dinamiku kosmičke manifestacije.

   Te tri snage, kao i tri oblika duha, su ispoljavanje apsoluta iz svog implicitnog poretka u eksplicitni poredak jedinstva Kosmičke svesti i Kosmosa. Te tri snage kao celina ispoljene kosmičke svesti, utiču na kvantiranje sila i na sve sinergetske procese ispoljavanja novog, na svim planovima postojanja. Taj plan kosmičke manifestacije i kosmičke svesnosti se direktno preslikava na vasionsko manifestovanje i ispoljavanje logoidnih svesti i njihovih vasiona. Kod ispoljavanja čoveka kao trećeg izvoda svesnosti, postoje znatno složeniji procesi, jer uključuju i inverziju volje. Ispoljena apsolutna svest u vidu kosmičke svesnosti jedina je u stanju da kreativnim preslikavanjem ispoljava individualnosti - duše sa potencijalom božanskih moći, koje mogu evoluirati do kosmičke svesnosti. Ta bića koja su nastala prvenstveno pod uticajem božanske volje, raspolažu božanskom svešću, međutim, čoveku je namenjeno da prvo iskušava objektivnu svest, to znači da prvo razvije ličnost do nivoa individualnosti. Ličnost kao dualnost individualnosti indukovana je inverzno, što znači pod prevashodnim uticajem slobodne volje, i može se smatrati četvrtim izvodom ispoljavanja svesnog osećanja. Međutim, pošto ličnost i individualnost daju celinu čoveka, možemo ga smatrati trećim izvodom.

   Logoidna svest, iako Bog naše vasione, ne ispoljava individualnosti - duše čoveka, ali uslovljava sve postojanje i evoluciju ličnosti do individualnosti i čoveka do logoidne svesnosti. Oni uslovljavaju i upravljaju bićima i snagama koje kreiraju u matrici logoidne svesnosti. Kada je u pitanju naša vasiona, tu se radi o logoidnoj svesti i sedam evolucionih etapa ispoljavanja i evolucije individualnosti - božanskih iskri, koje iza sebe ostavljaju vasionske zakonitosti u kosmičkoj svesti. Od tih sedam etapa ispoljavanja i evolucije, četiri etape pripadaju čovekovoj vrsti u skladu sa rasnim grupama.

  Četiri vrste individualnosti u našoj vasioni su:

- Bića-duše stvaraoci vasionskih snaga i zakona  u vasioni

- Bića- duše kreatori oblika, mrtve prirode, smrti i njihovih zakonitosti u vasioni

- Bića-duše kreatori bioloških zakonitosti u vasioni

- Individualnost čoveka za spoznaju objektivne svesnosti, evoluciju ličnosti i ispoljavanje socijalnih zakonitosti u vasioni.

   U svim sinergetskim procesima stvaranja i ispoljavanja novog u vasioni učestviju prve tri vrste duhovnih bića zavisno od svoga nastanka.

   Sva sinergetska dejstva ljudi počivaju na zakonima koje su ispoljila prva tri činioca manifestacije u našoj vasioni.

   Kreativnost čovekove vrste zavisi od njegove evolucije. Dokle čovek postoji sa umom, njegova kreativnost je vezana za spoljni objektivni svet. Međutim, kada njegova individualnost počne da preuzima ulogu upravljanja u čoveku, onda se stiču mogućnosti kreativnog stvaranja objekata mrtve prirode a zatim i žive, i tada dostiže nivo logoidne svesnosti.

   Neki duhovni učitelji poput Gurđijeva, tvrdili su da čovek ne poseduje individualnost - dušu i da je treba razviti kroz razvoj ličnosti. Međutim, ličnost je drugi i niži plan postojanja, i ona ne može imati moći kosmičke svesti da bi stvorila dušu. Individualnost u čoveku je  biće, čijim svedočenjem i pokroviteljstvom se odvija razvoj ličnosti, da bi na kraju preuzela sve sposobnosti reagovanja ličnosti iz svesnosti objektivnog postojanja.

   Čovek kao činilac kosmičkog ispoljavanja objektivne svesnosti, ispoljen je inverzno (kao u ogledalu) logoidnoj svesti da bi, kroz procese involucije i evolucije, mogao svedočiti evoluciji svih oblika reagovanja i svesnog osećanja do dostizanja svih nivoa razvoja uma i holografskih tačaka logoidne, Kosmičke i Apsolutne svesti.

    Apsolutna svest u svom implicitnom obliku je neispoljeno postojanje. Ona se ispoljava u eksplicitni oblik postojanja kosmičke i logoidne svesti, kako bi se ove nastavile ispoljavati kroz galaksije i vasione do objektivne ispoljenosti sadržaja vasiona na svim planovima postojanja i sa relativnim vremenima ispoljavanja.

    Logoidne svesnosti su direktne projekcije Apsolutne svesnosti, dok je čovek njihova inverzna projekcija koja iskušava objektivnu svesnost umnog postojanja i  istom bogati logoidnu svesnost. To upravo znači da je Kosmos, sa svim svojim potencijalom ispoljavanja sadržaja, ogledalo Apsolutne svesti (Apsolutnog Boga), koja se iz implicitnog stanja otvara kroz relativnu dimenziju vremena u eksplicitno stanje ispoljenosti kosmičkih sadržaja, i tim potvrđuje svoje nastajanje i postojanje kroz sve dimenzije relativnog postojanja.

    Slobodna volja je novi faktor ispoljavanja dualne objektivne svesnosti, koja unosi simetriju ispoljavanja suprotnosti u objektivnoj svesnosti. Kroz čoveka, kao inverznu tačku apsolutne svesnosti, odvija se evolucija reagovanja i svesnog osećanja - od impulsa kao kretanja, preko svih oblika reagovanja, do ispoljavanja svih nivoa umova i svesti, završavajući u holografskoj tački Apsolutne svesti. Sposobnost reagovanja, pulsiranje, odnosno frekvencija, je polazište manifestacije i određuje granice dimenzija postojanja i komuniciranja. Ono ujedno određuje i dimenzije vremena trajanja.

    Vremena trajanja su relativna i kreću se od nule (bezvremenosti) do beskonačnosti (večnosti), i to nam još jednom potvrđuje relativnost u manifestaciji. Celovitost čoveka strukturirana je kroz sedam globalnih sistema - dimenzija postojanja, što je odraženo u njegovoj celini od sedam formi (tela) koja su nastajala u involuciji, počevši od kvantovanja suprotstavljenih sila, do konačnog oblikovanja fizičkog materijalnog tela. Ta sva manifestovana kosmička iskustva, ugrađena su u strukturu čovekovih formi (tela) postojanja, kroz involucioni proces strukturiranja sedmostrukih formi ispoljenosti u čoveku. Sa tih sedam formi - tela nastalih u involuciji, završava involucija čoveka i započinje evolucija, kao obrnuti proces involutivnog puta, kroz koju čovek stiče spoznaje i znanja o tim formativnim involutivnim procesima. Na taj način on transcendira zakonitosti dimenzija postojanja i strukturiranja svojih formi (oslobađanja tela). Takođe, na taj način čovek u procesu svoje evolucije integriše sve sposobnosti reagovanja i razvoja raznih nivoa umne svesnosti i viših oblika postojanja svesti, dok svoj put ne završi u apsolutnoj svesnosti (kao holografska tačka apsolutne svesti).

    Čitav taj manifestacioni proces čoveka svedoči, od nastanka vibracije i empatičke indukcije putem arhetipskih slika svesnog osećanja od strane apsolutne svesti, i na kraju mnogih kompenzacionih procesa formativno ispoljava materijalne čestice i njene svesne arhetipske projekcije božanske iskre (duše). Te dve forme osnova su dualne manifestacije koje su uvek u nekoj energetskoj i svesnoj vezi.

    Materijalna čestica kao večno kosmičko jezgro ispoljavanja snaga, ostaje u kosmičkoj dimenziji postojanja, dok se njen arhetip - božanska iskra - privučena logoidnom svešću našeg sunčevog sistema, uključuje u njegovu maglinu i otiskuje na put involucije i evolucije naše vasione. Pošto je čovekova involucija i evolucija inverzna logoidnoj i kosmičkoj, tim mu je omogućeno da prvo iskušava i stiče objektivnu svesnost, a zatim logoidnu i kosmičku. Pod uticajem simpatetičke indukcije logoidne svesti naše vasione, duša čoveka indukuje ličnosti kao relativne nosioce iskušavanja objektivne svesnosti. Ta duša koju u svojim materijalima nazivam individualnost, jeste božanskog porekla i opstaje u dimenzijama svesnosti. Ona je relativno večna u manifestaciji naše vasione i u kosmičkoj manifestaciji, da bi isčezla u jedinstvu svesnosti apsolutne svesti. Ona je memorijski akumulator svih iskustava i svih znanja manifestacionih procesa koje preuzima od svojih ličnosti u reinkarnacijskim procesima, a zatim i svojim iskušavanjem kosmičkih manifestacija.

   Pošto su polja svesnosti i dimenzije svesti po prirodi suprotstavljene poljima snaga i dimenzijama snaga, to između njh nastaju reakcije koje čine sinergetske procese stvaranja i ispoljavanja novog (manifestovanje), a tragovi tih reakcija čine memoriju. U reinkarnativnim procesima ličnost je vezana samo za jedan život, a duša inkarnira toliko ličnosti dok ne stekne iskustvo ukupne svesnosti objektivne manifestacije, i izjednači se sa  svešću logoidne svesti naše vasione, da bi zatim našla svoje jezgro snage u kosmičkom postojanju, i tako sa ukupnim moćima logoidnog boga ušla u iskušavanje drugih svesnosti u kosmosu. Ovaj put bogospoznaje - sticanja celovite spoznaje i znanja - otkriva i sve druge puteve bogospoznaje.

   Mnoge religije i duhovna učenja govore o usnulosti čovečanstva u čemu ima izvesne analogije sa relativnošću postojanja. Naše stanje u ovome vremenu nije san, već je objektivna svesnost koja takođe ima svoje snove, koji obično predstavljaju zavirivanja u druge dimenzije, druga vremena i druga stanja svesnosti.Sa stanovišta relativnosti i i objektivnu svesnost možemo smatrati vrstom sna. Ljudi koji iskuse druge dimenzije postojanja i druga stanja svesnosti, uviđaju da je objektivno postojanje isto tako relativno kao i postojanje u drugim dimenzijama i drugim stanjima svesnosti. Zato objektivnu svesnost neki nazivaju usnulim stanjem. Iskušavanjem svih dimenzija postojanja i manifestovanja formi, čovek uviđa relativnost u postojanju i počinje da iskušava i transcendira sve nivoe uma i svesti. Razvoj objektivnog materijalnog sveta ostvarivaće se po zakonitostima umova na osnovu dualnog ispoljavanja pozitivnosti i negativnosti u simetričnom odnosu. Taj dualni razvoj sveg pozitivnog i negativnog stvaralaštva, razvija um do mentalne svesnosti sa postepenim transcendiranjem istog. Da bi čovečanstvo opstalo u svojoj evoluciji u objektivnoj svesnosti, ono uspostavlja i razvija socijalne odnose i zakone i na taj način prevazilazi uvek prisutne mogućnosti samouništenja, i napreduje u evoluciji uma i svesti.

   Od biblijskog ugriza jabuke objektivne svesnosti, čovek nije zaspao niti je isteran iz Raja, nego je na sebe preuzeo ulogu iskušavanja jedne nove dimenzije svesnog postojanja, bez koje se ne bi mogao zatvoriti krug igre kosmičkog stvaranja, ispoljavanja i potvrđivanja apsolutne svesnosti. Taj potencijal volje ostvarivanja krajnjih granica objektivne svesnosti toliko je snažan, da je organizovano udruživanje ljudi već hiljadana godina eliminatorno osuđivalo pojedince koji su bili vesnici budućnosti i celovite spoznaje. U pojedinim sredinama sveta, evolutivna zrelost došla je do nivoa tolerancije postojanja celovite svesnosti, na kojoj će temeljiti dalji ubrzani razvoj objektivnog čovečanstva, spoznaja funkcije uma i mogućnost postojanja odgovarajućih formi čoveka i u drugim dimenzijama postojanja. Društvo u dimenziji objektivnog postojanja će se još dugo razvijati dok ne iscrpi sve mogućnosti sinergetskog kombinovanja objektivnog ispoljavanja, odnosno dok se asimptotski ne približi dimenziji duhovnog postojanja i logoidne svesnosti.

VII. MENTALNA SVESNOST UMA - POSLEDNJA FAZA U RAZVOJU ČOVEKA I DRUŠTVA U OBJEKTIVNOJ SVESNOSTI POSTOJANJA

   Već ima desetina hiljada godina da su retki pojedinci ostvarivali mentalnu svesnost, ali su kao takvi bili toliko neobični u svojim sredinama, da bi odmah bili eliminisani kao vesnici neobičnog i nepoznatog. Potencijal nagona objektivne svesnosti ima svoj hod i zakonitosti spore i postepene evolucije, koja se mora evolutivno otvarati iz implicitnog u eksplicitni poredak. Po tom osnovu u narodu postoje izreke da "kokoš koja rano propeva - prva ide u lonac", ili "prvi se mačići u vodu bacaju". Samo društva koja su razvila toleranciju prema duhovnosti, imala su toleranciju i prema pojavi ljudi sa mentalnom zrelošću i svešću. To potvrđuju i istorijske činjenice: Mun, Krišna, Buda i mnogi učitelji, šamani, patrijarsi i babe pojavljivali su se i opstajali u istočnim kulturama sa tolerancijom duhovne komponente. Sudbina Isusa, kao i mnogih društava i nacija  kao sto su Bogumili, Kopti, Templari, Indijanci, kao i nosilaca vizija i naučnih pogleda za budućnost u srednjim vekovima Zapada, bila je da su žrtvovani kao remetioci postojećeg stanja i poretka. I danas u svetu, pojedine vere (religije) i pojedini nacionalizmi ukorenjeni u navike i tradicionalizam, dramatično utiču na organizaciju i razvoj društva eliminišući svaku pojavu koja remeti izgrađeni sistem tradicija i navika, i time dugoročno stvaraju uslove svoga zaostajanja i svoje eliminacije u objektivnom svetu.

   Analogne pojave se danas dešavaju i u najrazvijenijim zemljana sveta, gde se po osnovu posesivnosti razvio kapital-odnos do tačke kada isti postaje kočnica razvoja tolerancije i harmonije u razvoju sveta. Na posesivnosti, kao odnosu između ljudi i u društvu, razvio se i feudalni sistem i kapitalizam. Taj sistem je uneo dinamiku u razvoj društva, takmičenje kao i sve netolerancije, netrpeljivosti i ratove. Uz naraslu svesnost uma, posesivnost danas (kao i njeni produkti egoizam i kapital-odnos) sve više počinje da igra negativnu ulogu u razvoju društva i njegovih odnosa. U objektivnom svetu ispoljavanja, tehnološki razvoj i produkcioni odnosi dostigli su veliki zamah, kako u pogledu pozitivnih rezultata, tako i destrukcije, koji se ispoljavaju simetrično. Ta posesivnost koja se hiljadama godina smatrala temeljem razvoja civilizacije, ulazi u fazu izazivanja suprotnih i negativnih uticaja po dalji razvoj društva. U mnogim zemljama sistem vrednosti i odnosa izgrađen je na kapital-odnosu i tako utvrđen, da je svaki pokušaj promene osuđen eliminacijom. Kako svaka pojava u dualnom svetu ima svoju pozitivnu i negativnu stranu, tako i posesivnost i njegov kapital-odnos imaju isto relativno svojstvo. Relativna ocena uloge posesivnosti i kapital-odnosa u dosadašnjem istorijskom razvoju društva (sa stanovišta dinamike i civilizaciskog napretka objektivnog sveta) može se smatrati pozitivnom, ali će ta uloga u narednim fazama razvoja postajati kočnica razvoja i napretka društva. Ta posesivnost i kapital-odnos, izazivali su i nestanak pojedinaca, pojedinih društava i naroda, i to će se nastavljati i u budućnosti, s tim što će destrukciju i propast izazivati prvo u sebi, a zatim u drugima.

    Spoznaja sebe i proces dolaska do intuitivne i celovite spoznaje razara snagu ličnosti i ličnost dovodi na nulu, da bi se nakon toga mogao razvijati humani čovek na putu bogospoznaje.  U fazi emotivnog razvoja uma na zemlji malo je ljudi spremnih da se zaputi tim putem, ali će ih svakom godinom bivati sve više. Ona društva i one sredine koje ne budu u stanju da kapital-odnose prevazilaze razvojem socijalnih odnosa, solidarnosti i tolerancije, neće opstajati na duže staze.

   Svaka pojava u objektivnom svetu je dualna u vremenu, a mudar je onaj ko to zna i usklađuje svoje postojanje sa tim stanjima. Pojava socijalnih odnosa i socijalnih zakona sve je prisutnija u mnogim zajednicama sveta. Ti odnosi će razvijati toleranciju i harmoniju u svetu, a ko to ne bude razumeo i gajio, osudiće sebe na evolucionu eliminaciju. Ova pravila važiće i za pojedinca, i za nacije, i za vere, i za države. Dostignuti civilizacijski i tehnološki razvoj, kao i razvoj socijalnih odnosa, uvodi čovečanstvo u epohe mentalne svesnosti pojedinaca, a zatim i ukupnog društva. Te faze će biti i poslednje faze razvoja čoveka i njegovog društva u objektivnoj dimenziji postojanja.

   Svedoci smo dosadašnjeg istorijskog eksponencijalnog razvoja objektivnog sveta, i on će i dalje nastaviti tako da se razvija. To današnji um teško može da shvati i prihvati upravo zbog nepoimanja relativnosti postojanja, ali nosilac toga procesa nije matica društva, nego pojedinci koji sve češće ulaze u faze svoje mentalne zrelosti, a samim tim i kreativnosti u razvoju civilizacije i odnosa u njoj. Sve se više stvaraju uslovi kada kreativne misli pojedinaca podržava okolina, a nekada i priroda, ukoliko su one usklađene sa istom, i na taj način se veoma brzo materijalizuju u objektivnom postojanju. Da bi čovek ostvario mentalnu svesnost, on mora da se menja i iznutra i spolja. U toj promeni on ide putem iskušavanja i spoznavanja sebe od životinjskog do humanog bića, od eksplicitnog materijalnog postojanja, do implicitnog logoidnog postojanja, od ličnosti do individualnosti, od nagonskog čoveka do bogo-čoveka. To nije proces koji se ostvaruje samo umnom spoznajom, nego se spoznaja mora proširiti i intuitivnom spoznajom, a to znači i spoznajom svih dimenzija postojanja. Ego kao inverzni arhetip svesnosti je centar čovekovog stvaranja, ispoljavanja i obrtanja uma, centar posesivne snage i ispoljavanja želja, oko koga svaka ličnost snagama privlačenja i odbijanja izgrađuje svoj spoljni univerzum u čijem je centru ličnost. Sada zamislite skup takvih ličnosti i imaćete stvarnost u kojoj se nalazite. Faza razvoja na početku 21. veka (u kome se nalazimo), omogućava nam da prepoznajemo izlaze iz emotivnog postojanja i ulaze u područja osvita mentalne faze razvoja objektivnog sveta, koja pojedincima pruža šansu raskrsnice i odvajanja ulaskom u  fazu duhovnog razvoja. Put duhovnog razvoja otvara vrata logoidnog sveta i svetova drugih dimenzija postojanja, dok ga staza umnog razvoja  asimptotski vodi kroz vreme, kao na ivici ponora, i  približava ga putu duhovnog razvoja.  Ovim putem ide matica čovečanstva u iskušavanu objektivne svesnosti postojanja.To asimptotsko približavanje matice sveta duhovnom putu i čuvanje čovečanatva od stalno prisutne mogućnosti uništenja, uslovljavaju pojedinci sa zrelom mentalnom svesnošću uma koji će se javljati sve češće i u sve većem broju.

   Moć uma ljudi na nivou mentalne svesnosti je jako velika, jer im se otvaraju vrata svih dimenzija  postojanja i svih oblika svesti, jer su egoizam zamenili sa ljubavlju, a ličnost sa individualnošću.  U ovoj i narednim fazama takve ljude će podržavati i njhova objektivna okolina i božanska svesnost. Dok god čovek može da zloupotrebi svoje moći, božanske moći mu neće biti dostupne, i u tom slučaju moći će da raspolagaže samo moćima kroz spoljnu organizaciju sveta.

   Lični univerzum svakog pojedinca je virtuelan - izgrađen na opažanju svojih čula i verovanja. Kroz verovanje pojedinac upliviše na delove univerzuma drugih i time proširuje svoj univerzum. Međutim, svi ti univerzumi izgrađeni na umnoj spoznaji relativni su i nisu održivi u drugim dimenzijama postojanja. Mentalna svesnost je najveći stepen razvoja uma i tada je čovek u stanju da razumeva sebe, funkcije i rad svoga uma, kao i relativnost postojanja. U tom stanju on može da ulazi i u druge dimenzije postojanja i da mu se otvaraju područja svesnosti drugih dimenzija postojanja. Globalni put ljubavi za bogospoznaju može se sagledati i uporediti sa dva Ho Ši Minova puta, od kojih se svaki sastoji od velikog broja staza, a sve one vode od severa prema jugu i obrnuto. Jedan od tih puteva je put znanja, koji bi se mogao uporediti sa stazom bogova. Drugi put je put predaje, kada sebe predajemo bez ostatka onome, ili onoj volji  u koju se ima poverenje, da će nas preneti u druge dimenzije postojanja. Potencijal za obe staze je ljubav i težnja prema bogospoznaji. Svaki od tih puteva sastoji se od velikog broja ličnih ili individualnih staza, a sve vode istom cilju. Za izlazak na te puteve za svakog čoveka postoji uslov da razori svoj umni univerzum, zadržavajući sposobnosti reagovanja, da bi kao individua mogao ući u zajednički, viši logoidni univerzum. Sve vere- (religije) izrasle su na principu drugog puta - predaje sebe onome u koga se ima poverenje da nas može uzneti u druge dimenzije postojanja.

   Prvi put, put znanja, veoma je redak pa čak i slučajan. Ovaj put zahteva pristup sveznanju objektivnog postojanja koje se ispoljilo i koje postoji, kao i onom koje će se ispoljavati u budućnosti objektivnog sveta. Sa spoznajom relativnosti objektivnog sveta nestaju njegove granice i ostaje otvorenost prema drugim dimenzijama postojanja. Um i njegove granice nestaju sa objektivnim svetom. Prvi koraci u spoznaji sebe jesu mir, pažnja i jasnoća u spoznavanju svojih instinkata, nagona, emocija i misli, radosti življenja. Jasnoća i spoznavanje svih tih virtualnuh stanja i formi mora biti tolika, da ih čovek moze sagledati, spoznati, kontrolisati i istima voljno upravljati. Čovek kroz to ovladava strukturom i funkcijom svoga uma i tela, uviđa kako se um gradi i razgrađuje, sagledava granice svoga uma i univerzuma, sagledava sve veze u svome umu i veze sebe sa objektivnim univerzumom, vidi da ga posesivnost i mržnja jednako vezuju za objektivno postojanje, a da mu ljubav otvara druge dimenzije postojanja. On počinje da kontroliše i upravlja svojom voljom, i da istu usklađuje sa logoidnom voljom. On otvara svoja unutrašnja čula i postiže mogućnost komunikacije sa drugim dimenzijama postojanja otkrivajući primorodijalni zvuk kojim se apsolutna svest iz svoga implicitnog-neispoljenog počinje ispoljavati u kosmičku vibraciju koja večno traje i prožima sve dimenzije i svetove postojanja, sa sposobnošću reagovanja i komunikacije.  Osvešćuje svoja stanja snova, i sagledava relativnost svoga objektivnog stanja svesnosti.   Sagledava faze razvoja i moći uma i koristi ih za opšte dobro i evoluciju. I konačno, čovek sagledava svoju ulogu u postojanju i način  prevazilaženja uma.

   Moć mentalnog uma je na granici božanskog, i on će biti arbitar budućeg brzog razvoja čovečanstva u objektivnom svetu postojanja. Retki su ljudi koji se upuštaju u spoznaju uma. Još su ređi oni koji se upuštaju u spoznaju relativnosti, granica uma i drugih oblika svesnosti, a samo su slučajni oni koji mogu svedočiti o ograničenjima uma i prestanku svoje zaljubljenosti i vezanosti za um i objektivni svet, i kojima um postaje smetnja u poljima svesnosti.

   Arhetipska idejna forma je sinergetski model indukovanja i kompenzovanja životnih snaga, i njenih sinergetskih manifestacija i privlačenja snaga subatomskih i atomskih čestica u strukturiranju svih tela u čoveku. Holografska sinergetska koncepcija razvoja čoveka kao celine, ostvaruje se kroz razvoj njegovih formi sa sistemima svesnosti. Svaka forma u čoveku ima svoju svesnost i svoj sistem funkcionisanja. Ono što podrazumevamo pod čovekom nije samo fizička forma, nego je to holografska sinteza najmanje pet njegovih formi: fizičke, energetske, astralne, mentalne i duhovne. Ova duhovna forma je forma njegove večne duše koja  u sebi nosi programe umne evolucije, i nosilac je programa dalje svesne evolucije individue do apsolutne svesnosti.

   Kao što se neispoljena apsolutna svest otvara u eksplicitni poredak svih kosmičkih sadržaja, tako i duša nosi evolutivno ispoljavanje svih formi čoveka, kroz sva stanja postojanja od sposobnosti reagovanja do jedinstva u apsolutnoj svesnosti. Prosečna civilizacijska razvijenost ljudskog društva danas se nalazi na nivou emocionalne svesnosti, s tim da postoje pojedinci i na nivou instinktivne svesnosti, kao i oni sa mentalnom svesnošću. Sudbinski, i na sreću čovečanstva, postoje i retki pojedinci sa uvidima u sve vidove postojanja i njihova svedočenja daju orjentaciju pravcu kretanja čovečanstva. Sve što je ispoljeno u objektivnom stanju, u sebi nosi memoriju o svome nastajanju i svedočenju postojanja. Nauka u raznim oblastima nalazi metode iščitavanja tih memorijskih tragova, i dosta uspešno razumeva i iščitava prošle epohe postojanja. Istovremeno, postoji i kosmička memorija o svoj kosmičkoj manifestaciji, ali je ona  privilegija samo celovite svesnosti. Nauka često iskušava i procese zasnovane na pogrešnim pretpostavkama, koje vremenom otkriva i ispravlja, i to je jedan od razloga da se nauka asimptotski približava duhovnom postojanju. Kao što materija u sebi nosi tragove i memoriju o svom postojanju, tako i kosmičko postojanje u sebi sadrži memoriju svih ideja, misli, emocija i manifestacija, kao tragove postojanja koji nisu u dimenziji prostora i vremena. Upravo to kosmičko postojanje čini dušu nepovredivom od svih energetskih i materijalnih uticaja. Individualnost kao subjekt, za nas večnog trajanja, nosilac je iskušavanja objektivne svesnosti. Ona u toku vremena indukuje toliko ličnosti koliko je potrebno za iskustvo ukupnog opusa objektivne svesnosti, tako da je poslednja ispoljena ličnost koja je na kraju svoga razvoja toliko slična individualnosti da dolazi do njihove simbioze, posle čega je subjekat evolucije individualnost sa svim sposobnostima reagovanja ličnosti.

   Pošto je fizičko telo strukturirano od inertne materije, ono postaje smetnja daljoj evoluciji svesti koju nosi individualnost, zbog čega je fizička forma pogodna za evoluciju sa umom. Za dalju evoluciju sa individualnošću pogodne su duhovne i svesne forme. Iako je ambijent individualnosti duhovna dimenzija, individualnost može biti arbitar i u fizičkom telu, ali je tada čovek prosvetljen, svetac ili bogočovek.

   Nosilac čovekove večnosti je njegova individualnost - duša, koja skuplja sva iskustva objektivnog razvoja kroz vreme. Ambijent te evolucije i razvoja je vasiona našeg sunčevog sistema u kojoj je uslovljena kompletna evolucija koja se odigrava u vasioni u kojoj evoluira i čovečanstvo sa individuama i njihovim ličnostima.

   Individualnost se razvija do nivoa logoidne svesnosti naše vasione kroz razvoj objektivnih umova svojih ličnosti. Logoidna svest vasione preuzima u svoje iskustvo i objektivnu svesnost koju čovečanstvo daje Kosmosu kao svoj doprinos razvoju ukupne svesnosti. Individualnosti predstoji evolucija u Kosmosu i iskušavanje Kosmičke svesti kroz koju se gubi svojstvo i okvir individualnosti.

   U okviru Kosmosa, vasione su dovoljno udaljene jedna od druge planom ravnoteže kosmičkih uticaja da evolucija u vasioni ne bi trpela uticaje drugih vasiona i drugih logoidnih svesti.

   Jurisdikcija nad kosmičkom manifestacijom je u Apsolutnoj svesti.

   Kao što je Kosmos u igri apsolutne svesti ispoljen kao model manifestacije stvaranja i ispoljavanja svih formi na svim planovima i vraćanja u neispoljeno, tako je isto u mogućnosti da ispolji brzi model antikosmičke manifestacije, kada se sve ispoljeno dipolarizuje i dekompenzuje u  početne dualne forme. Opažane crne rupe odgovaraju ovim modelima dipolarizacije kao čistača kosmičkih ispoljenja, koje se nalaze u svim galaksijama.

   Kada pojedinac nauči da kontroliše svoje telo i um, on može da ulazi po volji u razne planove postojanja (nivoe svesnosti - dimenzije). On tek tada uočava i razumeva relativnost postojanja, i život i smrt u svim svojim relativnim stanjima ispoljavanja. Svaki nivo svesnosti čoveka i njegove forme ima posebne frekvencije postojanja u odgovarajućoj dimenziji postojanja. U tim dimenzijama čovek ima i svoje snove. Postavlja se pitanje da li pojedine forme čoveka imaju isti vek trajanja. Sve forme u čoveku imaju   različite dužine trajanja u vremenu, i smrt fizičkog tela ličnosti prethodi smrti ostalih umnih tela ličnosti, dok individualnost - duša ima večno trajanje u manifestovanju čoveka. Ove tvrdnje potvrđuju iskustva onih koji su osvestili ukupno postojanje. Iako su sve četiri umne forme svesnosti vezane za ličnost, smrt fizičkog tela nije istovremeno i smrt ostalih umnih tela. Smrtnost ostalih umnih tela dešava se u dimenzijama u kojima funkcionišu i koje nisu vidljive čulnom umu u budnom stanju. Posledice toga ogledaju se u mogućnostima transplantacije delova tela, kao i mogućnosti njhovog veštačkog zasejavanja i uzgajanja. Kao što se odvija život pojedinih formi (tela) čoveka u različitim dimenzijama postojanja, u tim dimenzijama se nalaze i memorije tih oblika svesnosti. To je i razlog što postoji mogućnost odvajanja pojedinih formi umne svesnosti čoveka, i mogućnost svesnog kretanja i iskušavanja drugih dimenzija. Te druge dimenzije imaju i svoja posebna vremena koja pripadaju tim dimenzijama postojanja.

   Čovekova ličnost funkcioniše u vremenu strukturiranom iz prošlosti i budućnosti. Vreme prošlosti je u memoriji prošlosti, a budućnost u programu sudbine do kraja života. Život u sadašnjosti je život u večnosti i on pripada čovekovoj individualnosti. Kada čovekova celina počne da funkcioniše pod uticajem individualnosti (umirenost objektivne svesnosti), onda znamo da je čovek prosvetljen. Astralnom telu (dimenziji) pripada memorija prošlosti, koja je čoveku dostupna izlaskom i funkcionisanjem u astralnom telu ili kroz proces regresije. Ovo stanje frkvencije u današnjem vremenu bitno utiče na funkcionisanje emotivne svesnosti objektivnog sveta. Mentalnom nivou svesnosti pripada i deo budućnosti koji se nalazi u programu života za ličnosti.

   Duhovna svesnost je plan funkcionisanja individualnosti i memorije individualnosti. Ona je za umno objektivno postojanje u večnosti, odnosno u sadašnjosti. Ustvari, i individualnost postoji u dimenziji svoga vremena, ali ova dimenzija vremena za ličnost je večnost, pošto se u tom vremenu završava evolucija i postojanje svih ličnosti koje pripadaju odgovarajućoj individualnosti.

   Iako u praktičnom životu ego u zatvorenom obliku vezujemo za ličnosti, on se rascvetava - kristališe u duhovnoj dimenziji i na kraju rasprskava i nestaje u dimenziji kosmičke svesnosti. Usudio bih se da kažem da sa prestankom individualnosti prestaje i čovek, i da u daljoj evoluciji postoji kao bog sa kosmičkom svesnošću i njegovim završetkom u apsolutnoj svesnosti. Ulazeći u celovitu spoznaju, čovek uviđa da smrt nije ono što podrazumevamo pod tim imenom u objektivnoj svesnosti, već da je smrt relativna i da se javlja u raznim formama manifestovanog postojanja. Pod terminom relativnih smrti, mogli bismo smatrati da su smrti završeci postojanja u pojedinim dimenzijama, te da smrt u jednoj dimenziji otvara rađanje u drugoj dimenziji i tako kroz svih sedam  dimenzija postojanja. To bi značilo da prva smrt predstavlja kolapsiranje sinergetskog procesa manifestovanja svsnosti i snaga u formu materije, a pretposlednja smrt bi bila smrt individualnosti i rađanje boga u Kosmičkoj svesnosti, dok bi sedma (i poslednja) smrt bila prelazak Kosmičke eksplicitne svesnosti u implicitni neispoljeni poredak Apsolutne svesnosti.

   U sagledavanju celovitig postojanja može se uočiti da snove između ostalog prate forme ispoljavanja života po planovima i dimenzijama postojanja. Svaka forma života ima svoju vrstu sna kada se aktuelna funkcija svesti privremeno isključuje iz manifestacije radi odmora i regeneracije snaga u manifestovanom procesu.

   Pošto u čoveku postoji višestruka svesnost i višestruki snovi, spavanjem, snevanjem i umirivanjem objektivne svesnosti aktiviraju se drugi oblici svesnosti i otvaraju druge dimenzije postojanja kroz koje se ostvaruje celovita funkcija čoveka. Pošto se kroz proces spavanja i sanjanja čoveku otvaraju i druge dimenzije postojanja, to je ovo stanje pogodno za proces osvešćivanja - privođenje svesti svih sadržaja podsvesnog i nesvesnog uma, odnosno ostvarivanje celovite spoznaje. U tom procesu čovek stiče sposobnost da unosi svesnost u svoje snove i da osvešćuje svoje snove i spavanje. Na taj način nestaju granice između budnog stanja i spavanja, i kroz taj proces dostiže se celovita spoznaja. Razmatranje života, snova i smrti, koje je izloženo ovde, kao i drugim mojim knjigama, čini se dovoljnim za one koji su u potrazi za spoznajom relativnosti i celovitog postojanja.

VIII. EVOLUCIJA OBJEKTIVNE SVESNOSTI NA IVICI PONORA

   Ovde se bukvalno ne radi ni o kakvom ponoru, nego se radi o granicama suprotnosti čije je razmeđe jedna tačka, kao što se stranice ponora završavaju u tačkama koje čine ivicu. Ivice ponora predstavljaju lica dualnosti. Uzrok stanja rizične manifestacije je inverzna indukcija uma u odnosu na uzročnu svest. Um je u celini indukovan polarnim suprotnostima, pa je i ispoljeni svet koji se odvija manifestacijama uma - ispoljen kao dualni objektivni svet. Tu se ne radi ni o kakvom grehu, niti padu čoveka iz carstva božijeg, nego se radi o kosmičkim mogućnostima stvaranja i ispoljavanja umom objektivnog stanja postojanja i zatvaranja involuciono-evolucionih ciklusa u Kosmosu. U tom ambijentu objektivne svesnosti um nastaje, evoluira i transcendira u viši oblik svesnosti. Evolucija uma se odvija do nivoa logoidne svesnosti, kako bi se u manifestaciji ostvarilo iskustvo inverznog postojanja i mogućnost povratka iz eksplicitnih u implicitne poretke. Um je modulator mogućnosti ispoljavanja dualnosti objektivnog sveta, pa samim tim i ispoljavanja četiri forme čovekovog umnog postojanja. I sve što se ispolji u spoljnje postojanje je dualno, a ta dualnost se odnosi i na karmičko-sudbinski ambijent ispoljavanja u lancu više ličnosti indukovanih odgovarajućom individualnošću. Uzročno-posledične zakonitosti važe kako u životu ličnosti, tako i u reinkarnacijskom ambijentu i procesima lanca života više ličnost jedne iste individualnosti.

   Slobodna volja je bila uzrok ispoljavanja uma. Slobodna volja znači slobodu uma da se opredeljuje za vrstu dualnosti. To u stvari nije sloboda čoveka. Sloboda čoveka znači oslobođenost od prisile dualnosti, odnosno oslobođenost od umne zavisnosti. U takvoj slobodi je preostala samo individualnost, čije postojanje pripada drugoj dimenziji vremena (za um znači večnost) i tada se može govoriti o slobodi i nepredvidivosti individue koja sledi božansku volju i njenog postojanja u sadašnjosti. Čovek nekada u nesvesnom nazire kao tragove nekadašnje slobode i zlatnog doba u prošlosti, što je ustvari memorija iz faza evolicije individualnosti dok nije ušla u sintezu sa polaritetima ličnosti.

   U ambijentu objektivnog postojanja uma, sva budućnost je uslovljena svom prošlošću i ukupnim programom mogućnosti objektivne evolucije. Zahvatanjem jedne dualnosti za objektivno ispoljavanje iz celine umne svesti, ostaje ili se indukuje njena dualnost u nesvesnom koja čeka na svoj red ispoljavanja. U tom klackanju dualnih ispoljavanja, postepeno evoluira i svesnost uma do nivoa mentalne svesnosti, kao poslednje faze njegovog razvoja. Sve što um stvara može da se iskoristi u dualne svrhe (pozitivno i negativno) za manifestovanje.

   Kako se svet svojim razvojem neumitno globalizuje, tako su moguća i globalna dejstva njegovog stvaralaštva. U prethodnim fazama razvoja ljudi su imali manje mogućnosti kretanja, manje mogućnosti komunikacija, bili su u manjim zajednicama, a njihovi su produkti bili manjeg dejstva i manje moći. Već u ovome vremenu, globalizacija sveta je prisutna u svim segmentima, tako da ivica provalije ne preti samo pojedincu i grupi nego čitavom svetu.

   Iako je čovekov um indukovan inverzno svesti, on postepeno evoluira do nivoa svesti i ta evolucija mu omogućava da izbegava krah, i da se udaljava od ivice vlastitog ponora. Svaka svest srazmerno dijapazonu svoga uticaja ima i moć. Takođe i svaki um zavisno od snage svoje ličnosti i sposobnosti organizovanja ostvaruje svoju moć u okolini. U ovome treba razlikovati jačinu ličnosti koja se ostvaruje kroz snagu ega, posesivnosti i sposobnosti organizovanja za uspostavljanje moći, od ovome suprotstavljenog kvaliteta, a to je mudrost kojom se ostvaruje najveći uticaj, ne sa snagom, već sa ljubavlju koja se daje.Um operiše na memoriji u dimenziji vremna.

   Moć i volja logoidne svesti je u vasioni, ali je ona jedinstvena. Moć i volja kosmičke i apsolutne svesti su u kosmosu, ali one su jedinstvene pa, što je uslov da  se može ostvarivati harmonija.

   Um takođe teži moći u spoljnjem svetu. Pošto je um model spoljnjeg manifestovanja čoveka, njegova je težnja da u svoj univerzum privuče spoljni svet i da istim upravlja svojim umom.

   Pošto su svi umovi slični, među ljudima i njhovim zajednicama vladaju suprotstavljeni intertesi, a svoju koegzistenciju uspostavljaju organizovanjem i uspostavljanjem svojih zakona. Po pravilu, kroz organizaciju pojedinac nameće svoju moć drugima.

   Težnja i borba za moć je najveća u fazi emotivnog razvoja. Nažalost, ovo je faza vrhunca ispoljavanja emotivne svesnosti kada u svakom trenutku čovečanstvu preti uništenje od samog sebe. Ova faza razvoja čoveka omogućava maksimalno ispoljavanje posesivnosti i maksimalne suprotnosti u sticanju moći. Trajnija je nedaća što su zakoni društva izgrađeni na podršci moći i posesivnosti, i većina ljudi se opredeljuje za emotivne ljude i upravu. I u ovim situacijama ljudi počinju da prepoznaju šta je to što ih kao celinu dovodi u opasnost. Nije više moguće uništiti drugoga, a da se ne izazovu uništavajuće okolnosti i za sebe. U ovo vreme sve više ljudi ulazi u faze mentalne zrelosti, i u toj mentalnoj svesnosti prepoznaje sebe kao deo društva i deo prirode, te počinje da se usklađuje i ponaša tolerantnije. Kada čovek postane svestan kako je svaka njegova manifestacija trag postojanja njegove celovitosti, on se menja i usklađuje sa okolinom i prirodom i postaje mudriji. Kako sagledava sebe kao delić društva i okoline sa kojima živi u simbiozi i bez kojih ne može da bitiše, labavi njegova posesivnost i težnja za moći, a raste svesnost o jednakosti i nužnosti tolerancije i podrške, te uspostavljanju odgovarajućih socijalnih odnosa. Razvojem međusobnih odnosa kroz paradigmu socijalnih odnosa, čovečanstvo se odmiče od ivice ponora i uplovljava u mentalnu zrelost. Sve više ljudi postaje svesno da su posesivnost i težnja ka moći glavni razlozi svih sukobljavanja i ratovanja, te da su to negativne i opasne osobine za dalji razvoj društva. Egoizam kao simbol jačine ličnosti, građen je vekovima kao uzor moći i dominacije, da bi u sadašnjem i budućim vremenima postao simbol prisvajanja, nasilja i zla, koji narušavaju mir i harmoniju u razvoju društva i sveta.

   Odnos prema mudrosti u današnjem društvu postaje tolerantniji. Mudrost u nauku ulazi kroz primenu intuitivne spoznaje. Ne postoji ozbiljnije naučno delo ispoljeno bez korišćenja intuitivne spoznaje, a u budučnosti će naučnik biti i mudrac koji koristi čulnu i intuitivnu spoznaju. Nauka sada jedino u matematici dozvoljava više i druge dimenzije, mada je u stanju da kontroliše i manipuliše memorijama na razne načine. Nastajanje i postojanje virtualnih svetova i memorija je ulaz u druge dimenzije i sve više ljudi postaje svesno da je čovek kao celina simbioza više dimenzija. Ovo nauka neće moći još dugo vremena da zanemaruje, ili će prepustiti svoju ulogu alternativi koja koristi i čulnu i vančulnu percepciju.

   Izbor mudrih upravljača će biti velika blagodet za populacije koje ih biraju, jer će se umesto suprotstavljanja ceniti i razvijati harmonija. Kako je ružno viditi trajna sukobljavanja između političara, stranaka, pozicije i opozicije, u borbi za vlast i lične pozicije, a ne u traženju rešenja za boljitak zajednice ili naroda. Oni koji se bezobzirno bore za vlast, kao i oni koji imaju ekonomsku moć a bore se da ostvare i političku, vesnici su despotizma i diktature. Kada čovek postane svestan da svaka njegova manifestacija ostavlja  trag (memoriju ) svoje celovitosti u objektivnom i kosmičkom postojanju, i da ga čeka popravni život u ovom i budućim rođenjima, on počinje da se menja i postaje mudriji.

IX.  KARMA - ZAKONITOST OBJEKTIVNOG POSTOJANJA UZROKA I POSLEDICE

   Zemlja kao planeta našeg sunčevog sistema sa svim svojim specifičnostima, ispoljena je kao ambijent za ispoljavanje i evoluciju objektivne svesnosti čovekove vrste. Taj dualni ambijent nije prepušten haotičnosti, nego je podređen zakonitosti uzroka i posledice - odnosno karme koja počiva na zakonu akcije i reakcije. Ova zakonitost usmerava evoluciju dualnosti do ravnoteže, što je uslov za prevazilaženje zakona karme i reinkarnacije , te zakona akcije i reakcije i limitacije.

   Čovek kao celina strukturiran je iz dve dualnosti i to: individualnosti sa božanskom večnošću, i ličnosti  kao nosioca iskušavanja i sticanja objektivne svesnosti ograničenog života i smrtnosti, kao šanse za kontrolu i usklađivanje objektivnog razvoja. Zakonitost uzroka i posledice u spoznaji  svakog čoveka i objektivnog sveta umne ličnosti, su u dimenziji njegovog uma. Međutim, dejstvo ovih zakonitosti se proteže na čitav ambijent čovekove umne evolucije, a to je poznato samo ljudima sa intuitivnom i celovitom spoznajom.

   Nauka je nastala na čulnoj spoznaji i zakonu uzroka i posledice u objektivnom postojanju. Ona ne poznaje celovitu funkciju čoveka, pa ni karmičku zakonitost u celini. Prateći materiju, energiju i memoriju, nauka ulazi u subatomski svet i nevidljivo. U ostvarivanju svojih ciljeva, pojedini naučnici koriste koncentraciju, kontemplaciju i manipulisanje virtualnim svetom (što su metodi i drugih svetova koji postoje), ali im, generalno gledano, inercija utvrđenih navika iz gradnje naučnih temelja objektivne svesnosti, ne dozvoljava izlazak izvan granica čulne spoznaje.

   Nasleđe božanske prirode u čoveku u obliku radoznalosti i težnje za istinskom spoznajom, ne mogu ograničiti nikakve sile objektivnog sveta, ni državni, ni naučni, ni verski zakoni. Težnja za istinskom spoznajom uvek je prolazila i uvek će prolaziti kroz sve organizovane barijere na dobrobit razvoja društva i civilizacije.

   U današnjem svetu, alternativni pristupi u spoznaji ne priznaju oficijelne granice, pa je tako i na planu duhovnog razvoja. Sve forme pojavnog sveta koje se brane granicama, a ne usklađuju se sa relativnošću evolucije i postojanja, osuđene su na prevazilaženje. Demokratizacija društva na Zemlji donosi izvestan stepen slobode, čime se labave mnoga ograničenja i ubrzava sinergetsko usklađivanje i globalizacija sveta.

   Kako je samo veličanstvena božanska promisao sa čovekom u kome se sučeljavaju unutrašnji i spoljnji univerzum, i um čoveka koji uviđa spoljni univerzum, i svest sa uvidom unutrašnjeg univerzuma. Čovek je ustvari tačka inverzije dva univerzuma i uma i svesti, i ključ spoznaje relativnosti i svih stanja postojanja. Neznanje je prepreka između čoveka i Boga. Instrument uma, koji mu je kao inverzija svesti indukovan da bi spoznao objektivnu svesnost ispoljenog univerzuma i sposobnosti reagovanja u njemu, i sam će postati prepreka unutrašnjoj spoznaji i stanjima svesnosti. Evolucija i razvoj samog uma čoveka dovodi do karike mentalnog uma, kao spoja sa svesnošću. Jedan od aspekata čovekove evolutivne uloge je da, otkrivajući sebe spolja i iznutra, otkrije svu relativnost postojanja i manifestovanje uma i svesti u čoveku i Kosmosu, i da potvrdi ulogu Apsolutne svesti u ispoljavanju, evoluciji i neispoljenom. U tom kontekstu možemo uočiti i neke aspekte, istorijske varijable i tačke sadašnjeg stanja. U ovom momentu i pored večnog stvaranja novog, sve ispoljeno u evoluciji se unificira i globalizuje. Udruživanje i državno organizovanje se takođe globalizuje prateći evolutivni put. Versko organizovanje se takođe globalizuje, prvo u velike verske zajednice, a zatim dolaze faze unifikacije i sublimacije u jedinstvenu i globalnu religiju bogospoznavanja.

    U poslednje dve hiljade godina religije su se pod uticajem uma diverzifikovale i širile snagom svetovne moći kojom su raspolagale, ili koju su imale iza sebe. Razvojem demokratičnosti na Zemlji i odvajanjem religije od države, izmiče se snaga uticaja vjere, a sve više postaje aktuelan uticaj organizacije i mogućnosti ostvarenja bogospoznaje kroz celovitu svesnost. Organizacija se sve više globalizuje i unificira u harmonizaciju postojanja i ostvarivanja jedinstvene religije bobospoznaje na zemlji.

   Niz naučnih disciplina iščitava prošlost iz tragova koje je ostavila manifestacjia o razvoju postojanja u materiji na Zemlji.

   Desetinu hiljada godina su stari tragovi koji su se prenosili usmenim predanjima, a šest hiljada godina se tragovi prenose pisanim znacima. U prirodi čoveka postoji i istorijski ređa mogućnost, čitanje memorija manifestacije iz memorija drugih dimenzija postojanja.

   Sudovi o prošlosti se ne mogu donositi sa aspekta aktuelnog poretka ili pojedinih religioznih ubeđenja, odnosno objektivnim umom. Istiniti sudovi mogu biti dati samo iz aspekta svedočenja čovekove individualnosti. Svakom ozbiljno informisanom čoveku današnjice sa univerzalnom spoznajom, istorijski gledano, danas se otkrivaju začuđujuće mogućnosti i dubine spoznaje koje su ostavile iza sebe pojedine vjere i pojedine civilizacije. Određeni aspekti spoznaje, za nas Istočnih civilizacija starijih od pet hiljada godina, aktuelni su još i danas na ukupnom svetskom planu spoznaje i potvrđivaće evoluciju do kraja razvoja objektivnog sveta. To potvrđuje da je mogućnost celovite spoznaje (putem intuitivne spoznaje) bila od davnina prisutna, da se milenijumima držala i prenosila u tajnosti, i da ova faza evolucije dozvoljava izranjanje ovih tajni u objektivni svet preko ljudi koji za njima žude.

  Joga, čija se određena iskustva ne mogu osporiti u objektivnom svetu, vezuje se za bogo-ljude Šivu, a zatim Krišnu, koji je povratio izgubljenu krija jogu u indijskoj civilizaciji. To potvrđuju i iskopine starije od 5000 godina.

   Već je 170 godina prošlo od kada je Babađi počeo da čini napore na unifikaciji bogospoznaja pojedinih velikih vera- religija, dajući zadatak Šri Juktešvaru da analizira i uporedi učenja Jovanovih otkrovenja iz Biblije, i indijske Sanatana darme. Juktešvar je to izneo u knjizi "Sveta nauka", gde je pokazao indentičnost viđenja ove dve velike  vere-religije u pogledu stvaranja i ispoljavanja celine čoveka i njegovog odnosa prema božanskom, odnosno  bogospoznaje i postojanja.

Čovek kao najinteligentnije biće na Zemlji, koje ima evidentnu evoluciju utvrđenu u nauci, ima svoje potpunije određenje u najstarijim religioznim shvatanjima o njegovoj večnosti u manifestaciji objektivne svesnosti. Put intuitivne spoznaje, koga možemo nazvati putem religiozne spoznaje, od najstarijih vremena do danas utvrđuje i potvrđuje zakone karme - sudbine, i inkarniranje čoveka u procesu evolucije. Isusove spoznaje i učenje, i sam njegov ulazak u objektivni svet, potvrđuje zakonitosti karme i reinkarnacije. Prošlo je više stotina godina od Isusovog rođenja, dok na odgovarajućim saborima nije donešena odluka da se isključi reinkarnacija iz hrišćanskog verovanja, kao put trajanja i evolucije čoveka. To je poznato poznavaocima hrišćanske religije. Tim stavom, hrišćanska tradicija stvorila je sebi nepremostivu prepreku u pogledu na svet i postojanje čoveka odbacujući intuitivnu spoznaju i evoluciju čoveka kroz reinkarnacije. Intuitivna spoznaja koja je temelj religije tim je stavljena u aut. I ta prepreka će ostati nepremostiva dok se ne otkloni, jer nije u skladu sa Hristovim učenjem i istinitim postojanjem.

   Negirajući istinske spoznaje o evoluciji čoveka i procesima reinkarnacije, organizovano hrišćanstvo svodi čoveka na ličnost, odbacujući božansku prirodu čoveka, postavljajući Zemlju u centar svemira - što odstupa od  naučne spoznaje,kao i istinite spoznaje, i odnosno prave religiozne spoznaje. Takvi zabludni stavovi danas su poznati mnogim ljudima i sveštenicima, ali zvanične hrišćanske religije ne odstupaju od tradicionalnosti i ponekad pogrešno donesenih odluka. To dovodi do toga da ljudi u hrišćanskom svetu masovno gube poverenje u sebe i svoje vere, i svoj interes usmeravaju na spoznaje i religije indijskog podkontinenta ili religije  spoznate celivitom spoznajom, kao i do masovne pojave sekti koje nude prihvatljivije poglede na svet i postojanje savremenom čoveku. (Ovde postoji izvesna distinkcija u zemljama koje su jedno vreme funkcionisale u komunizmu i ateizmu, gde je ateistički vakuum povratio interes za  vjere-religiju za izvesno vreme.)

   Poznat je evolutivni kraj svih pojava i stanja objektivnog sveta ukoliko sebe ne usklađuju sa evolutivnim dostignućima. Bežanje od evolutivnih i istinitih spoznaja je bežanje od odgovornosti i neznanje.

   Ono što čini razliku između čoveka i životinje je um sa slobodnom voljom i mogućnošću evolucije uma i svesti. Zar bi moglo čovečanstvo da napreduje bez duhovnog razvoja i duhovne memorije? Ni pakao ni raj, kao odredišta duša posle smrti u hrišćanstvu, ne daju mogućnost evolucije - ta mogućnost postoji samo u objektivnom svetu. Reinkarnacija je ta koja odvaja čoveka od životinje i koja ga vodi bogospoznaji i jedinstvu sa božanskim.

   Tehnike regresije i spoznavanja prethodnih života dostupne su danas svakom čoveku.

   Snovi čoveka kao riznica memorija prethodnih života potvrđuju reinkarnacijske procese.

   Procesi zasejavanja tkiva ili organa ljudi ukazuju da se tim putem razvijaju samo biološke osobine, a ne i duhovne.

   I konačno, zar treba odbacivati spoznaje i iskustva svih prosvetljenih ljudi koji svedoče o večnom životu i procesima reinkarniranja?

   Nove generacije ljudi na Zemlji neće živeti u neznanju, i pratiće i usklađivaće se sa istinitim znanjem. Nema čoveka na Zemlji da ne veruje u Boga ili prirodne zakonitosti, što je isto, jer se Bog eksplicitno ispoljava kroz prirodu i njene zakonitosti. Većini stanovnika na Zemlji je poznato da je Bog ili priroda jedinstvena za sve ljude, a da to isto, razne vere nazivaju različitim imenima, izvodeći oko toga različita verovanja, što za posledicu ima brojne podele i pojavu suprotnosti. Razvoj različitih verovanja je posledica dualnog uma i ispoljavanja slobodne volje, i kroz njih sticanja iskustava objektivnog sveta. Ta inverzija dualne manifestacije (nalik božanskoj ali inverzno), je oblik svesnosti koja se iskušava na Zemlji da bi ušla u iskustvo kosmičke svesnosti. Višim oblicima svesti, kao i celovitoj čovekovoj svesnosti, ne postoje tajne koje nisu ili koje ne mogu biti otkrivene u kosmičkoj manifestaciji. Relativnost u kome je mogućnost ili nemogućnost razumevanja i prihvatanja tih tumačenja od strane pojedinca, svoju tajnu imaju u ključevima celovite spoznaje.

   Pošto kosmička manifestacija potvrđuje nastajanje i postojanje apsolutne svesti, to se ni jedan deo manifestacije ne može odvijati bez neposrednog ili posrednog plana i uticaja te svesti. U našoj vasioni manifestacija se odvija uslovljena od strane logoidne svesnosti koja je pod jurisdikcijom apsolutne svesnosti. Čovek kao arbitar ispoljavanja objektivne dualne svesti i sam je strukturiran dualno za iskušavanje objektivne svesnosti. Čak se i čovekov mozak u razvoju razdvaja na levu i desnu sferu sa svojim specifičnim funkcijama prilagođeno objektivnoj svesnosti. Tu dualnost čine ličnost i individualnost. Individualnost je nosilac i svedok ostvarivanja božanskog plana u čoveku i kao takva je večna.

   Ličnost je nosilac slobodne volje i smrtnosti, kao i vlastito iskušene svesnosti i prianjanja za objektivnu manifestaciju, odnosno ispoljavanja i manifestovanja uma. Sva nametanja ili odupiranja između ljudi stvaraju um. Ukoliko bi ličnost imala neograničeni vek sa slobodnom voljom koja nosi negativni predznak, zlo i destrukcija bi mogle dostići ogromne razmere. Zbog toga je ličnosti ograničen vek i kroz smrt je čoveku data šansa da (kroz karmičke i reinkarnacijske procese) usklađuje svoju evoluciju i sva reagovanja iz objektivnog sveta koji se dovode u saglasje logoidne, kosmičke i apsolutne svesnosti. Ograničenjem života ličnosti, ograničava se i mogućnost destrukcije na Zemlji i u kosmosu, uz mogućnosti akumuliranja svih sposobnosti reagovanja objektivnog sveta u svedoku-individualnosti , odnosno celovitom čoveku. Individualnost kao progenerator ličnosti, ujedno je i akumulator iskustava i sposobnosti reagovanja svih svojih ispoljenih ličnosti. U ispoljavanju nove ličnosti kroz plan i program manifestacije, pridružuju se i nagoni i sposobnosti izvođenja manifestacije, zbog čega slobodnoj volji nije data mogućnost da sprovodi ili ne sprovodi program sudbine, nego joj je kroz izvođenje akcija ostavljena sloboda volje i učenja i kroćenja čovekovog karaktera i navika u skladu sa logoidnom  voljom. Ocelovljenjem čoveka sintezom ličnosti i individualnosti, ucelovljuje se i funkcija leve i desne moždane regije kao instrumenta duha.

   U procesu svoje evolucije, nakon upotpunjavanja čulne spoznaje i razvoja spoljnjeg sveta, čovek se intuitivnom spoznajom okreće unutar sebe, svom unutrašnjem univerzumu. Upoznavajući svoj unutrašnji univerzum, čovek spoznaje i sve dimenzije postojanja i ispoljavanja. On u tom univerzumu pronalazi jezgru energije svoga života u kosmičkom obliku, kao izvoru večne energije svoga života (kundalini snaga). Spoznajući funkciju snage jezgre života celovitom svesnošću, on ulazi u mogućnost upravljanja tom snagom, odnosno postaje nosilac, pored svesnosti, i funkcija moći, i tim dostiže celovitost logoidne božanstvenosti.

   Kroz procese reinkarnacija, učenje i usklađivanje svesnosti ide dotle dok čovek ne postane svestan svojih uticaja na gradnju svoga i drugih umova.

   Svaki uticaj na drugog i svako opiranje drugom stvara umove, a samim tim stvara i karmu koja se u narednim ciklusima mora odrađivati i brisati. Kada prestane stvaranje novog uma i nove karme, preostaje brisanje preostale karme i ulazak u stanje prosvetljenja - celovitog čoveka sa logoidnom svesnošću.

X. SPOZNAJA  SEBE

   Moto moje prve knjige "Procesi stvaranja - sinergija" glasi: "Spoznajom sebe rastete od ličnosti do Apsoluta. Tom rečenicom, za čoveka na duhovnom putu spoznaje, rečeno je sve u vezi manifestacije i ispoljavanja čoveka, na analogan način kako je i vibracija-zvuk osnova kompletne kosmičke manifestacije. Zapazio sam da neki od onih  koji su čitali ovu knjigu teško da su i primetili ovu rečenicu, što me je ponukalo da malo detaljnije ukažem na njenu suštinu.

   Pošto je čovek biće i jedna tačka ispoljenog kosmosa, on je strukturiran analogno Kosmosu i zaista odražava Kosmos kao celinu. To je posledica holografske sinergije stvaranja i ispoljavanja. Relativnost kao dimenzija vremena, omogućava inverziju i sve oblike modifikacija u involuciji i evoluciji koja se dešava u Kosmosu i čoveku. Kako je čovek biće svih dimenzija postojanja, njegova je uloga (i mogućnost) da osvesti sve uzroke nastajanja i postojanja u Kosmosu i u čoveku, i da se osvesti u uzročnoj svesnosti. Ako je čovek to što je rečeno i što jeste, onda to nastajanje i postojanje sebe i Kosmosa može spoznati kroz samoga sebe. U spoljašnjem smislu čovek jeste tačka spoljašnjeg univerzuma, dok  istovremeno, u unutrašnjem smislu, odražava kompletnost kosmičkog univerzuma. To znači i da je univerzum za sebe. Na taj način vidimo da je čovek dodirna tačka spoljašnjeg i unutrašnjeg univerzuma, koji nastaju jedan iz drugoga i ulaze u sintezu jednan sa drugim.

    Univerzumi logoidnih svesti nalaze se u matrici uzročne Kosmičke svesti. Individualnost je indukovana u matrici Kosmičke svesti, dok je u našoj vasioni dobila i inverznu indukciju logoidne svesti kao program za objektivno ispoljavanje uma. Zbog toga individualnost ima mogućnost usklađivanja frekvencija i jedne i druge božanske svesti i mogućnost komunikacije sa njma, kao i svoju večnost. Svaki čovek ima svoj spoljnji univerzum koga opaža i virtuelno gradi svojim umom. Um ima dimenziju nesvesnosti (koju nazivamo nesvesnim umom) u kojoj su sadržaji prošle manifestacije nastali u genetskoj evoluciji i kolektivnoj evoluciji razvoja individualnosti u planetarnom sistemu vasione, i svoju svesnu dimenziju (koju zovemo svesnim delom uma), koja je nosilac  iskustava tekućeg života. To što se u čoveku indukuje svesni deo uma zovemo ličnost, i ona je arbitar ispoljavanja objektivne svesnosti. Individualnost je nosilac preslikane božanske svesnosti, i njenog inverznog programa za ispoljavanje ličnosti i spoznaju objektivne svesnosti. Dok u čoveku odvojeno funkcionišu ličnost i individualnost, postoji i dualno postojanje, odnosno objektivna svesnost i duhovna, kao i spoljnji i unutrašnji univerzum. Razvojem objektivne svesnosti, razvijaju se i virtuelni unutrašnji i spoljnji univerzumi koji se sve više prožimaju i stapaju, da bi u jednom trenutku postali isto.

   Ličnostima kao nosiocima slobodne volje, ograničen je vek trajanja, pa se u evoluciji čoveka ispoljava veći broj reinkarniranih ličnosti. Ličnost postoji i funkcioniše u dimenziji objektivne svesnosti. Individualnost postoji i funkcioniše u duhovnoj dimenziji, odnosno dimenziji logoidne svesnosti. Da bi individualnost mogla sticati iskustva objektivnne svesnosti, potrebne su joj forme i mehanizmi za iskušavanje objektivne svesnosti, a to je ličnost, odnosno njene ispoljene forme uma i čoveka. Um je virtuelni mehanizam sposobnosti reagovanja i memorije, a čovek je objektivno ispoljena forma i nosilac manifestacije ličnosti i individualnosti. Individualnost je strukturirana od svesti i duha, i može da postoji i deluje u svim dimenzijama uma i svesti. Individualnost svoju širinu stiče preuzimanjem sposobnosti reagovanja svojih ličnosti iz objektivnog sveta. Tek kada ovo iskustvo na neki način postane kolektivno sa svim sposobnostima reagovanja iz objektivnog sveta, individualnost ima mogućnost unifikacije sa logoidnom svesnošću. Čovek sa slobodnom voljom genetski nasleđuje sva iskustva involucije i evolucije u formi nesvesnog uma (energetske kompenzacije, stringovske, kvarkovske, neutronske, atomske, kristalne, biološke, ćelijske i životinjske).

   U ovoj situaciji nas interesuje evolutivna faza čoveka sa slobodnom voljom i umom. Slobodna volja je u principu inverzna logoidnoj volji i ima svojstvo ispoljavanja suprotnosti u odnosu na ono što se ispoljava logoidnom voljom, a to znači sve negativno u objektivnom svetu. Slobodna volja koju opažamo kod čoveka, ustvari je sinergetska kompenzacija logoidne i slobodne volje (pozitivnog i negativnog, odnosno dobra i zla). Već je pomenuto da je vek ličnosti ograničen zbog ograničenja moguće destrukcije u objektivnom svetu.

   Evolucija čoveka u objektivnoj svesnosti je postepena i odvija se kroz razvoj uma i tela. To znači da i ličnost iz svog implicitnog poretka ispoljava um i telo u eksplicitnom poretku. Taj proces evolutivnog razvoja uma i čoveka u objektivnoj svesnosti, traje nekoliko stotina hiljada godina. Razvoj uma i čoveka se odvija kroz ličnosti, a kontinuitet njihovog bića se odvija kroz individualnost do stanja idealnog čoveka - bogočoveka.

   Životi i evolucije ličnosti se odvijaju proz četiri plana-stanja uma i kroz četiri forme tela. U procesu spoznavanja sebe, čovek može iskusiti sva stanja postojanja  u svim oblicima uma i u svim formama tela. O tim stanjima i procesima više je rečeno u predhodne dve moje knjige.

   U iskušavanju svake nove ličnosti kroz reinkarnacijski proces, utiskuju se sposobnosti reagovanja koje su ostvarile prethodne ličnosti, nagoni i sposobnosti organizovanja manifestacija iz programa karmičkih akcija. U sadašnjoj epohi na Zemlji, ljudi žive u emotivnoj fazi svesnosti uma, dok će određene buduće generacije živeti u ambijentu mentalne svesnosti, što je sada teže zamislivo stanje kreativnosti i razvoja. U narednoj fazi iza mentalne, ljudi će iskušavati duhovno postojanje, i biće na duhovnom planu sve do postojanja individualnosti i sticanja božanskih moći. Ulaskom individualnosti u kosmičku svesnost, individualnost prestaje a ostaje iskustvo kosmičke svesnosti, da bi se steklo i poslednje iskustvo neispoljenog stanja apsolutne svesnosti. Evolutivnom spoznajom otvaranja viših nivoa uma, ostvaruju se spoznaje unutrašnjeg i spoljašnjeg univerzuma. Osnovni instrumenti u gradnji uma i opažanju objektivne svesnosti su - ograničena čula. Pošto je individualnost indukovana božanskom svesnošću i moćima, mogućnost njene percepcije je božanska -direktna percepcija u svim dimenzijama postojanja. Kao što postoje faze u hijerarhiji razvoja i otvaranja umova, slično je i kod individualnosti, koja preuzima sve sposobnosti reagovanja umova, a zatim samostalno iskušava razvoj duhovne i kosmičke svesnosti.

   Faze razvoja uma se ne preskaču i one se moraju kroz iskustvo spoznati.  Tek kad su iskušene i spoznate sve četiri faze uma, ulogu arbitra u čoveku počinje da preuzima individualnost. U procesu spoznavanja unutrašnjosti svojih formi, čovek koristi dva puta i to:

 a) spoljni put putem medicine, gde se mogu snimati unutrašnji organi kao materijalna stanja, a mogu se meriti i neke energetske funkcije;

  b) put intuitivne spoznaje kao drugi, potpuni put sagledavanja svoje unutrašnjosti, gde postoje mogućnosti spoznavanja u svim dimenzijama postojanja čoveka bez ostatka.

   Kako čovek kroz umni razvoj spoznaje svoj um i svoje forme, on uviđa i njihovu građu i supstancije iz kojih se izgrađuje (materija, energija, emocije, misli i duh).

   Spoznajom svih tih struktura i funkcija, on stiče mogućnosti njihove kontrole i transcendiranja sve relativnosti.

   Dok čovek postoji kao dualno biće i u formi materijalnog tela, on u svoje biće unosi hranu, vazduh i životnu snagu. Iskustva izdvojenog postojanja čovekovih formi, kao što su astralno i mentalno telo, ne traže hranu ni vazduh, jer te funkcije ostaju sa fizičkim telom, a ove druge forme funkcionišu u svojim odvojenim dimenzijama. U stanju individualnosti i duhovnog postojanja, ne postoje potrebe za materijalnim supstancijama (čak ni u obliku vazduha), jer tada život funkcioniše živitnom snagom. Čak i u fizičkom telu, kada individualnost nosi  život i postojanje, hrana nije nužna, jer se funkcionisanje čoveka profinjuje i metabolizam adaptira na vazduh i životnu snagu.

    Manifestacija i relativnost se ispoljavaju iz neispoljenog stanja svesnosti, da bi na kraju   manifestacije, relativnost i manifestacija ušle u neispoljeno stanje Apsolutne svesnosti. Ko to spozna on zna da je manifestacija igra Apsolutne svesnosti.

   Pošto u predhodne dve knjige nije bilo mnogo reči o strahu kao jednoj od najjačih emotivnih snaga i veza ličnosti sa objektivnim svetom postojanja, sada ću iskoristiti priliku da kažem koju reč o tom svojstvu.

   Kao i drugi emotivni sadržaji, i strah je produkt uma. Strah je svojstvo koje zarobljava, odnosno zamrzava znatne količine energije čoveka i uzrok je ispoljavanja smrti u objektivnom svetu. Sve forme straha se mogu svesti u sledeće:

- strah od nepoznatog (mraka)

- strah od gubitka ličnosti i individualnosti

- strah od smrti.

   Spoznajom relativnosti manifestacije, i u okviru toga spoznajom manifestacije čoveka,  upoznaju se evolucione faze ispoljavanja ličnosti i individualnosti, kao i mehanizmi stvaranja, ispoljavanja i oslobađanja straha, a oblici smrti se shvataju kao preobražaj i šanse za napredovanje u evoluciji. Umesto strahova javlja se radoznalosti žeđ iskušavanja stanja promena, kao kod Sokrata. Strahovi se mogu eliminisati i na druge načine kao što su brze i višestruke promene straha i radosti, koje time slabe zamrzavajuće forme straha.

   Razvojem celovite svesnosti, raspadaju se forme straha i integrišu se snage čoveka koje su bile blokirane u manifestacionim procesima. Ovi procesi se mogu odvijati samo u celovitom čoveku (sa celovitom spoznajom) sa materijalnim telom, i samo se sa njim postiže prosvetljenje.

XI. . RELATIVNOST  INVOLUCIJE  I  EVOLUCIJE

   Nauka se još muči sa teorijom velikog praska i pravolinijskim širenjem rasprsnutog u neograničenom kosmosu, pretpostavljajući da će jednom, na nekoj graničnoj tački, doći do preokreta širenja u skupljanje-fuziju, ne znajući ništa o toj granici. U samoj toj pretpostavci mogu se uočiti suprotne tvrdnje i pobijanja sopstvenih stavova o neograničenosti kosmosa - što nije osnova naučnog prilaza. Dokaz toga je činjenica da nauka ostaje na stanovištu da je kosmos beskonačan. Pretpostavka da će kosmos u jednom trenutku prestati da se širi i da će preći u skupljanje, ruši tezu o beskonačnom kosmosu, jer mu nauka utvrđuje granicu prestankom širenja i početkom skupljanja. Teorijom relativnosti i promatranjem kretanja u vasioni i kosmosu, nauka saznaje da su sva kretanja zakrivljena u smislu kruga ili spirale, što takođe ima svoje granice, a zakrivljena kretanja moraju imati uzrok svoga krivljenja (dato u knjizi "Procesi stvaranja - sinergija"). Ovaj zaključak je ispravan sa stanovišta celovite spoznaje, ali on je suprotan naučnom stavu o velikom prasku. Nauka pre praska pretpostavlja postojanje beskonačne gustine i beskonačne mase materije i njene singularne veličine. Same te pretpostavke beskonačnog širenja i beskonačnog skupljanja vode u nepostojanje, o čemu nauka nema pretpostavki, ili ih stavlja u imaginaciju.

    Matematika je otvorila dimenzije imaginacije, odnosno dinmenzije koje nisu fizičko objektivne, međutim, nauka beži od toga, jer se zatvorila u objektivno svesno shvatanje. Ukoliko nauka ostane zatvorena u ovom shvatanju, ona će zatvoriti svoje dosege razumevanja. Od toga se ne treba plašiti jer već sada mnogi naučnici koriste intuiciju i imaginaciju. Prateći raspad materije, nauka je uočila njen prelaz u energiju, i prateći najsitnije čestice, uočila njene tragove u materiji kao memoriju. Nauka je došla i do stringa kao smotuljka energije, proglašavajući ga najsitnijom materijalnom česticom. String jeste energetski smotuljak, ali  još uvek nije isključivo materija, nego je na putu ispoljavanja energije u materiju i ima svojstva i energije i materije. Zato kažemo da je string delimično kompezovana energija, dok je tek u kvarku materija kompletno kompenzovana energija. Kompenzaciji stringa prethode procesi kvantiranja polja u sile, a zatim kretanje suprotstavljenih sila koje na bliskim rastojanjima izazivaju indukciju suprotstavljenih nuklearnih sila, što daje sinergiju ispoljavanja čvrstog sprega sila - stringa. Kompletnu kompenzaciju energije u materiju čine dve ili više čvrstih sprega sila - stringova, koji kompenzuju kvarkove kao stabilnija materijalna ispoljenja. Osnova ispoljavanja kvarka su dve kvantirane suprostavljene sile, čije brzine ne moraju biti ograničene brzinama svetlosti. Pošto se procesi odvijaju u drugim, ne-materijalnim dimenzijama,  te sile u sebi nose suprotstavljene potencijale koje na bliskim rastojanjima indukuju dve suprotstavljene nuklearne sile, a njihov sinergetski kompenzacioni efekat stvara novi sinergetski proizvod kvark, kao materiju i novu dimenziju ispoljavanja objektivnog sveta. Kvarkova, takođe, ima više vrsta zavisno od broja stringova koji ulaze u sinergetske kompenzacione procese. Sinergetskom kompenzacijom stringova nastaje ispoljavanje forme kvarka, mase i gravitacije.

       Kvark ima efekte kompenzacije: masu i formu za novu dimenziju ispoljavanja, a večna kompenzacija sila u njemu daje u ispoljenje večnu silu gravitacije koja postoji dok i materija, odnosno do prelaska materije u energiju ili dipolarizacije u polazne potencijale. Otuda se i Ajnštajnove formule mogu uzeti kao dosta tačne.

   Hablova pretpostavka pravolinijskog kretanja kao posledice praska i tumačenja crvenog pomaka kao orjentira udaljavanja galaksija, posledica je samo objektivne spoznaje, viđenja samo malog dela kosmosa i neprihvatanja kosmosa kao relativne i zatvorene kružne manifestacije. Galaksije kruže u Kosmosu u svojim spiralama i imaju harmonizovane putanje. Zbog toga crveni pomak ne mora biti samo udaljavanje galaksija. Međutim, taj zaključak se uzima kao aksiom astronomije i kosmologije.

   Fridman je pretpostavio da se Kosmos kreće kroz vreme i da su prasak i gravitacija uzroci kosmičke manifestacije, što su loše pretpostavke.

   Dimenziju svemira možemo smatrati beskonačnom: gde je sve mirno nema manifestacije, nema postojanja i nema vremena. Kosmos je samo tačka u svemiru, gde počinje manifestacija, gde počinje prostor i vreme i sve forme i dimenzije kosmičkog ispoljavanja.

   Dimenzija postojanja Apsolutne svesnosti je suprotna dimenziji nepostojanja svemira. Između te dve dimenzije postoji napetost dva potencijala. Svemir je nosilac potencijala inercije, a dimenzija Apsolutne svesnosti je nosilac potencijala svesnosti i kretanja. Interakcijom ovih dimenzija i njihovih napetosti, počinje proces manifestacije ispoljavanjem ograničenog modula Kosmosa, a zatim kosmičkog ispoljavanja. Gravitacija je samo jedna od deset kosmičkih sila koja je nastala u procesu kompenzacije materije, i zbog toga se ne može uzeti kao isključivi faktor manifestacije.

   Nauka podrazumeva vreme kao fiksan i neograničen tok - taj zaključak je relativan i on vredi za našu      Zemlju i za objektivnu svesnost.

   Vreme je posledica konstelacije kretanja i oblika života (svesnosti).

   Svaka vasiona u Kosmosu ima svoje vreme, i svaki oblik života ima svoje vreme, kao što i svaka dimenzija postojanja u Kosmosu ima svoje vreme. U Kosmosu su vremena relativna, a u svemiru ne postoji vreme, kao ni u dimenziji i potencijalu apsolutne svesnosti u okviru Kosmosa. Ova tvrdnja je malo teška za objektivni um ali je istinita.

   Vremena pojedinih stanja svesnosti prema drugim dimenzijama mogu se činiti beskonačnim, iako to nisu.

   Sva tri Fridmanova modela o postanku Kosmosa počinju od pogrešnih pretpostavki velikog praska i dele njegovu sudbinu.

   Tek kvantna mehanika, spajajući relativnost sa principom neodređenosti, dolazi do ispravne pretpostavke da bi vreme i prostor mogli biti konačni. Sve naučne teorije koje gravitaciju uzimaju kao suprotnost prasku i od toga izvode i razvijaju manifestaciju, polaze od pogrešne pretpostavke.

    Razlika u potencijalima je uzrok manifestacije. Materija i gravitacija su tek produkti u nizu manifestacije. Gravitacija je nastala u sinergetskom procesu ispoljavanja materije i prošli su eoni i eoni od početka manifestacije do ispoljavanja materije. Problem za nauku je što materiju uzima kao polazište u manifestaciji, a gravitaciju kao svojstvo materije, ne utvrđujući njihove uzroke, a to su posledice ograničene svesnosti objektivnog uma.

   Izneću još jednu činjenicu koja negira naučnu teoriju o velikom prasku. Ukoliko je došlo do velikog praska, onda u centru praska ostaje vakum zbog odbacivanja sve materije i svemir. Taj vakum koji se javlja u centru eksplozije je isti sa onim u neispoljenom svemiru. Šta bi onda moglo preokrenuti šireći kosmos u skupljanje? Gravitacija je svojstvo materije i deluje između materijalnih  formi, a u centru ne postoji materija koja bi privlačila, nego vakum kao i u praznom svemiru. Gravitacione sile su privlačne oko svojih formi. Gravitacione sile između masenih formi se uravnotežuju do iznosa manje sile, sa razlikom veće sile nastaje privlačenje, da bi sa sjedinjenjem svojih masa, sjedinile i svoja gravitaciona polja.

   Neke naučne teze relativnosti govore o zaktivljenisti prostora. Prostor ima za osnovu beskonačnost, a njegova relativna ispoljavanja određuju uticaji polja i sila kao i oblici svesnosti. Prema tome, prostor kao i vreme se mogu vezati za manifestaciju jer sa njom i nastaju i prestaju.

   Herman Bondi i Tomas saopštili su 1948. godine tezu o teoriji nepromenjljivosti, kojom su tvrdili da se galaksije neprekidno obrazuju u procesima ispoljavanja nove materije koja se neprekidno stvara. Nažalost, nauka je kasnije odbacila njihov pristup, jer je remetio teoriju velikog praska.

   Ovaj njihov zaključak potvrđuje pristup celovite spoznaje da je Kosmos modus neprekidnog ispoljavanja i manifestovanja, pored ostalog i materije, i da stalno postoje procesi ispoljavanja materije, maglina, galaksija, vasiona...  Istom spoznajom se došlo do toga da u Kosmosu postoje modusi, suprotno kosmičkom modusu stvaranja i ispoljavanja, koji materiju i energiju mogu dekompezovati i bipolarizovati, vraćajući ih u prvobitne potencijale.

   Šezdesetih godina prošlog veka, promatrajući kolapse zvezda, Penrouz je izveo zaključak da se u kolapsu zvezda njhov obim smanjuje beskonačno do tačke, i da tim raste sila gravitacije i zakrivljenost prostora do beskonačnosti. Hopkins je prihvatio ovu Penrouzovu tezu sa stavom da je kosmos beskonačan i da u njemu postoji materije onoliko koliko se vidi. Na osnovu tih pretpostavki on je postavio teoreme, i na bazi njih izveo matematičke modele, kao dokaze singularnosti i postojanja velikog praska.

   Međutim, ukoliko su početne pretpostavke pogrešne, pogrešne će biti i teoreme i na bazi njih izvedeni matematički modeli.

    Slažem se da je matematika apstraktna, i da se njenom primenom mogu modelirati sve forme iz svih  dimenzija postojanja do imaginacija i ne postojanja, ali, ako se matematski izrazi moduliraju na neistinama - oni će dati neistine.

   Prvo, materija nije iskonski oblik postojanja, nego su to potencijali kao uzroci ispoljavanja polja i sila, a materija je posledica ispoljavanja i kompenzovanja sila. Drugo, Kosmos u kome se dešavaju manifestacije nije beskonačan, samo je svemir koji je bez manifestacije beskonačan. Manifestacije su relativnost Kosmosa. Kosmos se ispoljavanjem energija i materije popunjava i zgušnjava  da bi u jednoj fazi ispoljio involuciju i evoluciju kao procese trnsformacija svesti, energije i materije, a zatim i inverzne procese kosmičkim, kroz koje se sve ispoljene forme u Kosmosu, koje nisu stigle do kosmičke svesnosti, dekompenzuju i depolarizuju u sile i prvobitne polaritete, čime se zaustavlja zgušnjavanje Kosmosa. Ti kosmički modeli dekompenzacije i dipolarizacije su analogni otkrivenim crnim rupama.

   Fejnemen i Hopkins su došli do imaginarnog vremena gde nestaju razlike između prostora i vremena, dolazeći tako do euklidovskog prostor-vremena. Pod uticajem objektivnog uma, oni to stavljaju u naučnu fantastiku, ali ipak na kraju otvaraju mogućnost da je euklidovsko prostor-vreme zapravo fundamentalni koncept, a ono što mi nazivamo prostor-vremenom samo plod mašte. Hopkins je izneo pretpostavku da, kada bismo se našli u imaginarnom vremenu, ne bismo naišli na singularnost, kao i da je moguće da je ono što nazivamo imaginarnim vremenom, zapravo mnogo bazičnije u odnosu na ono što nazivamo realnim vremenom, što je samo zamisao u našoj glavi izmišljena da bismo opisali Kosmos. Ova njegova dilema ukazuje na uvide celovite spoznaje, jer umna spoznaja nije celovita, a sve dimenzije postojanja su relativne i moguće, i sa ovim stavom je saopštio jednu istinu, iako je istu odbacio pod pritiskom svoga objektivnog uma.

   Fejnemenov pristup, da je u shvatanju čestice i LKosmosa potrebno uzeti sve zbirove istorija kretanja čestice kroz realna i imaginarna vremena, osnova je za punu kvantnu teoriju. Ovi zaključci, kao i zaključci Boma o implicitnim i eksplicitnim poretcima i Ajnštanova formula ekvivalencije energije i materije, kao i Aspektove potvrde o dualnosti čestica, ukazuju na dosege tih ljudi u intuitivnoj i celovitoj spoznaji i na susret mudraca i naučnika u čoveku. Čestice u svojoj involuciji i evoluciji prolaze kroz sve dimenzije postojanja, a Kosmos nije ništa drugo do euklidov prostor-vreme, s tim što prostor i vreme nisu zakrivljeni, nego su ideje manifestovanja, a Kosmos je zakrivljen. Sve dimenzije postojanja, uključujući i objektivno postojanje, su relativne i mogiće, zavisno od oblika svesnosti, a za čoveka, zavisno od njegovih iskustava i spoznaja.

   Hopkins je zaista sjajan um sa uvidima i u druge dimenzije postojanja i iz njegovih radova vidi se postepena integracija realnog i intuitivnog, ali kod njega još postoje otpori naučnog objektivnog pogleda na svet. Singularna nula je granica objektivnog shvatanja, i kao što postoje negativni brojevi ispod nule i nesvesno iza svesnog, tako postoje i dimenzije postojanja, a čovek je dokaz potpunog višedimenzionalnog bića.

   Teorija relativnosti je potvrdila da se materija može skupiti samo do određene dimenzije, a ne u singulanu tačku, i da ona prelazi u energetske forme, te da između materije i energije postoji ekvivalencija.

   Prema uvidu celovite svesnosti, nije zbir materije i energije taj koji je konstantan u kosmosu.

  Kosmička konstanta je zbir potencijala, materije i energije:

  P + M + E = C,

gde su:

  P - potencijali koji ispoljavaju kosmos

  M - materija ispoljena u kosmosu

  E - energija ispoljena u kosmosu

  C - kosmička konstanta kosmosa.

   Parametri P, M, i E  su relativne veličine.

   Pre manifestacije su materija i energija imale nulte iznose.

   Prvo su se ispoljavala energetska polja i sile, a tek zatim materija.

   Crne rupe su ispoljene kao sigurnosni ventili, da ne bi došlo do velike zgusnutosti kosmosa.

   U svetu objektivne svesnosti, za graničnu brzinu uzeta je brzina svetlosti, što je sasvim logično, jer je svetlost jedan od uzroka opažanja objektivnog sveta putem čula vida, a istovremeno ima granično svojstvo energije kao talasnog kretanja, i materijalnu formu fotona, kao materijalni oblik.

   Gravitacija deluje iz materije na sve ono što ima materijalnu i energetsku formu, a to znači i na fotone, sa mogućnosti zakrivljivanja njihovih putanja. Svetlost, kao i druga energija, pa i materija, kada se kreće bez otpora - ne gubi snagu.

   Svetlosna brzina ograničava granice objektivne spoznaje i svesnosti. Materijalno postojanje je jedino u objektivnoj dimenziji. Druge dimenzije imaju druge forme i druge strukture postojanja. U drugim dimenzijama postojanja koje ne uključuju materiju, ne važe zakoni objektivnog sveta, pa samim tim ni gravitacione sile, kao ni ograničenje brzine do brzine  svetlosti.

   Postoji znatan broj ljudi sa stanjem umne svesnosti koji su iskusili kretanja svojih odgovarajućih tela (astralnog i mentalnog) bez gravitacije, i stanja promena bez vremena, a to znači i bez granice svetlosne brzine.

   Tek sa iskustvom svih dimenzija i zakonitosti postojanja, čovek može zaključivati pouzdano o relativnosti, nastajanju i postojanju. Videli smo da se materija ne može sabiti dalje od kvarkovske supstancije, ali se može prevesti u energije, a energije se mogu prevesti u potencijale iz kojih su energije kvantirane.

   Na osnovu ponašanja svetlosnih kupa, i njihovog zakrivljivanja pod uticajem gravitacije u teoriji relativiteta, Penrouz je zaključio da zvezda koja kolapsira pod sopstvenom gravitacijom biva zarobljena u polju čiji se obodi vremenom smanjuju do nulte veličine. Ovaj zaključak se može izvesti sa stanovišta objektivne svesnosti. Međutim, sa stanovišta celovite svesnosti, vide se i drugi mehanizmi koji deluju u kolapsirajućoj zvezdi. To su procesi dekompenzacije i procesi dipolarizacije, kada materija prelazi u energiju, a energija u početne porencijale. Zapravo, ono što se dešava je da materija prelazi u druge dimenzije postojanja energije, a energija u druge dimenzije potencijala, i to je odgovor  za dimenzije crnih rupa, a ne da se materija smanjuje na singularnu nulu.

   Penrouz je pravilno uočio paralelno postojanje tri sveta (dimenzije postojanja), iako je imao ova saznanja, nije uočio, ili nije respektovao, različite zakonitosti u dimenzijama postojanja, verujući i dalje u veliki prasak.

   Paulijeva teza isključivosti tvrdi da dve čestice materije ne mogu imati isti položaj i ubrzanje, i da zbog toga nastaju sile odbijanja - ovaj uvid se izvlači iz subatomskih stanja.

   Celovitom spoznajom dolazi se do zaključaka da se kod suprotstavljenih kretanja sila na stringovskim udaljenostima, između njih indukuju njima suprotstavljene nuklearne sile odbijanja, koje sa suprostavljenim silama grade čvrste sprege sila, iz čije kompenzacije proističe, pored ostalog, i čestica. Odraz tog stanja je toplota, i to je stanje koje neposredno prethodi ispoljavanju materije i gravitacije. Primetio sam da na sličnim principima Vujo Gordić utvrđuje kretanja planeta u sunčevom sistemu. Koristeći gravitaciona i toplotna polja sa drugim primenjenim potencijalima iz objektivnog sveta, on eksperimentiše sa toplotnim i hidrauličnim osciloskopima.

Kao što čovek ima svoj involutivni i evolutivni razvoj, tako imaju i nebeska tela polazeći od stringova, kvarkova, atoma, maglina, galaksija, zvezda, belih patuljaka, neutronskih zvezda, sve do crnih rupa. Sve ove forme imaju svoje oblike svesnosti koji ih određuju.

   O postojanju i evoluciji zvezda naučnici govore kao o gorivu koje se može istrošiti u termonuklearnim reakcijama do ostatka u vidu belih patuljaka. Međutim, postoje i lančane reakcije gde materija bez ostatka prelazi u energiju, ili crne rupe, gde materija prelazi u energiju, a energija u prvobitne potencijale.

   Ono što se u objektivnom svetu čini kao kolapsirajući proces na singularnu tačku, samo je proces prelaska iz dimenzije u dimenziju.

   Kao što određena konstelacija kretanja formira Kosmos i kosmičko ispoljavanje, tako njoj suprotna konstelacija kretanja formira crne rupe koje mogu da dekompenzuju i depolariziraju sva kosmička ispoljenja, i u tome su granice relativnosti.

   Matematskim kretanjem kroz relativnost postoje prolazi kroz singularnost, što naučnici za sada tumače kao crvotočinu kroz prostor i vreme. Međutim, to nisu crvotočine, već je to kretanje kroz dimenzije, što je sudbina čovekove evolucije.

   Nauka se još boji drugih dimenzija, jer druge dimenzije objektivni um uvode u apsurde, jer to su područja svesti koja isključuje um. Tim se objektivni univerzum ličnosti ruši. U druge dimenzije se ulazi svešću, ili umom na prelazu u svest. Svest je stanje harmonije i ona je oslobođena svih dualnosti uma. Kada čovek uđe u stanje svesnosti, on je u jednoj vrsti večnosti sa stanovišta shvatanja vremena iz objektivne svesnosti.

   Uticaj pogrešne pretpostavke o velikom prasku, uticao je i na kanalisanje nekih izraza u vezi otkrića formi bozona i fermiona. Forme bozona nauka svrstava u čestice jer ne poima polja svesti i polja snaga bez materijalnih formi. A to svrstavanje dovodi do zabuna. Bozoni su forme snage i svesnosti, a ne materije, i iza njih stoje dimenzije snaga i dimenzije duha i svesti. Ukoliko se budu dalje istraživale zatvorene bozonske forme, onda će se uočiti i centri tih formi, koji su bića svesti iz dimenzija bozonskih svetova. Na taj način, nauka  će izlaziti iz matematskih imaginarnih dimenzija i ulaziti u dimenzije postojanja i otkrivanje svih oblika i dimenzija umova i svesti, kao i harmonija koje su sa njima.

   U prosvetljenom stanju, čovek je u višedimenzionalnoj svesnosti, i ideje i misli opaža kao bozonske forme svesnosti i snaga putem intuitivne spoznaje.

   Sve što proizlazi iz uma je relativno - um je instrumenat jedne dimenzije. Samo ono što je rezultat celovite svesnosti kao instrumenta svih dimenzija, može imati trajne vrednosti u okviru kosmičke manifestacije..

   Opažanje i prihvatanje stava da je Zemlja centar postojanja i da Sunce kruži oko Zemlje, važilo je u nizu epoha. Kada se saznalo za strukturu vasione i kretanja planeta, došlo je do promene mnogih shvatanja.

   Preostaje nam da spoznamo Kosmos i sve dimenzije postojanja u Kosmosu i čoveku, što će dovesti do suštinskih promena u shvatanju sveta i postojanja kao i uviđanja da je objektivna svesnost samo jedna faza u razvoju čoveka,  a to će omogućiti dalji eksponencijalni rast civilizacije i put čoveka ka potencijalu Apsolutne svesnosti, koja je uzrok manifestovanja u Kosmosu.

Svest za um jeste imaginarna i sva manifestacija je imaginarna kao rezultat pravilnog sleda u igri manifestovanja svesti.

XII. ŽELJA  ZA  MOĆ  I  GORDOST

   Apsolutna svest - Apsolutni Bog je  jedinica, jer istovremeno prožima Kosmos, izvan je vremena i nepromenljiva za umnu svesnost, a ispoljava   eksplicitni poredak Kosmosa putem manifestacije, koja je relativna. Zato je i Kosmos jedinica, jer predstavlja eksplicitno ispoljenje implicitnog poretka Apsolutne svesnosti. Jedan od ispoljenih atributa Apsolutne svesti je moć. Ta moć se sastoji od mogućnosti pokretanja manifestacije, mogućnosti kontrolisanja, i mogućnosti prestanka manifestacije u eksplicitnom poretku. Pošto je Apsolutna svest jedinica, ona nema odnos sa drugim, nego samo unutar sebe ispoljava tok manifestacije. Da bi Apsolutna svest bila ono što jeste, i da bi kroz manifestaciju mogla da ispoljava eksplicitni poredak i sve ispoljeno vraća u implicitni poredak potvrđujući se, ona stiče i potvrđuje sva iskustva manifestacije. To što smatramo negativnim, ispoljava se pod uticajem slobodne volje i kroz iskustvo objektivne svesnosti, a ima svoje korene u potencijalu svemirske inercije. Objektivna svesnost temelji na dualnosti. Dualna svesnost (svesnost slobodne volje), proizlazi iz inverzije Apsolutne svesnosti i mora biti pod strogom kontrolom, da ne bi izazvala destrukciju i haos u sebi i u Kosmosu, a da bi se, istovremeno, mogle iskusiti sve mogućnosti njenog delovanja. Slobodna volja se ispoljava kroz um koji ima svoju evoluciju razvoja u objektivnoj svesnosti.

   Pošto je čovek u ličnosti inverzna indukcija apsolutne svesnosti, u njemu se indukuju direktno i inverzno atributi slobodne volje, i atributi i osobine božanske svesnosti. Ta dualna indukcija u duši čoveka sadrži i dva oblika svesnosti: individualnost, koja ima božansku prirodu i ulogu svedoka u evoluciji drugog oblika svesnosti, koga nazivamo ličnost, sa instrumentom svesnog osećanja - umom. Prevashodna uloga uma je da iskusi reagovanja slobodne volje u manifestaciji i sticanje objektivne svesnosti. Harmonija u Kosmosu se temelji na kosmičkoj i logoidnoj volji i odnosima ljubavi. Apsolutna svest raspolaže i logoidnom i slobodnom voljom. Slobodna volja ima prirodu svemira - haosa, da sve stvoreno prevede u nepostojanje, a pošto je Kosmos ispoljen kao model sinergetskog stvaranja i ispoljavanja, to se ne može tolerisati neograničenost ispoljavanja slobodne volje. To i jeste razlog što se čovečanstvo u evoluciji kreće ivicom ponora, jer mu je data mogućnost da iskusi i osvesti delovanje slobodne volje.

    Moć Apsolutne svesti je neograničena u kosmosu i ona se ispoljava kroz snagu ljubavi koja se daje i koja obezbeđuje harmoniju svega ispoljenog u Kosmosu. Ustvari, kroz ljubav koju daje svest, ona postoji u jedinstvu sa svim ispoljenim. Osnova slobodne volje je suprotna ljubavi - ona je posesivnost koja teži da sve uvuče u svoju dominaciju.

   Um je mehanizam za spoljnu spoznaju i spoljnje organizovanje čoveka sa objektivnom svesnošću, za eksplicitnu gradnju spoljnjeg sveta, i sa posesivnošću kao osnovnom voljnom snagom. Sa posesivnošću, svaki čovek gradi svoj univerzum sa težnjom da nad svim dominira svojom moći. Posesivnost u odnosima uzrokuje i zavist i ljubomoru kao svoja odbrambena oružja. U tim težnjama svi aspiriraju na iste prostore i odnose, što je uzrok svih konflikata i sukoba, a što je ambijent našeg objektivnog sveta. Ti konflikti su između ljudi, kao i između svih oblika zajednica (porodica, nacija, vera, država, rasa, itd). U tim konfliktima um se veoma sporo razvija i osvešćuje. Prolaze hiljade godina da bi čovek spoznao sebe i svoju ulogu u postojanju, i tek tada postaje sposoban da se menja i usklađuje sa okolinom i prirodom, i da prepoznaje posesivnost kao uzrok svih svojih nedaća.

   Prva ljudska bića sa slobodnom voljom imala su mnogo duži životni vek, tako da su neki od njih razvijali veliki stepen destrukcije slobodne volje-zlovolje (simbolika Avelja i Kaina). Skraćivanje ljudskog veka bio je ključ da se čovečanstvo usmeri na put logiodne volje i svesti.

   Razvojem organizacije i moći ličnosti i države, čovečanstvo i danas potvrđuje koliko može biti opasna slobodna volja- zlovolja. Ono što danas nazivamo kultom ličnosti izgrađenim od moći države ili zajednice su despotizmi, fašizmi, imperijalizmi...

   Kapitalizam, kao savremena forma posesivnosti, ima istu osnovu svoga postanka kao i svi drugi izmi. I on će odigrati svoju istorijsku ulogu u integrisanju sveta da bi, podležući socijalnim zakonima, otišao u istoriju razvoja sveta. Mafizam je idukcija kapitalizma, kada pojedinac, istim i sličnim metodama, nastoji da stvori svoju imperiju. Kada se izgradi kult ličnosti, on se ne može srušiti u svojoj sredini bez prirodne smrti ili jačom silom spolja. Istorijsko svedočenje i pamćenje ove generacije, osvetljava kao kulteve ličnosti Džingis Kana, Franka, Hitlera, Staljina, Mao Ce Tunga... Raspad  Jugoslavije su izazvale takve ličnosti, što će istorija zabeležiti kao korak nazad u evoluciji i stvaranju jedinstva. Unifikacija i put ka jedinstvu su sudbina populacije na Zemlji.

   Čovekova involucija se odvija kroz  sedam planova i formi do ispoljavanja materijalnog tela, dok evolucija obuhvata disoluciju formi i unifikaciju svesti do jedinstva u apsolutnoj svesti. Kada organizacija materije dostigne svoju najsavršeniju formu i strukturu, a to je u čoveku, počinje proces unifikacije i odbacivanje telesnih formi. Počev od apsolutne svesti, uvek se finije forme svesnosti projektuju na gušće i grublje sredine, gradeći tako grublje forme u tim sredinama. U procesima reinkarnacija ličnosti, um gradi od prve do četvrte forme tela, nastavljajući   se u novoj reinkarnaciji na dostignuća prethodnih, sve dok ne dostigne savršenu mentalnu formu, da bi dalju evoluciju preuzela individualnost - božanska forma u čoveku. Memorija uključuje vreme i ona je osnova renkarnacije. Ukoliko ne postoji memorija, ne postoji ni prošlost ni budućnost, nema vremena i nema reinkarnacija. Ljubav je snaga i vodilja unifikacije.

   Iz ove faze postojanja mogu da deriviraju i druge staze, kao što su staze satanizma, staze uništenja stvorenog, staze ništavila... One su stranputice u zlo i nestajanje, i ne zaslužuju nikakva saopštavanja sa moje strane.

   Smrt prati evoluciju čoveka u iskušavanju objektivne svesnosti dok ne stigne do ljubavi i svesnosti individualnosti, kada božanska večnost preuzima biće čoveka.

   Ljubav je esencija božanskog ispoljavanja i cilj unifikacije emotivnih snaga čoveka sa drugim pravcem delovanja.

   Čovek je poslednja generacija bića sa duhom i svešću koja evoluira u ovoj vasioni. U tom procesu postepenog razvoja, on prepoznaje sebe kao inverziju kosmičke svesnosti, prevazilazeći dualno ponašanje. Sagledavajući relativnost postojanja, čovek sagledava svoju ulogu u postojanju, počinje da zaviruje i u druge dimenzije postojanja, nazire božanske moći, želje i radosti, i počinje da se usklađuje sa višim dimenzijama postojanja. Otvarajući na taj način nova područja svesnosti, čovekov um i ličnost ustupaju svoju ulogu individualnosti i logoidnoj svesnosti.

 Dok su božanske moći na unutrašnjem planu sa ljubavlju koja se daje, um je okrenut prema spolja i teži za moći, i gradi je u spoljnjem svetu putem organizovanja. Pošto um obezbeđuje razvoj moći u spoljnjem svetu putem organizacije, granice težnje za njegovom moći su granice planete Zemlje. I u samom umu postoje granice njegovog razvoja i evolucije i one su u mentalnoj svesnosti, kada um počinje transcendiranje prema logoidnoj svesnosti. Kroz to transcendiranje um prevazilazi svoju inverziju i njegovu ulogu u čoveku preuzima individualnost, koja je u potpunom skladu sa logoidnom svesnošću.

   Jačanjem uma i snaženjem posesivnosti u čoveku, razvija se i gordost kao odraz uzvišenosti i snage ličnosti. Iskušavajući život u okolnostima organizovane moći, čovek stiče utisak o svojoj posebnosti, o svojoj uzvišenosti u odnosu na druge, o posebnosti svih virtuelnih oblika organizacija kojima i sam pripada (porodica, vera, nacija, država, rasa itd). Okrenut sebi, ne poznajući druge i zakonitosti prirode, čovek se sili, odnosno gordi. Gordost u čoveku pokazuje i njegovu vezanost za ono po čemu se gordi. Svaka vezanost je osobina uma koja je čoveku data da je upozna i prevaziđe kao negativnost. Čak i najveći umovi koji dostižu granice umne spoznaje, skloni su gorđenju na svoju znanost ili moć. Pogledajte samo kako masovni mediji, poznavajući moć slike i reči, mogu za veoma kratko vreme da izmanipulišu široku populaciju i stvore idole. Osiljen čovek uzdignut do idola, počinje i sam da zrači tu silinu i da indukuje te osobine u svojoj okolini. To još više cepa ionako pocepane ljude. Svi ti trendovi i brendovi idu do krajnosti dualnog ljudskog uma, iako već postoji svesnost o putu ravnoteže. Unutrašnja strana gordosti, ili njena druga strana - je preziranje. Skupljanjem gordosti oko ličnosti, preostaje prezir prema drugima. Prezir prema drugima pobuđuje mržnju drugih, što je uzrok konflikata i odnosa kojih smo svesni. Neznanje je to koje čoveku dozvoljava snagu ličnosti i gordost.

    Kada govorim o znanju, to se ne odnosi samo na umno znanje, jer umno znanje  jača snagu ličnosti i čoveka gordi. Pored čulnog znanja postoji i  intuitivno znanje, koje je znanje o postojanju i znanje o relativnosti postojanja, i ono vodi u ucelovljenje čoveka. Tek sa tim znanjem čovek može da prepoznaje sebe spolja i iznutra, da shvati svoje postojanje i svoju ulogu u postojanju, da prepoznaje svoj put i njime kreće. Čovek i njegov život su u stalnom toku u pravcu postojanja ili u pravcu smrti. Mnoge sredine od ljudi očekuju nepromenljivost stavova, a ne menjanje u objektivnom svetu  je zastoj koji vodi smrti. Čovek današnjice ne mora sve sposobnosti reagovanja da iskušava u svom životu, njemu su otvoreni memorijski zapisi postojanja u usmenom prenosu, u pisanim oblicima, u istorijskim tragovima u materiji, u genetskim memorijama, kao i intuitivnim kosmičkim memorijama.  Onaj ko zna i hoće, može sve te oblike da propusti kroz svoj unutrašnji svet i dođe do celovite spoznaje. Unutrašnji čovek je odraz Kosmosa u kome je sve povezano; na isti način je i spoljnji čovek je odraz Kosmosa u kome je sve povezano, ali to ne opažamo čulnom spoznajom. U evoluciji svoje čulne spoznaje, čovek je prolazio kroz mnoga i pozitivna i negativna stanja nastala njegovim uticajima i uticajima drugih. Sva zastranjivanja pod uticajem slobodne volje, kao i ono što nije iskusio, čeka ga u programu iskušavanja ili osvešćivanja. Kako je čovek u svome životu povezan sa drugima u razne oblike zajednica, to se mnoge manifestacije dešavaju pod uticajem kolektivne volje i kolektivnog uma. Stvarna odgovornost čoveka postoji ne samo iza akcija njegovog uma i njegove volje, nego i iza akcija zajedničkog uma i volje, iza kojih i sam formalno stoji. Svaki pritisak na drugog ili opiranje drugom u odnosima stvara um, a to se dešava i kada je u pitanju kolektivni um i volja. Jedan od načina usklađivanja i osvešćivanja uma je - prepoznati svoju negativnu ulogu i akciju, i kajanjem i oprostom čistiti svoj um i karmu od svojih i zajedničkih negativnih dela. Posesivnost je moć ličnosti i moć samog uma koja privlači jače od gravitacije. Pošto je ta osobina inverzna ljubavi i stvara haos, njoj se suprotstavlja celokupno postojanje. Tek kada čovek doživi promenu u sebi i kada posesivnost prestane, on može da zrači i daje ljubav u okolinu i na taj način dobija sve postojanje, predajući mu se. Ponašajući se tako da svojim akcijama pritiska i otpora ne stvara novi um ni kod sebe ni kod drugih, u čoveku brzo dolazi do čišćenja uma kada sve emocije prelaze u ljubav, a sve misli u harmoniju koja usklađuje i povezuje. Na taj način čovek prepoznaje svoje zablude veličine i moći uma kao što su posesivnost, gordost, zavidnost, netrpeljivost, mržnja i slično, i tada počinje da puzi  ka celovitoj spoznaji i svojoj božanskoj sudbini.  

XIII. ISPOLJAVANJE BOLESTI

     Bolesti su činioci koji prate ispoljavanje objektivnog sveta i ispoljavanje humanog  čoveka od njegovog genetskog ispoljavanja  do njegove prosvetljenosti i ulazka u stanje bogo-čoveka. Bolesti vuku svoje korenje od uticaja Svemirskog potencijala inercije i njenog anti svesnog delovanja, koji se uključuje u sinergetsku manifestaciju sa Potencijalom sposobnosti reagovanja i svesnosti. Svemirski inercijalni potencijal odražava za naše poimanje negativne kosmičke uticaje i pojavljuje se kao faktor slobodne volje u odnosima individua, a ti odnosi nametanja ili opiranja ispoljavaju navike i virtuelni mehanizam uma. U kompenzaciji forme uključuje se i njena polarna suprotnost okidača za destrukciju forme i isti su genetski programirani za destrukciju formi i života, kada forma odigra svoju  ulogu i kada se steknu uslovi za njhovu aktivaciju.

    Ti okidači ugrađeni u perceptore i   subatomske čestice ili gene,   genetski se prenose kroz razvoj vrsta. Objektivnu formu čovek u evoluciji nasleđuje iz evolucije materijalnih, biljnih i životinjskih vrsta, a kroz to nasleđuje  i odgovarajuće genetske bolesti. Drugi uticaji svemirske inercije ispoljavaju se u kompenzovanju polja snaga u tekućem životu pod uticajem slobodne volje, uma i spoljnih uticaja kroz kompenzovanje patogenih polja raznih vrsta u odgovarajućim tela-formama u čoveku.Ta patogena inercijalna polja omogućavaju pokretanje okidača genetskih bolesti ili ispoljavanje novih patogenih oblika života kao virusa, bakterija, mikroba, gljiva i slično i sa istim ispoljavanje novih bolesti.

     I genetski okidači i patogena polja ispoljavaju se u pojedinim forma-telima čoveka, i samo na tim nivoima postijanja mogu biti efikasno uklanjana i lečena, dok lečenje na samo materijalnom planu pretstavlja zalečivanje.

    U čitavom objektivnom postojanju čoveka karmički i reikarnaciski procesi su satkani u celini postojanja od odgovarajućih indukcionih i kompenzacionih  procesa i isti pretstavljaju  procese reinkarnaciskog učenja i razvoja uma. Razvojem uma čovek uči da ne stvara novu karmu i bolesti, a zatim prelazi na čišćenje karme i uma nastalih u   prethodnim  životnim fazama.

    Svaka umna forma postojanja čoveka sa njegovim tela-formama nosi pored ostalog i dinamiku nastajanja i ispoljavanja bolesti, a pravilo je da tamo gde su nastali uzroci i gde nastaje bolest potrebno je i otklanjati uzroke i lečiti bolest.

   Praćenje bolesti moramo razmatrati u celini sa postankom čoveka današnje vrste u objektivnom svetu i fizičkom telu. U mojim prethodnim izlaganjima izneto je, da osnova ispoljavanja današnjeg čoveka vodi poreklo iz sinergetske kombinacije genetike muškog i ženskog semena, i duhovne božanske iskre. Genetski faktori imaju svoje evoluciono poreklo od čovekolike životinje čiji je vek života programiran na način ostalih životinjskih vrsta. Utiskivanje svih genetskih informacija obuhvatalo je informacije uzročnika bolesti i konačnog razaranja objektivnog života i tela. Treći elemenat u stvaranju čoveka je duša kao božanska iskra, koja ima božansko poreklo i božanske osobine, bez programiranih elemenata bolesti i smrti. Njen put u evoluciji čoveka je programiran sublimacijom u više oblike svesnosti, i sa prethodnim razvijem i transcendiranjem uma. Svest nije energija, ali je našem poimanju najsličnija energiji. Neki su tu svesnu snagu u smislu ispoljavanja života i bolesti, radi lakšeg razumevanja, nazvali Bela energija, što je dosta adekvatno. Ta Bela energija ima svoj izvorni polaritet u Apsolutnoj svesnosti, i ima svojstvo privlačenja, memorije i reagovanja, a samim tim i mogućnost manifestovanja sa inercijalnom energijom koja je suprotnih svojstava, i koju uslovno zovu Siva energija, a koja pobuđena  i organizovana  Belom energijom ulazi u manifestaciju.

   Sve osobine početnih energija kroz manifestacione procese prenose se na novoispoljeno uz sinergetsko ispoljavanje i novostvorenih osobina. Pa i u ispoljavanju materijalnih čestica prenose se ta svojstva polaznih energija i to,  u obliku božanske iskre svesnosti (Bela energija) i kroz dinaničko jezgro snage (kvantirane i kompenzovane Sive energije). Ta Bela energija nosi osobine svesti, memorije i reagovanja, pokretanja i organizovanja svih sinergetskih manipulacija, dok Siva energija ( koja nije svesna) pretstavlja medij ispoljavanja snaga i kao gradivni materijal  ispunjavanja objektivnih formi. Sinergijom ovih energija ispoljavaju se um (ličnost) i individualnost u obliku aure i fizičkog tela čije jedinstveno funkcionisanje čini čoveka u celini. Remećenjem strukture, funksionisanja i ravnoteže ovih energija u auri i telu nastaju poremećaji i bolesti u auri i fizičkom telu. Aura je virtuelna dimenzija tela i uslovljava ispoljavanje fizičkog tela, bez koga ne može postojati u celini.

   U ranijim izlaganjima videli smo šta sve utiče na ispoljavanje uma, a to su odnosi koji se ispoljavaju nametanjem ili odupiranjem između ličnosti. To nametanje i odupiranje u odnosima utiče na ispoljavanje svih negativnih misli emocija i stresova kod čoveka.

   Pošto je aura energetski model funkcionisanja fizičkog čoveka, svi događaji tela i aure su reverzibilni. Čovekovo telo je veoma osetljiv mehanizam, i svi uticaji na njega prenose se na auru, kao što i aura prima sve uticaje iz drugih dimenzija i  usklađene prenosi na telo.

   To što utiče na stvaranje uma , utiče i na poremećaje u auru i telu čoveka.

   Pošto je manifestacija u kosmosu pokrenuta božanskom voljom (samo pozitivna volja), to se sve ispoljeno u kosmosu mora usklađivati sa božanskom voljom radi ostvarenja harmonije i upravljivosti.

   Evolucija čoveka je programirana na iskustvu slobodne volje za iskušavanje objektivne svesnosti, što je inverzno logoidnoj volji i duhovnom postojanju. Razvoj iskustava slobodne volje ograničeno je bolom, patnjom i vekom ličnosti, što se kroz iskustvo usklađuje sa božanskom voljom i svesnosti. Bolesti kao životinjsko nasleđe i uticaj inercijalnih sila su u strukturi uma, i tek sa transcendiranjem uma nestaju bolesti sa svojim uzročnicima.

   Negativne misli, emocije i stresovi imaju odgovarajuću frekfenciju, sa Sivom energijom i sa istom sinergetski reaguju i ispoljavaju novu energiju ( Patogena polja) koja smanjuje količinu Sive energije u auri, a sprečava funkcionisanje svesne energije. To sve sprečava funkcionisanje energija u fizičkom telu i drugim telima  i auru., i  to su uslovi i  uzročnici ispoljavanju svih patogenih oblika života (bakterija virusa i otrova, i remetećih energija) i  bolesti koje razaraju   auru i tela. Pozitivne misli i emocije su posledica božanske volje i svesti, ne stvaraju um i ne reaguju sa energijama aure i tela, nego isto funkcionisanje postiču.

   U genetskoj strukturi čoveka zveri ispoljeni su i geni izazivači  raznih obolenja, koji su genetski okidači, i koji zavisno od uslova prije ili kasnije stupaju u dejstvo da okončaju objektivni život i fizičko telo i njih je nasledio današnji čovek.

  Treći elemenat u ispoljavanju čoveka je duša koja  u sebi nosi božansku večnost prema tome i određenu perspektivu za čoveka, koja ga vodi do bogo čoveka i u večnost. Tek sa genetskim promenama čovekovih gena i lečenjem na nivou onih tela na kojima se stvaraju uslovi bolesti i ispoljavaju same bolesti može se znatnije povećavati vek objektivnog čoveka, ali se kroz to menjaju i njegove forme, njegov um i njegove telesne strukture i čelije, što vodi prelasku fizičke forme čoveka  u druge forme postojanja. To pripada narednim fazama čovekove evolucije. Ono što već osviće je ispoljavanje mentalne svesnosti u razvoju čoveka kada će um, auručne strukture i svesnost čoveku biti spoznate, i kada će se moći preventivno uticati na nastanak i lečenje bolesti. Fizičko telo i aura predstavljaju ispoljene forme uma i svesti. Razvojem mentalne svesnosti nestaće nepoznanice o funkcionisanju tela i aure, iskljčivati će se uslovi  uzročnici bolesti i iste će se efikasno lečiti. Transcendiranjem uma i osvitanjem svesnosti širiće se aura i menjati fizičko telo i čovek će se usklađivati sa božanskim. Kada individualnost počne upravljati čovekom menjaće se i genetika čoveka, njegova svesnost i neće biti moguća pojava bolesti.

   Za pojedince koji idu putem duhovnog razvoja i iskustvom individualnosti nestaju bolesti, a fizičko telo postaje smetnja potpunoj slobodi i večnom životu. Postoji puno načina otklanjanja bolesti i poremećaja funkcionisanja aure i tela koje već danas primenjuju duhovno uznapredovani alternativci. Medicina više leči posledice a manje uzroke zbog nepoznavanja celovitog čoveka sa fizičkim telom i aurom. Perspektiva je u celovitom pristupu čoveku i preventivnom delovanju, i pojedinci iz medicinskog osoblja bivaju zahvaćeni spiralama duhovnog razvoja uz promatranje i lečenje čoveka u celini.

   Prema mome iskustvu najadekvatniji put bez bolesti  je put ka čistoj svesti putem čišćenja uma od svih negativnih stanja prošlog postojanja lociranih u auri i telu, i izbegavanje stvaranja uma i bolesti negativnim mislima emocijama, strahovima i stresovima. Ovim putem dolazi se do čišćenja aure i tela a ujedno i do transcendiranja uma i ulaska u svesnost i večnost.

   Primetio sam da Ljubiša Stojanović ulazi hrabro intuitivnom spoznajom u strukture i uloge aure kod čoveka i da isto uspešno koristi u isceljivanju, ali svoje delovanje neutrališe komercijalizacijom.. Pošto već postoje instrumenti za merenje svojstava, pa i slikanje pojava, iz virtuelnih svetova postojanja, nadati se da će i medicina prihvatati metode intuitivne spoznaje i koristiti   iste.

XIV. STAZA OSVEŠĆENJA

   Ovo je početak dvadeset prvog veka, i ovo vreme pripada epohi osvita duhovnosti, ali i najvećeg stepena izraženog materijalizma i posesivnosti od početka evolucije slobodne volje kod čoveka.

   Uloga ovoga pristupa i pisanja je da doprinese buđenju ljudskog roda u epohi svitanja duhovnosti na Zemlji. Novi pogled, odnosno celoviti pogled na stvaranje i postojanje, potreban je svima: od najmanjeg deteta, do čoveka koji napušta dimenziju objektivnog sveta. Ovaj pristup treba da prožima, pre svega, vaspitanje i obrazovanje, a kroz to će prožimati i sve pore ljudskih odnosa i bitisanja.

   Da se ne shvati da sam protiv materijalizma - on je, kao i sve prethodne faze u iskušavanju objektivnog sveta, neminovna faza razvitka ljudskog društva koju neminovno nasleđuje faza duhovnosti. Tridesetak posto evolucionog vremena razvitka ljudskog društva preostaje da se dovrši evolucija, uzimajući u obzir početak evolucije čoveka sa slobodnom voljom. Moramo uzeti u obzir da se u ovoj fazi vreme i sva druga pojavnost relativno ubrzava.

   Pre pedeset godina, u mestima gde sam živeo, nije se znalo za izraz ekologija, ali je ona danas prisutna u svim društvima i zakonima većine društava. Sećam se dečije pesme Čika Jove Zmaja:

"Gde god nađeš zgodno mesto tu drvo posadi,

a ono je blagorodno pa će da nagradi".

   U svim vremenima, počev od stvaraoca Veda, Mojsija, Krišne, Zaratustre, Bude, Isusa, Svetog Save i mnogih prosvetitelja i filozofa kao što su Pitagora, Sokrat i Platon, bilo je prosvetljenih ljudi koji su upućivali i osvetljavali put ljudskoj evoluciji. Takvih inicijatora evolucije ima sve više i javljaju se sve češće u postojećem čovečanstvu. Svaki narod na Zemlji imao je pojedince kao svetle tačke i darove od Boga na putu svoga opstanka ili evolucije, kao što je imao i tamne tačke, kao božije kazne za svoja loša dela na tome putu, o čemu sudi istorija.

   Ovo vreme je najjača faza materijalizma, i faza najveće posesivnosti, što je posledica  razvoja čovekovog uma. Epoha mentalne svesnosti pojedinca i društva otvara vrata razvoju duhovnosti u ljudskom rodu. Posesivnost počinje da se povlači pod nadirom ljubavi, a um i ličnost počinju da naziru svesnost i individualnost, i pojavljuje se mogućnost njihove komunikacije. Da bi se ti procesi dešavali, i samo društvo treba da čini napore koji će te evolutivne korake podupirati i ubrzavati. Sve dosadašnje epohe razvoja čoveka i njegovog društva, pratile su odgovarajuće faze u razvoju uma. Čovečanstvo se, ako posmatramo prosek, sada nalazi u fazi emotivne svesnosti uma, a predstoji mu ulazak u mentalnu svesnost. U mentalnoj svesnosti uma, razumevanje, tolerancija i socijalni odnosi, pored umne svesnosti, dozvoljavaju i intuitivnu svesnost, odnosno duhovnu svesnost, koju u sebi nosi individualnost. Ako želimo da prihvatamo taj hod evolucije i otvaramo joj vrata, to se najbolje čini kroz toleranciju i dopuštanje holističkog pristupa i pogleda na svet, putem vaspitanja i obrazovanja. Ako političari teže reformama, onda je primena intuitivne spoznaje  prag svih reformi. Gledajući iz tog ugla na stanje sveta i odnosa u njemu, čini se da su mnogi odnosi i zakoni u društvima postavljeni tako da se oslanjaju na negativnosti u čoveku, i da forsiraju negativne uticaje u životu i društvu, i da na taj način mogu da zloupotrebe sav naučni i tehnološki progres na zemlji. To su posledice prožetosti društava zakonitostima koji proističu od posesivnosti u objektivnom svetu.

   Procesi u oblasti nauke i tehnologije su došli dotle da omogućavaju informatičko- robotizovane procese u svim oblastima privređivanja, i ta virtuelizacija i robotizacija će se sve više ubrzavati. Ovladava se kontrolom lančanih reakcija i genetskog kodiranja informacija, nije daleka budućnost kodiranja žive supstance, brže se napreduje u pravcu mogućnosti proizvodnje gena, bakterija ili virusa kao razarača čovekovih supstancija, nego u pravcu lekovitih protivotrova i virusa. Rak su svetle ćelije  koje se lako ne uništavaju, kao i izazivači side, rušitelji imunog sistema i osnove čovekovog fizičkog postojanja, i oni imaju induktivnu prirodu. Čovekov um kao inverzija svesnosti po prirodi slobodne volje, spretniji je u izumima destrukcije nego kosmičkim principima stvaranja i ispoljavanja  božanske svesnosti. Sve više se otkrivaju duhovne i druge snage prirode i svi oblici frekvencija i zračenja. Nisu daleko mogućnosti uticaja na stratosferu, magnetna i gravitaciona polja kao i planetarna kretanja, gde mali poremećaji mogu katastrofalno da utiču na opstanak planete Zemlje, a da i ne pominjem mogućnosti manipulisanja umom i razvoj nano tehnologija. Sve te spoznaje nose potencijal evolutivnog progresa, ali i mogućnost totalnog uništenja. Međutim, um je po prirodi dualan i u sebi nosi potencijale, odnosno mogućnosti i dobrog i lošeg, zbog čega su reinkarnacijski procesi nužnost u evoluciji i održanju objektivne svesnosti, a transcendiranje uma kraj potencijalnih opasnosti. Čak se može činiti da te negativne spoznaje i mogućnosti idu brže od razvoja božanske svesnosti u čoveku. Ipak, treba da znamo da se sve te manifestacije odigravaju u matrici logoidne svesnosti vasione i kosmičke svesnosti kosmosa, da je čovek predodređen za ispoljavanje objektivne svesnosti, i da mu je kao vrsti određen put u kosmičkoj manifestaciji i prolaz kroz sve oblike svesnosti.

   Upravo ova faza razvoja čovečanstva zahteva razvoj oblika intuitivne svesnosti iz koje je isključena zla volja, odnosno slobodna volja na kojoj je um postavljen u celini. Upravo ovaj razvoj koji je brz i koji će se još ubrzavati, nosi sa sobom i mentalnu svesnost koja je karika između umne svesnosti i svesnosti individualnosti. Naš uticaj na realizaciju tih promena može se ostvarivati kroz promene u načinu vaspitanja i obrazovanja za sticanje intuitivne spoznaje  i celovite svesnosti.

   Ostaće kao istorijski primer celom svetu, to koliko se destruktivizma ispoljilo krajem dvadesetog veka na tlu Jugoslavije izazvanog negativnim spoljnim i unutrašnjim indukcijama. Za smirivanje te destrukcije i unutra i spolja, potrebna je velika svesnost i mudrost iznutra, i razumevanje spolja, da bi se stanje na ovim prostorima stabilizovalo, što se izgleda, nakon svega, odvija uspešno. Treba imati u vidu da negativna sila u sebi nosi sve negativnosti, pa i uzroke svoje destrukcije, ali buđenje svesnosti i sveta zna i da traje.

   Vekovi revolucija i revolucionarnih metoda u čoveku i u društvu ipak prolaze, što mnogi neće ili ne mogu da shvate.

   Emotivnu fazu razvoja uma karakteriše to da su sve zakonitosti društva prožete uticajima posesivnosti i straha, i kao reakcije, namerama i željama za ostvarenjem socijalne pravde, koja se ne ostvaruje, ili se sporo ostvaruje u svim društvima.U ovome periodu, u mnogim zemljama većina vladajućih uticaja i odnosa u društvu pobuđuje i raspiruje negativne strane i snage u čoveku. Pogledajte samo razdražujuće zvuke i kolorite svetlosti koje nas zasipaju, kao i obim negativnih senzacionalističkih informacija iz svih sredina i svih medija. Analizirajte napadnost reklamnih i političkih poruka koje zavode, i sve većom brzinom indoktriniraju um. Istovremeno, obrazovanje i vaspitanje se odvija uglavnom na čulnim spoznajama. Spoznaje i znanja se ograničavaju i komercijalizuju, a netrpeljivost između rasa, nacionalnih i verskih zajednica se interno podstiče. Eksperimenti u genetici se podstiču u cilju sticanja dobiti. Kapital je u raspodeli nosilac dobiti, a ne znanje, rad i potrebe. Siromaštvo i nesigurnost se šire, a bogatstvo se koncentriše na pojedince. Danas, kada su naučni i tehnološki napredak i bogatstva najveći, najveća je i nesigurnost i siromaštvo i to ne može dugo trajati. Novo doba i novi ljudi nisu za takve uloge.

   Novo doba od čoveka zahteva da briše tragove negativnih utisaka u svom umu, da razvija celovitu širinu spoznaje, da razvija toleranciju i ljubav, kroz buđenje u sebi onoga što je božansko. Na ovome insistiram zato što znam da su iskušena mnoga reagovanja pod uticajem slobodne volje, i da nije nužna dualnost u manifestaciji, već sve veći uticaj intuitivne i celovite svesnosti.

   Sve ono što se zajednički organizuje za ljude, moralo bi se ispoljavati kao pozitivna usluga koja u ljudima indukuje pozitivne međusobne odnose i ljubav prema svemu, i podstiče pozitivnu sinergiju stvaranja i ispoljavanja. U prirodi privatnog biznisa, koji je još nužnost u ovoj fazi razvoja i predstavlja vrhunac posesivnosti koji  nema granica, i da pomoću kapitala nastoji da kroz lobiranja i kupovine utiče na sve faze pripreme i donošenja važnih odluka i zakona, da bi stvorio carstvo posesivnosti koje se obnavlja i proširuje. Mnogi ljudi postaju svesni svih ti ponašanja, a budi se i osiromašena masa koja ima najveću snagu u živoj sili. Politika je ta koja arbitrira i uravnotežuje, ali obično sa zakašnjenjem i često je u službi moći.

   U procesu vaspitanja i obrazovanja čoveka, pored njegovog upućivanja u spoznaje spoljnjeg univerzuma, potrebno ga je upućivati i na spoznaju sebe i unutrašnjeg univerzuma, i na taj način graditi celovitog čoveka sa celovitom spoznajom. Čini mi se da je u evoluciji čoveka ponajteža faza okretanje svojih čula i svoga uma ka unutra, jer to vodi promeni svesnosti i shvatanju relativnosti objektivnog uma i ukupnog postojanja. To su dugi procesi za čoveka, mada mogu biti i trenutni za pojedinca.

   Um više nije tajna za pojedince u svetu. Njegovo nastajanje, njegova struktura i uloga su takođe spoznati u dovoljnoj meri, a njegova evolucija i transcendencija u individualnost poznati su samo pojedincima.

   Spoznavajući um, čovek stiče i mogućnost kontrole uma sa svim njegovim funkcijama, i to otvara transverzale svesti u čoveku i u Kosmosu. U svemu tome, uvek se polazi od stanja koje jeste i za to je uvek vreme.

   Kao prvo, to stanje obuhvata čoveka i njegovu okolinu, i uslovljenosti čoveka i okoline. Čovek kao celina funkcioniše uslovljen okolinom. Okolina na njega deluje i uslovljava ga veoma širokim spektrom uticaja, počev od kosmičkih, koji se ispoljavaju kao zakonitosti Kosmosa i struktura u Kosmosu, zatim logoidnih, vasionskih i planetarnih uticaja koji proističu iz zakonitosti vasione, zatim uticaja Zemlje i svih njenih polja i snaga koji se ispoljavaju kao prirodni zakoni, do uticaje zakona i odnosa svih oblika društvenih zajednica i bića na zemlji. Veća spoznaja svih tih uticaja daje čoveku veću slobodu i adekvatniju mogućnost usklađivanja i reagovanja na njih, do ostvarivanja jedinstva sa svim oblicima božanstava. Celovitu spoznaju čovek ostvaruje spoljnom čulnom i unutrašnjom intuitivnom spoznajom.

    Moj pristup i iskustva koja sam izneo, bacaju tračke svetlosti na stanja i zakonitosti relativnog manifestovanja u postojanju. Ove spoznaje su iznesene na trpezu švedskog stola, pa ko šta želi i šta je kome sudbina!

   Uzgred želim da ukažem i na određene zakonitosti o pristupu i putu lakše orijentacije.

Svi ti uticaji i zakonitosti spolja reflektuju se kroz razne snage i polja koja direktno ili indirektno utiču na čoveka i na ono što čovek razmenjuje sa okolinom. Čovek sa okolinom je u interakciji razmene pritiska, temperature, svetlosti i drugih energija i zračenja, svih oblika osećanja, i uticaja raznih snaga i životnih sila. Pored toga, čovek iz okoline uzima vazduh, životnu silu, tečnisti i hranu, odajući u okolinu svoje kretanje i akcije, izdah, razne emocije i misli i sve vrste izlučevina i zračenja. Sa oblicima svoga reagovanja u svim manifestacionim procesima uslovljava se i njegova sudbina i njegova evolucija. Ako smo svesni odakle dolazimo, šta nam je uloga i kuda idemo, naš put može da bude puno kraći i puno srećniji, ali do tog stanja treba doći.

   Čovek je produkt evolucionih dostignuća u manifestaciji i svojih reagovanja u manifestaciji svoje evolucije. Ukoliko čovek ima svest o svemu tome, on može sebe da uskladi sa daljim tokom evolucije i sa odgovarajućom svesnošću u daljoj evoluciji. Čovek je evoluirao u odgovarajućoj strukturi atmosfere, zemljišta, vode, magnetnih polja i gravitacije, i on u daljoj evoluciji ne bi smeo da svojim delovanjem pogoršava mikro i makro stanja i uslove, što često nije slučaj. Sada on nesvesno remeti ozonski i ugljovodonični omotač, zagađuje atmosferu štetnim gasovima i frekvencijama, remeti mentalna polja destruktivnim ponašanjima i mišljenjima, zagađuje zemlju i vodu i izaziva konflikte. Njegova brza evolutivna promena i usklađivanje sa svim tim poremećajima nije moguća, i to postaje izvor mnogih opasnosti. Sve su to posledice nedovoljno osvešćenog uma, međutim, svest o svemu tome se javlja i sa kašnjenjima usklađuje ponašanje ljudi na zemlji.

   Posesivna trka za bogaćenjem toliko ubrzava obrte uma većine ljudi, uvodeći sve više ljudi u siromaštvo i nesigurnost, usmeravajući dobit na uže prostore i pojedince.

   Pogoršanje kvaliteta vazduha, vode i zemljišta, te neadekvatna genetska prilagođavanja i veštačka hrana uz masovnu industrisku produkciju - sve to dovodi do porasta degenerativnih oboljenja i neizlečivih bolesti. Industrijalizacijom propagande i razvojem raznih igara koje degenerišu čoveka, sve to izgleda kao namera organizovanog društva. Ipak, to je posledica neznanja. Bombardovanjem čoveka neuravnoteženim decibelima i senzacijama svetlosnih efekata, stvaraju se lažni idoli i upućuju lažne poruke, što usmerava um u anarhiju i bolesti. Sve to prate giganti industije lekova, koji izvlače poslednje uštede siromašnog čoveka. Ovome se pridružuju horde alternativaca koji koriste nesreću i lakoumnost ljudi. Nisam protiv alternativaca i farmaceutskih giganata, nego protiv njihove posesivnosti. Alternativci su  bili pioniri stvaranja novog, ali njihov rad se tada temeljio na naučnoj i intuitivnoj spoznaji - i samo takav on je nosilac progresa. Ta nesvesna vrtnja posesivnog uma će usporavati i zaustavljati se, dok će, istovremeno, odnosi na bazi razumevanja i ljubavi postepeno preuzimati primat u organizovanju društva i svim sferama života. Borba za kvalitet vazduha i protiv štetnih zračenja, uzima sve više maha u velkom broju država i lokalnih zajednica. Pionirski pokreti o korišćenju i proizvodnji zdrave hrane, kao i učenja o zdravoj ishrani - postaju masovna pojava.

   Ljudi koji nesvesno podlegnu svim tim negativnim trendovima, ulaze u tesnac svojih zdravstvenih i psiholoških problema, ali istovremeno sve više  dolaze sebi, mada to često bude i suviše kasno. Čist, ozonom ispunjen vazduh, sa sobom nosi potrebnu životnu snagu i materijal za metaboličke procese. Ljudi ne bi trebalo da se duže zadržavaju u uslovima nepovoljnih zračenja, a zdrava i sirova hrana koju organizam može da prihvati u tom obliku, može biti isceljujuća terapija i zamena za većinu lekova.

   Sve ono što u čoveku podstiče negativnosti, zakonima treba sankcionisati i oporezovati, a ono što ljude navodi na obrazovanje, razumevanje i dobre namere - treba stimulisati i podsticati.

   Ekonomska ograničenja su velike ograde u ispoljavanja slobode ljudi. Te ekonomska ograničenja su često posledica vođenja zajednica od strane pojedinaca i vlasti opsednutih posesivnošću i destruktivnim idejama, ili vođstva ljudi bez ideja, koji ne mogu da nađu izlaze za razvoj svoje države i nacije uz podršku i saradnju sa svetom, koja je uvek moguća. Sedmostruki hardver formi i sedmostruki softver umova i svesti čine celinu čoveka, i ukoliko se sve to sinhronizuje i osvesti u čoveku, on postiže večnost i postaje Bogočovek. Sve je to dostupno čoveku.

   Svaki čovek u sebi ima potencijal svetog trojstva u vidu: božanske iskre indukovane apsolutnom svesnošću, duše  sa uslovljenim programima logoidne svesi za evoluciju   putem individualnosti  sa sadržaja logoidnih programa za ispoljavanje objektivne svesnosti, i ličnosti kao operatora u sticanju objektivne svesnosti. Svi ovi sadržaji se nalaze prvo u implicitnom poretku, da bi se, potom, ispoljavali u eksplicitnom poretku čoveka.

   U samom opredeljenju za duhovni razvoj, treba biti svestan funkcije individualnosti koja je u božanskoj dimenziji i u komunikaciji sa višim oblicima svesnosti, a ujedno svedoči o manifestaciji svih svojih ličnosti, i funkcije ličnosti koja iskušava objektivno postojanje kroz funkciju svoga uma. Individualnost je u implicitnom poretku, izuzev u slučajevima dubokog sna, procesa reinkarnacija, stanja nirvane i prosvetljenja, kada individualnost istupa umesto ličnosti.

   Procesi intuitivne ili unutrašnje spoznaje aktiviraju individualno u čoveku, pri čemu um biva potpuno umiren. To umirenje uma znači čistotu uma bez ikakvih sadržaja u smislu misli i emocija. Tako u našem narodu postoji izraz "čisti um" kao sinonim za mudrost. Za dostizanje ovih stanja nije dovoljno da se ista knjiški nauče - ona se moraju individualno iskusiti, da bi raspolagali istinitom spoznajom o tome. Zato se kaže da se znanje stiče učenjem i prenosom, a istinito znanje potvrđuje vlastitim iskušavanjem. Do istinite spoznaje dolazi se pravom praktičnošću, odnosno vlastitim iskustvom, ali ta iskustva nisu merila onog što smatramo praktičnim iskustvom, nego mistična iskustva u razvoju svesnosti. Bližio bi se kraj objektivnom postojanju kada bi ljudi masovnije doživljavali prosvetljenje. Stoga nije nužno prisiljavati ljude na put duhovnog razvoja; treba im dati osnovne spoznaje, a ostalo prepustiti njihovoj slobodnoj volji, koja će se asimptotski približavati logoidnoj volji. Ogroman je broj prepreka koje su ljudi sebi postavili na svom evolutivnom putu razvoja, i svako i dalje gradi svoju sudbinu. Zato je potrebno da ljudi imaju mogućnost spoznaje svoga početka i orijentir cilja kome idu sa svom stohastikom, da ne bi skretali u bespuća kojih takođe ima u manifestaciji. Koliko je širenje spoznaje sporo, može se pokazati na primeru tvoraca veda, koji nisu mlađi od 5000 godina, a poznavali su energetska nevidljiva tela i energetske centre (čakre) i kundalini energiju. Tek danas nauka može fotografski da zabeleži samo neke manifestacije nekih unutrašnjih tela putem Kirlijanovih uređaja i nekih elektronskih sistema, ali još zvanično ne prihvata druge dimenzije postojanja izvan objektivne svesnosti, niti relativnost celovitosti čoveka. Sve to ukazuje na dimenziju relativnosti spoznavanja u objektivnoj svesnosti.

   U prosesima spoznavanja sebe, u proširivanju spoznaja uma i svesti, najbitnije je postati svestan sebe u smislu sedmostrukog hardvera i softvera, steći mogućnost umirivanja i kontrole svojih funkcija, a pre svega ovladati ispravnim disanjem i unošenjem hrane. Ako čovek upozna sebe spolja i iznutra, imaće mogućnost da osvesti i upravlja svim svojim funkcijama i svojim svesnim i nesvesnim umom, čime dostiže celovitu svesnost. Prilagođavajući svoju ishranu u smislu umerenog unosa zdrave i žive hrane i vode, a zatim unoseći čisti vazduh i životnu snagu odgovarajućm načinom disanja (pranajame), čovek na adekvatan način može da podigne svoje energetske snage, te da umiruje svoje telo i svoj um. Umirujući svoje telo i svoj um, čovek usklađuje sebe sa frekvencijom svoje individualnosti (božanskog u sebi) i na taj način dovodi sebe u mogućnost komunikacije sa svim oblicima snaga i svesnosti u postojanju.

   Svi metodi od postanka sveta koji su učili ljude mudrosti, proširenju i smirivanju uma i dostizanju svesti, svode se na umirenje tela i uma, a pod umirenjem uma podrazumeva se zaustavljanje misli i emocija, i pražnjenje uma od njihovih sadržaja. U tome stanju prestaje funkcija uma, a nastupa individualnost sa svim osobinama božanske svesnosti. Prirodno stanje individualne svesnosti je u dimenziji drugačijoj od dimenzije bjektivne svesnosti. Zbog toga su se javljali, i javljaće se problemi ljudima božanske svesnosti, koji se manifestuju u ambijentu objektivne svesnosti.

   U određenim fazama umne svesnosti, nije bilo opstanka ljudima sa božanskom svesnošću i istorija beleži njihove žrtve. Sa razvojem uma, uspostavlja se veće razumevanje i tolerancija, tako da je u mnogim sredinama danas moguće opstajati i sa većim nivoima svesti u ambijentu objektivne svesnosti. Duhovnost pre svega zahteva sposobnost pridržavanja moralnog kodeksa - moralnih zapovesti po Mojsiju i drugim adeptima unutrašnjih svetova. To ne mora da obuhvata mnoge izvedene moralne okvire savremenog društva.

   Sa čistotom uma dolazi i čistota tela. Ovladavanjem relaksacijom tela i disanjem, otvaraju se vrata koncentraciji i kontemplaciji. Procesima koncentracije se usmeravaju misli i emocije prvo ka jednoj tački, a zatim na ništa, dok proses kontemplacije podrazumeva prenošenja sebe u objekte i stanja koja se posmatraju. Na taj način dolazi se do stupnja jedinstva svesti, subjekta i objekta. Već u tom stanju čovek je u samospoznaji sebe i spoljnjeg sveta. Doći u to stanje samospoznaje sebe i spoljnjeg sveta, i uviđanja svoje uloge u tom svetu, nije nimalo lagan posao. Najmanje 200.000 godina čovekoliko biće sa slobodnom voljom izgrađuje um za objektivnu spoznaju sveta. Sve te sposobnosti reagovanja, kao i program evolucije objektivne svesnosti, nalaze se u svesnom i nesvesnom umu. Sve akcije i reagovanja koja su se dešavala a nisu usklađena sa logoidnom svešću, usklađuju se i reprogramiraju kroz procese reinkarnacija ili kroz proces osvešćivanja uma, koji se izvodi čišćenjem tragova negativne karme kroz kajanja i opraštanja, ili drugim metodama čišćenja uma.

   U tim procesima samospoznaje i čišćenja uma, čovek mora da nauči kako se stvara um, koja je njegova uloga, i kako se um može transcendirati, da bi čovek postojao u stanju svesti. Na taj način čovek sagledava da je um potrebno u celosti integrisati, ovladati istim, osvestiti i smestiti sve sposobnosti reagovanja u memoriju, i na kraju odbaciti mehanizam uma kao vremensku mašinu da bi se postojalo u božanskoj svesti. Postoje čitavi procesi usklađivanja uma sa individualnom svesnošću - od prvog uvida dimenzije svesnosti, do stanja razvoja uma kada on svojim akcijama više ne utiče na stvaranje uma ni kod sebe ni kod drugih (tada kada čovek prestaje da seje seme sudbine i prihvata svoju stabilnost u svesnosti). Da bi izbegli napore u razvoju sebe do Bogočoveka, neki ljudi su spremni da svoju volju i svoje biće predaju drugom. Taj drugi može da se nađe u rasponu od Boga do sotone, i rezultati su adekvatni tome. Preuzimanje odgovornosti na sebe u celokupnoj evoluciji i manifestaciji, daje najkraći i najkvalitetniji potpuni put, a izbor ostaje na slobodnoj volji svakog pojedinca. Čak i oni koji se predaju Bogu, na kraju moraju da se odreknu istog, da bi iskusili celokupnost evolucije.

   U odnosu sa sobom i drugima, čovek se ispoljava mislima, govorom i akcijama. Kontrolom uma i dovođenjem sebe u stanje kada više ne gradi um ni kod sebe ni kod drugih, on prestaje da vrši pritisak na druge i da se im se opire, jer upravo te dve aktivnosti ispoljavaju um i kod sebe i kod drugih.

   Sva iskustva objektivnog sveta prožeta su istovremeno i srećom i radošću, i patnjom i bolom, jer u tom procesu ispoljavanja učestvuju dualne snage. Ona iskustva gde preovlađuju bol i patnja, izazivaju odbojnost u umu, a odbojnost vezuje čoveka. Međutim, i ona iskustva ispunjena srećom i radošću koja izazivaju privlačenje, takođe vezuju i razvijaju navike i želje. Svako vezivanje izaziva ponavljanje i istrajavanje uma.

   Mnoge svetovne nauke i vere uče o potrebi pozitivnog uma. Pozitivno u svesnom indukuje negativno u podsvesnom umu, i kroz to zakoni uma i sudbine nastaju i postoje. Zbog toga čovek mora da osvesti dualnost uma, i da kroz evoluciju uma prati put ravnoteže, odnosno put nestvaranja uma i nevezivanja. U objektivnom svetu ne postoji pozitivno bez negativnog, a neutralizacija istih nas uvodi u druge dimenzije postojanja.

   Poistovećivanje i vezanje sebe za iskustva uma je  svojsto i tragedija uma, jer to zatvara prirodnu slobodu bića i njegovu svesnost, a to i jeste prava uloga uma u iskušavanju objektivne svesnosti.

   Ovo učenje važi za ovu fazu umnog razvoja, kada je čovečanstvo u najvećoj meri iskusilo objektivnu svesnost. Ovo učenje se u potpunom svetlu nije ni moglo pojaviti ranije, jer bi ometalo funkciju razvoja objektivne svesnosti, a kosmička evolucija ne bi mogla da zatvori svoj krug bez iskustva objektivne svesnosti. Čak i ovo saopštenje u sebi ima samoodbranu puta evolucije, koja se sastoji u tome da mnogi neće moći da razumeju ove sadržaje bez odgovarajućeg nivoa umne svesnosti, radoznalosti i upornosti. I dugotrajni negativni stav čovečanstva prema prosvetljenim i Bogo-ljudima, je odbrambeni mehanizam razvoja objektivne svesnosti koji nije mogao biti izbegnut.

   Karmički zakoni su zakoni kroćenja slobodne volje i usklađivanja iste sa logoidnom voljom. Sudbina ili karma je sačinjena od programa iskušavanja objektivne svesnosti i memorije  neusklađenuh manifestacijskih akcija sa božanskom svešću, kao i nagona i sposobnosti, sa jedne strane, i ispoljavanja svih tih programa i iskustava bola, patnje i radosti  kao učitelja u iskustvu kroćenja slobodne volje, sa druge strane. Samo duhovno visoko razvijeni ljudi mogu uticati na promenu svoje sudbine, ali oni tada zapravo i nisu ljudi objektivne svesnosti.

   Kada čovek počinje ozbiljnije da se okreće samospoznaji?

   Čovek počinje ozbiljnije da se okreće samospoznaji kada njegova zrelost dođe do tog nivoa, da u njemu počinju preovlađivati želje za spoznajama suštine manifestovanja umesto spoljnih efekata manifestacije. Idući tragom suština, sužavaju se ogromne lepeze raznolikosti spoljnih manifestacija i spoznaju se zakoni sinergija. Taj proces spoznaje suština dešava se paralelno i u spoljnjem i u unutrašnjem svetu - čula se iz spoljnjeg sveta spoznaje okreću unutrašnjoj spoznaji. Spoznajući sebe iznutra i spolja, čovek spoznaje uzroke svih svojih bolova i patnji i u stanju je da ih prevazilazi. Postepeno dolazi do osvešćivanja nesvesnog uma i um se ucelovljuje i ulazi u jedinstvo individualnosti, koja je uvek u božanskoj svesnosti. Tek kada um postane totalno smiren, što znači i totalno čist, on prestaje, i umesto njega nastupa individualnost sa svojim funkcijama svesnosti, ljubavi i blaženstva. Dalje preostaje evolucija individualnosti do kosmičke svesnosti, i ulazak u jedinstvo neispoljene apsolutne svesnosti.

XV. REZIME

   Sumirajući procese od početka manifestacije, i one koji će se dešavati do njenog završetka, nameće se pitanje suštine, smisla i nade čovekovog bivanja.

   Da li su sve boli i patnje, sva sreća i radosti manifestovanja vredne bivstvovanja i nadanja? Sa stanovišta celovite spoznaje i sa neizmernom radošću mogu da zaključim: **DA. IMA SMISLA I IMA NADE ZA CELI LJUDSKI ROD**.

   Ono što je ishod svega, što je bilo i što će biti, je večna celovita svesnost, beskonačna radost i blaženstvo, i to je cilj čovekove evolucije.

   Čovekova vrsta do ovoga doba je prevalila najduži i najteži deo puta svoje involucije i evolucije i ostatak puta, na kome čovek sve potpunije može sam da odlučuje o svojoj daljoj sudbini, sve je izvesniji. Ono što je do sada iskušeno i spoznato, daje mu mogućnost da još brže otkriva i spoznaje sebe u postojanju i da upravlja svojim kormilom u pravcu večnosti, svesti i blaženstva.

   Čoveku je dato i ima sve potencijale, da spozna i iskusi manifestaciju Kosmosa, vasiona i čoveka, da osvesti svoje biće kroz sve oblike uma i svesnosti, i da na kraju svoju tačku holografske svesnosti pridruži jedinstvu Apsoluta.

   Što čovek pre spozna svoju relativnost i svoju središnju osu, koja vodi od ličnosti do individualnosti, a zatim logoidne i Kosmičke svesti sa završetkom u Apsolutu, i što više u to veruje i toga se drži, pre će ostvariti.

   Kroz svu tu manifestaciju, njegova duša sa sposobnošću svesti i reagovanja polazi od apsolutne svesnosti, da bi se istoj vratila sa bogatstvom iskustava čitave manifestacije, i na taj način potvrdila nastajanje i postojanje Apsolutne svesnosti.

   Kroz proces involucije, ugrađuju se sva znanja i sposobnosti reagovanja u formatizovanje tela sa raznim oblicima uma i svesti, da bi se kroz evoluciju ostvarila unifikacija svih oblika umova i svesti u potencijal Apsolutne svesnosti i slobode.

   Sve što se ispoljilo i steklo iskustvo formi, vraća se u oblike Potencijala psolutne svesnosti i Potencijala svemirske inercije. Čak i bogovi vasiona svoju objektivnu svesnost stiču kroz involuciju i evoluciju svojih vasiona.

   Čovek, kao i svi viši božanski oblici svesti, u sebi nosi tačku sposobnosti reagovanja za manifestaciju u svemirskoj inerciji kao tačku podsvesti, koja je potencijal akcije za manifestaciju sa svemirskom inercijom, odnosno za svu sinergiju stvaranja i ispoljavanja. U preostalom delu procesa svoje evolucije, čovek treba da spozna svoj um kao vremensku mašinu, i da iza njega dođe do svesnosti kao večnog ogledala ukupnog manifestovanja.

   Uceloviti sebe znači prikupiti sebe (svoje misli i svoje emocije) iz sve prošlosti i sve budućnosti, i sa celovitošću postojati u sadašnjosti.

   Prosvetliti se znači dovesti sebe u stanje koje ogledava celokupnu prirodu i manifestaciju, da ima potpunu slobodu u svim dimenzijama postojanja, a ovo stanje je dostupno svima koji za tim žude, i na tom putu ulažu odgovarajući trud.

   Ovo pisanje ima nameru da podstakne i osnivanje duhovne akademije kao ognjila duhovne spoznaje u dolazećim vremenima, tamo gde postoje uslovi i razumevanje za to.

   Uz pomoć svetog trojstva, biti u svetom trojstvu.

KNJIGA IV

CELOVITA  SPOZNAJA  I

HOLISTIČKO  HOLOGRAFSKA PARADIGMA

I. UVOD

U do sada objavljenim knjigama o relativnosti, stvaranju i prosvetljenju, dao sam izvesnu spoznajnu građu o ukupnom manifestovanju. Neki od čitalaca kojima su dostupne pomenute knjige i sajt na srpskom jeziku, sugerisali su mi da bi neka pitanja trebalo detaljnije objasniti, jer još nije došlo vreme buđenja većeg interesovanja za spoznavanje sebe, spoznavanje manifestacije i mesta i uloge čoveka u toj manifestaciji. Moje postojanje u objektivnoj spoznaji ima smisao ukoliko doprinosi daljem razvoju uma i viših nivoa svesnosti pojedinaca i ljudskog društva, i ostvarivanju veće harmonije i blaženstva svih ljudskih zajednica. Zbog toga činim i ovaj napor u produbljivanju određenih spoznaja, razjašnjavanju manifestacije i razvoja ličnosti do idividualnosti,  i čoveka do bogočoveka, odnosno uloge i razvojnog puta čoveka na bogospoznajnom putu  ka jedinstvu. Nije nimalo lako preći sa spiralnog puta smrti na uzlaznu spiralu puta života i jedinstva u bogospoznaji. Ono što sam smatrao da bi još koristilo ljudskom razumevanju u ovome vremenu, a što umovi ovog doba ne mogu zloupotrebiti, pokušao sam da iznesem i objasnim na način razumljiv zrelijim ljudima.

 Kraj dvadesetog i početak dvadeset prvog veka doveo je do dubokih otkrića   u objektivnoj spoznaji na naučnom planu, kao i u duhovnom razvoju na planu unutrašnje intuitivne spoznaje, odnosno na planu celovite spoznaje. U ovoj fazi razvoja emotivnog objektivnog uma na planeti, organizacija državnih uprava i drugih njenih institucija temelje na zakonitostima funkcionisanja posesivnog dualnog uma, i po tom osnovu, u ovoj fazi, odvija se sva manifestacija čovekove organizacije na Zemlji. Ova epoha razvoja emotivnog uma dozvoljava i pozitivno i negativno manifestovanje, mada se drastična destrukcija sankcioniše. Dokle god je osnovni vrednosni kriterijum za izbor vlasti i vrednovanje čoveka snaga ličnosti, što znači snaga emotivnog dualnog uma, uvek će legitimni zakoni biti donošeni i sprovođeni u tom duhu, i sva će se otkrića prvo iskoristiti u cilju posesivnosti i korišćenja destrukcije. To su kosmičke zakonitosti u sticanju objektivne svesnosti. Dualni um je inverzan individualnoj svesti i svim višim oblicima svesti, a njegov razvoj i usklađivanje sa individualnom svešću odvija se i usklađuje veoma sporo. Legalizam je u sadašnjem svetu proizvod takvog dualnog uma, a proces promene, usklađivanja i sazrevanja je spor i postepen. Još uvek put unutarnje spoznaje - bogospoznaje u većem delu sveta nije legitiman. Verske spoznaje i poduke u nekim društvima imaju legalitet, ali to su putevi različiti od celovite duhovne spoznaje -bogospoznaje.

   Zrelost čovečanstva sve više budi interes za jedinstvo i suživot, a rizici makaza dualnog uma postaju sve globalniji i katastrofalniji. Tako se spoznaja jedinstva i harmonije i njihovog globalizma, sagledava kao jedini izlaz za opstanak aktuelnog društva. Naučna dostignuća u oblasti stvaranja materije i antimaterije, u spoznaji gena i mogućnostima manipulacije genima, u kontroli jonskih struja i polariteta uma i proizvodnji bioloških čipova i manipulacija virtuelnim poljima, zatim stvaranje i primjene nanotehnologija  opasna su oruđa u rukama dualnih umova, koji nemaju mogućnost kontrole svoje dualne prirode, i mogu da dovedu do globalne destrukcije i rizika nestanka sveta.

   Stizanjem nauke na granicu objektivne svesnosti kroz otkrivanje mehanizama stvaranja materije i antimaterije, okrivanje polariteta uma i svesnosti, virtuelnih svetova i drugih dimenzija postojanja, bliži se preokret njenih pogleda na svet u smislu davanja prioriteta celovitoj umesto objektivnoj svesnosti, a tada će rizici makaza dualnog uma početi da se smanjuju. Doktrinarni pristup nauke objektivnoj spoznaji je izuzetno čvrst oklop koji nauku izoluje od celovite spoznaje. Iako svaki savremeni ozbiljniji naučnik u svojoj praksi koristi intuitivnu spoznaju, način duhovne i celovite spoznaje nema svoj legalitet u naučnim gledanjima, pristupu i organizaciji. Pomenuću samo trojicu naučnika koji su zadužili našu civilizaciju svojim otkrićima na bazi intuitivne spoznaje.

   Ajnštajnova konstatacija: “Intuitivni duh je sveti dar, a racionalni duh je verni sluga. Mi smo stvorili društvo koje slavi slugu, a zaboravlja sveti dar” - jasno govori o stanju svesnosti u kojoj se nalazio.

   Tesline vizije dejstva višestrukih obrtnih  magnetnih polja i indukcija, kao i prenos snaga na velike udaljenosti, ukazuje na dosege njegove individualne svesnosti.

    Leonardo Da Vinči, u petom principu spiritualnih tajni, otkriva da kreativnost zahteva postizanje ravnoteže između suprotnosti i integraciju polariteta.

  Mogu odgovorno da tvrdim da se ni jedno epohalno naučno i drugo otkriće nije desilo bez upotrebe intuitivne svesnosti. Prosečna svesnost društva i njegovih institucija je na nivou emotivne svesnosti; uz formu demokrature većinskog odlučivanja dualnih umova, posesivnost je opredeljujuća snaga u odlučivanju i provođenju odluka, što daje veće šanse zloupotrebi novih otkrića u realizaciji pojedinačnih i kolektivnih interesa dualnih emotivnih umova. Ovo je rezultat velikog disbalansa između naučnih otkrića i duhovnog razvoja ljudi, čija je svesnost na nivou emotivnog uma. Sticanje intuitivne, a time i celovite spoznaje, nema svoj legalitet, ali je prisutno u pojedincima i odvija se pod pritiskom evolucije svesti, i samo je pitanje trenutka kada će ono dobiti svoj legalitet i ulogu u društvu.

   Pod duhovnošću se ne mogu podrazumevati verske obuke koje su rezultat razdeljene religije i pod uticanjem razdeljenih objektivnih umova. Verovanje je rezultat ograničene spoznaje. Istinita spoznaja isključuje verovanje, i temelji se na istini. Verovanje se počelo razvijati kod čoveka iz susreta individua sa drugim duhovnim bićima koja su oblikovala i ispoljavala prirodne snage i zakone na Zemlji i u vasioni našeg Sunca; otuda i verovanja ljudi u njih kao božanske snage i bogove.

  U kasnijim fazama razvoja čovečanstva, pod uticajem slobodne volje, razvijao se um koji je ograničavao čoveka na njegova čula i spoljnu spoznaju objektivnog sveta. Na taj način se čovek odvajao od celine postojanja i u međusobnim odnosima počeo da razvija ličnost kao celinu za sebe. Inverzna božanska indukcija indukovala je dvopolnu svesnost duše, pri čemu jedan pol čini čulni um sa  posesivnom snagom, a drugi pol - individualnost sa božanskom svešću i snagom ljubavi. Indukovana božanska slika individualnosti u duši čoveka, postala je svedok postojanja i iskušavanja ličnosti sa objektivnom svešću i skladište memorije ukupne manifestacije ličnosti.

  Jedna od vladajućih snaga ličnosti je posesivnost. Ličnost pomoću čula i memorije gradi svoj virtuelni univerzum oko sebe, i on je objektivan samo za ličnost. Svaka ličnost ima svoj objektivni univerzum koji je virtuelan i rezultat je uma. Razvijeniji pojedinci u svim vremenima imali si mogućnosti uvida u druge dimenzije postojanja, i oni su na temelju svojih vizija kreirali verovanja i vere koje su se kalemile na postojeće kulture i običaje, i prilagođavale se svim spoljnim uticajima do danas, udaljavajući se manje ili više od celovite spoznaje - bogospoznaje, odnosno jedinstvene religije i jedinstva.

  Um kao softver evolucije čoveka u objektivnoj svesnosti, uslovljavan je za spoznavanje i ispoljavanje  dualne manifestacije sa odgovarajućim polaritetima. Sve što se u umu formira je dualno, a vreme je prostor za igru ispoljavanja uma između polariteta. Svesni um se formira od rođenja i stiče samo spoljnu spoznaju, dok je za unutrašnju spoznaju potrebno uključiti softver individualne svesti. Pošto individualna svesnost ima drugi polaritet od uma, oni ne mogu funkcionisati zajedno, nego naizmenično ili sjedinjeno iz individualnosti. Umna spoznaja je ograničena delimičnim shvatanjem i razumevanjem, i ne može shvatiti celinu, odnosno imati celovitu spoznaju. Sam um je mehanizam koji shvata polaritetno i ispoljava polaritete sa četiri snage i to: snage gradnje fizičkog tela, snage gradnje energetskog tela, snage gradnje emotivnog ili astralnog tela i snage gradnje mentalnog tela. Um kao softver izgrađen je od ova četiri umna tela koji sinergetski - zajednički funkcionišu kao um u telu čoveka. Umna ili objektivna svesnost razvija se postupno: prvo energetski i fizičko um i telo, a zatim astralno i mentalno um i telo. Sve što se stvori i ispolji sa ovim umnim snagama u čoveku, odnosno svakoj njegovoj formi, je dualno - počev od ćelija tela, preko snaga u telu, preko astralnih i mentalnih formi. Svaka od ovih formi uma, ukoliko su razvijene, može da funkcioniše u zasebnim frekvencijama, odnosno planovima postojanja, a to znači na fizičkom planu, eterskom planu, astralnom planu i mentalnom planu. Sve što u svojoj manifestaciji um formira ili opaža, gradi i puni sa četiti pomenute snage i dualizira. Prema tome, u umu je sve dualno.

 Um ima istorijsku funkciju razvoja u vremenu (redosledom koji smo napomenuli) i svoju evoluciju završava razvojem mentalne svesnosti uma. Pošto je um ispoljen u funkciji sticanja objektivne svesnosti, njegovu dinamiku u iskušavanju i spoznaji pokreću želje sa programom spoznavanja oba dualiteta za sve aspekte ispoljavanja. Ako um iskusi i spozna oba polariteta jednog aspekta, ili ako iste depolarizira, ostvarena je spoznaja celine i polariteti su sjedinjeni i neutralisani, čime prestaje polaritetni napon i tokovi snaga toga aspekta. 

  Na taj način taj aspekt nije više aktivan u delokrugu uma, on je zamišljenu želju ostvario u objektivnom svetu ili na drugi način rečeno duplirao. Time taj osvešćeni aspekt kao celina ispada iz uma i ulazi u funkciju individualne svesnosti kao sposobnost reagovanja u objektivnom svetu. U poslednje vreme razvijeno je niz spiritualnih tehnika ucelovljenja polariteta u čovekovom umu, odnosno tehnika razvoja uma. Međutim, pošto polariteta može biti koliko i odnosa, i stalno se razvijaju i uspostavljaju novi procesi spoznaje uma, zbog toga  neutralizacije mogu dugo trajati uz trajno otvaranje novih aspekata.

  Napomenuo sam na više mesta da um staje i nestaje obustavljanjem njegovog kretanja, njegovom spoznajom u celini, ili predajom uma drugoj individualnosti ili pak na drugi način. Pri tome se mora imati spoznaja o ukupnom spiritualnom razvoju čoveka i manifestacije, a  stvar je izbora svakog pojedinca kojim putem i kojim načinom da širi svoju spoznaju...

  Spoznajom polaritetnih krajnosti ili njihovom neutralizacijom, prestaje spoljni tok uma i  obezbeđuje se smirenost i zadovoljstvo uma i otvara put razvoja uma ka višim nivoima uma i svesti. Čovek tek na nivou mentalne svesnosti može da spoznaje svoj um i sebe, i tek tada može da vrši kontrolu svoga uma i izbegava negativna ispoljenja svoga objektivnog uma i tako izbegava stvaranje nove sudbine (karme). Tek kada nivo ovoga uma bude odomaćen u pojedinim ljudima i njihovim kolektivitetima, i kada se počne induktivno prenositi, nestajaće destruktivno odlučivanje i ponašanje kod ljudi i njihovih zajednica i razvijaće se tolerancija i harmonija među ljudima i njihovim kolektivitetima.

  Kontakt sa višim stepenima svesnosti duhovnih entiteta i bogova, koji u svojoj evoluciji postaju sve  zasićeniji znanjem, moći, blaženstvom, svešću - za čovekov um i telo nisu podnošljivi i mogu delovati uništavajuće. Tek evolucijom uma i preobražajem uma i tela, čovek može da podnosi svojstva i stanja viših oblika svesnosti. Obzirom na prirodu uma, ni u jednoj fazi razvoja čovekove vrste nije bilo lagodnosti i smanjenog rizika u manifestaciji zbog njegove uloge u iskušavanju slobodne volje i dualnog uma kroz formu objektivne svesnosti, a što je samo jedna faza u razvoju celovite svesnosti , odnosno viših faza razvoja svesti.

  U faze razvoja emotivnog uma, njegov omotač je tako snažan jer ga grade emotivne i mentalne snage pod uticajem ograničene svesnosti, a on se odražava u čoveku i njegovim odnosima kao neznanje, posesivnost i suprotstavljanje. Ove dve ljuske čovekovog  uma su i odvojene i pomešane i grade se epohama razvoja i nestajanja ličnosti. Mentalni nivo čovekovog uma ima takođe svoju misaonu ljusku ili granicu (i svoj svet frekvencije i postojanja), koja ga i povezuje i odvaja od viših formi svesnih stanja. Mentalni nivo uma u svome razvoju čisti se od snaga posesivnosti i iste potiskuje snagama ljubavi. U ovoj fazi svoga razvoja čovek postaje obuzet težnjom  u spoznaji sebe i za svoj cilj postavlja dostizanje viših oblika svesnosti, usmerava svoju manfestaciju i akcije ka tom cilju, pravi izlete i otkriva druge dimenzije svesnosti i postojanja, gradeći most ka duhovnoj dimenziji postojanja. Transcendiranjem ove mentalne ljuske u iskušavanju objektivne svesnosti, čovek okončava fazu iskušavanja objektivne svesnosti, prestaje manifestacija uma, i on se utapa u individualnu svesnost koja se kao ljudsko iskustvo ugrađuje u manifestaciju u dostizanju jedinstva celokupne logoidne, a zatim i kosmičke i apsolutne  svesnosti.

  U ovoj fazi smirivanja uma i njegovog trenscendiranja, individualna svesnost nastupa i zamenjuje um, ona je svedok i nosilac razvoja svih oblika reagovanja ličnosti i memorije njenog manifestovanja u svim procesima reinkarnacija. Ona nosi i  početnu svesnost  božanske iskre i njene mogućnosti komunikacije sa svim višim formama svesnosti. Taj momenat je stanje duševne vatre i svetlosti u unutrašnjoj viziji čoveka, i predstavlja prelazak iz spirale smrti u izlaznu spiralu života, ljubavi, svesnosti i večnosti.

   Prethodne epohe u razvoju čoveka, kao i epoha razvoja emotivne svesnosti, praćene su razvojem ograničene objektivne svesti, posesivnošću, suprotstavljanjem i borbom. Razvoj mentalne svesti je poslednja karika u razvoju uma, ali i karika koja povezuje i umnu manifestaciju sa manifestacijom pod uticajem svesti. Čitava epoha razvoja emotivnog uma u čoveku praćena je razvojem posesivnosti, spoljnim dualnim opažanjem i opusom životinjskog nasleđa u čoveku, koji jačaju ego, tj. ličnost i posesivnost. Iz svog životinjskog karaktera, čovek sa razvojem uma prelazi u karakter humanog čoveka, a zatim u karakter i osobine bogo-čoveka. Ove evolutivne faze menjaju čoveka u potpunosti, od njegovog fizičkog do njegovog duhovnog postojanja. Čak se menja i patnja čoveka, jer fizička patnja ustupa mesto emocionalnoj i mentalnoj patnji. Sve se menja i u čoveku i u uslovima njegovog okruženja. Čovek će od smrtnog postepeno prelaziti u večno biće. Sva njegova struktura, sve njegove potrebe se menjaju, menjaće se i njegovo zdravstveno i psihološko stanje i sposobnost njegovog bitisanja u drugim dimenzijama postojanja. Čovek će iz svoga fizičkog ograničenja i stanja suprotstavljanja i borbe prelaziti u transparentna stanja sa osobimama razumevanja, tolerancije, ljubavi i slobode.

  Spoznavanje čovekovog uma i svesti, primena celovite spoznaje u nauci legalizacijom intuitivne spoznaje i obukom ljudi u istoj, omogućiće i dalje eksponencijalni razvoj u svim oblastima ljudske manifestacije, kao i u drugim dimenzijama postojanja. Nanotehnologije dovode do minijaturizacije svih sredstava, a genetsko prilagođavanje otvara dalje procese biološkog razvoja čoveka i njegovog okruženja, a sa tim se razvijaju  i otvaraju  nove vrste  usluga u polju virtualizacije u životu ljudi.

   Sve ove promene i potrebe prilagođavanja već sada zahtevaju promenu čovekovog pogleda na svet i razvoj njegove intuitivne i celovite spoznaje. Još u procesu razvoja svoga uma čovek treba da shvati iluziju i ništavnost svoje ličnosti i dualnog uma, da bi izvršio obrt u pogledu na svet i krenuo putem svesti i života u jedinstvu. Čovek svoju ništavnost postojanja u objektivnoj svesnosti ne može spoznati emotivnim umom. Tek mentalnom svesnošću i spoznajom drugih dimenzija postojanja i relativnosti, čovek počinje da sagledava sebe  i svoju beznačajnost u objektivnoj manifestaciji, kao i svoje moguće potencijale u evoluciji i manifestaciji kada ovlada celovitom svesnošću. Ta intuitivna i celovita spoznaja otvaraju u čoveku izvor božanske volje i svesnosti. Čovek će spoznati da je proces formiranja uma samo jedna faza u razvoju svesti i da on u celini nije biće egocentričnog uma, borbe i smrti, (što je neosvešćena faza razvoja bića), već individua večnog života i svih oblika svesnosti u spoznaji ukupne manifestacije. Spoznajom ovoga puta, čovek počinje da se kreće kroz život tokom punim nade, ljubavi i blaženstva ka početnoj i zadnjoj tački apsolutne svesnosti. Sva ova kretanja, pred čovečanstvo sa objektivnom spoznajom uma stavljaju prioritetan zadatak razvoja socijalnih odnosa, koje je čovek dužan da iskusi u svom razvoju, i da kroz to da svoj doprinos kosmičkoj manifestaciji. 

   Parola iz preuranjenog razvoja socijalističkog i komunističkog društva: “STVARANJE (RAD) PREMA MOGUĆNOSTIMA, A RASPODELA PREMA POTREBAMA” - je cilj humanizma i razvoja socijalnih odnosa, i to će biti veliki doprinos čovečanstva u razvoju ukupne svesnosti. Ove socijalne odnose moguće je ostvariti jedino mentalnom ili celovitom svesnošću ljudi, kroz sreću pojedinaca i zajednica što, pomažući bližnjima i manifestaciji s ljubavlju, pomažu i sebi samima.

   Kako je naznačeno u prethodnim knjigama, život u ovom Kosmosu čine manifestacije ne samo fizičkog, nego i duhovnog sveta postojanja. Spoznaja samo objektivne manifestacije, bez obzira kako bila duboka, ne budi čoveka u celovitu svesnost, već ga čini ograničenim i drži u relativnoj spoznaji i neznanju. Celovita spoznaja uključuje u sebe i objektivnu spoznaju, i mogućnost dolaska do istinite spoznaje u svakoj oblasti postojanja.

   Na bazi spoznaje manifestacije možemo nešto reći i o stanju ne-manifestacije i ne- ispoljenosti. Pošto je manifestacija začela iz svemira, možemo zaključiti da je svemir  (neograničeni pojam, iako ga ograničavamo imenom) bio u stanju SVE-MIRA, odnosno ravnoteže, iz koje je počela igra ispoljavanja svesnosti, sa sposobnošću Apsolutne svesnosti, i reagovanja kao kretanja. Izvlačeći se iz ravnoteže Svemira, Apsolutna svesnost se ispoljavala kao kosmički potencijal svesti i kretanja, ostavljajući ispražnjeni deo svemira kao suprotni potencijal svemirske inercije. Kratak osvrt na proces ispoljavanja Kosmosa dat je u knjizi “PROCESI STVARANJA – SINERGIJA”. Na kraju se može postaviti pitanje: da li je Svemir zaista večan? On to zaista jeste i samo može biti delimično zahvaćen manifestacijom, da bi se po prestanku manifestacije vratio u stanje ravnoteže. Isto tako, postavlja se pitanje da li je Kosmos večan? Obzirom da smo prikazali kako se Kosmos stvara i ispoljava, može se izvesti zaključak da Kosmos nije večan, iako su faze manifestacije Kosmosa tako duge, da ga sa stanovišta našeg uma možemo smatrati večnim. Isto tako, videli smo da Kosmos ima sve mogućnosti i osobine večne manifestacije, a to je večno ispoljavanje snaga, materije, svesnosti  i božanskih iskri, kao i mehanizme depolarizacije i dekompenzacije materije i energije, da bi mogao večno da funkcioniše. Na kraju bismo mogli da pretpostavimo da kada Kosmos završi svoju evoluciju i manifestaciju, ulazi u ravnotežu svemira, i da novu manifestaciju može pokrenuti u znatno većem Kosmosu.

   Razlike u prvobitnim potencijalima su uzroci svih kretanja i manifestovanja u Kosmosu. Kretanje u najširem smislu predstavlja život i osnovu sinergetskog manifestovanja. Materija nije početak manifestacije, kako to nauka smatra, nego je materija nastala nakon dugih epoha sinergetskih kombinovanja i involucije, kroz kvantiranja snaga i njihovog kompenzovanja u stringovske i kvarkovske forme. Procesi manifestacije nisu samo karakteristike fizičkog sveta i njegovog ispoljavanja, nego su karakteristike svih dimenzija postojanja i svih formi ne materijalnog postojanja snaga, umova i svesti. Vreme je apstraktna i relativna dimenzija za manifestaciju i ispoljavanje raznih oblika reagovanja i kretanja umova i svesti, i samim tim je relativno kako za dimenzije ispoljavanja, tako i za ispoljene forme.

   Većina ljudi na Zemlji početkom dvadeset prvog veka je svesna objektivne dimenzije sebe, svoje vasione i Kosmosa. Sve druge dimenzije postojanja za prosečnog čoveka današnjice su apstraktne prirode. Ovakav čovek postojanje promatra iz tačke gledišta emotivnog uma i svestan je samo jedne nepotpune objektivne dimenzije postojanja. Ukupna objektivna svesnost zahteva pogled iz tačke svesnosi mentalnog uma. Um današnjeg čoveka, kao softver, ima dva dela, i to softver svesnog uma, kojeg formira ličnost počev od svoga rođenja, i softver nesvesnog uma, koji je u bližoj vezi sa individualnom svesnošću, i koji ima svoje nesvesne sadržaje automatiziranog softvera tela čoveka nastalog na temelju svih procesa njegove biološke i genetske evolucije do ovoga rođenja, dosadašnjih svesnih iskustava ovoga života, kao i iskustava koja će iskusiti do kraja tekućeg života.

   Epohu koja je pred nama mogli bismo nazvati epohom bržeg razbuđivanja i osvešćivanja čoveka na duhovnom planu, gde čovek počinje da shvata holistički pogled na svet i ukupni sinergizam manifestacije, svrsishodnost, povezanost i hijerarhiju manifestovanja u čoveku, vasioni i Kosmosu, holističko strukturiranje, stvaranje i postojanje svega u manifestaciji, kao i celovitu spoznaju stvaranja i postojanja.

   Sa aspekta Apsolutne svesnosti, evoluciji čovečanstva u vasioni našeg Sunčevog sistema dat je najveći logoidni značaj, jer su za njega rezervisane četiri etape ispoljavanja, dok su za ostale tri vrste duhovnih bića koja oblikuju i ispoljavaju prirodne zakonitosti vasione, predviđene tri etape. Razvoj čovečanstva i njegova evolucija u uslovima slobodne volje su izvestan rizik za čovečanstvo, vasionu i Kosmos, jer slobodna volja omogućava i sve vrste negativnog i destruktivnog ponašanja.

   Igra manifestacije ne bi mogla postojati bez polariteta, kretanja i dualizma svih mogućnosti manifesovanja  pozitivnih i negativnih, sa stanovišta uma. U manifestaciji ne učestvuje samo jedan polaritet, nego osam polariteta koji omogućuju prelaske iz implicitnih u eksplicitne poretke. Manifestacija proizilazi iz polariteta i oni joj daju napon trajanja. Tek u objektivnoj svesnosti, pojedinim polaritetima čovek daje pozitivne ili negativne atribute. Početni smer kretanja apstraktnih ideja sila i polja, a zatim i realnih, kao i kretanje materijalnih ispoljenja u desnu stranu, opredelilo je prirodu ispoljavanja Kosmosa kao modula ispoljavanja svih oblika svesnosti snaga i materija, kroz negativno naelektrisanje elektrona i stvaranje sveta i materije.

   Da je prvo kretanje imalo suprotan smer i ispoljavanje pozitrona, umesto Kosmosa ispoljio bi se antikosmos, antimaterija i anti-svet. Nauka je već izvela eksperimente u kontrolisanim uslovima i proizvela pozitron i anti-atom, čime je dokazana mogućnost ispoljavanja  antikosmosa, antimaterije i antisveta. I jedna  i druga mogućnosti ispoljavanja Kosmosa i antikosmosa, nalaze se u mogućnosti igre ispoljavanja  Apsolutne svesti u svemirskoj inerciji. A to se ogleda I kroz ispoljavanje crnih rupa po galaksijama. Naučni dokaz o stvaranju antimaterije, trebalo bi da utiče na promenu naučnog stava o postojanju samo objektivnog sveta i objektivne svesnosti i, ako se shvati u tom smislu, onda će to biti pozitivno iskustvo. Dodir materije i antimaterije vodi oba oblika postojanja u nepostojanje i u svemirsku inerciju, koja je pasivni uzročnik ispoljavanja i jednog i drugog postojanja. Ovi eksperimenti govore o graničnim mogućnostima dualnog uma.

   U okviru Kosmosa, odnosno njegovih galaksija, ispoljeni su i sigurnosni mehanizmi koji će ga štititi od preteranog zgušnjavanja snaga i materije, kao i njihovo vraćanje u početno stanje potencijala, pošto je Kosmos večni model ispoljavanja svesti snage i materije. Ti mehanizmi su modusi crnih rupa ili analogni njima, koje imaju mogućnost depolarizacije i dekompenzacije snaga i materije u početne potencijale.

Prosvetljeni ljudi, pogledom iz aspekta celovite ili Apsolutne svesnosti, znali su za mogućnosti nastajanja antikosmosa i antimaterije kao kosmičke suprotnosti, i znali su da o tome ne saopštavaju ništa. Pošto je moj cilj pobuđivanje i razvoj uma i svesti kod ljudi, u smislu njhovog sazrevanja i sticanja celovite svesnosti, to pre svega želim da ukažem ljudima na mogućnost celovite spoznaje i na  njihov put i ulogu u manifestaciji i težnji za jedinstvom  u  bogospoznaji.

II. GLOBALNE FAZE MANIFESTACIJE I KOSMIČKOG ISPOLJAVANJA

         SVEMIR *URAVNOTEŽENI NEMANIFESTOVANI                      

· ISPOLJAVANJE KOSMIČKIH POTENCIJALA  (POTENCIJAL SVESNOSTI I REAGOVANJA, I POTENCIJAL SVEMIRSKE  INERCIJE)

· ISPOLJAVANJE TRI POLJA KOSMIČKIH PRSTENOVA

· ISPOLJAVANJE SEDAM KOSMIČKIH RAVNI (KONCENTRIČNI PRSTENOVI)

  .ISPOLJAVANJE 12 KOSMIČKIH ZRAKA

· ISPOLJAVANJE KOSMOSA

· ISPOLJAVANJE APSOLUTNE SVESNOSTI

· ISPOLJAVANJE KOSMIČKIH SNAGA

· ISPOLJAVANJE STRINGOVA

· ISPOLJAVANJE KVARKOVA

· ISPOLJAVANJE BOŽANSKIH ISKRI

· ISPOLJAVANJE LOGOIDNIH SVESTI

*ISPOLJAVANJE GALAKSIJA I VASIONA

· EVOLUCIJA VASIONA

· ISPOLJAVANJE SUNCA I PLANETA

· EVOLUCIJA BOŽANSKIH ISKRI U VASIONAMA

*·EVOLUCIJA ČOVEKA SA UMOM

·EVOLUCIJA ČOVEKA DO LOGOIDNE SVESTI

.EVOLUCIJA DO KOSMIČKE SVESTI

·DEPOLARIZACIJA I DEKOMPENZACIJA (CRNE RUPE)

· POČETNI POLARITETI

· SVEMIR

III. EVOLUCIJA ČOVEKA U VASIONI I KOSMOSU

· LOGOIDNA SVEST SA MAGLINOM BOŽANSKIH ISKRI I SUBATOMSKIH ČESTICA

.*·MANIFESTACIJA BOŽANSKIH ISKRI KOJE ISPOLJAVAJU SVEMIRSKE ZAKONE I OBLIKOVANJE SUNCA I PLANETA

· ISPOLJAVANJE ŽIVIH ORGANIZAMA

· ISPOLJAVANJE BILJNOG SVETA

· ISPOLJAVANJE ŽIVOTINJSKOG SVETA

· EVOLUCIJA BOŽANSKIH ISKRI ČOVEKA U VASIONI

· EVOLUCIJA ČOVEKA SA INSTINKTIVNIM UMOM

· EVOLUCIJA ČOVEKA SA ETERSKIM UMOM

· EVOLUCIJA ČOVEKA SA EMOCIONALNIM UMOM

· EVOLUCIJA ČOVEKA SA MENTALNIM UMOM

· EVOLUCIJA HUMANOG ČOVEKA SA INDIVIDUALNOM SVEŠĆU

· EVOLUCIJA BOGO-ČOVEKA SA LOGOIDNOM SVEŠĆU

· ISKUŠAVANJE KOSMIČKE SVESTI

· ISKUŠAVANJE APSOLUTNE SVESTI

IV. EVOLUCIJA SVESNOG OSEĆANJA U VASIONI I KOSMOSU

· RAVNOTEŽNA SVEMIRSKA SVEST – NEPOSTOJANJE

· POLARITETI (SVESTI I REAGOVANJA, I SVEMIRSKA INERCIJA)

·KOSMOS

· APSOLUTNA SVEST

· BOŽANSKE ISKRE

· LOGOIDNA SVESNOST

·BOŽANSKE ISKRE U VASIONI I ZAKONI VASIONA

·BOŽANSKE ISKRE ČOVEKA U VASIONI

· INSTINKTIVNI UM ČOVEKA

· ETERIČNI UM ČOVEKA

· EMOTIVNI UM ČOVEKA

· MENTALNI UM ČOVEKA

· INDIVIDUALNA SVEST ČOVEKA

· LOGOIDNA SVEST ČOVEKA

· ISKUSTVO KOSMIČKE SVESTI

· ISKUSTVO APSOLUTNE SVESTI

· STANJE POČETNIH POLARITETA

· JEDINSTVO U SVEMIRU

  V.  ČOVEK U MANIFESTACIJI

   Sa stanovišta svoje umne spoznaje, čovek predstavlja jedinicu prožetu umom koji spoznaje čulima u ovoj fazi svoga razvoja. Um je instrument, odnosno softver ograničene relativne spoznaje, i služi samo za spoljnu spoznaju čulima.

   Nas interesuje šta je to što bi čoveku omogućilo istinitu, odnosno celovitu spoznaju. Videli smo da umom možemo doći samo do relativne spoljne spoznaje, ali sa njim ne možemo dokučiti unutrašnju spoznaju. Unutrašnja spoznaja ne obuhvata samo bukvalnu unutrašnju strukturu, nego ona u sebi nosi dimenziju postojanja u vremenu i prostoru, a to znači kompletan proces involucije i evolucije, odnosno manifestacije. Unutrašnje postojanje je analogno kosmičkom postojanju. Čovek je idejno stvoren kao duhovno biće, i namenjena mu je ukupna spoznaja kroz ukupnu manifestaciju, da bi ostvario holografsku tačku Apsolutne svesnosti. Od jednog inkarniranog života ličnosti u večnosti, preko individualne memorije, ostaje samo memorijska sposobnost reagovanja. Snovi su jedan od mostova za ostvarivanje kontakta svesnog sa nesvesnim, zbog čega snovi mogu da budu jedna od kapija za osvešćivanje nesvesnog i ulazak u unutrašnju (duhovnu) svesnost. Taj instrument unutrašnje spoznaje je pomenuti drugi pol božanske svesnosti u duši, koju smo nazvali individualna svesnost, odnosno individualnost. Ta individualna svesnost je inverzna umu, a njena spoznaja se ostvaruje intuitivnim putem i komunikacijom sa višim oblicima svesnosti u manifestaciji. Ona je svedok operativne funkcije uma, i svu memoriju manifestacije uma skladišti u svoju memoriju. Pošto je individualna svest božanski oblik i poseduje večnost, ona je svedočila u manifestacijama ličnosti svim reinkarniranim ličnostima svoje božanske iskre. Njoj na raspolaganju stoji i sva memorija biološko-genetskog razvoja iz drugih dimenzija manifestacije. Vibracija kao oblik komunikacije individualne svesti, omogućuje toj svesti vezu i komunikaciju sa entitetima duhovnog sveta.

   Duge epohe manifestacije su prošle da bi se u čoveku razvio um, što je proces koji traje i sada. Faze razvoja čovekovog uma praćene su i  razvojem pojedinih čovečijih tela. Medijumskim osnovama tela odgovaraju i medijumske osnove nivoa uma: fizičko-instinktivno, eterično, astralno, mentalno. Ova četiri tela sa svoja četiri nivoa uma, razvijaju objektivnu svesnost u čoveku, koja je osnova razvoja viših nivoa svesnosti u čoveku, i jedan stepen razvoja celokupne svesnosti u Kosmosu. Čovek je jedina duhovna vrsta koja razvija oblik objektivne svesnosti u našoj vasioni, prenoseći istu drugim višim duhovnim vrstama naše vasione. Razvojem individualne svesnosti u procesu objektivne spoznaje, čovek ostvaruje svest o sebi spolja i iznutra i dostiže celovitu svesnost (logoidnu  božansku svesnost). U logoidnoj svesnosti čoveka su integrisane objektivna i individualna svesnost. Svaka logoidna svest u sebi nosi ograničavajuću ljusku ili formu individualnosti koja je odeljuje od kosmičke svesnosti. Njena forma doseže obim vasione, a isčezava spoznajom ostalih oblika svesnosti u Kosmosu, kada postaje holografska tačka Kosmičke svesnosti.

   Razvoj unutrašnje svesti o sebi i celovite spoznaje, prethodno zahteva iskustvo iz razvoja svih stepena umne spoznaje, da bi zatim taj um bio potpuno umiren, pri čemu se njegova sposobnost memorije i reagovanja integriše sa individualnom svešću. Ova faza razvoja zahteva potpuni zaokret u pogledu na svet, od spoljne vizije sveta, na viziju unutrašnjeg sveta, a integrisane, ove sposobnosti daju celovitu spoznaju.

   U prethodnim knjigama je ukazano na izvesne aspekte i oblike svesnosti, forme i dimenzije postojanja, kojima bih dodao i sledeći detalj. Manifestacija počinje apstraktnim kretanjima i apstraktnim formama svesnosti na putu indukovanja i kompenzovanja potencijala u kvantne snage i kvantna strujanja polja i strujnica snaga. Na ovaj način nastaju izvesni tokovi strujanja nazvani strunama. ( analogno strunama u nauci). Pominjan je i nastanak stringova ili smotuljaka snaga koje su prve forme u prelazu snaga u materijalne forme (sa svojstvima i snaga i materije). Pomoću odgovarajućih sinergetskih indukcija i snaga, stringovi se kompenzuju u delove kvarkova i kvarkove, a na isti način se dalje ispoljavaju subatomski delovi atoma kao što su neutrini, fotoni, elektroni, pozitroni, neutroni i dalje do  samih atoma. Ispoljavanjem navedenih entiteta, ispoljavaju se i kompenzuju razni oblici sila kao što su električne, magnetne, svetlosne, nuklearne, toplotne, gravitacione i slično.

   Sinergetskim kombinacijama pomenutih entiteta i sila, ispoljavaju se odgovarajuće vrste atoma koji su za nas prepoznatljivi oblici vrsta materije. Svu ovu dinamiku manifestacije uzrokuju i prate svesne arhetipske forme. Već imamo naučni izraz za karakter materijalnih formi u izrazu fermioni. Takođe postoje i samo duhovne forme koje bi mogle biti adekvatne onome što u nauci nazivaju bozonskim formama. Svaka fermionska forma je ujedno i bozonska forma napunjena odgovarajućim snagama i materijom. Sa ovim opažanjima već sagledavamo i različite dimenzije postojanja, i to dimenzije postojanja duhovnih formi i duhovnih snaga, i materijalne forme sa sadržajima duha i materije.

   Pošto su pokretači manifestacije razlike početnih potencijala, to svaka manifestacija i sve ispoljeno u sebi ima (u manjoj ili većoj meri) polazne potencijale. Jedan od karaktera potencijala svemirske inercije je suprotstavljanje i nametanje ispoljavanja oblika, dok Apsolutna svesnost ima karakter reagovanja (kretanja) i svesnosti. Smer kretanja početnih potencijala određuje karakter ispoljavanja Kosmosa ili antikosmosa.

   Sva manifestacija u Kosmosu je svrsishodna, jer se ispoljava u matrici Kosmičke svesnosti i pulsira sa kosmičkim fazama manifestacije i uravnotežavanja. Uticaj kosmičkih potencijala je naizmeničan u vremenu. U manifestovanju i ispoljavanju kretanja, prvo se ispoljavaju određene forme duhovnih snaga, koje, sa aspekta čovekovog uma, mogu biti sa većim uplivom potencijala Apsolutne svesnosti (odnosno kosmičke indukovane snage i volje),  ili pod uticajem svemirske inercije i njene indukovane snage Svemira (sa našeg objektivnog aspekta možemo to uprošćeno nazvati negativnim duhovnim snagama), koje pokreću manifestaciju i uslovljavljaju postojanje u svim dimenzijama postojanja. Ta sinergija stvaranja i ispoljavanja novog iz implicitnih u eksplicitne poretke, ispoljava se pod uticajem božanske volje sa većim uplivom kosmičke (pozitivne) snage, da bi u manifestaciji pod uticajem slobodne volje pretežan uticaj bio svemirske inerijalne (haotične) snage).

   Za nauku je Kosmos beskonačan, pošto se nauka temelji samo na objektivnoj svesnosti  postojanja. Međutim Kosmos se može spoznati samo celovitom svesnošću, to jest objektivnom i duhovnom svesnošću zajedno. Kosmos je u Svemiru ograničen ispoljenom Apsolutnom svešću. Posle ispoljavanja određenih zakona i snaga koje modeliraju i ispoljavaju Kosmos i njegovo funkcionisanje, Kosmos ispoljava snage i forme subatomskih čestica stringova, a zatim i druge duhovne I materijalne forme i snage.

   Pod direktnom jurisdikcijom Apsolutne svesnosti, počinje ispoljavanje duhovnih entiteta koji se simpatetički indukuju od strane Apsolutne svesnosti, u najkompleksnije energetske forme kvarka. Ovi entiteti prvo razvijaju svest o sebi i kosmičku svest, i time  postaju logoidni bogovi sa logoidnim svestima, koji uslovljavaju evoluciju vasiona, u kojima se mogu sticati i objektivni oblici svesnosti. Sa završetkom evolucije svojih vasiona, logoidni bogovi stiču i objektivne svesnosti entiteta koji evoluiraju u tim vasionama. Logoidne svesnosti  kompletirane sa objektivnom svesnošću,  dostižu holografska stanja  kosmičke svesnosti, odnosno postaju holografske tačke kosmičke svesnosti.

   Evolutivni put čoveka je inverzan putu razvoja logoidnih bogova i logoidnih svesti, jer ne počinje sa istim potencijalom složenosti materijalne čestice kao božanske iskre, i ne odvija se pod direktnim uticajem božanske volje i svesti Apsoluta, nego pod uticajem slobodne volje i duhovnih entiteta u logoidnoj matrici naše vasione. Božanska iskra iz koje će evoluirati duhovni čovek je takođe proizvod Apsolutne svesti i Kosmosa, ima svoj identitet, i sa sobom nosi deo Kosmičke svesnosti o kvantiranju snaga i kompenzaciji stringova i kvarkova kao i program svoje evolucije do Apsolutne svesnosti.

   Matrica božanske iskre, odnosno duše, je dualna sa stanovišta volje i svesnog osećanja. Ona u sebi nosi potencijal božanske volje i individualni oblik božanske svesnosti, i potencijal slobodne volje i umne dualne svesnosti. Svaka od ovih volja je potencijal određenog oblika ispoljavanja svesti ili uma. Ova dva potencijala daju ukupni potencijal bića. U ovome Kosmosu pod božanskim podrazumevamo pozitivnu manifestaciju, dok slobodna volja omogućava i negativnu manifestaciju. U svakoj volji postoji potencijal svesnosti i potencijal snage. Potencijal svesnosti izaziva sinergetska kombinovaja svesti od početnog impulsa do ispoljavanja Apsolutne svesnosti, odnosno od arhetipa impulsa do arhetipa Apsolutne svesnosti, što obuhvata sve vrste reagovanja i formi u kosmosu. Potencijal snage obuhvata potencijal sinergetskog kombinovanja od kvantiranja snaga i svih materijalnih formi svega što se može ispoljiti u Kosmosu. Sinergija predstavlja kombinovanje postojećeg i dobijanje novog, i taj se lanac nastavlja u ravnima postojanja i kroz ravni (svetova) postojanja.

   Pošto je ovo Kosmos a ne antikosmos, početak ispoljavanja počinje sa  potencijalom i snagama božanske volje, i odvija se razvojem svesti o sebi i razvojem kosmičke i logoidne svesti. Da bi se razvila ukupna, odnosno Apsolutna svesnost, potrebna su i iskustva manifestacije pod uticajem slobodne volje, odnosno objektivne svesnosti. Čovek evoluira prvo pod uticajem slobodne volje razvojem čula i uma, i sa njima objektivne svesnosti. Um kao softver, predstavlja dinamiku ličnosti u objektivnom svetu. Tek sa razvojem svih stepena umne spoznaje, čovek se okreće razvoju svoje unutrašnje svesnosti pod jurisdikcijom svoje  individualnosti i potencijalom božanske volje.

   Svest o sebi, svome zadatku i ulozi u manifestaciji, potiče iz izvorišta božanske volje u individui i u sebi nosi spoznaju o večnosti. Evolucija čoveka i njegove duše u manifestaciji logoidne svesti, počinje razvojem čula i uma. Čovekov um se razvija kao softver objektivne svesnosti, a nakon iskustva manifestacije uma, u čoveku se razvijaju viši oblici svesti, odnosno celovita – logoidna svesnost kroz aspekt evolicije božanske iskre. Dalji razvoj logoidne svesti odvija se kroz iskustva raznih oblika kosmičke svesti, do gubljenja okvira identiteta logoidne svesti u kosmičkoj svesnosti. Prema tome, ono što je zajedničko u manifestaciji svim entitetima u Kosmosu, to su faze kvantiranja i kompenzovanje snaga u početne forme stringova, kvarkova i drugih subatomskih čestica do atoma, i adekvatno tome, ispoljava se deo kosmičke svesnosti.

   U duhovnoj manifestaciji, ono što čini razlike u božanskim iskrama, su identiteti koji se indukuju pod direktnim uticajem Apsolutne božanske svesnosti i koji samim tim, dobijaju večnost sa potencijalom božanske i slobodne volje u matrici čovekove duše, koja će kroz procese sticanja objektivne svesti, a zatim svesti o sebi i logoidne svesti, nastaviti sa sticanjem  širih oblika Kosmičke i Apsolutne svesti i time  završiti svoju evoluciju. Videli smo da božanska iskra kao preteča čoveka, u njegovoj involuciji prolazi kroz osmostruke faze polarireta i u svakoj toj fazi iskušava izgradnju odgovarajućih umova i svesti, i njima odgovarajućih telesnih formi.

   Nauka je u oblastima biofizike, biohemije i informatike otkrila strukture, mehaničku građu, jonske struje i određene funkcije ćelija... Međutim, bez celovite spoznaje ona neće biti u stanju da otkrije nesvesna i svesna polja uma i svesti i njihovo funkcionisanje u ćelijama i sklopovima ćelija, organima i na nivou čoveka kao celine, i njegovo funkcionisanje sa celim postojanjem. Unutrašnja, odnosno duhovna spoznaja, može otkriti čoveku njegovu celovitu manifestaciju i u vremenu i u prostoru, što sa umnom spoznajom čini celovitu spoznaju.

   U dosadašnjim izlaganjima smo videli da je matrica duše apsolutnog božanskog porekla sa programom i potencijalom ukupne manifestacije iskušavanja svih nivoa umova i svesti, i da je Kosmos modul koji omogućava evoluciju i stvaranje od vibracije do Apsolutne svesnosti.

   Slobodna volja sa svojom snagom posesivnosti je vesnik ispoljavanja čula, dualnog uma i objektivnog tela u čoveku. Slobodna volja je u potencijalu apsolutne volje kao druga strana lica božanske volje,  ona se ispoljava i razvija  iz odnosa između individua i mogućnosti slobode u manifestaciji i odlučivanju, a pošto je posesivnost osnovna snaga u manifestaciji slobodne volje, to ličnost kao forma uma postaje centar manifestacije uma, i ograničavajući faktor ukupne spoznaje. Logoidno biće - Bog naše vasione, kao i drugi duhovni entiteti u našoj vasioni veći od čoveka, nemaju mogućnost odlučivanja i manifestovanja slobodnom voljom (izuzev inicijatora - gospodara duha koji su duhovne snage koje su iskusile razvoj slobodne volje u duhovnom svetu naše vasione, ne i u objektivnom). Slobodnu volju duhovni entiteti mogu preuzimati samo kao iskustvo manifestacije čoveka u vasioni. Ispoljavanje slobodne volje daje mogućnost i negativne manifestacije i destrukcije kao posledice posesivnosti, suprostavljanja i borbe između ličnosti i njihovih kolektiviteta.

   Kalem duše sa njenim polom individualne svesti, omogućava razvoj uma i udaljavanje od njegove životinjske prirode  ka humanoj i božanskoj prirodi kroz procese reinkarnacija. Prostor u osvešćivanju uma čine četiri stepena razvoja uma i njihove četiri telesne forme u čoveku. Ove četiri softverske forme uma, i njima četiri odgovarajuće forme tela, čine ogradu duši i njenoj individualnoj svesnosti.    Ovo čoveka dugo drži u ograničenoj objektivnoj spoznaji i nemogućnosti dostizanja celovite svesnosti, sve dok ne iskusi sve sposobnosti reagovanja pod uticajem slobodne volje. Čak i logoidna božanska svest ima ograničenje u individualnosti, što je razdvaja od drugih logoidnih, kosmičkih i Apsolutne svesnosti.

   Sve dosadašnje spoznaje čovečanstva se slažu da manifestacija potiče od jednog događaja. Nauka uzima veliki prasak materije za početak manifestacije, dok verske i duhovne spoznaje za početak kreacije, na ovaj ili onaj način, uzimaju božansku kreaciju. Prvi dokaz kosmičkog kreacionizma je svrsishodnost stvaranja u Kosmosu i njegova harmonija i organizacija. Čak je i manifestacija i ispoljavanje uma pod uticajem slobodne volje (gde dolazi do kontrolisanog ispoljavanja destruktivnih snaga)  svrsishodna, jer je programirana i omogućava ispoljavanje objektivne svesnost kao dela kosmičke i Apsolutne svesnosti.

   Čovek, kao agens slobodne volje, u određenim fazama svoje evolucije ima ograničenu mogućnost svog destruktivnog delovanja, što je obezbeđeno kroz ograničeni vek njegove ličnosti, kratak period trajanja objektivnih svesnosti i njegovo ponavljanje kroz reinkarnacije u večnom životu individualnosti. Sa druge strane, interesu jedinke suprotstavljeni su interesi drugih jedinki i kolektiviteta,a sama individualnost u ispoljavanju ličnosti ograničila je stepen njene destrukcije.  NJegova individualnost je večni svedok ispoljavanja i manifestacije ličnosti koje ona ponovo reinkarnira.

   Um je uzrok rizika u čitavoj manifestaciji njegovog ispoljavanja i on čini čoveka u objektivnoj svesnosti. Sva negativna iskustva i patnje čoveka i njegovih kolektiviteta su lekcije koje usmeravaju pojedinca i njegove zajednice na usklađivanje sa božanskom voljom i svešću, što su ciljevi na našem putu razvoja i iskušavanja objektivne svesnosti. Zaustavljanjem svoga uma i okretanjem svojih čula od spoljnjeg sveta ka unutarnjem, mi dozvoljavamo ispoljavanje svesnosti naše individualnosti (koja jeste božanska svesnost indukovana apsolutnom voljom i u sebi nosi svu memoriju od početka našeg manifestovanja), kao i mogućnost komunikacije sa logoidnom svešću i drugim snagama naše vasione. Na nivou individualne svesnosti čovek ne mora da komunicira ni govorom ni pismeno, već intuicija i oblici vibracija postaju komunikaciono sredstvo, a duhovne i druge nevidljive forme opažaju se unutrašnjom, odnosno intuitivnom spoznajom. Dok se spoljna spoznaja zadržava uglavnom na materijalnom, unutrašnja spoznaja otkriva dimenziju vremenske memorije i sve dubine manifestacije, a vrsta vibriranja omogućava komunikacije sa drugim individualnostima i entitetima u vasioni i Kosmosu.

   Integrisana svest ličnosti i individualnosti nije čvrsto vezana za fizičko telo, kao ni za preostala tri umna tela, njena operativa je ograničena vasionom, a kosmička svesnost Kosmosom. Svest individualnosti čovek može kontemplacijom prenositi na bilo koji drugi entitet, sa mogućnošću spoznavanja svega o njemu. Ovaj nivo svesnosti omogućava čoveku i druge moći. Ovde se postavlja pitanje sigurnosti drugih od ovakvih mogućnosti čoveka. Tu ne postoje nikakvi rizici, jer ova stanja i mogućnosti se ne mogu postići u čoveku koji ima želje, emocije i posesivni um, odnosno koji ima samo um kao oblik svesnosti. Čak ako bi neko i došao do ovih sposobnosti određenim magijskim obukama, bez dovoljno razvijene svesti bio bi uništen od odgovarajućih svesnih snaga. Prema tome, celovita svesnost kontemplirana na bilo koji entitet, može postati svesna toga entiteta u celini i iznutra i spolja u svom vremenu i prostoru njegove evolucije.

   Želja za postizanjem ovih svojstava i svesti, javlja se u svakom umnom čoveku, ali takve želje mogu biti kočnice koje čoveka vode nazad u reinkarnacije, jer um počiva na željama.

   Ono što je potrebno za ostvarivanje celovite svesnosti su reinkarnacijska zrelost duše sa svim iskustvima i sposobnostima reagovanja u objektivnom svetu, kao i unutrašnja spoznaja. Kod onoga ko to ima, stvar je trenutka nastupanja preobražaja i prosvetlenja.

   Za svakog čoveka koji oseća zov spoljnje i unutrašnje spoznaje, korisna su iskustva koja su imali prosvetljeni ljudi, korisna je kontrola svoga uma i emocija, korisno je smirivanje svoga tela i uma, korisna je spoznaja sebe u celini, te poznavanje puta ka jedinstvu, uz stalnu težnju za jedinstvom u logoidnoj, Kosmičkoj i Apsolutnoj svesti.

VI. HIJERARHIJE SVESNOG OSEĆANJA

   U pristupu ovoj temi, sledi se put unutrašnje spoznaje i početak manifestovanja božanske volje i svesnosti u Kosmosu i vasioni, i nastavlja se sa ispoljavanjem slobodne volje sa umom kao softverom, da bi se prešlo na evolutivne procese ispoljavanja logoidne svesti i viših oblika svesnosti kod čoveka.

   Već je napomenuto da je ispoljena Apsolutna svest ispoljena od početnog  potencijala svesti i svesnog reagovanja, i svemirske inercije kao sekundarne snage i svesti, i nosilac je ukupne apsolutne volje kao potencijala svog ispoljavanja u Kosmosu. Drugi potencijal je svemirska inercija, koju možemo posmatrati kao medij u kome se manifestuje ukupna kosmička manifestacija. Kosmos je ograničeni deo Svemira prožet Apsolutnom svešću, a razlike između dva potencijala daju ukupnu božansku i slobodnu volju; one daju svest i snagu odvijanju svih sinergetskih procesa i sve kosmičke manifestacije. Kosmos ima sve atribute jedinice Apsolutne svesti, a ista nosi u sebi arhetip kao konačno stanje ispoljene manifestacije u Kosmosu. Razlike u prvobitnim potencijalima daju napon volje, snaga i svesti za ispoljavanja u svim relativnim vremenima kosmičke manifestacije.

   Manifestacija počinje apstraktnim impulsima koji izazivaju reakcije i indukcije u polju svemirske inercije. Svemirska inercija oseća potencijal Apsolutne svesnosti kao uznemirenje i ograničava kosmičku silu u njenom kretanju zatvarajući je u kosmički krug kretanja. Svemirska inercija takođe ograničava i indukcioni uticaj sile kosmičkog kretanja, indukcijom okomitog svemirskog polja kretanja (haosa), koje zaustavlja prenošenje uticaja kretanja kosmičkog polja na ostali svemir. Ova dva suprotstavljena polja u kretanju, svojim reakcijama i međusobnom indukcijom, indukuju i treće, kružno rotirajuće polje, koje se još i klati između ovih polja pojačavajući i uravnotežujući njihove uticaje i održavajući pulsirajući život celog Kosmosa i manifestacije u njemu. Ovim snagama pripadaju i oblici svesti, podsvesti i dinamike duha. Ova sinergija tri polja, tri vrste sila i tri oblika svesti u jednom, čine ispoljenog Apsolutnog Boga - uzročnika manifestacije u Kosmosu. Ova ispoljena jedinica Apsoluta u centru Kosmosa ima svu volju i sve potencijale svesnosti i snaga za kosmičku manifestaciju. Kosmos predstavlja ispoljenje Apsoluta koji se kroz kosmičku sinergiju i manifestaciju potvrđuje i umnožava stvaranjem niza entiteta duhovne svesnosti. Ti entiteti kroz evoluciju dostižu Apsolutnu svesnost i postaju holografske tačke Apsoluta. Ostavljam čitaocima da utvrde da li se (i koliko puta) ova igra ispoljavanja dešavala, i da li će se dešavati u Svemiru.

   U prvoj knjizi: PROCESI STVARANJA — SINERGIJA, opisan je detaljnije proces ispoljavanja materijalnih čestica. Rekli smo da su fermionske forme ujedno i bozonske (duhovne) forme ispunjene silama i materijalnim supstancijama. Sa aspekta celovite svesnosti videli smo da materija predstavlja kompenzovane energije u trajnim formama kretanja, pri čemu se kao sinergetski efekti trajno ispoljavaju električna magnetna, nuklearna i gravitaciona polja sa svojim delovanjima na okolinu. Svaka bozonska forma posledica je sinergetske kreacije nekog oblika svesti, dok su fermioni popunjeni sinergetski kompenzovanim snagama i materijom. Iz ovoga vidimo da bozonske i fermionske forme imaju i svoje sadržaje svesnosti koji održavaju dinamiku i kompenzaciju snaga u sebi, te da večno produkuju određena polja sila (magnetne, električne, gravitacione, svesne). To znači i da svaka subatomska materijalna forma ima svoj oblik svesnosti i reagovanja, što naučnici mogu da opaze i kroz Braunova kretanja čestica i merenje polja.

   Svi oblici kretanja, pa i kretanja ideja, misli, snaga i materije, ostavljaju svoje tragove kretanja u odgovarajućim medijima i ti tragovi predstavljaju memoriju, a ti mediji su izvori potencijala svemirske inercije. Memorija nije materijalne prirode i ne zauzima prostor. Memorija sa sposobnošću reagovanja - čini svest i ona se ispoljava u posebnoj dimenziji postojanja. To je razlog da se svest i njene forme duha ne mogu opaziti umom. Memorija i njena duhovna sposobnost reagovanja, prvi su začeci svesnosti i ispoljavanja bozonskih, a zatim i fermionskih formi. Svaki oblik reagovanja, pa i oblici umova i svesti, imaju svoja polja delovanja  koja su najsličnija magnetnim poljima, i imaju svoje uticaje u poljima snaga i subatomskim formama. Ova polja svesnosti imaju mogućnost komunikacije između sebe ukoliko su sličnih vibracija, a takođe imaju i sinergetske mogućnosti kombinacija, sjedinjavanja, kompenzovanja, indukovanja i ispoljavanja novih polja.

   Subatomske forme imaju svoje oblike svesnosti, a jedinstvo subatomskih formi u atomu daju sinergetsku svest atoma. Sve više forme, od molekula do planeta i zvezda, imaju svoje forme svesnosti, koje su sinergetski kompenzovane od svesnosti svojih delova.

   Kod promatranja čoveka i njegovog ispoljavanja, uočava se dejstvo njegovog svesnog i nesvesnog uma. Nesvesni um u sebi sadrži sve standardizovane sposobnosti reagovanja i memorije od početka manifestacije u lancu ispoljavanja preko energije, materije, biljnog sveta, životinjskog sveta do svoga rađanja u tekućem životu. Koristim izraz “standardizovani oblici reagovanja”, jer su prošli cenzure svrsishodnosti Božanske svesnosti. Involucija i evolucija koje postoje u razvoju svesti i čoveka su kreacionističke i svrsishodne, a ne na bazi grešaka. Moguće greške se u involuciji i evoluciji odbacuju i ne ulaze u standardne obrasce nesvesnog (svesnog), a to je moguće jer postoji jedinstvo svesti u jednom Apsolutnom. Svi standardni obrasci reagovanja u nesvesnom su u skladu sa božanskom svešću i voljom, i unose se kao informacije u biološku genetsku građu kao baza svih oblika reagovanja. Ove baze podataka pristupačne su u duhovnom svetu određenim entitetima, koje oni mogu da koriste u sinergiji stvaranja i ispoljavanja vrsta. Ove baze podataka koje prate evoluciju čoveka, prisutne su u memoriji čovekove individualnosti i istoj služe u procesima reinkarniranja ličnosti. Mnoge od tih informacija nalaze se kao obrasci reagovanja  u genima čoveka.

   Danas, više naučnih oblasti uspešno sagledava, otkriva i upoznaje fizičku i funkcionalnu strukturu ćelija. Otkrivaju se polariteti i raznovrsne jonske struje u ćelijama, mogućnosti naelektrisanja jona, i to sve sa stanovišta objektivne svesnosti. Međutim, još uvek izmiče posmatranje ćelija sa njihovog duhovnog stanovišta i svesnosti, a dok se ne uvidi i ovaj aspekt ćelija, neće se moći upoznati ćelija u celini sa svim svojim funkcijama. Ono što svaku ćeliju čini neotkrivenim stvoriteljem je njena umna svesnost, koju čovek naziva nesvesnim umom, jer se njena dinamika odvija pod uticajem nesvesnog a ne svesnog uma. Na svu sreću, kompletno čovekovo funkcionisanje je u području nesvesnog, dok dualni um u takav organizam često unosi stresove i negativne energije, lošu hranu, vodu i vazduh, što remeti nesvesne funkcije i izaziva bolesti. Osvešćenje svoga nesvesnog uma je moguće, samo ukoliko se transcendira dualni um i uloga uma prepusti individualnoj svesnosti u čoveku koja je iste prirode kao i nesvesni um. Prekid kontinuiteta funkcionisanja nesvesnog uma i individualne svesnosti, bio je potreban da bi se stekla iskustva manifestacije pod uticajem slobodne volje i svesnog uma, odnosno objektivne svesnosti. Sa stanovišta individualne božanske svesti, ova objektivna manifestacija i spoznaja izgleda kao vrsta sna ili intermeco u manifestaciji.

   Period manifestacije svesnog uma obuhvata  periode razvoja i funkcionisanja četiri stepena svesnog uma kojima je individualnost svedočila. U daljem periodu, kada se iskusi sva objektivna svesnost, individualnost preuzima ulogu operativnog softvera u manifestaciji. Prema tome, kada um iskusi sva četiri nivoa umne svesnosti u čoveku, on se smiruje i svoje funkcije i ulogu prenosi na individualnost, koja je  svest i svedok u evoluciji čoveka do kosmičke svesnosti.

   Prema dešifrovanim genetskim informacijama čoveka današnjice, njegova genetska starost  vrste sa duhovnim sposobnostima je oko dvesta hiljada godina. Do ovoga perioda čovek se razvijao kao dualno biće sa svim osobinama životinjskog sveta. Tada je simpatetičkom indukcijom dualnom biću dodat i treći duhovni entitet božanske iskre - duše, i od tada čovek funkcioniše kao (nazovimo ga tako) tropolno biće. Sa ovim entitetom duše, čovek je stekao klicu večnosti u postojanju, i evoluciju uma i svesti.

   Životinje imaju svoj instinktivni i emotivni um, a takav je bio i čovek-životinja. Duša je takođe polarno indukovana sa polom individualnosti (božanske volje i božanske svesnosti), i drugim polom - ličnosti (umom i slobodnom voljom). Ovaj um sa ličnošću i slobodnom voljom ima ulogu da iskusi objektivnu svesnost i da razvije čoveka-životinju do humanog čoveka i bogo-čoveka.

   Ovim početnim promenama, čovek je sa koloseka životinje prešao na kolosek Čoveka. Ova promena unela  je drugu dimenziju u postojanju čoveka, došlo je do promene funkcionisanja čoveka i daljeg razvoja njegovog emocionalnog i mentalnog uma. Te promene se dešavaju postepeno već dvesta hiljada godina i dešavaće se i dalje. Iskušavanjem i razvojem mentalnog uma u čoveku, um će završiti svoju ulogu, a evoluciju i dalji razvoj preuzima individualnost kao drugi polaritet duše, pri čemu prestaju i sve dualne funkcije uma u čoveku i čovek ulazi u fazu duhovnog razvoja u večnosti. Ovaj deo manifestacije sa individualnošću, pošto je dostignuta logoidna svesnost, ne može više ostati u matrici logoidne svesti naše vasione, čime se oslobađa svih veza i zakona matrice vasione, već ona  kreće dalje  u iskušavanje raznih oblika logoidnih svesti u Kosmosu do jedinstva u Kosmičkoj svesnosti. Razlika napona između logoidne i kosmičke svesti usmerava iskušavanje ostalih oblika svesnosti u Kosmosu. Ovo biće, bogaćenjem ostalim svesnostima Kosmosa, gubi svoju ljusku logoidnog identiteta i postaje holografska tačka kosmičke svesti u Kosmosu, što sa druge strane predstavlja ispoljenje Apsoluta.

   Svaki um je vrsta softvera koji u odgovarajućoj sredini predstavlja ličnost i život čoveka u ograničenom veku, čija manifestacija daje odgovarajuća iskustva objektivne svesnosti. Posesivnost je opredeljujuća snaga uma, a želje I strahovi su generator dinamike uma i čoveka sa umom. U individualnoj svesti glavna pokretačka snaga je ljubav, a ispoljava se kroz davanje i služenje, i ona je osnovna snaga u daljoj evoluciji svesti. Nesvesni i svesnu um određuju dinamiku i akcije čoveka. Duša, kao treći entitet u stvaranju čoveka, donosi mu sve kreativne i duhovne mogućnosti.

   Te kreativne mogućnosti mogu biti veoma različite, od organizacije sebe i svojih pomagala u izvođenju akcija na ostvarivanju sopstvenih želja,  bilo pozitivnih, bilo negativnih, konstruktivnih ili destruktivnih, do organizovanja ili učešća u akcijama u kojima učestvuju drugi ljudi i kolektiviteti. Aktivnosti koje čovek pokreće, organizuje i provodi, mogu se pokretati na četiri plana postojanja, jer se akcije koje se manifestuju na objektivnom planu mogu pokretati i kroz prethodna dejstva na tri plana postojanja (duhovni, mentalni, i astralni).

   Za stvaranje i izvođenje akcija na objektivnom planu, ljudi koriste organizaciju i voljnu ili nevoljnu mobilizaciju ljudi i sredstava objektivnog sveta. Kreativnu manifestaciju na  objektivnom planu postojanja ljudi i drugi svesni entiteti mogu pokretati i sa drugih planova postojanja uz pomoć odgovarajućih duhovnih snaga sa tih planova. Razvojem svoga uma i svoje svesnosti, čovek stiče sposobnosti ulaska u druge planove postojanja i zauzimanjem tačke gledišta sa tih planova može pokretati manifestaciju. Pri tome on na ispravan način mora koristiti odgovarajuće nivoe svoga uma i uz pomoć odgovarajućih vibracija može stupati u komunikaciju sa odgovarajućim duhovnim snagama na tom planu, te iste koristiti za izvođenje manifestujućih procesa u subatomskom ili objektivnom svetu. U ovom slučaju čovek mora imati potpunu spoznaju tih planova postojanja,  kao i poznavanje snaga i zakona delovanja na tim planovima. Duhovne snage imaju mogućnost prepoznavanja nivoa uma i svesti čoveka, i izvršavaju čovekove namere i htenja jedino ako je on znalac, gospodar i stvaraoc na tom planu.

   Astralni (emotivni) plan postojanja, kao i mentalni i duhovni planovi, imaju svoje zakone i mogućnosti komunikacije, kao i mogućnosti komunikacije sa tih planova sa čovekom, odnosno odgovarajućim nivoom uma ili svesti čoveka. Ta komunikacija se izvodi odgovarajućim snagama i oblikom vibriranja čovekovih umnih struktura i struktura svesti (astralni i mentalni um i svest individualnosti). Čovečanstvo je uvek imalo ljude na putu bogospoznaje (adepte) koji su raspolagali svim sposobnostima  i visokim magijskim kreacionizmom. Istorija beleži postojanje tajnih škola i obuka za razvoj duhovnosti i magije koje su bile dostupne visoko razvijenim sveštenicima i kraljevima zaduženim za vođenje i upravljanje narodima. I danas postoje kako javne, tako i tajne knjige duhovnosti, kabale i magije, koje mogu biti jako korisne onima koji su sazreli da se bave bogospoznajom i visokom magijom i kabalom, što je u krajnjem slučaju isto, jer bogostvaranje za čoveka nije ništa drugo nego najviša magija. Sva manifestacija se ispoljava višedimenzionalno, a nauka uporno odbacuje duhovno postojanje, i uporno ostaje ograničena u objektivnoj spoznaji i nepotpunom znanju.

   Svemir sa svojim inertnim svemirskim poljem, je moćni reagens koji reaguje na Apsolutnu svesnost i sva kretanja, a njihove reakcije i indukcije su uzrok ukupne kosmičke  manifestacije, što nauka ne zna i ne želi da zna, jer joj je strana unutrašnja duhovna spoznaja, kao i celovita spoznaja.

   Kosmos je prva manifestovana duhovna forma snaga kretanja sa svešću i inercijom, u kome je vladajući uticaj Apsolutne svesti. Sva je manifestacija produkt kombinovanja polaznih polaritetnih polja, gde sinergija svakog kombinovanja stvara novo i raznovrsno, koje opet stupa i sinergetsko kombinovanje sa svim ostalim, zadržavajući istovremeno i početne osobine. Tako se stalno sinergetski umnožavaju sadržaji Kosmosa.

   Svesnost je motorika duha, a duh je motorika u svim formama. Pošto manifestacija počinje od Jednoga, ona se sinergetski umnožava kroz vreme i razne forme, zadržavajući uvek početne principe dinamike, organizacije i svesti onog prvog, kao i uticaje onog drugog koje uslovljava ispoljavanje formi. Taj princip stvaranja i ispoljavanja odgovara otkrivenom  principu holograma. Svi planovi postojanja (dimenzije postojanja) izviru jedni iz drugih. Implicitna stanja se otvaraju i razvijaju u eksplicitne raznovrsnosti, da bi ova ponovo postala implicitna i ispoljavala nova raznovrsna eksplicitna stanja, stvarajući na taj način različite dimenzije i planove postojanja.

VII. HOLOGRAFSKE ZAKONITOSTI U STVARANJU I ISPOLJAVANJU

Sa izrazom hologram sam se susreo kod slaganja vektora sila u mehanici, a zatim u primeni  kod izrade holografskih slika uz pomoć laserskih zraka i mikroskopskim i skenerskim tehnologijama. Ukratko, to je tehnologija snimanja slika koja omogućava da se u svakoj tački holografske fotografije nalaze informacije o ukupnoj fotografiji, ili pak, kada se kombinuju magnetna ili slična zračenja sa laserskom svetlošću za dobijanje slika koje u sebi nose informacije trodimenzionalnog slikanog objekta. To znači da se iz jedne tačke može izvesti celokupna slika ili prostorni presek slikanog, odnosno skeniranog tela. Ova tehnologija proizlazi iz principa da se odbijeni laserski zrak od predmeta seče sa drugim laserskim zrakom, ili sa magnetnim fluksom kojim se prozračuje predmet, pri čemu se sečenjem zraka prenose sve informacije snopa zrka na svaku strujnicu drugog snopa, a zatim se te  informacije prenose na fotoosetljivu podlogu ili ekran računara. Kombinacijom ovoga principa sa magnetnim ili drugim fluksovima koji prožimaju celo telo, uz primenu računarske tehnologije, moguće je izvoditi slike trodimenzionalnog prostora iz svake tačke dobijene slike, i to nalazi primenu u svim vrstama skeniranja.

   Slični principi koriste se u dvodimenzionalnoj ravni sa programerskim mapiranjem informacija u oblasti kompjuterskih tehnologija. Iz ovih primera vidimo kako se holografskom tehnologijom informacije iz snopa zraka prenose na svaku strujnicu i obrnuto, te kako se slika površine svodi na jednu tačku i obrnuto. Ovi holografski principi i tehnologije mogu se koristiti i u okviru trodimenzionalnog prostora i sa više medija. Analogno ovome, priroda ili božanska svesnost ove principe koristi i u četvrtoj dimenziji prostor-vreme, kao i svim drugim dimenzijama postojanja. Čitava kreacija (i sinergija) koristi slične principe  stvaranja i ispoljavanja implicitnog i eksplicitnog postojanja. Ovaj holografski princip je univerzalan, jer svi oblici zraka ili zračenja nose u svojim medijima odgovarajuće informacije koje se mogu prenositi na druga zračenja i druge medijume. Informacije nisu materijalne prirode i zato se mogu vezati za sve medijume, od etera svemirske inercije, duhovne snage i polja snaga i materije, i u velikim količinama skladištiti.

   Sve materijalne forme su kompenzovane forme kretanja snaga (energije), i te kompenzovane snage produkuju svoja nuklearna, električna, magnetna i gravitaciona polja, kao i polja svesnih reagovanja. Sva ova polja sinergetski reaguju, indukuju se i kompenzuju   sa drugim poljima u svojoj okolini stvarajući novo i raznovrsno. Sva ova svojstva imaju i subatomske čestice, atomi, molekuli, ćelije i sve druge ispoljene forme do Kosmosa. Duhovne forme koje nemaju materiju, mogu imati razne sposobnosti reagovanja, razne nivoe umova i svesti, zavisno od njihovog stvaraoca i njhove namene. Samo duhovna bića i božanske iskre  čiji je stvaraoc Apsolutna svesnost imaju večno postojanje. Čovek i sva  razvijenija duhovna bića  mogu  biti tvorci nekih  duhovnih bića. Elementali i Elementari su duhovna bića koje može da kreira duhovno razvijeniji čovek iz svoga duha za odgovarajuće namene i sa odgovarajućim vekom, i isti su uvek u vezi sa njim, i traju sa njim.

   Kosmos kao matrica Apsolutne svesnosti je holografski prauzor za sva druga sinergetska stvaranja i ispoljavanja. Po njegovom se uzoru ispoljavaju i vasione, logoidne svesti i atomi. Čovekovo ispoljavanje se odvija po istim principima, ali sa određenom inverzijom u  pojedinim fazama manifestovanja. Čovek je analogan Kosmosu. Čovekova forma ima svoju unutrašnju dimenziju sličnu Kosmosu, sa potencijalima božanske i slobodne volje koji mu omogućuju evoluciju do jedinstva sa Apsolutom.

   Kosmos, vasiona, pa i čovek sa svojim principima, su holografski preslikani na ćeliju čoveka. Nauka je uspela da otkrije da određene biljke, odnosno njihove ćelije, mogu izvršiti sintezu određenih atomskih elemenata, koji ni na kakav način nisu unešeni u organizam i ćeliju, što još jednom potvrđuje analogiju ćelije sa Kosmosom i vasionom. Genetska struktura ćelija ukazuje na njenu holografsku strukturu u odnosu na čoveka u celini, odakle su se razvijale tehnologije kloniranja biljaka, životinja i ljudi. Čovekovi delovi tela, kao i celo telo, takođe su holografski strukturirani i softverski usklađeni umovima i svesti. Božanska iskra je takođe holografski strukturirana tačka Apsolutne svesnost koja u sebi sadrži kompletan arhetip čovekove evolucije sa zadatkom iskušavanja ukupne manifestacije do Apsolutne svesnosti. To takođe znači da je božanska iskra holografska tačka i duhovnog čoveka, duhovni čovek holografska tačka logoidne svesti, a logoidna svest holografska tačka kosmičke i Apsolutne svesti.

   Sinergija svih nesvesnih umova ćelija u čoveku daje nesvesni entitet uma u čoveku, dok sinergija svih čula u čoveku daju sinergiju čovekovog svesnog uma. Na taj način se kompenzuju i svesti planeta, vasiona i Kosmosa u celini. Čitava manifestacija i stvaranje novog je u večnom lancu manifestacije. Kosmos je izgrađen na sinergiji apsolutne volje i pozitivnog sinergizma.

   Međutim, da bi se Apsolutna svest potvrdila i omogućila celovitu spoznaju svim duhovnim bićima koje je ispoljila, pored manifestacije božanske volje potrebno je da se steknu iskustva i manifestacije slobodne volje i objektivne svesnosti. Pošto se pod uticajem slobodne volje razvijaju i sva negativna i destruktivna dejstva, ova manifestacija je kontrolisana višestrukim zakonitostima, a jedan od njih je i ograničavanje veka ličnosti, iako je njihova duša večna u manifestaciji. Pošto je pogonska snaga uma posesivnost ličnosti, ograničenjem veka ličnosti ograničava se i mogućnost čovekovog posesivnog i destruktivnog delovanja. Sa svakim rođenjem čovek počinje razvoj od svog embrionalnog trojstva: muške i ženske genetike, i duše. Ovo biće, svojim razvojem iz pomenutog trojstva, ubrzano prolazi faze razvoja ukupne evolucije. Prvo se kroz razvoj i delovanje nesvesnog uma odigravaju sva iskustva ispoljavanja i razvoja materije, zakonitosti funkcionisanja biljnog sveta (plod vezan za matericu); zatim slede faze razvoja životinjskog sveta sa instinktima, a potom faze razvoja svesnog uma i njegovo funkcionisanje zajedno sa nesvesnim umom. Kada čovek iskusi umnu spoznaju objektivne svesnosti, on se okreće duhovnoj unutršnjoj spoznaji i razvoju ostalih viših oblika svesnosti, iz programa razvoja božanske i slobodne volje. Drugi ograničavajući faktor čovkove destrukcije su razne bolesti i oboljenja. Treći ograničavajući faktor destruktivne slobodne volje su suprotnosti i borbe između ljudi i njhovih kolektiviteta. Značajan faktor u ograničavanju destrukcije čoveka je porast iskustvenih spoznaja i usklađivanje njegovog manifestovanja sa božanskom voljom, koja je iz jedinstva i svrsishodna u jedinstvu. Dualni svedok, individualna svesnost, takođe u fazi zrelosti preuzima kontrolu i od tada se čovek manifestuje u skladu sa božanskom voljom, bez suprotstavljanja, destrukcije i bolesti, i u skladu sa svim postojanjem.

   Suština holografske interferencije svodi se na to da svaka tačka u jedinici ima ista svojstva kao jedinica. To znači da svaka božanska iskra ima određena svojstva Apsoluta (Apsolutne svesti), i mogućnost evolucije do Apsolutne svesti. Spoznaja manifestacije određene jedinice određuje njenu suštinu, obim i upravljivost. Jedinicom možemo smatrati jedinstvo sa onim čime je jedinica istovremeno prožeta (svojstvo svesnog osećanja, um, svest). Samo Apsolutna svest ima volju i moć koja može kompenzovati iz sebe božanske iskre koje imaju večni život. Sposobnost  reagovanja i indukcionog stvaranja novog je svojstvo suprotstavljenih potencijala volje. Potencijal volje svemirske inercije je beskonačan kao i Svemir, pa i potencijal apsolutne volje možemo smatrati beskonačnim iako to nije. To je uzrok da Kosmos nije beskonačan nego je ograničen dejstvom Apsolutne svesti, a u Svemiru može biti ispoljeno više kosmosa. Suprotstavljeni potencijali svemirske inercije i Apsolutne svesnosti daju razliku potencijala svesti i sile koji su osnova kosmičke manifestacije.

Kada  čovek počne da razumeva ove principe, on počinje da shvata relativnost i manifestaciju i svoj put bogospoznaje. Zrelost  svake jedinice  u reinkarnacijskim procesima razvoja uma i svesti, daje mogućnost razumevanja i shvatanja manifestacije i evolucije čoveka do Apsolutne svesnosti. Holografska interferencija odnosi se na sve vrste zračenja i sila, pa i zračenja uma i svesti. Holografske interferencije i prožimanja zraka su osnov svih oblika umova i svesnosti u čoveku, vasioni, i Kosmosu.

   Individualna svest je večni svedok sve manifestacije svojih ličnosti. Logoidna svest naše vasione je svedok manifestacije svih duhovnih bića koja evoluiraju u vasioni, a Apsolutna svest je svedok  manifestovanja svih logoidnih bogova vasiona i Kosmosa. Možemo zaključiti da je individulna svest treći izvod Apsolutne svesti, dok je logoidna svest drugi izvod. Upravo iz ovih principa proizlaze principi sveznanja i svemoći. Spoznajom holografskih principa u stvaranju i ispoljavanju i mogućnosti celokupne spoznaje, mogu se shvatiti implicitna i eksplicitna stanja u manifestaciji, relativnost manifestacije i holografskog jedinstva tačke i Kosmosa. Ko ova pitanja razume i spozna, i sam je ostvaren u bogospoznaji, i to je etalon zrelosti čoveka u manifestaciji.

VIII. KOMUNIKACIJE U STVARANJU I MANIFESTACIJI

Kada je isticana potreba i mogućnost celovite spoznaje, videli smo da je znanje i spoznaja drugo lice manifestacije, i da su one vezane za stanje neispoljenog Apsoluta, te da imaju svoj početak i kraj u jednom. Manifestacija je relativna, počinje sa kretanjem i ona je posledica podsvesne spoznaje u Apsolutu. Iz opisa celovite manifestacije videli smo da svakoj božanskoj iskri predstoji put iskušavanja manifestacije pod uticajem božanske i slobodne volje, odnosno iskušavanje svih mogućnosti reagovanja i svih oblika umova i svesti, da bi i sama postala holografska tačka Kosmičke i Apsolutne svesti. To znači da božanske iskre  postaju isto što i te svesti. Iz ovoga možemo zaključiti da pomenute svesti sadrže sve oblike i sposobnosti reagovanja i svesnosti u obliku ideja i zakonitosti. Apsolut predstavlja sve znanje, svu moć, sav autotitet i sve zakonitosti stvaranja, postojanja i nestajanja. Da bi se potencijal Apsolutne svesti ispoljio, on se mora ograničiti u polje Kosmosa kao ograničenog prostora manifestacije. Taj okvir Kosmosa čini granice ispoljavanja i manifestacije Kosmičke svesnosti, kao ispoljenog oblika Apsolutne svesnosti. Trostrukost polja i trostrukost sila i trostrukost svesi u ispoljavanju Kosmosa ukazuje na analogiju ispoljavanja i manifestacije svih duhovnih bića u Kosmosu. To je prvi korak ispoljavanja implicitnog Apsoluta indukcijom u raznovrsnost ispoljenog eksplicitnog Kosmosa. Pored ispoljavanja odgovarajućih zakonitosti, ispoljavaju se i odgovarajuća jezgra života - božanske iskre,  iz kojih će se kroz svoju evoluciju u Kosmosu razviti logoidne svesti vasiona.

   Ispoljavanje Apsolutne svesti u  prvu formu Kosmosa možemo predstaviti kao prvo polaritetno stvaranje i ograničavanje. Ovakav Kosmos čini implicitni poredak za drugi korak eksplicitnog ispoljavanja. Svaka logoidna svest koja je evoluirala u Kosmosu, stekla je svest o sebi i Kosmičku svest. Drugi korak ispoljavanja implicitne Kosmičke svesti predstavlja zasejavanje logoidnih svesti po Kosmosu iz kojih će evoluirati vasione u Kosmosu. Treći korak eksplicitnog ispoljavanja sada implicitne logoidne svesti je u određenom fazama zasejavanje odgovarajućih božanskih iskri  u vasioni i njihova evolucija.

   Evolucija ljudi u vasioni je je inverzna, jer se odvija pod pretežnim uticajem slobodne volje. S obzirom na inverziju, čovek prvo razvija um za iskušavanje objektivne svesnosti. Ovu evoluciju čoveka u vasioni možemo smatrati četvrtim korakom izlaska čoveka iz implicitnog stanja božanske iskre u eksplicitno stanje čoveka sa umom. Evolucija uma prolazi takođe kroz četveropolnost sa četiri nivoa uma i četiri forme tela. Da bi čovek završio svoj evolutivni put, on mora steći iskustvo gradnje svih oblika umova i svesti, svih procesa gradnje tela i oslobađanje tela do jedinstva sa Apsolutom. Apsolutnu svesnost možemo smatrati ukupnom svesnošćuu. U ovim radovima, pod celovitom svesnošću podrazumevamo ono što čini integracija umne i individualne svesnosti. Celovitost mora sadržavati početak i kraj da bi bila celovita. Istina se može naći samo u celovitosti. Zbog toga, bilo čemu da prilazimo, ako želimo da o njemu znamo istinu, moramo sagledati celovitost toga.

   Manifestaciju, njen početak, trajanje i kraj smo upoznali, i videli smo da ona u ovome Kosmosu proističe iz kretanja, i to prvo iz apstraktnog kretanja svesti, a zatim iz kretanja i kvantiranja snaga, i kompenzacije i kretanja materije.

   Ako komunikaciju uzmemo kao odnos, moramo je sagledati sa početkom i krajem, kako unutar jedinice, tako i između jedinica. Komunikacija u jedinici je istovremena i predstavlja sinergizam usklađenih holografskih tačaka jedinice. Komunikacioni odnosi između jedinica, gde se manifestacija odvija pod uticanjem božanske volje, su usklađeni istom voljom, dok su odnosi između jedinica u manifestaciji pod uticajem slobodne volje - pretežno haotični. Oblik organizovanja ljudi, zajednica i država na Zemlji, je oblik uvođenja zakonitosti i reda u manifestaciji ljudi pod uticajem slobodne volje. Impuls kao začetak manifestacije sa svojom uzastopnošću vibracije, uslovljava sinergetske procese  reakcija i indukcija između početnih polariteta, i taj odnos označava vibracijom (ispoljavajući zvuk). Potencijalne sposobnosti reakcije i indukcije su sinergetski potencijali manifestacije početnih neispoljenih potencijala, a impuls kretanja i zvučnost su početak  ispoljenog manifestovanja kroz procese reagovanja, indukovanja i kompenzovanja. To je ujedno početak i vremena i ograničavanja kosmičke forme relativnih odnosa u beskonačnom Svemiru. Kao što vidimo, prvi odnos između ispoljenog i neispoljenog je vibracija, a ono što nas dalje interesuje su odnosi u ispoljenom i ispoljavanju.

   Izvorno manifestaciju prouzrokuju impulsi, odnosno vibracije, što znači da u tome možemo tražiti i početak komunikacije. Sva manifestacija i ispoljavanja dešavaju   se u kosmičkom modulu, odnosno u kosmičkoj matrici kao jedinici. Kosmos jeste jedinica. Da bi bio jedinica, on mora biti direktno ili indirektno prožet svesnim osećajem u jedinici, odnosno Apsolutnom svesnošću, što jeste početak stvaranja i manifestovanja, a njegov završetak je u uniji evoluiranih  tačaka kosmičke svesnosti u Apsolutu. To što Kosmosu u celini daje život, svesnost i relativnu manifestaciju je - Apsolutna svesnost. Da bi se izvodila igra manifestacije u Kosmosu, ona mora imati mogućnost harmonije i upravljivosti, što se odvija putem kosmičke svesti u odvijanju evolucija u vasionama sa njihovim svesnostima. Harmonija, svrsishodnost, upravljivost i manifestovanje se uslovljava od Apsolutne preko kosmičkih i logoidnih svesnosti vasiona, jer novostvoreno uvek u osnovi sadrži i staro.

Vibracija kao izvor manifestacije je izvor i drugog lica manifestacije - svesnosti. Da bi se nastavila harmonija i upravljivost u vasionama u kojima se dešavaju i manifestacije pod uticajima slobodne volje, potrebno je imati i standardni oblik komunikacije koji bi mogao obezbediti svrsishodnost i upravljivost u celini. To jedinstvo u Kosmosu se postiže kroz jedinstvo kosmičke komunikacije, kroz kosmičku komunikacionu mrežu u određenom opsegu frekvencija. Ta jedinstvena frekvencija putem koje se obezbeđuje jedinstvo, svrsishodnost i evolucija u Kosmosu, kreće se od nule do deset herca. Na tim frekfencijama mogu da komuniciraju sva duhovna bića stvorena od Apsoluta u Kosmosu, među kojima su i logoidne svesnosti i individualne svesnosti u ljudima.

   Kako smo videli, i božanske iskre, kao preteče duhovnih ljudi, su ispoljene od Tvorca -Apsoluta, ali one mogu da se uključe u kosmičku komunikacionu mrežu samo kroz individualnost i u celini nakon svoje evolucije u objektivnoj svesnosti, odnosno, kada budu u mogućnosti da kontrolišu svoj um i da svoju vibraciju spuste ispod deset herca. Sa vibracijom svoga tela i uma od deset i manje herca, čovek može da se uključuje u kosmičku komunikacionu mrežu. Evoluirajući do tog nivoa, čovek u pravilu upoznaje i kosmički jezik komunikacije. Dovodeći sebe do ove frekvencije, čovek postaje potpuno smiren i pod uticajem individualne svesnosti, kada može da stupa u komunikaciju sa svim duhovnim bićima koja evoluiraju u vasioni, a zatim i u Kosmosu. Vibracija Apsolutne svesti teži ka nuli, zato je njena brzina beskonačna, i za nju je Kosmos jedinica.

   Čovekov um funkcioniše na frekvencijama od 14 do 60 herca. Niže vibracije smiruju um. Već sa vibracijom od 10 herca u čoveku se uključuje svest individualnosti, koja može da se uključuje u kosmičku mrežu komunikacija. Gornjoj granici frekvencije čovekovog uma, odgovara instinktivni um, dok donjoj granici frekvencije odgovara mentalni um. Za kosmičku komunikaciju udaljenost nije ograničenje, jer su brzine svesti skoro neograničene. Logoidne svesti imaju višu frekvenciju od Apsolutne svesnosti, a veliki razmaci između vasiona nisu samo rezultat gravitacionih odnosa ravnoteža, već postoje da bi se smanjio međusobni uticaj logoidnih svesnosti na evolucije u drugim vasionama. Svaka vasiona je zaštićena nizom polja da bi evoluciju u istoj štitila od mnogih unutarkosmičkih uticaja. Na isti način i Zemlja u Sunčevom sistemu je zaštićena mnogim poljima, da bi svoju evoluciju štitila od kosmičkih, sunčevog i međuplanetarnog uticaja.

   Razvoj i uspostavljanje svesnih komunikacija u vasioni i čoveku su analogni onim u Kosmosu. Kao što se u Kosmosu u odgovarajućim božanskim iskrama indukuju individualne i logoidne svesti, u manifestaciji vasione indukuju se u umovima ljudi odgovarajući programi i razvijaju softveri za evoluciju i razvoj ljudi u vasioni.

   U božanskim iskrama – dušama ljudi, odigrala se dvostruka indukcija i to indukcija individualne svesti, kao direktna indukcija Apsolutne svesnosti, i direktna indukcija ličnosti od strane logoidne svesti, a što čini indirektnu indukciju, odnosno inverznu indukciju Apsolutne svesnosti.

   Um ulazi u manifestaciju kao egocentrična ličnost, a individualna svesnost skuplja iskustva reagovanja kroz svedočenje u manifestaciji, od svih ličnosti koje se reinkarniraju u opusu ispoljavanja objektivne svesnosti i slobodne volje. Individualna svesnost je u stalnoj komunikaciji sa logoidnom svesnošću, a um kao instrument izgradnje svog spoljnjeg univerzuma, kroz manifestaciju evoluira kroz svoje razvojne stepene.

   Čulna osećanja se razvijaju i ispoljavaju kroz pet čulnih organa u čoveku, čija sinergetska interakcija ispoljava um u čoveku, kao softver njegovog spoljnjeg ispoljavanja i funkcionisanja. Pokreti i grimase čovekovog tela bili su prvi prepoznatljivi oblici komuniciranja. Druga forma komunikacije se razvijala od grlenih zvukova, od čega su se razvili govorni organi i govor. Da bi se um izrazio grimasama, pokretima i govorom, on to mora imati u svojim svesnim i nesvesnim sadržajima. Um kao softver ima svoju naslednu genetsku memoriju nesvesnog, zatim sposobnost reagovanja i primanja raznih informacija, sposobnost upoređivanja oseta sa memorijom, sposobnost memorisanja, sposobnost sinergetske kompenzacije misli i punjenje misaonih formi emocionalnim snagama. Rezultat tih procesa su misaone forme napunjene emocijama, koje sa jedne strane ulaze u memorije, a sa druge strane grade spoljni univerzum čoveka, u kome sam funkcioniše. Taj spoljni univerzum izgrađen u umu omogućava čoveku da se izrazi u spoljnjoj dinamici objektivnog sveta, putem organa kretanja i govora.

   Ovde nas interesuje mehanizam govora. Da bi se misli, misaone forme i njihov emotivni sadržaj ispoljile, razvio se u čovekovoj glavi kompleks mehanizama čiji je cilj da misaone forme i emotivni naboj iz virtuelnog i energetskog oblika prenese u mehaniku zvuka i zračenje emocija. Strujanje vazduha koji ulazi i izlazi iz čoveka je izvor zvuka. Grleni mehanizmi daju odgovarajuće vibracije zvuku, a govorni jezični, usni, zubni, nepčani i nosni mehanizmi uslovljavaju putem mišića određene forme i mogućnosti kretanja, uslovljavajući forme i tonalitete zvukova. Misli i emocije se putem odgovarajućih nerava i mišića prenose na odgovarajuće govorne organe, grimase i pokrete tela.

   Savremeno društvo koristi u govoru različite jezike i glasove u objektivnom svetu. Ta različitost potiče od istovetnih vibracija na višim nivoima zajedničke manifestacije i jedinstvenih vibracija. Savršenstvo i svrsishodnost jezika može se tražiti u pravilu koje je predložio Vuk Karađić: “Piši kako govoriš, čitaj kako je napisano” - da svaki glas ima svoju slovnu oznaku. Ovi procesi će voditi jedinstvu jezika u svetu, što nameće evolucija.

   Glasovi se iz spoljnjeg sveta na čovekove slušne organe prenose putem vibracija, a putem vibracija se takođe prenose i zvukovi od čoveka preko govornih organa na spoljni svet. Takođe smo videli da se putem vibracija uspostavljaju komunikacije na svim planovima postojanja, kao i između planova. Na ovaj način, i sa energetskog i svesnog prilaza, dolazimo do uzroka sveta, sa vibracijom kao osnovom. Pošto su vibracije izvor kretanja i ukupne manifestacije, i putem energije prenose informacije i svest, to su iste i uzroci ispoljavanja i kretanja duhovnih snaga. U svakom slučaju, vibracijama se uspostavlja kretanje i prenošenje informacija, bilo reaktivno ili induktivno, na svim planovima postojanja.

   Svi planovi postojanja imaju odgovarajuće medije u kojima se dešavaju manifestacije. Na primer, čovek na Zemlji ima materijalne forme u četiri agregatna stanja, u astralnom svetu mediji su emocijalna polja, na mentelnom planu mediji su mislena baza, na duhovnom planu duhovna supstancija, na kosmičkom planu inertno etersko polje. Vibracije zvukova, boja, emocija, misli i arhetipskih formi - mogu biti pokretači manifestacije. Svaki plan postojanja ima svoj medij i svoje pokretače vibracija. U objektivnom svetu pokretači vibracija i manifestacija mogu biti duhovne snage sa viših planova, ili umovi kao softveri u objektivnom planu postojanja. Um može da proizvodi mentalne i emocionalne forme i govor kao sredstvo ispoljavanja vibracija. Svesni i nesvesni um pokreće čoveka na akciju, a govor mu služi za organizaciju i mobilizaciju ostalih snaga za izvođenje manifestacije. Čovek sa odgovarajućim nivoima uma može da pokreće manifestaciju i na astralnom i mentalnom planu. Za pokretanje manifestacije na astralnom planu koristi se emotivni um kao pokretač vibracije, čime se pokreću odgovarajuće emotivne snage sa tog plana, a njihovo se dejstvo prenosi i na objektivni - materijalni plan. Na sličan način se pokreće manifestacija i na mentalnom planu, pri čemu je moderator vibracija mentalni um, a vibracije misli pokreću odgovarajuće snage na mentalnom planu, da bi se proces nastavio kroz ostale planove do objektivnog.

   Manifestacija na objektivnom planu može se takođe pokrenuti i sa duhovnih planova, i u tom slučaju moderator vibracija mora biti individualna svesnost ili logoidne svesnosti, a medij u kome se vibracije pokreću je vasionski eter. Na ovom se nivou pokreću i odgovarajuće duhovne snage, čije se dejstvo prenosi i na plan objektivnog postojanja. Kosmička svesnost kao ispoljena svesnost Apsoluta, predstavlja univerzalno polje svih zakona koji mogu biti ispoljeni u ukupnom manifestovanju u Kosmosu kao celini. Sve te zakonitosti su ispoljene u vibratornim formama. Te zakonitosti su rasadnik eksplicitnog ispoljavanja na svim nivoima postojanja. U svakom koraku eksplicitnog ispoljavanja umnožavaju  se različite zakonitosti  koje u osnovi imaju početnu osobinu. Te osnovne zakonitosti imaju svoje vibracije koje su preteče zvukova i drugih osetilnih snaga, koje su u funkciji ispoljavanja čulnih organa. Da bi se moglo manipulisati zvukovima u objektivnom svetu, svakom se zvuku daje određena slovna forma. Da bi slova, kao simbolične forme, imala vibratornu moć za pokretanje snaga na višim i nižim planovima postojanja, njima se moraju pridodavati i druge vibrirajuće osobine kao što su zvuk, vibratorno uzročno značenje, svetlosne boje, emocije. Tek ovako integrisana vibracija slova ima moć pobude snaga i zakona na raznim planovima postojanja. Na ovaj način, koristeći slova i reči sa arhetipskim vizijama i vibracijama, čovek može istima da pokreće manifestacione procese sa raznih planova postojanja i na raznim planovima postojanja.

   Svaka vibrirajuća forma snaga ili duhova, ima i svoje ime koje proizilazi iz vibrirajućih osobina, i na taj način, kroz vibrirajuću čovekovu evokaciju određenog bića, može se sa istim stupati u kontakt, i mogu se pokretati takve zakonitosti ili bića. Upoznavajući sve te zakonitosti u postojanju i manifestaciji, čovek razvija božanska svojstva, stiče mogućnosti stvaralaštva i ulazu u holografska stanja raznih vrsta i nivoa svesnosti.

   Na bazi ovih spoznaja, vremenom se razvila magija koja koristi reči i odgovarajuće rituale i pomagala kojima se uistinu mogu razviti magijske moći i stvaralaštvo. Reči se grade na sinergetski način kombinovanja jednog slova sa svakim drugim slovom. Zavisno od broja slova u reči, u magiji se koriste ključevi. Prvi ključ su jedinična ili prosta slova. Svako slovo ima svoje osobine, odnosno zakonitosti koje su različite za četiri plana na kojima se mogu koristiti. Ta četiri plana čine tri umna plana postojanja i to: materijalni, astralni i mentalni plan, i kao četvrti plan - plan duha ili akaše, u kome operiše individualna svest. Kada čovek sa umom želi da koristi individualnu svest, on svoju svest prenosi u stanje bez vremena i prostora, odnosno dolazi u to stanje putem određene vrste transa.

   Drugi ključ predstavljaju reči od dva slova koje se grade sinergetskom kombinacijom svakog pojedinačnog slova sa svakim drugim slovom. Osobine ovih slova se sinergetski kombinuju i različite su na svakom od postojeća četiri plana postojanja.

   Treći ključ predstavljaju reči od tri slova i grade se sinergetski u svim mogućim  kombinacijama sa tri slova sa svojim sintetičkim osobinama na sva četiri plana.

   Četvrti ključ koji je ljudima moguć za praksu, su reči sa četiri slova koja, sa sinergetskim kombinacijama daju ukupno 531 441 reči.

   U kosmičkoj manifestaciji postoji sedam globalnih planova postojanja, i analogno tome, i sedam mogućih magijskih ključeva, čija je praksa van mogućnosti obuhvata i shvatanja današnjeg čoveka jer su analogni svim zakonitostima Kosmosa. To je u jurisdikciji jedino kosmičke svesnosti i njenih pridruženih evoluiranih holografskih tačaka – evoluiranih bića do kosmičke svesnosti.

   Kabala i tantra počivaju na istim principima, s tim što kabala barata izvornim zakonitostima vibracija i slova i primene individualne svesnosti, te na taj način čoveku omogućava stvaralaštvo i božanske osobine. Koga interesuje praksa u ovoj oblasti, pored egipatskog Trismesgistosa, veoma poučna su dela Franca Bardona iz dvadesetog veka.

IX. RELATIVNOST DUALNOSTI FORMI I PLANOVA POSTOJANJA

   U istraživanju manifestacije, na kraju nalazimo početno stanje, eksplicitni procesi ispoljavanja raznovrsnosti prelaze u implicitne poretke ispoljavanja jedinstva u svesnosti.  Taj kraj manifestacije uzrokuje nestanak napona suprotnosti, odnosno napona suprotstavljenih volja, koje su se kroz igru manifestacije istrošile odnosno uravnotežile, ulazeći u stanje sve-mira, odnosno stanja mira, ne kretanja, pa i nepostojanja - to je ono stanje beskonačnosti  koje nazivamo Svemirom. Ono što se dobilo kao novo čitavim procesom manifestacije, jesu nove tačke Apsolutne svesnosti, koje uvećavaju polaznu Apsolutnu svesnost i daju veći potencijal novim manifestacijama. Slično tome, to stanje susrećemo i kod čoveka kada prelazi iz svesnog stanja u san, kao i u slučajevima kada dostigne cilj razvoja jednog oblika svesnosti i njegovo  prelaženje  iz nižih stanja  svesti i postojanja  u viša stanja,  svesti i postojanja.

   Poslednje stanje do koga možemo dopreti u čovekovoj evoluciji je stanje holografske tačke Apsolutne svesnosti, koje jeste prva sinergetska tvorevina neispoljenog Potencijala Apsolutne svesnosti, i  Potencijala kosmičke inercije. To polje neispoljene Apsolutne svesnosti  nosi osobine božanske volje, svesti, reagovanja i blaženstva. Nalazim hrabrosti da ovoga puta ovaj entitet nazovem živom silom, što sam dugo vremena izbegavao zbog negativnog stava civilizacije prema tom terminu. Za prvi potencijal, mislim da je živa sila najadekvatniji izraz, jer je entitet koji pokreće i daje život  i svesnost ispoljavanju i svemu ispoljenom u kosmosu. Drugi potencijal svemirske inercije nosi u sebi osobine ne kretanja, inercije, destrukcije, smrti i ne postojanja. Ova dva polja mogu ući u stanje mira - Svemira, ili da se probude u stanje manifestacije, kako je opisano u ovoj i drugim mojim knjigama. Samim tim što su potencijali bili uravnoteženi i sjedinjeni, buđenjem u odvojene potencijale svaki od njih u sebi ima i holografsku tačku drugog potencijala što je izvor pojave i funkcije polariteta i njihove upućenosti jedanog na drugog. Međutim, Apsolutna svesnost nastaje ispoljavanjem iz  okvirnog apstraktnog tela Kosmosa, gde se prvo pod dejstvom žive sile u inerciji Svemira ispoljava zatvoreni kosmički prsten, pri čemu ispoljavanjem ovoga prstena Kosmosa, živa sila  u svoje dejstvo uključuje sile inercije iz drugog potencijala koje  zatvoaraju kosmički krug kretanja. Drugi krug i prsten, odnosno polje, je indukovano reagovanjem svemirske inercije na kretanje snaga i svesnosti prvog prstena. Granični prsten, odnosno polje, takođe je sinergetski produkt dva početna potencijala, koji se izražava kao treća sila koja nastaje iz međudejstva dva prstena, koja sa kosmičkom i svemirskom silom daju jedinstvo Apsolutne sile i svesnosti,  kao vladajućeg zakona i aspekta manifestacije u kosmosu. Ove tri sile u jednom, kao i sile koncentričnih kosmičkih sfera i zraka, uzrok su početka manifestacije bogova i njihovih vasiona, što zovemo trećim implicitnim poretkom ili korakom u manifestaciji.

   Ovom manifestacijom, kao sinergetski efekat, ispoljava se i deset kosmičkih sila i stringovi kao začeci ispoljavanja materije. Manifestacijom Kosmosa i završetkom evolucije u Kosmosu postiže se cilj sa ispoljavanjem novih evoluiranih holografskih tačaka Apsolutne svesti u Kosmosu, koje i jesu Apsolutna svesnost. Time se ostvaruje dupliranje postavljenog cilja, a samim tim prelazak cilja u neispoljeno stanje, odnosno implicitni poredak višeg stanja početnih potencijala. Istrošenošću potencijala volje, dolazi do ravnoteže potencijala i stanja, ne kretanja i mira, odnosno Svemira. Pretpostaviti je da se stanjem stresa Svemir budi u dualnost dva početna potencijala od kojih je jedan Potencijal Apsolutne svesnosti i reagovanja, a drugi Potencijal svemirske inercije. Upravo od ovih stanja počeli smo da pratimo početak manifestovanja i gradnje forme Kosmosa. Taj apstraktni model Kosmosa je prva forma i okvir ispoljavanja neispoljene Apsolutne svesnosti početnih potencijala, u Apsolutnu svesnost koja se manifestuje i ispoljava u Kosmosu.

   Da ukratko rezimiramo: pre ispoljavanja Apsoluta kao zakona trostruke sile: volje, blaženstva i svesti u jednom, postojala su potencijalna polja neispoljenog Apsoluta kao polja žive sile, i polje svemirske inercije kao polje inertne sile, koji se mogu uravnotežiti u stanje mira  (svemira)  ili pokrenuti manifestaciju u postojanje.

   Volje početnih potencijala svesti i reagovanja u Apsolutnoj svesti ispoljavaju se kao božanska i slobodna volja koje su generatori manifestacije u Kosmosu. Ove volje su potencijali snaga, i to: božanska volja je potencijal snage koja teži ka centru sa osobinama ljubavi i radosti, dok je slobodna volja potencijal snage koja teži periferiji sa osobinama destrukcije, ograničavanja i neznanja. Manifestacijom ovih snaga ispoljavaju se forme i polariteti kao i sve  ispoljeno u postojanju. Zavisno od veličine uticaja pojedine snage, opaža se polaritetna razlika ispoljenih entiteta i osobina. Videli smo da su tri snage sjedinjene u Apsolutu, što čini trostruki polaritet snaga stvaranja, uravnotežavanja i razaranja ili destrukcije. Ove tri sile se polarišu u Kosmosu i izvorno prate manifestaciju na svim nivoima postojanja u Kosmosu. Ove tri snage koje su se ispoljila u tri odgovarajuća kosmička prstena, dejstvom svojih polja ograničavaju Kosmos u apstraktnu formu diska, iz koje, zbog snage kompenzacionih polja, ne može izaći ništa od manifestovanog.

   Dejstvom svojih uticaja,  prva dva ispoljena, suprotstavljena i okomito postavljena kosmička prstena su generator manifestacije koja se odvija u Kosmosu. Ove dve ispoljene forme kretanja imaju i svoje svesnosti, koje nasleđuju od početnih suprotstavljenih potencijala sa osobinama svesnosti i nesvesnosti. Svesnost, sa sposobnošću reagovanja, pripada kosmičkoj snazi i volji, a nesvesnost i inercija pripadaju svemirskom prstenu.

   Na taj način ova dva prstenasta polja uravnotežavaju svoje uticaje u odnosu na spoljni Svemir. Sada se njihove interakcije prenose na njihovo međusobno dejstvo koje odvaja od prstena Kosmosa novi uravnotežujući prsten, koji uravnotežuje njihovo međusobno dejstvo kroz dinamiku klaćenja od jednog do drugog prstena. Prema tome, ovaj prsten pored svoga  obrtanja ima klaćenje od jednog do drugog prstena. Ovaj treći prsten, zbog svoga odnosa i uticaja, nazvan je prstenom graničnikom. Uloga ovoga prstena je da naizmenično  pojačava dejstvo prvo jednog, a zatim drugog prstena na manifestaciju Kosmosa, i na taj način daje impulse manifestovanju. Ova nova kosmička snaga je začetnik pulsiranja Kosmosa i nastanka duha na bazi uticaja početnih potencijala. Obzirom da je ovaj prsten nastao odvajanjem od kosmičkog prstena, on je pod prevashodnim uticajem kosmičkog prstena božanske svesnosti i volje, što kosmičkoj manifestaciji daje pozitivan ishod. Na ovaj način nastaje trajno pulsiranje sa rastom i smanjivanjem uticaja početnih kosmičkih snaga, čiji strahoviti kompenzacioni uticaj daje stabilnost manifestaciji u Kosmosu.

   Stabilizacijom međudejstava tri prstena, dalji njihovi uticaji prenose se na unutrašnjost Kosmosa sa središtem jedinice Apsolutne svesnosti u centru Kosmosa. Sinergetskim uticajima snaga i volje  tri prstena sa svojim obrtnim poljima i jedinstvom Apsolutne svesti iz centra, dolazi do separacije u  kosmičkom disku na sedam koncentričnih sfera sa različitim vibracijama u svakom koncentričnom prstenu. Ovih sedam kosmičkih prstenova predstavljaće sedam dimenzija postojanja, odnosno sedam globalnih nivoa svesnosti, u koje se raspoređuju materijalne čestice zavisno od svoje veličine i specifične težine. Sinergetskim uticajem kretanja tri prstena i sedam koncentričnih planova, Kosmos se dalje segmentira strujnicama sila ili zrakama u koje se sažimaju uticaji pomenutih polja, odnosno entiteta. Ovih zraka je dvanaest koji u parovima struje iz centra ka periferiji i od periferije ka centru, u obliku položenog znaka osmice. I ovi zraci su takođe polarisani i trpe sve uticaje u Kosmosu. Sa ovim stanjem manifestacije ispoljen je apstraktni kostur Kosmosa kao model manifestacije.

   Stanje Svemira je otvoreno i ničim ograničeno. Da bi manifestacija mogla da se izvodi, živa sila svesnosti I reagovanja se budi iz ravnotežnog mira (svemira) i počinje vibracijom  (kretanjem i ispoljavanjem Da bi došlo do ispoljavanja manifestacija se ograničava virtuelnom strukturom (kosturom) kosmosa. o kome smo govorili. Buđenjem neispoljene žive sile ona se sažima i odvaja iz Svemira i impulsnim kretanjem kvantira snage u zatvoreni kosmički prsten. Nastanak ostala dva prstena već smo opisali. Zatvoreni kosmički disk je prvo ograničenje Kosmosa i Apsolutne svesti koja se ispoljava u Kosmosu. Ova Apsolutna svesnost nije isto što I početni potencijal svesnosti i reagovanja ( koju smo uslovno nazvali živom silom), jer su i sami prstenovi nastali sinergetskom kombinacijom početnih potencijala, a apsolutna svest je produkt tri sile u jednoj i tri stanja svesti u jednom.

   Iz aspekta evolucije čoveka na zemlji i Sunčevom sistemu, kao i njegovog kosmičkog razvoja, možemo uočiti da se procesi manifestacije odvijaju iz implicitnih stanja u eksplicitna stanja kroz osam koraka. Pri tome svaki korak ispoljava, odnosno ograničava formu i frekvenciju postojanja sa dimenzijama vremena i prostora. Svaki od ovih koraka ispoljava i unosi u postojanje nove uticaje i nove oblike i stanja polarnosti i svesnosti. Pored ovog vertikalnog kretanja kroz ravni postojanja, odvija se i sinergetska mogućnost kombinovanja i stvaranja novih raznovrsnosti ispoljenih faktora, sa svim do tada ispoljenim faktorima u manifestaciji. Sinergetske kombinacije se mogu utvrđivati faktorijelskim računanjem. Ovaj dvosmerni hod manifestacije raznovrsnosti može se posmatrati u spirali, gde koraci po vertikali čine dimenzije postojanja, a po prečniku raznovrsnost sinergetskih kombinacija ispoljavanja novog.

   Apstraktni modul kosmičkog principa stvaranja i ispoljavanja sastoji se od tri kosmička prstena, sedam kosmičkih ravni postojanja i dvanaest kosmičkih zraka, što ukupno predstavlja dvadeset i dva tvorilačka principa Kosmosa. Tvorci tarota su znali da ove tvorilačke snage iskažu u simbolima slika i da isto prikažu kao simboličnu tvorilačku mašinu i ostave je u objektivnom svetu kao slike za obuku  pod maskom karata za igranje. Nije ni slučajnost da su Jevreji u svom alfabetu uzeli 22 simbolična slovna znaka, i mogućnost izražavanja istima zvučnih vibracija kao pokretačkih ključeva manifestacije. Ovaj se princip koristi i za prilaz kosmičkom pismu u kabalističkom i tantričkom pristupu sagledavanja i pokretanja manifestacije određenim rečima, mantrama i tantrama. Ova dvadeset dva tvorilačka aspekta mogu ispoljiti 22 faktorijel mogućnosti sinergetskog kombinovanja ispoljavanja raznovrsnosti na tom planu postojanja. U kosmičkoj dinamici, u zavisnosti od međusobnog odnosa, uticaja i kretanja polja i snaga, ispoljavaju se raznovrsna polja i snage, kao i razne forme i raznovrsni procesi  reagovanja, kvantiranja, indukovanja, preslikavanja i prenosa informacija kao i stvaranja i rastvaranja formi. Procesi koji se odvijaju na ovom kosmičkom planu su večni koliko je večan i sam Kosmos.

   Ovi procesi se odvijaju  paralelno sa drugim eksplicitnim i implicitnim porecima koji se ispoljavaju jedni iz drugih u kosmičkom disku uz međusobna sinergetska delovanja.

   Procesi reagovanja sa zakonitostima akcije i reakcije u objektivnom svetu su poznati, a delimično i ranije opisani: procesi kvantiranja obuhvataju razne procese sažimanja, kondenzacije, indukcija, slaganja snaga iz polja u strujnice kretanja. Na taj način i početni vibratoroni impuls deluje pogonski, induktivno i privlačno na potencijal inertnog polja, pobuđujući i kvantirajući snage u svoj tok. I u ovom slučaju važe principi koje je zapazila magija (zgusni i razredi). Procesi indukovanja su poznati iz elektrotehnike, gde se vrši transformacija određenih energetskih potencijala u druge energetske oblike ili u druge medije (potencijal vode u električnu struju, proizvodnja struje u generatorima, transformatorima, motorima, i drugim potrošačima ili pretvaračima energije). Isti je slučaj i kod indukcije i prenosa emocija kod ljudi. Indukcioni procesi se dešavaju i između ravni postojanja i služe za transfer energije između ravni postojanja.

   Preslikavanje i prenos informacija obuhvata sve principe prenošenja od jednog medija na drugi. To se dešava na svim planovima postojanja. Informacije se, kao tragovi kretanja, prenose i u presecima zraka u svim medijima. Sinergetski principi stvaranja i kombinovanja važe i za ove procese. Pomenuću samo proces kompenzacije kod kompenzovanja i ispoljavanja materije, gde se slažu i kompenzuju kvantiranja i indukcije sila i polja  u ispoljvanju čvrste sprege sila, odnosno materije, što je proces koji je opisan ranije. Ove procese zatvaranja određenih kretanja u omotač stabilne forme nazivamo kompenzacijama. Kompenzacijama se ispoljavaju I stabilizuju i duhovni i materijalni entiteti.

   Modul Kosmosa je implicitni rasadnik za 22 faktorijel mogućnosti sinergetskog eksplicitnog ispoljavanja raznih entiteta i uticaja, snaga, materije i svesnosti. U ovom procesu ispoljava se i 10 vrsta kosmičkih snaga koje uz pomoć svesnosti ispoljavaju sve raznovrsnosti u Kosmosu. Kompenzacijom kosmičkih snaga ispoljavaju se i stringovi, kao prva i prelazna forma energije u materiju, a daljom kompenzacijom i spajanjem stringova ispoljavaju se kvarkovi. Zavisno od broja kompenzovanih stringova u kvarku, ovi dostižu svoju veličinu, stabilnost i specifičnu težinu, čijim spajanjem  dolazi do nastanka raznih subatomskih čestica sa raznim potencijalima - masama. Zavisno od svoje specifične težine kvarkovi se raspoređuju po kosmičkim ravnima i u skladu sa zakonima centrifugalnih sila. Zavisno od smera svog obrtnog kosmičkog momenta (spina), čestice stiču naelektrisanja, negativno kao stanje elektrona i pozitivno kao stanje pozitrona. Odgovarajuće kosmičke sile indukuju se u kosmičkim zracima i indikuju odgovarajuće polarnosti. Dve suprotstavljene sile na subatomskim rastojanjima indukuju dve suprotstavljene nuklearne sile koje, sve zajedno sa prvim parom, kompenzuju čvrsti spreg sila koji se u objektivnom svetu opaža kao materijalna čestica sa svim njenim osobinama. Materijalna čestica, pored kompenzovanih sila koje imaju svoju unutrašnju dinamiku, stiče i svoja magnetna i polaritetna svojstva, svoju gravitacionu silu, kao i vrstu svesnosti, i traju dokle traje materijalna forma čestice.

   Atomi su veoma složeni konglomerati kompenzovanih snaga i kao jedinke predstavljaju razne  vrste atomskih elemenata. Simpatetičkom indukcijom, Apsolutna svesnost indukuje u odgovarajuće materijalne čestice određena svojstva životne snage i svesnosti. Materijalne čestice, indukovane životnom snagom i svešću Apsoluta, nazivaju se jezgra života ili božanske iskre. Ovaj indukovani pečat života i svesnosti je jezgro večnosti i duhovnosti koji vodi čoveka kroz svu manifestaciju, i na kraju manifestacije dovodi ga kao holografsku tačku u jedinstvo Apsolutne svesti. Iz ugla naše evolucije ovih iskri ima sedam vrsta.

   Najsloženije božanske iskre su entiteti koji evoluiraju u Kosmosu pod direktnom jurisdikcijom Apsolutne svesnosti i stiču svest o sebi i kosmičku svest. Sa ovim sposobnostima ove iskre imaju moć, svesnost i volju  logoidnih svesti, kao bogovi vasiona  koji uslovljavaju nastanak vasiona i njihovu evoluciju. Samo ograničeni broj i vrsta materijalnih čestica su indukovane Apsolutnom svesnošću (božanske iskre) i iste su tim činom osposobljene za duhovnu evoluciju i razvoj od ličnosti do Apsolutne svesnosti. Sve ostale materijalne čestice nisu indukovane od Apsolutne svesnosti, i zavisno od svoje veličine i specifične težine raspoređene su po kosmičkim ravnima i učestvuju u manifestacionim procesima. Kako vidimo, implicitno svojstvo Apsolutne svesti se indukuje  u božanske iskre i one u sebi nose apsolutnu volju za involucijom i evolucijom u sticanju iskustva od sposobnosti reagovanja u materijalnoj čestici, do iskustva Apsolutne svesnosti.

   Drugi korak u evoluciji je evolucija logoidnih božanskih iskri u Kosmosu do njihovih ispoljavanja u svojim vasionama. U ovom slučaju, svaka logoidna svest je implicitni poredak  koji treba da se ispolji u vasionu sa njenim sadržajima kao eksplicitni poredak. Svaka logoidna svest se ograničava svojom vasionom, koja predstavlja njenu ljusku ili telo da bi se ispoljila i mogla usloviti evoluciju u vasioni. Kod ispoljavanja svake forme ispoljavaju se i odgovarajući novi polariteti. Sam logos je jedan polaritet, a ispoljeni sadržaji vasione drugi polaritet. Logoidna svesnost u svojoj auri na putu kroz kosmos i svoju galaksiju privlači pored stringova i kvarkova i određeni broj božanskih iskri, da bi zavisno od svoje specifične težine zauzela revolvirajuću putanju oko središta Kosmosa, i tako započela sa uslovljavanjem evolucije svoje vasione.

   Stupanje na scenu individualnih božanskih iskri koje će evoluirati u vasioni, možemo smatrati trećim korakom eksplicitnog ispoljavanja, u kome kao polaritete imamo logoidnu svesnost i duše sa individualnim svestima koje će evoluirati u vasioni kao matrici logoidne svesti.

    Četvrti korak manifestacije predstavlja evolucija ljudi u matrici logoidne svesti, gde jedan polaritet predstavlja individualna (božanska) svesnost, a drugi polaritet predstavlja um čoveka. U ovoj fazi manifestacije imamo četiri podfaze razvoja uma, pod uticajem četiri globalne četvoropolne snage, ili pak osmostrukost polariteta koji ispoljavaju umove i telo čoveka sa ispoljavanjem objektivne svesnosti. Svaka od ovih snaga ima svoje polaritete, tako da um možemo uporediti sa četverostrukim magnetom. Svaka od ovih snaga ispoljava svoju formu kao što su  fizičko telo, energetska forma, astralna forma i mentalna forma.

    Prema tome, u evoluciji čoveka postoji sedam stepenica, ili sedam nivoa svesnosti, i osmi nivo koji predstavlja neispoljeno jedinstvo Svemira.

   Put do jedinstva zahteva spoznavanje i transcendiranje svih nivoa postojanja, odnosno svih oblika umova i svesti, kao i zakonitosti njihovog manifestovanja. Postojanje umova i svesti u pojedinim oblicima, možemo smatrati tačkama gledišta bića. Za čovekov pogled iz uma samo objektivna svesnost je realnost, a  ostali nivoi postojanja su za njega iluzorni ili imaginarni. Za pogled iz svake više tačke gledišta, stanja svih nižih ravni su realna. Kada čovek spoznaje celovitom spoznajom ili iskušavanjem pojedinim nivoima uma, on isto stanje može da transcendira prelazeći u sledeće više stanje uma ili svesnosti. Na taj način, čovek evoluira od fizičkog tela i instinktivne svesnosti, preko eterskog, astralnog i mentalnog stanja uma i tela, a zatim, stepenicama od individualne svesnosti preko logoidne, Kosmičke do Apsolutne svesnosti, da bi stanje manifestacije završilo u neispoljenom Svemiru odakle je manifestacija i krenula.

   Vidimo da svaki oblik svesnosti i manifestovanja ima granice prostora i svoje relativno vreme. Sa tačke poimanja objektivnog uma, jedino Svemir u mirovanju nema prostor i vreme mada I on ima svoj san I manifestaciju. Početkom manifestacije i ispoljavanja početnih potencijala javlja se vreme, a prostor se počinje ispoljavati sa ispoljavanjem kosmičkog diska.Vremena trajanja u apsolutnoj, kosmičkoj i logoidnoj svesti za čovekov um su beskrajna, iako sa stanovišta viših oblika svesti imaju granice trajanja.

    Indukcijom božanskih iskri iz Apsolutne svesti, one se od nje odvajaju i ograđuju određenim oblicima svesti i umova, da bi mogle iskušavati određene oblike reagovanja, svesti i umova. Svaki oblik svesti ili uma ima svoje sposobnosti reagovanja i polaritetne aspekte i entitete kao sadržaje, kao i svoju matricu prostornog i vremenskog ispoljavanja. Matrice prostornog i vremenskog ispoljavanja su: za Apsolutnu svest - Kosmos i apsolutno vreme, za logoidnu svest - vasione i logoidno vreme, za čovekov um - planeta Zemlja i zemaljsko vreme. Manifestacije traju u okviru odgovarajućih matrica paralelno, i svaka u svome vremenu i prostoru i trenutku sadašnjosti. Svako osvešćivanje svojih aspekata ili entiteta, ili uravnotežavanje ili neutralizacija njihovih polariteta, doprinosi integraciji uma ili svesti, a posledice toga su proširivanje uma ili svesti, sticanje većeg stepena slobode i volje i povećanje moći. Na taj način, prevazilaženjem granica umova i svesti, svesnost i volja nalaze zajedništvo u Apsolutnoj svesnosti, sreća u blaženstvu, a moć u svemoći.

X. REZIME

   Za čoveka devetnestog veka koji nije znao da čita i piše, govorilo se da je nepismen, a za čoveka krajem dvadesetog veka koji nije znao da koristi računar, takođe se govori da je nepismen. U dvadeset prvom veku, za čoveka koji ne ovlada celovitom spoznajom, govoriće se da je samoograničen.

   Čoveku je data mogućnost iskušavanja i sticanja slobode, sveznanja, moći, blaženstva, večnosti i ukupne svesnosti. Ključevi čovekovog ograničenja nalaze se u njemu samom. Život je kretanje, a iza svakog kretanja nalazi se svesnost. Spoznaja jedinstva je proporcionalna ukupnoj svesnosti i sveznanju. Božanska i Slobodna volja su potencijali evolucije čoveka kroz ukupnu manifestaciju. Probuđenje u život i kretanje ka jedinstvu je put bogospoznaje.

   Krećući se stepenicama razvoja uma i razvoja svesti, čoveku se otključavaju brave otkrivajući sve šire horizonte spoznaje relativnosti postojanja, manifestacije u postojanju, saznanja, blaženstva, ljubavi i večnosti.

• SLAVA APSOLUTNOM BOGU KOJI STVORI MOJU DUŠU I OMOGUĆAVA MOJU EVOLUCIJU DO SEBE.

· SLAVA LOGOIDNOM BOGU MOJE VASIONE KOJI USLOVLJAVA MOJE POSTOJANJE I MOJU EVOLUCIJU DO SEBE.

· ZAHVALJUJEM SVOJOJ INDIVIDUALNOJ SVESNOSTI KOJA ME VODI NA PUTU BOGOSPOZNAJE U JEDINSTVO.

KNJIGA V

 U SUSRET VEČNOSTI

I. UVOD

   U prethodnim mojim knjigama obuhvaćena je manifestacija, relativnost, stvaranje, postojanje i procesi transcendiranja implicitnih u eksplicitne stanja i obrnuto u ukupnoj manifstaciji u Kosmosu.

   Oni koji su pažljivo čitali prethodne knjige i koji su imali milost božiju da transcendiraju nivoe uma , odnosno, transcendiraju svoje telesne omotače, naslućuju večnost, i idu u susret svesnosti i večnosti. Mnogi tragovi usmenih predanja u mnogim oblastima sveta, bacaju zrake svetlosti na neke aspekte večnosti.Većina vjera i sekti imaju svoje vizije božanskog i večnog postojanja, a većina tvoraca vjera i sekti imali su manje ili više sposobnosti transcendiranja više svetova postojanja, a sa tim i dostizanja viših nivoa uma i svesnosti, i mogli su svoje spoznaje izneti u vidu učenja , oko kojih su se okupljali ljudi i gradili organizacije vera i sekti.

   Neki mistici i filozofi koji su razumevanje uzneli iznad uma imali su uvide sa celovitom svesnošću i ostavljali su svoje poglede na večnost, bilo pismeno ili usmeno.

   Osvrćući se isključivo na aspekt večnosti, i sam sam zaključio da bi ovim pogledom mogao jasnije osvetliti neka pitanja manifestacije i time doprineti opštem razumavanju i poimanju, kako moga pisanja tako i smisla života savremenog čoveka.

   U prethodnim razmatranjima termin večnosti vezan je za početne potencijale (potencijal svesti i sposobnosti reagovanja, i potencijal svemirske inercije) , dok je termin relativne večnosti vezan za dimenzije duhovnog, logoidnog i kosmičkog postojanja (postojanja božanske svesnosti).

   Drugim rečima u stanju objektivnog postojanja relativno večnim smatramo entitet duše i individualnosti, čija je karakteristika kontinuitet postojanja svesti kao i života bića. To stanje spoznaje večnosti čovek može da iskusi razvojem uma do mentalne svesnosti i transcendiranjem uma a potom ulaskom u dimenzije individualne, logoidne i kosmičke svesnosti. Stanje svesnosti o večnosti u našoj kulturi ostvaruje se kroz stanje prosvjetljenosti, a u istočnim kulturama kroz stanja samhadija i nirvane i božanske svesti.

   Ukratko rečeno večnost odgovara mogućnosti održavanja kontinuiteta svesnosti i života kroz sva transcendentna stanja postojanja kroz koja čovek prolazi u svojoj evoluciji od ličnosti u objektivnom postojanju do postojanja u holografskoj tački apsolutne svesnosti.

   Današnji stepen razvoja društva podrazumeva izvesnu reinkarnacisku zrelost većine ljudi.

Humanoj čovekovoj vrsti suštinu i večnost daje božanska iskra koja je nastala simpatetičkom indukcijom Apsolutne svesti koja kroz involucione procese nosi programe vjerovanja involucije i evolucije i svedoči o manifestacionim procesima u medijima odgovarajućih dimenzija postojanja i  ispoljavanja formi i omotača kroz šest dimenzija postojanja, a zatim kroz evolucione procese osvešćuje i transcendira forme transcendirajući sve nivoe umova i svesti  do ostvarivanja holografskog jedinstva u Apsolutnoj svesti. Svaka dimenzija postojanja ima svoje zakone medije i duhovne sile koje uslovljavaju ispoljavanje manifestacije i formi na planovima postojanja.

Suštinu današnjeg višedimenzijalnog čoveka čine programi vjerovanja koji se ostvaruju od začeća čoveka do njegove smrti, zatim programi verovanja ostvareni kroz reinkarnaciske procesea koji su memorisani u individualnoj svesnosti, zatim programi verovanja nastali kroz genetsku evoluciju od ispoljavanja materije , gena i ćelija i kao zadnje programi vjerovanja preuzeti u božanskoj iskri od Apsolutne svesnosti. Razvojem pojedinih nivoa uma čoveku je omogućeno na određenom nivou razvija da može mjenjati svoju frekfenciju i  da na taj način može stupati u komunikaciju i spoiznaju entiteta i stanja u  svim dimenzijama postojanja. Spoznajući sebe i osvešćujući na svim dimenzijama postojanja čovek uzdiže svoju svest do jedinstva sa Apsolutom. Uzdižući svoju svest  na razne nivoe postojanja  on stiče i kreatorske mogučnosti za pokretanje manifestacija na svim nivoima postojanja. Sa takvim sposobnostima on može da uključuje i odgovarajuće duhovne i druge snage u ostvarivanju manifestovanja.Takav uzvišeni čovek menjajući svoje programe i svoja verovanja u  mogućnosti je da menja i svoju sudbinu , svoje zdravstveno stanje i svoju sreću.

    Izvestan broj ljudi u ovoj epohi ispunjava uslove da može ozbiljnije menjati sebe i svoje poglede na svet, i da shvati kompleksnost i potencijalnost čoveka u manifestaciji i evoluciji. To zahteva da čovek viđenje sebe i sveta postojanja preusmeri na celovitu spoznaju uz korištenje intuicije.

   Ukoliko je čovek u stanju da na ovakav način promeni svoje poglede na svet, manifestaciju i postojanje, onda orjentiri na njegovom putu ka večnosti mogu da budu i sledeće preporuke: usmeravanje pažnje na relaksaciju i smirivanje svoga tela i svoga uma, okretanje svojih čula od spoljnog sveta ka unutrašnjem  usmeravanjem svoje pažnje na dah. Za ovu praksu u današnjem svetu postoji veliki broj tehnika, a svako treba da odabere i iskušava onu koja mu daje najefikasnije rezultate.

   Pored iskustva u smirivanju tela i uma, čovek treba da zna, da podizanje svoje energije znatno pospešuje njegov razvoj. Brzo podizanje svoje energije čovek može ostvariti adekvatnom ishranom i ritmičkim disanjem. Usklađivanjem ishrane prema krvnim grupama i smanjenjem konzumiranja hrane životinjskog porekla doprinosi harmonizaciji rada ćelija i funkcionisanja organa u telu. Upotrebom ritmičkog disanja (pranajame) služi brzom podizanju nivoa energije u telu i olakšava odvajanje pojedinih telesni formi od fizičkog tela. Zatim se pažnja usmerava na spoznaju načina na koji se gradi um kroz programe verovanja , i načina njegovog funkcionisanja. Pri tome čovek mora spoznati svoje nivoe uma , njegovu strukturu i medije iz kojih se um stvara. Sa ovim iskustvima čovek počinje iskušavati podravni funkcionisanja pojedinih nivoa uma i čovekovih telesnih omotača. Na taj način čovek olakšava sazrevanje i tranziciju umnih nivoa. Kako čovek svoj um gradi u odnosima sa drugima, potrebno je usklađivati svoje ponašanje i svoj moral, koristeći deset božijih zapovesti u umu i u svojim delima. Ovaj pristup daje dobre rezultate u razvoju i transcendiranju uma. Kada stekne sva ova iskustva i uskladi svoje ponašanje čovek je u stanju da kontroliše svoj um i svoje telo, instikte, emocije i razmišljanje. U ovome stanju čovek može da odluči i da prestane dalju gradnju novog uma. Prestankom gradnje novog uma, čovek treba nastaviti praktikovanje čišćenja do tada stvorenog uma. Danas za čišćenje uma postoji jako mnogo razvijenih tehnika, a čovek treba da izabere za sebe najprikladniji način čišćenja uma. Ne mogu da ne napomenem jednu od uspešnijih tehnika a to je čišćenje karme opraštanjem, kao i primenom meditacije na ništa. Ovi postupci jako doprinose smirenju uma. Spoznajom sebe u celini, a to je spoznajom sebe iznutra i sa vani čovek upoznaje i manifestaciju u celini postojanja, a rezultat toga je ovladavanje celovitom spoznajom. Sa ovim stanjem svesnosti čovek spoznaje put bogospoznaje , stiče molitveni stav prema svetom trojstvu (apsolutna svest-apsolutni bog, logoidna svest-logoidni bog, svoje individualno biće-veliko Ja), i postaje religiozan. Ovaj proces prati rast božanske volje u čoveku. Iskušavanjem svih ovih pristupa u čoveku prestaju strahovi i želje . Strahovi i želje pretstavljaju zamajac ispoljavanja snaga posesivnosti i gradnje uma odnosno ispoljavanja objektivne svesnosti i produkt su ne znanja i ne razumevanja. Spoznaja uma njegovog stvaranja i transcendiranja je prvi stepen škole u evoluciji i razvoju humanog čoveka. Isčezavanjem uma, isčezavaju i strahovi i želje sa snagama posesivnosti, a u čoveku se otvara prostor za ljubav, sreću i blaženstvo, što prema verovanjima i selovitoj spoznaji odgovara rajskom ili nebeskom stanju postojanja..

   Svi ovi duhovni entiteti i duhovna stanja koja su za objektivni svet ne vidljivi, a za neke ljude i ne postojeći, čine formativna stanja, koja individualna svest opaža i sa kojima može uspostaviti komunikaciju. Sve ove spoznaje razotkrivaju um kao virtuelni mehanizam za spoznaju objektivnog sveta, koji je nužan za razvoj objektivne svesnosti i viših bozanskih stanja svesnosti , odnosno celovite svesnosti. Um čoveka i njegova individualnost nisu kompatibilni u istoj dimenziji postojanja. Dok ima uma, individualnost je u drugoj dimenziji i ona svedoči umnoj manifestaciji u životu. Kada um prestane individualnost sa sposobnošću reagovanja nastupa u životu čoveka.

II. CELOVITI POGLED NA VEČNOST I NJENO POIMANJE

   Kosmički potencijal svesnosti i sposobnosti reagovanja može se ispoljiti samo u odnosu sa sebi suprotnim potencijalom svemirske inercije sa osobinama anti svesti. I jedan i drugi potencijal su zasebno neispoljeni. Odnos među njima stvara razliku potencijala, što pretstavlja volju, a pretežnost uticaja potencijala opredeljuje vrstu volje (božanska volja i slobodna volja) koji je osnova ukupne manifestacije u kosmosu.

   U razumevanju potencijala možemo se poslužiti analogijama , kao što nam je poznato u elektrici razlika potencijala omogućava tok sile (struje), ili visinski potencijal vode prenosi se u tok vode, a zatim njen potencijal prenosi se na kinetičko kretanje rotora, da bi zatim isto indukovalo magnetne potencijale i tok struje. Na sličan način potencijal svetlosti i toplote uslovljava ispoljavanje niz energija i njihovih kompenzacija do materijalnih formi u objektivnom svetu..

   U kosmičkoj jedinici postoji ekvivalentnost potencijala sa ekvilalentnošću snaga i materije.

   Indukcije u kombinaciji postojećih potencijala uslovljavaju i izazivaju utiskivanja ili modulacije i ispoljavanje novog, i svaka kosmička ravan ili dimenzija postojanja rezultat je takvih sinergetskih akcija sa viših ravni.

   Ko razvije celovitu svesnost može da otkriva intuitivno znanja i može pratiti manifestacione procese od kvantiranja polja i snaga do njihovih kompenzacija kroz stringove, kvarkove, subatomske čestice, atome, molekule, ćelije kao i materijalne forme do planeta vasiona i galaksija. Ove kompenzacione procese prati sinergetsko ispoljavanje snaga i formi. Forme nisu samo materijalne, one mogu biti i duhovne svih hijerarhiskih nivoa, takođe opažljive za bića sa celovitom svesnošću. Atomska eksplozija nam pokazuje koliko je kroz procese kompenzacije skoncentrisano energije u maloj čestici, iako se samo jedan dio materije dekompenzuje atomskom eksplozijom.

   Polazeči od početnih potencijala koje možemo smatrati neispoljenim sa pojavom razlike potencijala i kretanja, počinje i manifestovanje. Kretanje i memorija uslovljavaju dimenzije vremena, a kompenzacioni procesi ispoljavaju ograničene forme kao segmente neograničenog prostora. U procesima manifestacije se ispoljavaju, prvo za nas apstraktne forme koje nazivamo duhovnim, a tek zatim forme snaga i materijalne forme. Vidim da je i nauka konačno došla do Hiksovog bozona kao duhovne forme, što može doprineti da nauka pored objektivnog postojanja počne ulaziti i u druge dimenzije postojanja , i da na taj način proširuje poglede u pravcu celovite spoznaje. Sa celovitom spoznajom se ulazi u stanja večnosti.

    Videli smo da je i apsolutna svesnost nastala u manifestacionom procesu sinergetskog ispoljavanja Kosmosa daleko pre, (u kosmičkim dimenzijama vremena), nego što je počelo ispoljavanje materije. Tako Kosmos pretstavlja jedinicu kompenzovanu Apsolutnom svesnošću u beskraju svemirske inercije. Prema tome Kosmos je prva kompenzacija početnih potencijala i prva forma apstraktne- duhovne ispoljenosti kompenzovane primarnim snagama, koje čine prvo sveto trojstvo u manifestaciji (tri kompenzovana polja snaga, koja kompenzuju kosmos i apsolutnu svest kao jedinicu kosmosa). Da bi ovo bilo shvatljivije upotrebiti ću analogiju stvaranja matematike, koja je u osnovi i celini apstraktna. Matematika se počinje ispoljavati fiksiranjem određenih poimanja nazvanim aksiomima, a zatim primenom određenih teorema razvija se njena apstraktna mreža primenjenih veština koje mogu da prate i sve sinergetske procese manifestacije. Da su pojmovi aksioma i teorema uzeti drugačiji , bila bi i matematika drugačija.

   Čim se javlja manifestacija, prati je i vreme kao i njegove granice trajanja. Te granice trajanja kosmičke manifestacije su za umove beskrajne, pa čak i za logoidne svesnosti vasiona. Svaki proces kompenzovanja uslovljava i svoje vreme, kao i (da nazovem )odgovarajući oblik svesnosti. Svesnost je vezana za duhovnu formu, i svaka forma , pa i materijalna ima oblik svesnosti i svoje relativno vreme. Sve forme su kompenzovane duhom i snagama, pa i svaka materijalna forma. Sve forme nastaju kompenzovanjem duha ili snaga i imaju svoje relativno trajanje,( život) kao i vraćanja u polazna stanja kroz dekompenzacione procese.

   U svim manifestovanim sinergetskim procesima možemo pratiti duhovno svesni proces, i manifestacioni proces snaga i materije. Svako kompenzovanje, kako duhovno, tako i materijalno, ima svoju formu koja nastaje kompenzacijom, kao i svoje sadržaje. Svi sadržaji imaju svoje oblike svesnosti, a sama forma sadrži svest procesa kompenzacije. I kroz ovo gledanje možemo prepoznavati odnose svesnog i nesvesnog u međusobnoj relaciji.

   Samim procesom kompenzovanja zatvaraju se određeni procesi svesnosti u forme sa oblikom nesvesnosti. Iskustva života i manifestacije kao i procesi dekompenzacija oslobađaju svesnost iz formi, te nesvesna stanja prevode u svesna..U ranijim knjigama je objašnjeno kako je sve duhovno pa i materijalno konstituisano na holografskim principima, i zakonitosti implicitnog i eksplicitnog ispoljavanja. Prema tome i apsolutna svest je konstituisana holografski, gde svaka tačka odražava celinu, a celina svesno odražava svaku svoju tačku. Božanske iskre kao preteče duhovnih bića koja evoluiraju su posledica ovih procesa u Apsolutnoj svesti koje nastaju simpatetičkom indukcijom apsoluta u arhetipe materijalnih čestica  kao jezgri života..

   Kroz formu kosmosa apsolutna svesnost ispoljava arhetipne duhovne forme različitih tipova čestica, i sa odgovarajućim duhovnim snagama uslovljava njihovu kompenzaciju odgovarajućim snagama i energijama, kao i harmoniju između takvih entiteta . Te arhetipne duhovne forme su analogne onim fomama koje je nauka nazvala bozonima. Kada su bozonske forme ispunjene kompenzovanom energijom ili materijom onda predstavljaju, analogno, ono što naučnici zovu fermioni.

   U modulu kosmičkog postojanja prvo se ispoljavaju duhovne forme i snage, koje omogućavaju sinergetska ispoljavanja do materijalnih formi. Emanacijom svojih božanski iskri u obliku duhovnih formi, ispoljavaju se duhovne forme večnosti, koje su vrste duša, koje u manifestacionim prosesima mogu da evoluiraju do svoga ishodišta Apsolutne svesnosti. Proces kompenzovanja možemo promatrati kao složeni proces izgradnje formi, čiji unutrašnji faktori funkcionisanja postaju nesvesni, u odnosu na spoljnu formu i njenu svesnost sa okolinom. Putem ovih procesa involucija napreduje od početnih potencijala kroz niz kosmičkih ravni gradeći niz kompenzovanih formi do ispoljavanja svih ravni postojanja i ispoljavanja svega materijalnog u kosmosu.. Naša božanska iskra koja predstavlja tačku apsolutne svesnosti privučena logoidnom svesti naše vasione, kreće u maglini naše vasione do ravnotežne tačke vasione , gde počinje revolviranje vasione u Kosmosu, a sa time počinje se odvijati i manifestacija kroz procese involucije i evolucije  vasione , a u njoj i involucija i evolucija božanske iskre čoveka..

   Ako se osvrnemo na nastanak apsolutne svesnosti vidimo da je njena pokretačka snaga svesnost i reagovanje i da istu uslovljava inercijalni potencijal sa oblikom anti svesti. Pošto je primarna snaga manifestovanja svest i sposobnost reagovanja, konačni je ishod manifestacije i ispoljavanja kosmos u kosmičkoj harmoniji.

   Kvantni fizičar Dirak saopštio je da svakoj čestici u kosmosu odgovara i jedna antičestica. Ovaj zaključak je izveo polazeći od simetričnosti induktivnih uticaja u ispoljavanju čestica. Međutim kosmos nije kompenzovan na taj način ispoljavanja čestica i atičestica već sa pokretom u smeru i i sa spinom koji ispoljava elektrone i polja, i na taj način se ispoljava kosmos kao modul za ispoljavanje svesti i materije. Ukoliko bi primarna snaga stvaranja i ispoljavanja bila svemirska inercija i anti svest, spin kretanja bi bio drugačiji u smislu ispoljavanja pozitrona , a time i anti kosmosa i anti materije.

   Međutim u okviru kosmosa mogu da se ispoljavaju moduli za dekompezovanje snaga i materije sa primarnom silom svemirske inercije i ispoljavanjem pozitrona (analogno crnim rupama ) pri čemu se ispoljavaju anti kosmički procesi i anti kosmos u malom, anti svest i depolarizovani i dekompezovani sadržaji koji se prevode u  početne komponente. Napominjem da su u naučnim labaratorijama izvedeni eksperimenti u ograničenim uslovima ispoljavanja pozitrona i anti čestice.

   Pošto manifestacija opstaje na principima i procesima alternativnog jačanja kosmičkih uticaja početnih potencijala, odnosno pozitivnog i negativnog, to sve ispoljeno odražava te uticaje kroz manifestaciju sa završetkom evolucije pod kontrolom i isključivim uticajem božanske volje, što daje volju i snagu svim duhovnim snagama da iskušaju celovitu manifestaciju i uplove u svesnost i reagovanje, kao holograhske strukture apsoluta sa iskustvom početka i kraja manifestovanja.

   Prema mome poimanju na bazi analogija i naučnog datiranja nastanka materije, služeći se analogijama celovite spoznaje, početak manifestacije ovoga kosmosa nije kraći od 32 milijarde godina mjereno vremenom našeg objektivnog postojanja. Pošto nije bilo velikog praska , a stvaranju materije prethodili su procesi ispoljavanja duha i kosmičkog modula koji ispoljava i ispoljavaće pored ostalog i materiju do kraja svoga postojanja, što za sadašnjeg čoveka pretstavlja pravu večnost. Nauka je svesna procesa stalnog sinergetskog ispoljavanja subatomskih čestica materije, galaksija, vasiona i planeta, ali objektivni umovi nisu u stanju da spoznaju celovitost postojanja i manifestacije, zbog čvrste uronjenosti u objektivno postojanje, držeći se određenih verovanja i dogmi objektivnog uma kao isključivo naučnog pogleda na postojanje i manifestaciju.

   O trajanju ciklusa manifestacije kosmosa se ne bi izjašnjavao, ali ni on nije apsolutno večan, i sve što se manifestuje ima svoje vreme i svoju relativnost postojanja i trajanje.

    Prve božanske iskre svesnosti pridružene su najkompleksnijim kvarkovskim česticama kao materijalnim česticama (indukuju se u materiju u vidu duhovnog odraza materije) i kroz kretanja u kosmosu iskušavaju kosmičku svest, i svest o sebi, i grade svoju logoidnu formu, stičući sposobnosti logoidnih bogova, koji imaju zadatke da krećući se kroz Kosmos u svoju auru privlače odgovarajuće aphetipske strukture kao i stringovske i kvarkovske materijalne čestice, što sve zajedno čini maglinu određene vasione. taj logos i logoidna svesnost su večni kao i inaša individualnost koja dostiže nivo  logoidne svesnosti u procesu evolucije. Takva logoidna svest sa svojom maglinom po zakonima stvaranja kosmičke ravnoteže nalazi svoje mesto ravnoteže i revolviranja u galaksiji i kosmosu. Na takav način započinje i evolucija naše vasione kroz ispoljavanje duhovnih i materijalnih formi u vasioni, a zatim i sunca i planeta, uz nastavak evolucija svih sadržaja naše vasione u matrici logoidne svesnosti. Manifestacija u maglini naše vasione pojavljuje se kao rezultat podsvesne ideje logoidne svesti o stvaranju i ispoljavanju Kosmosa, s tim da se vasiona ispoljava kao inkubator evolucije objektivne svesnosti. U igri manifestovanja i ispoljavanja sva duhovna bića koja potiču od božanskih iskri su predodređena da steknu i iskuse sve sposobnosti reagovanja u Kosmosu, i na taj način završe u jedinstvu apsolutne svesnosti uz spoznaju potencijala koji su uslovili manifestaciju.

   Duhovnim snagama možemo nazvati i tri primarna kosmička prstena i tri njihova  oblika svesti čija duhovna sinteza ispoljava apsolutnu svesnost, koja je uzrok ispoljavanja arhetipnih duhovnih formi i snaga koje uslovljavaju manifestaciju kosmičkih zakonitosti.

   Samo Apsolutna svesnost ima mogućnost da emanira iz sebe duhovne božanske iskre sa pomenutim potencijalima,  koje su večne u objašnjenom smislu, dok sva ostala duhovna bića od logoidnih svesti, preko hijerarhija duhovnih bića koje ispoljavaju zakonitosti manifestovanja, kao i samog čoveka, mogu ispoljavati određene duhovne forme iz svoga duha, koje mogu trajati koliko im odredi njihov tvorac, a ne mogu trajati duže od svoga tvorca.

   Slobodna volja se počela ispoljavati kod određenih duhovnih bića za razvoj slobodne volje i uma pod uticajem zastoja u evoluciji pod uticajem božanske volje, koji se dešavao u čekanju da prethodni soj božanski iskri oslobodi evolutivnu ravan prelaskom na sledeću ravan manifestacije, to su zastoji u razvoju božanske iskre. Čekajući u tim zastojima božanske iskre su počele uspostavljati međusobne odnose po slobodnoj volji. Ti odnosi i navike ispoljavali su programe vjerivanja koji strukturiraju um i objektivnog čoveka. Iz tih odnosa razvujaju se novi obrasci reagovanja i njihov rezultat je ispoljavanje dualnog uma i slobodne volje sa snagom posesivnosti. Memorija navika i sposobnost reagovanja u odnosima počeo je razvijati momenat dualnog instrumenta objektivne spoznaje sveta, odnosno uma. Evolutivnom razvoju uma svakako da su prethodili procesi ispoljavanja i razvoja čula kao instrumenata spoljnog opažanja i unutarnjeg opažanja. Pet dualnih čulnih entiteta ispoljilo je dualni um u akciji. Ta iskustva slobodne volje i ispoljavanja dualnog uma prenose se intuitivnom indukcijom na ljutske humane božanske iskre, što je služilo kao osnova evolucije raznih nivoa čovekovog uma kroz procese reinkarnaciske evolucije. Humane božanske iskre krećući se kroz kosmos koristile su se trasom dva spregnuta kosmička zraka  koji si uslovili mogućnost ispoljavanja i evolucije objektivne svesnosti kao i dvostruke DNK spirale kao osnove ćeliske izgradnje čovekovog tela, i čovekove svesnosti. Potencijalna mogućnost božanske iskre nosi moogućnost ispoljavanja 12 lančane strukture DNK putem kojih se može ostvariti celovita kosmička svesnost, što je i put evolucije svakog čoveka.

   Čovek kao jedno od najsloženijih biće u kosmosu, na svome putu od božanske iskre gradi pet svojih formi kao što su individualnost, mentalma , astralna, instinktivna i fizička forma u dvije dimenzije postojanja i četiri pod dimenzije funkcionisanja umne svesnosti. Manifestacijom kroz procese reinkarnacija ovih pet formi sa oblicima svoje svesnosti se razvija pod uticajem potencijala slobodne volje. Ovi procesi traju sve dok čovek ne iskusi sve forme reagovanja u objektivnom svetu i ne postigne potpunost objektivne svesnosti. Čovek koji razvija sposobnosti svoje intuitvine spoznaje i spoznaje sebe, upoznaje svoje forme postojanja i ostvaruje kontakt sa svojom individualnosti, može pratiti svoje preobražaje i svoju transtendenciju ulazeći u dimenzije svesnosti u susret večnosti. Čoveku je data mogućnost da svojom individualnom svesnosti može unutar sebe da se kreće kroz sve prosese i dimenzije kroz koje su se stvarale njegove forme i svest, jer je u svim tim procesima njegova individulana  svest svedočila u imanifestaciji .  Ovi procesi veoma dugo traju i nije dovoljno prepoznavati faze transcendencije u evoluciji nego se moraju lično iskušavati sve vrste reagovanja svih nivoa uma, uz spoznaju njihove strukture, lokacije, načina ispoljavanja i načina njihovog kontrolisanja od strane svesnog uma. Na primer instinktivni um je građen iz odnosa i navika delovanja instikata i kroz to je konpenzovana velika snaga instikata u umu, koja se može osloboditi na način njhovog prepoznavanja u sebi i spoznaje samih kompenzacionih procesa i njihovim privođenjem svesnosti. Razumevanjem svih ovih procesa, spoznaje se i svet postojanja instikata, a tim spoznajama ostvaruje se i dekompenzacija instinktivnih kompezovanih snaga i iste se privode svesnosti. To isto se dešava i sa emotivnim umom i mentalnim umom. Kada se čovek nalazi u određenoj vrsti uma , taj um upravlja njim i on sve gleda kroz taj um. Taj um ima mogućnost unošenja utisaka u memoriju, kao i čitanja utisaka iz određenih memoriskih medija.

   Kada ostvari tranziciju određenog nivoa uma , čoveku biva jasna kompletna manifestacija na tom nivou i u mogučnosti je da sagleda sve negativnosti, zablude, verovanja i prepreke koje se dešavaju u tom polju umnog funkcionisanja. Slično je i sa emotivnim nivoom uma. Tek kada čovek spozna sve svoje emocije njihove programe ispoljavanja i stvaranja , pokretanje i postojanje na astralnom nivou, čovek je u mogućnosti da može kontrolicati i menjati svoje emocije , tada može da prekine stvarati emotivni um, i da oslobađa sve svoje zarobljene kompezovane emocije, i prevodi ih u stanje i snage svesnosti. Sa dekopenzovanjem emotivnog uma najvećim delom prestaju i želje čoveka i um počinje funkcionisati na mentalnom nivou. Najveći broj ljudi sadašnje populacije ne može viditi smisao svoga života bez emotivne manifestacije, što ukazuje na kom se nivou uma nalazi taj dio populacije.. Funkcionisanjem čoveka na mentalnom nivou, polako se vrši njegov preokret pogleda na svet i stiče mogućnosti, spoznaje viših duhovnoih svetova, a um počinje sagledavati kao virtuelni mehanizam koji mu je bio potreban za iskušavanje objektivnog sveta i objektivne svesnosti pod uticajem slobodne volje, koji su čoveku i postojanju nužni da bi se nastavila ili ostvarila dalja evolucija.Transcendiranja koja su se desila i dešavaju prethodno pomenutim nivoima uma, desiće se i sa mentalnim nivoom uma.

   Mentalni nivo uma obuhvata svet misli i postojanje u svetu misli. Svi oni koji se nalaze na nižim nivoima uma kao i većina sa mentalnim umom, ne mogu shvatiti mogućnost postojanja bez upotrebe uma, kao ni mogućnost spoznavanja bez uma. Istina je da tek sa smirivanjem uma i transcendiranjem istog, čovek ulazi u polja prosvetljenosti i individualne i logoidne svesti transcendirajući u vasionske jedinice svesnosti, to je stanje božanskog u čoveku koje je postalo osvešćeno, i sa mogućnostima božanskog delovanja.

   Dokle god u čoveku jača ličnost, njegova individualnost odražava negativnu formu duhovnog postojanja. Onaj koji je okrenut celovitoj spoznaji sagledava manifestaciju u celini i otkriva dejstva i put evolucije pod uticanjem božanske volje, i on ubrzano spoznaje i transcendira svoje umne forme, a njegova individualnost poprima logoidnu formu i funkcioniše u dimenzijama postojanja svesnosti. U procesu razvoja uma bitno je da se čovek navikava na izdvajanje svojih umnih formi iz telesne forme materije, jer na taj način iskušava svoje moguće stepene slobode i postepeno prenosi svesnost u pojedine nivoe umne svesnosti , a zatim i u polja duhovnog postojanja, i time na određeni način vežba prelaženje praga večnosti.

   Razni nivoi uma i svesti su u mogučnosti da događaje iz života redukuju i upisuju u memorije raznih stanja postojanja od stringovskih polja preko kvarkovskih,atomskih, molekularnih, ćeliskih, instinktivnih, astralnih, mentalnih, duhovnih, eterskih i svesnih, raznim procesima reakcija hemiskih, električnih, magnetnih, gravitasionih i svesnih unose memorije događaja u strukture tih polja. Razvojem paznje i sećanja u dugim epohama transcendensije formi, uma i svesti, čovek razvija sposobnosti očitavanja tih memorija , čime se prevode nesvesna,  potsvesna i snena  stanja u stanja celovite svesnosti.

   Struktura vasione se ispoljava sa evolucijom najkompleksnijih božanskih iskri u vasioni koje kroz svoju evoluciju stvaraju i vasionske zakone, i stvaranje vasionskih prvo duhovnih, a zatim i materijalnih formi i sila do mineralnog, biljnog i životinjskog sveta.

   Kod ispoljavanja humanoidnog čoveka pratimo dvije linije evolucije života i to , jednu liniju materijalnog i genetskog ispoljavanja života, i drugu liniju duhovne evolucije božanskih iskri koja se odvija u vasioni logoidne svesti. Ispoljavanje genetike čoveka životinje trajala je milionima godina, kao što je trajala i evolucija duhovnih božanskih iskri u umnim i duhovnim dimenzijama postojanja naše vasione.

   Genetska linija evolucije života prati evoluciju i metamorfozne promene od početka ispoljavanja stringova, do stvaranja ćelija i čoveka životinje. Duhovna linija polazi od ispoljavanja božanskih iskri do ispoljavanja individualnosti, duše i uma i njihovog sinergetskog sjedinjavanja sa polnim genetskim životom u celovito biće duhovnog čoveka, kome su tim činom čoveku otvoreni procesi evolucije uma i stanja svesnosti, do konačnog vaznesenja u božanska stanja slobode do jedinstva sa apsolutom. Da bi se iskusila objektivna svest postojanja sa slobodnom voljom potrebna je materijalna forma tela. Emaniranim božanskim iskrama ispoljavanja humane čovekove vrste namjenjena je inverzna evolucija , da prvo iskušaju i steknu objektivnu svesnost kroz materijalno ispoljavanje , posle toga svest o sebi i kosmičku svest, a to je upravo obrnuto od evolucije svesnosti logoidnih bića i duhovnih bića koja uslovljavaju i ispoljavaju kosmičke i vasionske zakone.

   U ranijim razmatranjima smo videli da svaka sunčeva vasiona ima svoju svesnost koje smo uslovno nazvali logoidnim svestima. Sinteza svih ovih svesnosti u kosmosu daju kosmičku svest, što sa druge strane pretstavlja ispoljenu formu implicitne apsolutne svesnosti.

   Ono za što se pouzdano može tvrditi da je večno su potencijali, a sa ispoljavanjem manifestacije ispoljavaju se i relativna vremena , i sve što je vezano za manifestaciju i vremena, može biti relativno a ne i apsolutno večno.

   Bozanske iskre ulazeći u svoju kosmičku manifestaciju grade svoju individualnu formu svesnosti, da bi mogle iskusiti oblike logoidne i objektivne svesnosti kroz kosmičku i manifestaciju u vasionama.

   Božanske iskre humanog duhovnog čoveka na mentalnim, astralnim i instinktivnim podravnima sticale su iskustva stvaranja formi tela i uma na tim ravnima i od medija postojanih na tim ravnima. Tek kada je genetsko materijalna linija ispoljavanja života čoveka životinje dostiga svoj optimum, a duhovna linija evolucije i života čovekove božanske iskre iskusila gradnju formi i umova na unutrašnjim podravnima , stvoreni su uslovi sinteze dva životna puta evolucije, muške i ženske genetike, i duše iskre božanskog duha, kao osnovnog trojstva ispoljavanja objektivnog sveta čoveka.

   Kao što vidimo duhovni čovek današnjice je daleko kompleksniji etintet od onoga kako ga danas vidi nauka i većina vjera (religija). Bez obzira na dosege nauke objektivnom svesnošću nije moguće sagledati kompleksnost i evolutivnu potencijalnost čoveka.. Tek sa potpunim razvojem umne svesnosti i razvojem sposobnosti intuitivne spoznaje dolazi se do celovite svesnosti koja omogučava čoveku spoznaju sebe iznutra i sa vani sa svom svojom potencijalnošću, kao i spoznaju kompletne manifestacije i postojanja na putu večnosti u okviru kosmosa.

   Sedma ravan kosmičkog postojanja je ravan objektivnog postojanja i obzirom na njenu evoluciju, komunikacije i razvijanje formi uma i svesti i ona je strukturirana na sedam podravni postojanja koje analogno odgovaraju kosmičkim ravnima. Kroz ove podravni čovekova vrsta može da evoluira do nivoa logoidne svesnosti. Božanska iskra čoveka predstavlja unutrašnju holografsku tačku apsolutne svesnosti čiji su apsolutni sadržaji svesti unutrašnji neispoljeni, odnosno nesvesni koji se kroz svoju ukupnu evoluciju kroz čoveka, vasionu i kosmos ispoljavaju u spoljnu svesnost do nivoa kosmičke svesti, koja je eksplicitno stanje implicitne apsolutne svesti.

    Humani čovek putem svoje ličnosti, duše i individualnosti transcendira kroz iskustva manifestacije i evolucije uma i svesti do kosmičke svesnosti, kao eksplicitne forme apsolutne svesnosti. Duša odnosno božanska iskra koja je po svojoj prirodi relativno večna, tranzitira kroz procese manifestacije i omotače umova i svesti osvešćivanjem svih sposobnosti reagovanja i ostvaruje jedinstvo sa svim božanskim entitetima svesnosti do apsolutne svesti.

   Humani čovek sa stanovišta celovite spoznaje je veoma kompleksno biće sa potencijalnostima i mogućnostima iskušavanja ukupne manifestacije i celovite svesnosti, kroz transcendiranje svih stanja postojanja., dosežući do večnosti , svesnosti i blaženstva. Zaista ima smisao postojati, a to je moguće sagledati samo kroz zaokret prema duhovnom razviju i celovitoj spoznaji.

   Duhovni čovek današnjice je uznapredovao u razvoju uma i neki od ljudi imaju visoku reinkarnacisku zrelost da im je intuitivna spoznaja na domaku ostvarenja . Čovečanstvo ulazi u fazu razvoja slobode i demokratije uz toleranciju drugačijih pogleda na svet i dozvoljavanje uklanjanja zabluda, i prepreka kao dugoročnih naslaga nepotpunih umnih opažanja i spoznaja.

    Indukcijom duhovnih božanskih iskri apsolutna svesnost ispoljava svoje  holografske tačke  svesnosti sa sposobnošću reagovanja ograničene na tačke reagovanja i svesti uz otvaranje dimenzije vremena manifestacije tih  entiteta  kroz procese involucije i evolucije  Iskušavajući sve oblike reagovanja i umova i svesti entitet čoveka bogati sebe do nivoa kosmičke i apsolutne svesti, čime se i sama apsolutna svest kroz isti proces potvrđuje. Možemo reći da je neznanje i ne poznavanje sebe i svojeg cilja i uloge u manifestaciji uzrok sve konfuzije i patnje u ispoljavaju objektivne svesnosti i čoveka u objektivnom svetu a da je manifestacija škola sticanja iskustava do apsolutne svesnosti.

    Sticanjem spoznaje posesivne snage i druge emotivne i mentalne snage transformišu se u snage ljubavi,a čovek se oslobađa svih umnih i svesnosnih omotača i postaje slobodan, transcendentan i večan.

   Evolucijom božanskih iskri humanog ljutskog roda u našoj vasioni odvija se kroz procese kompenzovanja raznih nivoa umova, a zatim transcendiranjem tih nivoa do sinteze razvijene ličnosti sa upotpunjenom individualnosti, što pretstavlja nivo logoidne svesti.

   Razvoj nivoa uma i svesti u našoj vasioni odvija se evolutivno kroz kompenzaciske procese izgradnje umnih i telesnih formi čoveka. Umne i telesne forme čoveka razvijaju se kroz podravni naše vasione kao što su mentalni, emotivni, instinktivni i fizički planovi života, i ispoljavanje u njima odgovarajućim medijima.

   Ovde treba napomenuti da se genetski razvoj materije počev od stringova razvio do životinjskog razvoja materijalnog tela. Duhovni čovek uslovljen je tačkom sinteze genetskog razvoja do čoveka životinje i duhovnog razvoja božanske iskre do duše i uma čoveka. Božanska iskra u sebi nosi kompenzovanu plan kosmičke i logoidne forme svesti, a kroz vasionsku evoluciju kompenzuje umne forme kao i umna tela (mentalno astralno i energetsko ). Put razvoja humanog čoveka odvija se kroz proces razumevanja i spoznaje celovitog čoveka spolja i iznutra , odnosno tela uma i svesti.

   Kroz razumevanje gradnje i funkcionisanja pojedinih formi čoveka, stiče se sposobnost dekompenzacije tih formi uz transcendiranje nivoa uma, tela i svesti. Izgradnjom fizičkih, umnih i svesnih formi vrši se kroz kompenzovanje odgovarajućih formi materije uma i svesti.  Iskušavanje i razumevanje tih mehanizama, dekompenzuju se forme i ostvaruje se transcendiranje čoveka od njegovog fizičkog tela i ličnosti do svih nivoa uma i svesti i njihovih kompenzacionih mehanizama, dekompenyuju se te forme i konačno do apsolutne svesti odakle je krenula involucija i manifestacija čoveka. Involucija se ostvaruje spuštanjem u duhovno umno i materijalno postojanje čovaka, da bi evolucijom humani čovek ostvarivao sve nivoe uma i svesti i dosegao nivo jedinstva sa apsolutm svesti. Osvešćivanjem svih tih lanaca i sadrzaja manifestacije , čini put do večnosti. Taj zatvoreni lanac involucije i evolucije počinje i završava sa Apsolutnom svesti i čini osnovu večnosti, a večnost je u svesnosti.

   Razumevanjem pojedinih nivoa uma i svesnosti, čovek ovladava tim nivoima i spoznaje relativnost postojanja i manifestacije, kao i različite dimenzije vremena i postojanja, i kroz to korača u večnost.

III. OSVRT NA VIŠEDIMENZIJALNOST I POTENCIJALNOST ČOVEKA

   Višedimenzionalno kompenzovanje i strukturiranje čoveka praćeno je višeslojno kompenzovanim potencijalnostima, i mogučnostima metamorfoza, kako kroz procese kompenzovanja, tako i kroz procese transcendiranja, odnosno de kompenzovanja, što mu omogućava relativno manifestovanje i večno postojanje. Sa ćeliskog stanovišta čovek se sastoji od više milijardi ćelija, sa više sistema funkcija i organa koji skladno i sinergetski funkcionišu u funkciji njegovog svesnog i nesvesnog uma i individualnosti.

   Nesvesni um sadrži sve standardne mogućnosti reagovanja od početka manifestacije po genetskoj liniji, što ustvari pretstavlja oblik svesnosti koja se nalazi u drugoj dimenziji od objektivne svesnosti, i ta se svesnost nasleđuje u genima i nazivamo je nesvesnim u odnosu na tekuću objektivnu svesnost koju stičemo iskustvom življenja. Ovo nesvesno upravlja funkcionisanjem čoveka pod uticajem božanske volje, i bez mešanja čovekove slobodne volje.

   Svesni um čini softver svih iskušenih navika delovanjem i programima verovanja čoveka u tekućem životu.

   Individualnost je božansko u čoveku sa svom memorijom evolucije božanske iskre i svih ličnosti čoveka iz reinkarnaciskih procesa koje se deponuju u memoriji individualnosti.

   Um čoveka je takođe pod dimenzionalan, relativan i ima evoluciju u vremenu, a cilj mu je da omogući čoveku i drugim duhovnim snagama u vasioni dostizanje objektivne svesnosti.

   Um ličnosti čoveka pretstavlja njegov svesni um koji se razvija u čoveku za vreme njegovog tekućeg života na bazi inkarniranih programa u duši i dejstva slibodne volje u tekućoj  manifestacoiji. Pet vrsta čula opaža u pet različiti oblasti osećanja, i posledice tih opažanja su memorije. Pet različitih utisaka sinergetski se sintetiše u umu sa sposobnošču reagovanja. Um kao celina sintetiše događaje i beleži u memoriju svesnog, na sličan način kako i kamera beleži određenom frekfencijom slike, tonove i utiske prenosi na prostornu memoriju filma ili čipa.

    Snimljeni događaji se mogu putem projektora vratiti u iluzorno (apstraktno) stanje događaja, što radi i um kroz svoje sečanje. Kamera interpretira smo dva čula ( sluha i vida). U toku je niz eksperimenata koji istražuju mogućnosti obuhvatanja snimanjem i reprodukcijom i ostala tri čula. , što bi obuhvatilo umne frekfencije i funkciju. Možemo samo zmisliti koliko bi um bio siromašan da se formira na bazi samo jedne čulne funkcije.    Individualnost pored prenošenja utisaka uma kao spoljne svesnosti ima i unutrašnja čula koja individualnosti omogućavaju unutrašnju, odnosno intuitivnu spoznaju i svesnost. Put unutra ka božanskoj iskri  je duhovni put spznavanja božanskog jer, je božanska iskra holografska tačka Apsolutnog boga u čoveku. Na određenom nivou razvoja uma i njegovog transcendiranja čoveku je omogućeno kretanje individualne svesnosti kroz sve dimenzije postojanja i mogućnosti spoznavanja manifestacija i zakonitosti drugih dimenzija postojanja, kao i mogućnost kreiranja i učestvovanja i  svedočenja o sinergiji promena u svim procesima od stvaranja kosmosa preko stvaranja polja, snaga, duha materije ,gena, ćelija i svih vtsta bića do stvaranja planeta , vasiona i galaksija. Ta spoznaja sintetiše čulnu i intuitivnu spoznaju u selovitu spoznaju. Razvijaju se i razviće se duhovni pristupi ulaska u druge dimenzije postojanja  kao i ulaska individualne svesti u sve druge entitete  duhovne i materijalne ,te pokretanje sinergetskih procesa promena i uključivanje duhovnih i drugih snaga u ostvarivanju novih sinergetski ideja spoznaju manifestacije i ispoljavanja novog. Sve ove spoznaje moći ce koristiti na objektivnom planu postojanja u razvoju uma i svesti, u otklanjanju raznih uzročnika bolest i isceljivanju , u razviju  novih energija, u sintezi hrane od prirodnih elemenata na podatomskim nivoima do prilagođavanja života , funkcija i formi čoveka, uz pratnju izgradnje jedinstva čovečanstva na putu ka jedinstvu i svesnosti i božanskom. Pored svih tih mogućnosti individualnoj svest i omogućeno i da se vraća u objektivno telo i sa njim funkcioniše.

   Pored opažanja um proizvodi i subjektivno vreme.

   U čoveku paralelno postoje pored fizičkog tela čoveka još i tri forme tela (energetsko astralno i mentalno) i svako od njih ima svoju formu uma. Neke od ovih formi iskusio je znatan broj ljudi.

   Danas postoji niz uspešnih tehnika regresija za iskušavanje ovih formi uma i tela kao i njihovih pod dimenzija postojanja. Za one koje to interesuje, te vežbe mogu biti jako korisne jer kroz njih čovek iskušava mogućnosti odvajanja energetskih i duhovnih formi od materijalnih, uz spoznaje unutarnjeg postojanja i funkcionisanja čoveka, a to sve ubrzava njegov razvoj i evoluciju i približava ka celovitoj svesnosti i svesnom i večnom postojanju.

   Umna evolucija kroz procese reinkarnacija čoveka traje , dok čovek ne osvesti sve svoje umne i telesne forme i njihovo funkcionisanje, a kroz to i objektivnu svesnost u potpunosti. Za svo vreme manifestacije i razvoja uma individualnost svedoči iz svoje dimenzije postojanja, i u svojoj memoriji skuplja sva reagovanja i iskustva iz objektivnog sveta tekućeg života ličnosti, i upravlja reinkarniranjem novih ličnosti. Kada se upotpuni razvoj objektivne svesnosti, individualnost u sebe prima i sadržaje zadnje ličnosti u razvoju sa njenom sposobnošću reagovanja . Za sve vreme života reinkarniranih ličnosti, individualnost funkcioniše i svedoči iz svoje dimenzije postojanja.

   Sa iskušavanjem svih pod dimenzija postojanja i formi tela i uma, um se osposobljava za prenošenje svesnosti u druge pod dimenzije postojanja, a integracijom svoje memorije i sposobnosti reagovanja sa individualnošću ostvaruje se logoidna svesnost i mogućnost kontinualnog prenošenja svesnosti u duhovni svet i iskušavanje kosmičke svesnosti. Pored veze sa umom individualnost poseduje i svoja unutrašnja čula sa osjetilima duhovnog sveta i frekfenciju koja joj omogućava komunikaciju sa duhovnim i božanskim snagama. Individualnost iskušavanjem svesti drugih vasiona po Kosmosu, dekompenzuje svoju individualnu formu i subjekat i objekat postaju isto sa svešću i bez vremena u kosmičkoj jedinici i u kosmočkoj svesti.

   Paralelno sa razvojem umne svesnosti, osvešćuju se mnoga područja nesvesnog u čoveku. Na ovaj način se ostvaruje razvoj humanog čoveka od ličnosti do apsolutne svesnosti, i od fizičkog postojanja čoveka do bogočoveka i kosmičkog postojanja i večnosti.

   Kratko rečeno apsolut svojom svesnošću i moćima emanira neke od svojih holografskih tačaka svesnosti u kosmičku dimenziju ispoljenih materijalnih čestica odnosno kosmički modul ispoljavanja (apstraktni modul Kosmosa) radi manifestacije i sticanja iskustva u igri ispoljavanja (manifestaciji) koje se odvija kroz sve ravni postojanja (dimenzije) do objektivnog postojanja (fizičkog) sa objektivnom svesnosti. Kroz te procese manifestovanja stiču se iskustva i kompenzuju forme svsnosti i forme oblika koji izvode manifestaciju u određenim ravnima postojanja i tako do ravni objektivnog postojanja. Čovek ovoga vremena u sebi sadrži iskustva gradnje formi i oblike svesnosti iz dvije dimenzije i četiri pod dimenzije postojanja, dok kosmičko iskustvo i formu postojanja može iskusiti tek nakon iskušavanja logoidne forme i svesti. Ovaj proces i iskustva kompenzovanja možemo analogno nazvati involucijom čoveka, dok njegovom evolucijom možemo nazvati tok obrnutog procesa sakupljanja iskustava iz dekompenzovanja njegovih formi (transcendirajući forme u stanja svesnosti) od materijalnog čoveka do apsolutnog boga.

   Svaka od ovih umnih i telesnih formi po pod dimenzijama postojanja ima faze svoga bivstvovanja na javi i u snu. Isti je slučaj i sa individualnosti koja ima faze jave i sna. U nižim stanjima oblika postojanja uma velike su razlike između jave i sna jer umni omotači čine filtere koji menjaju sadržaje sna u prolazu prema javi, dok kod individualne svesti te razlike nestaju., da bi i sama individualnost daljom evolucijom bila inhibirana u stanje kosmičke svesti.

    Iskušavanjem transcendentnog puta uma kroz forme uma i forme tela ostvaruje se osvešćivanje snova i prenošenje uma i svesti jave u svest snova., to isto se dešava i prilikom smrti, kada prosvetljeni prenosi u kontinuitetu svoju svest u duhovnu dimenziju postojanja, i tim putem se takođe postiže osvešćivanje svih nesvesnih sadržaja uma i svesnosti, odnosno, spoznaja večnosti, kao i život u večnosti onih koji to mogu.

   Polazeći od stanja shvatljivog opažanju čula , kao i stanja uma koji se formira na informacijama naučnih istraživanja do perioda sadašnjisti, možemo pratiti niz relativnih formi postojanja današnjeg čoveka. Prvo možemo uočiti proces muškog polnog spermatozoida u lancu prenošenja genetskih osobina humane vrste muškarca.Taj proces se odvija kroz muško nasleđe uz nazovimo magnetisanje tela čoveka u snošaju, koje doživljavaju sve njegove ćelije u sinergetskom proizvođenju semena, ti procesi se dešavaju i kod žene i stvaranju genetskog jajašceta. Sjedinjavanjem spermatozoida i jajašca dolazi do sinergetskog šoka zbog polaritetnih razlika potencijala muškog i ženskog , gde dolazi do sinergetskog rekombinovanja gena spermatozoida i jajašceta uz istovremeno stvaranje energetskog vrtloga i na duhovnom planu. Duša postoji u drugoj dimenziji vremena i u mogućnosti je sagledavanja uslova u objektivnom svetu gde će moći ostvariti svoj reinkarnaciski plan, i tako odgovarajuća duša postaje spremna za reinkarnaciju, i reinkarnira se, unoseći dio sebe (ličnost) u trojstvo sinergetskog jedinstva novog života. Drugi dio duše čini individualnost koja funkcioniše u drugoj dimenziji i prisutna je svim događajima života ličnosti kao svedok. Kroz ovo stvaranje novog života proces se odvija ne samo na fizičkom već i na duhovnom planu. Genetska linija dostignutog biološkog života čovekove vrste sjedinjuje se sa individualnom dušom koja nosi duhovna nasleđa reinkarnaciskih procesa ličnosti koje pripadaju datoj individualnosti i koja nastavlja manifestaciju u uslovima geografsko istoriskog i kulturnog nasleđa sredine. Individualnost koju smatramo večnom gledano iz fizičkog plana postojanja, ima svoje planove postojanja i puteve manifestacije koji se odvijaju pod uticajima slobodne volje u procesima evolucije humanog čoveka. Individualnost u osnovi kao božanskra iskra apsoluta u sebi nosi božanska svojstva i večno postojanje na duhovnom planu. Ona u sebi nosi celokupni program involucije i evolucije čoveka kroz njegovu manifestaciju do objektivnog sveta i njegovu evoluciju do kosmičke svesnosti. Individualnost iako u drugoj dimenziji postojanja u odnosu na čoveka i njegovu ličnost koji su u objektivnoj dimenziji postojanja u stalnoj je vezi sa ličnosti jer svedoči njnoj manifestaciji u objektivnom postojanju. Individualnost kao kreator plana postojanja i svedok manifestacije svih svojih ličnosti na objektivnom planu u svojoj memoriji skladišti sve sposobnosti reagovanja (iskustva), koja joj služe za programiranje novih ličnosti u procesima reinkarnacija, upoređujući moguće potencijalne sadržaje mogućnosti reagovanja sa iskušenim sadržajima reagovanja. U vremenskom toku reinkarnacija ličnost se razvija kroz nivoe umne svesnosti , postajući sve zrelija sa višim nivoima umne svesnosti. Kada se steknu i sva iskustva poslednjeg nivoa umne mentalne svesnosti, um je dostigao zrelost i svesnost koja odgovara mogućnošću sinteze sa individualnosti. Tada Individualnost apsorbuje sve te sadržaje sa sposobnosti reagovanja odnosno objektivnu svesnost, i sama transcendira u ono stanje koje nazivamo logoidna svest, i kojoj nije više mesto u objektivnom svetu i u jurisdikciji logoidne svesti u čijoj je matrici evoluirala. Takva logoidna svest se otiskuje na kosmički put iskušavanja drugih logoidnih svesti u vasionama kosmosa., da bi na kraju transcendirala i samu sebe postajući holografska tačka u jedinstvu kosmičke svesnosti.

   Sinergetski ispoljeni embrion u utrobi majke je novi biološki entitet sa novom ličnošću i relativno večnom individualnošću sa dušom kao subjektom večne manifestacije čoveka. U prethodnim izlaganjima vidili smo da se ličnost ispoljava u matrici postojanja individualne duše na bazi potencijalnog programa ukupne evolucije čoveka i iskušenih sposobnosti reagovanja svih prethodnih ličnosti u objektivnom postojanju, a koje su kreirane od iste individualnosti. Na taj način ličnost dobija potencijalni program doživljaja i sadržaja, koje mora ostvariti iskušavanjem u životu ličnosti u objektivnom postojanju i sa uticajem svoje slobodne volje. Ta slobodna volja daje dubinu iskušavanja, onoga što nazivamo negativnim sadržajima u objektivnom svetu. Ti potencijalni programi su nesvesni za ličnost, i tek sa iskušavanjem kroz život postaju svesni sadržaji reagovanja. Taj program ispoljavanja nesvesnih sadržaja kao plan ispoljavanja života čoveka, praćen je nizom duhovnih snaga koje uslovljavaju ispoljavanje tekućeg života, kojih čovek u objektivnom svetu nije svestan. Tek razvojem viših nivoa uma čovek otkriva i svoja unutrašnja čula i razvija sposobnost uvida u druge dimenzije postojanja i viđenje drugih duhovnih bića kao i unošenje svesnog stanja u stanja snova, i na taj način čovek osvešćava nesvesne sadržaje i korača u svesnost i večnost.

   Novi život sa novom genetskom strukturom i novom ličnosti, počinje da se razvija u matrici majke i ubrzano prolazi mnoge faze evolutivnog života i organa i raznih formi reagovanja i svesnosti, do izlaska nakon devet meseci u atmosferu objektivnog sveta.

   Izlaskom u objektivni svet čovek je opremljen svim sistemima organskog funkcionisanja pod uticajem nesvesnog uma, kao i sa pet čula koja čine osnovu za iskušavanje i formiranje njegovig svesnog uma. Njegov svesni um razvija se uz pomoć čula, memorije i sposobnosti reagovanja. Memorisanjem utisaka stvaraju se navike, a one čine osnovu svesnog uma i njegovog kretanja u prošlosti i budućnosti ove ličnosti. Kroz reinkarnaciski razvoj, osvešćivanje, i sazrevanje razvijaju se potencijali čula i njihovih sposobnosti opažanja, ne samo u objektivnom svetu, nego i u drugim svetovima relativnog postojanja. U procesu razvoja novog života embrion prolazi skraćeno i ubrzano sve faze razvoja od kristalnog, ćeliskog, biljnog, životinjskog, koje su imale svoju posebnu evoluciju, i ostali su u memoriji sposobnosti reagovanja u nesvesnom, odnosno oblicima božanskog postojanja. Božanska iskra sa svojim sinergetskim sposobnostima, pretstavlja analogno, kalem evolucije humane vrste čoveka, sa svesnim osećajem i potencijalom razvoja svih nivoa uma i svesti, kojim putem stiče potencijal večnosti i evolucione svesnosti prema apsolutnoj svesti.

   U skladu sa svojim potencijalom svesnosti uma koju nosi ličnost, odvija se razvoj i život objektivnog čoveka kroz njegova životna iskustva i sazrevanje sa mogućnostima transcendiranja umnih nivoa svesnosti. U prethodnim knjigama ukazano je na proces razlaganja i odumiranja pojedinih struktura uma kao i tranzicije njegove sposobnosti reagovanja i memorije putem duše i individualnosti, nakon smrti fizičkog tela i dekompenzacije uma . U duhovnoj dimenziji individualnost na bazi ostvarene evolucije u reinkarnaciskim procesima, uvjetuje gradnju nove ličnosti za sticanje novih iskustava u objektivnom svetu. U zavisnosti od stečenih iskustava prethodnih života, sa planom događaja i duhovnih snaga koje će učestvovati na ispoljavanju uma u objektivnom postojanju ispoljava se odgovarajući nivo svesnosti uma. Pod tim okolnostima se struikturira i nivo uma ličnosti koji se ispoljava na objektivnom planu postojanja, odnosno objektivnom svetu postojanja.

Kada čovek oseti i prepozna boga u sebi, on je na pragu večnosti.

   Kad um dostigne mentalni nivo svesnosti i iskusi sva reagovanja objektivne svesnosi, individualnost apsorbuje um i njegove sposobnosti reagovanja, prestaju procesi reinkarnacije, i biće čoveka ulazi u stanje prosvetljenja i večnosti i sticanje kosmičkih iskustava evolucijom u Kosmosu.  I to bi bio susret sa večnošću  i postojanje u večnosti i apsolutnoj svesnosti.

IV. REZIME

    U svim dimenzijama postojanja život pretstavlja svesnost i sposobnost reagovanja, a njegova dualna suprotnost je smrt kao oličenje inercije , antisvesti i ništavila. Vasoina i Kosmos sa svojom manifestacijama su jedinica života i svesnosti , i  velike škole evolucione  manifestasije čoveka do Apsolutne svesnosti.

   Kosmos se ne širi kao posledica velikog praska, ali se može širiti kroz svojevrsnu reprodukciju, koja se sastoji od igre dekompenzacije postojećeg i nove kompenzacije novog kosmosa sa zahvatanjem sve većeg obima svemira, što predstavlja širenje u kosmičkim etapama.

   Čovek je vrsta duhovnih bića koja večno uče školu kosmičke manifestacije relativnim transcendiranjem svih vrsta reagovanja i formi u kosmosu i evolucijom od ličnosti do apsolutne svesti.

   Čovek u svojoj manifestaciji izlazi na pravi put kada shvati i prihvati da je u školi manifestacije i života i kada oseti božansko u sebi .

   Čovekov um po svojoj prirodi nastanka i funkcionisanja proizvod je slobodne volje i sklon je vrtnji po stečenim navikama i programima  i iskušavanju negativnog u manifestaciji i vodi čoveka u spirali ka smrti. Pod uticajem pomenutih faktora, konstituisan je i ogromni dio društvene organizacije i napora sa silama posesivnosti i posticanju razvoja delatnosti i akcija koje podstiču posesivnost i vrtnju uma, usmeravajući ljude u spirali smrti.  Iz iskustva svih tih sposobnosti reagovanja um prepoznaje svoje mehanizme  i a  zatim okreće svoj  pogled ka celovitosti spoznaje i postojanja i tim transcendira kroz više stepene umne spoznaje.

  Ja govorim o celovitom pogledu na postojanje  i bržem putu ka prosvetljenju i večnosti, putu koji je takođe čoveku mogić, a koji ga vodi u skladu sa evolucijom. Govorim o putu spoznaje koji ga vodi sa ljubavi i sve većoj slobodi ( oslobađanje od omotača neznanja), koji ga polako i sigurno vodi sve većoj sreći i blaženstvu, o putu prema božanskom i večnosti.

   Svakom čoveku, i u svakom trenutku je na raspolaganju mogućnost izbora puta prema smrti, ili prema božanskom i večnosti. Ja preporučujem put kojim se ređe bira i ide, a to je put ljubavi i slobode prema božanskom i večnosti.

   Čoveku je data šansa da se oslobodi smrtnog života svoje ličnosti, a ključevi za to nalaze se u učenju autora iskazani u ovome petoknjižju.

Edukativni procesi u postojećim sistemima obrazovanja u svetu temelje na iskustvima objektivne spoznaje i podložni su koprenama koje uspostavlja um i njegovi kolektiviteti u vidu pogrešnog znanja i konfuzija koje usporavaju razvoj    humanog čoveka.

  Ja što mogu jeste da preporučim ovaj pogled i ovaj pristup, a prepoznavanje istog od drugih činilo bi veliki doprinos razvoju čovečanstva i njegovog primicanja ka večnosti i božanskom.

   Dragi čitaoče, uz milost Božiju, svetiljku i orjentaciju na tom putu možeš naći u ovoj knjizi pod nazivom ,,BIBLIJA ZA NOVO DOBA,, a koja je nastala objedinjavanjem pet knjizica  koje su izdate u Beogradu.

   Ova je  knjiga pisane jezikom i stilom za obuku stvaraoca i kreatora, za spoznaju i menjanje uma i razvoj svesti, a ne za sledbenike i vernike, zato će nekima biti teška za čitanje, jer ona u sebi nose promenu pogleda na svet i potencijal za razvoj uma i svesti sa celovitom svesnošću, a tome se praktični um suprostavlj zadnjim snagama.

   Napor u razumevanju doprineće razvoju većih nivoa uma i svesnosti, čemu se um suprotstavlja svim silama. Ovo ja priručnik za obuku i celovitu spoznaju, a uverićete se da nije za uživanje i uljuljkivanje, i on čimi magistralu puta znanja, ljubavi, sreće , blaženstva i slobode.

    Pošto su knjigama obuhvaćeni zakoni stvaranja i postojanja teško ih je pratiti i razumevati, zbog toga su pogledi na određena pitanja obrađeni sa više aspekata, kako bi ih čiotaoc lakše shvatio.

    Namera mi je da ove spoznaje budu dostupne i na svetskim jezicima, a pre svega na Engleskom i Ruskom. Ukoliko neko od čitalaca ili poznavalaca prepozna sadržaje i vrednost ovih knjiga, i u milosti je božijoj da doprinese usmeravanju razvoja čovečanstva ka celovitoj spoznaji i jedinstvu ,to može učiniti  doniranjem za  prevođenje i izdavanje ovih knjiga na svetskim jezicima.  Po ovom pitanju se možete javiti na adresu: dbeli@eunet.rs  - uz moju veliku zahvalnost, a božansko nagrađuje dobra dela u procesima evolucije.

 AUTOR: DRAGO BJELICA

XVII. INDEKS  MANJE  POZNATIH  REČI

.        analogno..............slično, odgovarajuće

.        apsolutna svest.....svest koja uslovljava stvaranje kosmičke svesti i ispoljavanje kosmosa

.        apstraktna polja....polja strukturirana svešću, idejama i mislima

.        arhetip...................idejni oblik entiteta

.        astralno telo..........telo čoveka strukturirano od želja

.        aura.......................struktura energetskih tela u čoveku

.        bog........................svest koja uslovljava ili stvara u ambijentu koga prožima

.        božanska iskra......mentalna projekcija jezgra snage

.        crne rupe..............entiteti u kosmosu koji vrše dekompenzaciju materije i energije u početno stanje postojanja kosmosa

.        čisto kretanje........kretanje svesti, ideja i misli

.        dinamičko............stanje u kretanju i promeni, sila u kretanju i promeni

.        direktna percepcija...............spoznaja entiteta unošenjem sebe u entitet

.        duh.......................entitet prožet delovanjem uma ili svesti

.        duhovno telo........telo čoveka strukturirano od duhovne supstance

.        eksplozija.............procesi prelaska dela materije u energiju

.        emanacija.............isijavanje, zračenje

.        engram.................utisnuti informatički sadržaj

.        epigeneza.............proces stvaranja slobodne volje

.        eterično telo.........telo strukturirano od eteričnih supstanci

.        evolucija..............procesi stvaranja i ispoljavanja od materije do svesti

.        galaksija...............sistemi zvezda povezani međusobnim uticajem i uticajem kosmosa

.        habitualno............ustaljeno trajno kretanje

.        haos .....................indukovano kretanje u svemiru koga uslovljava kosmos

.        harmonija............. skladnost, organizovanje, slaganje, podupiranje

.        hijerarhija............. skup uređen po značaju, činu, vrednosti, vladanju

.        holistički...............celovit

.        hologram..............svojstvo da se u svakoj tački entiteta nalazi kompozicija celog entiteta

.        hram.................... objekat (za religioznu svrhu), telo (za ispoljavanje duše)

.        iluzija....................stanje relativnih postojanja odraženih u umu

.        implozija...............procesi sažimanja materije u novu materiju uz oslobađanje energije

.        individualnost.......večni deo ljudskog bića

.        indoktrinacija........formiranje uma sa određenim ciljem i na bazi obmana

.        indukcija...............prenos ideja, misli, programa i frekvencija od jednog entiteta na drugi

.        inkarnacija............proces kompenzacije novog bića

.        intuitivna spoznaja.....spoznaja bićem bez objektivnih čulnih organa, spoznaja svešću

.        involucija..............procesi stvaranja od svesti do materijalnih čestica

.        ispoljavanje ..........nastajanje entiteta koji se mogu opažati

.        jezgro snage.......... kompenzovana energija u česticu materije na kosmičkom planu 

.        karma.....................sudbina

.        kompenzacija.........stapanje više snaga ili entiteta u jedinicu

.        koncentracija..........usredsređenje na nešto

.        kontemplacija.........udubljivanje i prenošenje sebe u promatrani entitet

.        kosmička svest.......svest koja uslovljava stvaranje i ispoljavanje u kosmosu

.        kosmos...................prostorno-vremenski ambijent za ispoljavanje kosmičke i apsolutne svesti

.        kvark.....................najmanja stabilna materijalna čestica

.        ljubav.................... isijavanje snage ljubavi u okolinu

.        magline.................stanje energija i subatomskih čestica pre ispoljavanja

.        meditacija..............potpuno usredsređenje misli na neki entitet

.        memorija..............otisak kretanja i postojanja

.        mentalno telo.......telo čoveka strukturirano od misli

.        nesvesno..............sadržaji uma o ukupnim procesima stvaranja

.        nirvana................. čovek u stanju svesnosti, postojanja i blaženstva, život bez       
mehanizama uma i ličnosti

.        objektivni svet.....svet ispoljen u prostorno-vremenskom ambijentu kojeg opaža um

.        oltar.....................mesto za služenje Bogu, narodu

.        percepcija............prijem, shvatanje

.        perpetum mobile.....sistem koji ispoljava i stvara bez trošenja postojećeg

.        podsvest................potisnuti sadržaji uma

.        posesivnost...........prisvajanje, prijanjanje

.        refleksija...............odraz, slika koju daje odraz

.        reinkarnacija.........lanci procesa stvaranja i obnavljanja bića po programu ispoljavanja objektivne svesti

.        relativno...............promenljivo u vremenu

.        religija..................istinito spoznavanje sveta postojanja

.        rezonanca.............naizmenično kretanje u vremenu

.        revolviranje...........trajno kruženje oko nečega

.        simpatetički.........prenos ideja, misli, programa i frekvencija induktivnim putem

.        sinergija...............procesi stvaranja i ispoljavanja novog

.        singularna tačka...početna tačka

.        sinteza..................sažimanje, sjedinjavanje

.        slobodna volja......mogućnost izbora delovanja

.        snaga haosa........... dejstvo snage koja se iz jedne tačke rasprostire u svim pravcima, snaga koja raspršuje objektivno

.        spekulativni um.... um koji kombinuje i moguće i nemoguće

.        statik.....................apsolutna svest, Apsolutni Bog

.        string.....................energetski vrtlog, začetnik stvaranja materijalnih čestica

.        subjektivno...........unutarnje sebe, lično

.        sublimacija............procesi ujedinjenja raznovrsnosti ka jedinstvu

.        svemir...................stanje neispoljenosti, ambijent za ispoljavanje kosmosa.

.        svest......................svojstvo istinite i jasne spoznaje stanja u jedinici ambijenta kojeg svest prožima

.        transcendiranje......prolaz, prevazilaženje uma ka oblicima svesti

.        transmisija.............prenošenje, prelaženje

.        tranzicija...............kretanje sa stanjima promena

.        um.........................entitet za relativnu spoznaju stanja u prostorno-vremenskom ambijentu

.        unifikacija ............sjedinjavanje u slično

.        univerzum.............vremensko-prostorni ambijent stvaranja i ispoljavanja

.        uvid.......................jasna spoznaja stanja entiteta koji se spoznaje

.        vasiona..................ambijent ispoljavanja logoidne svest, sunčev sistem

.        vera.......................relativna spoznaja sveta čulnim opažanjem i svetovnom obukom

.        implicitni poredak......božanski poredak

.        eksplicitni poredak.....ispoljeni božanski poredak

.        direktna indukcija.......kada određeno tečenje izaziva stvaranje novog istog tečenja

.        indirektna indukcija....kada određeno tečenje izaziva novo tečenje koje je obrnuto od izazivačkog

.        vibracije......................traptaji, kretanja čas u jednom, čas u drugom smeru

BELEŠKA O AUTORU

Rođen 6. Aprila 1939. godine na visoravni Ćesim (1150 m n.v.).

U drugoj godini života imao promenu identiteta. Oduvek sa velikom željom za spoznajama  manifestacije i istine, što je uslovljavalo gustu sudbinu iskustava.

Srednje obrazovanje stekao u mašinskoj tehnici. Mašinski fakultet završio u Sarajevu. Postdiplomske studije iz organizacije završio u Sarajevu. Doktorsku tezu "Granice rasta i razvoja" uzeo u Beogradu. Četiri godine radio u "Igman - Konjic" na poslovima razvoja i rukovođenja. Od 1967. do 1992. radio u "Unisu" od njegovog osnivanja do izbijanja rata. U čitavom tom periodu radio i rukovodio poslovima razvoja i organizovanja "Unisa", koji je 1992. dostigao 60.000 zaposlenih, 250 organizacija udruženog  rada i 2 milijarde dolara godišnjeg izvoza. Bio jedan od dvojice ljudi koji su kompaniju stvarali duhom.Više puta nevoljno zavirivao u dimenziju smrti (ranjavanja, davljenja, gangrena, alergijski šokovi i povrat adrenalinima). Slične uvide u druge dimenzije sticao svesno kroz ucelovljenja spoznaje. U cilju spoznaje sebe, pored  naučnih pristupa u oblasti sociologije, psihologije, filozofije, fizike, kosmologije i religije, rano se počeo baviti i graničnim oblastima, antropozofije, teozofije, gnostike, hermetizma, okultizma i slično, što je bogatilo širinu i dubinu spoznaje sa iskustvima drugih dimenzija postojanja i sa drugim i celovitim pogledom na svet i postojanje. Kao izbeglica sa težnjom za slobodom i demokratijom rano izgubio pravo na rad, što sam prihvatio kao milost božiju da se mogu baviti ovim što je u sadržaju gornjih knjiga. Radost, spoznaje zivota u sadašnjosti i spoznaji manifestacijeje rezultat su i nagrada moje evolucije.

Sada su mi isključiva preokupacija oblasti o kojima pišem i objektivno živim na prostorima Srbije, Bosne i Hercegovine i Hrvatske u kojima su ostali i tragovi moga minulog rada.

Sa ovim sam na raspolaganju da ove spoznaje budu dostupne svim ljudima sveta ukoliko za to imaju interesa.

PRILOZI

OTKROVENJE CELOVITOSTI ČOVEKA I NJEGOVE SVESNOSTI, KAO I MANIFESTACIJE I POSTOJANJA.

Celovitost otkrovenja predstavlja  višedimenzionalnu spoznaju, kojoj pripada i objektivna spoznaj našeg materijalnog postojanja, koja nije ograničena vremenom i prostorom.. Sam čovek je višedimenzionalni entitet, a ono što opažamo čulima i umom je samo jedna dimenzija čovekovog postojanja-dimenzija objektivne stvarnosti. Ostale dimenzije čovekovog postojanja nisu dostupne operativnom sistemu uma i one su u oblasti operativnog sistema svesti. Slobodna volja sa sposobnošću reagovanja i slobodnog odlučivanja opredeljuje iskustva i razvoj uma (instinktivni, energetski, astralni I mentalni nivoi) , a sa njme i dimenzije operativne svesnosti. Zbog toga um i jeste osnovni operator sticanja iskustva i spoznaje objektibne svesnosti.

Suptilne dimenzije kompletnog postojanja, kao i suptilne dimenzije postojanja čoveka nisu materijalne prirode i nisu korespondentne umu, one su ambijenti duha, a svest je operator  spoznaje i ispoljavanja ovih dimenzije postojanja. 

Duhovna dimenzija predstavlja visok stepen unifikasije u ukupnom postojanju i nju ne uslovljava slobodna volja , nego ono što uslovljava unifikaciju suptilnih dimenzija što možemo nazvati božanskom voljom.

Entitet celovitog čoveka sastoji se iz dela koji se ispoljava u objektivnoj dimenziji postojanja i čine ga um i ličnost sa materijalnim telom, što je sve podložno zakonitostima rađanja i smrti u objektivnom svijetu, i drugi dio koji pripada duhovnoj dimenziji postojanja i čine ga božanska iskra sa dušom i individualnom svešću koji pripadaju dimenziji večnosti i večnom postojanju.

Osnovna uloga čovekove vrste u njegovoj evoluciji u objektivnoj svesnosti je da iskusi objektivnu svesnos kroz prosese reinkarniranja u objektivnoj svesnosti kao prilog kosmičkoj evoluciji, a zatim da iskusi individualnu svesnost i dostigne jedinstvo u božanskim svesnostima.

Genetski čovek kao najrazvijenija vrsta životinjskog sveta na zemlji bio je ograničen u svome evolutivnom razvoju do nivoa izvesne emotivne umne svesnosti.Tek sintezom muške i ženske genetike sa božanskom iskrom i njenom individualnom svešću nastala je vrsta humanog čoveka koja datira oko pre 200 000 hiljada godina. Božanska iskra sa individualnom svesti je nastala indukcijom iz apsolutne svesti i ona uslovljava evoluciju humanog čoveka do  božanskih svesti i postojanja  , a svoju evoluciju završava u jedinstvu sa apsolutnom svešću. Taj čitavi proces manifestovanja i evolucije je svojevrsna škola razvoja i evolucije umova I svesti do ostvarivanja jedinstva u apsolutnoj svesti. Celoviti entitet čoveka funkcioniše uvek kao celina, iako to um i ličnost čoveka ne opažaju. i ne znaju. Večni dio u čoveku (božanska iskra ,duša i individualna svest) su večni svedok i uslovitelj reinkarnaciskih procesa evolucije čoveka u objektivnom svetu kroz veliki broj ličnosti u sticanju ukupnog umnog iskustva i objektivne svesnosti.

Individualna svest u čoveku skladišti sva iskustva svojih objektivnih ličnosti dok se ne razviju svi nivoi objektivnog uma i objektivne svesnosti, kada dolazi do smirivanja i transcendiranja uma ,a sposobnost njegovog reagovanja utapa se u individualnu svest, što se ispoljava kao prosvetljenje čoveka, i to odgovara božanskom postojanju.Smirenje i transcendiranje uma u poslednjoj u nizu ličnosti dolazi se do frekfencije individualne svesti  koja je korespondentna sa frekfencijama drugih božanskih entiteta i njihovih svesti u postojanju i to omogućava celovitu i istinitu spoznaju u postojanju za onoga čoveka koji ostvari ovo stanje.za koje vreme i prostor ne postoje kao prepreke.

 Nauka ostvaruje fantastična otkrića u manifestaciji objektivnog sveta sa operatorom umne čulne spoznaje.

 Kako smo videli čulna umna spoznaja je ograničena na objektivni svet a nauka je ograničena na isključivo čulnu umnu spoznaju u svom istraživanju i pogledu na svet. Bez obzira na svoja postignuća postojeća nauka nema mogućnosti uvida u suptilne dimenzije postojanja i manifestacije pa su i njena dostignuća relativna.Ovako sazdane mnoge naučne pretpostavke otstupaju od istina. Samo pojedinci u nauci koji su razvili svoju intuitivnu svesnost imaju uvide u suptilne dimenzije postojanja i celovitu svesnost i postojanje i oni  u svome radu mogu doći do celovitih i istinitih  spoznaja. Nauka će napraviti veliki korak ka kreativnosti i istini kada prihvati celoviti pogled na svet i postojanje i kad otkrije celovitog čoveka u postojanju sa svim njegovim potencijalnim mogućnostima.

Moja misija je da ukažem na celovitost postojanja, na celovitog čoveka i njegove granice rasta i evolucije, a  sve one koje interesuju ova pitanja i celovite svesnosti upućujem na interneti temu ,,BIBLIJU ZA NOVO DOBA,, (http://solair.eunet.yu/~dbeli ) gde se mogu detaljno upoznati sa ovim novim pogledom na postojanje i manifestaciju.

Drago Bjelica

BUĐENJE U OBJEKTIVNOM POSTOJANJU

Čovek je jedino biće u objektivnom svetu naše vasione Kome je milost božija podarila  božansku iskru sa svim potencijalnostima koje joj omogućuju da evoluira kroz vasionu i kosmos i ostvari svoje jedinstvo sa apsolutnom svesti i postane holografska tačka Apsolutnog boga. To znači da čovek nije pao u ubjektivni svet nego je poslat da u objektivnom svetu razvije sve nivoe objektivne svesnosti kako bi došao o svesti o sebi, a zatim iskusio i više oblike svesnosti i kosmičku svest kroz manifestovanje u kosmosu. Objektivnu svest uslovljava materijalno postojanje i slobodna volja. Sinergija manifestacije i materijalnog ispoljavanja odvija se u ambijentu Većeg uticaja snaga haosa i destrukcije i duhovnih snaga sa negativnim predznakom. Taj ambijent ispoljio je materiju i biljni i životinjski svet. Vrhunac evolucije životinjskog sveta svroren je čovek životinja čija se evolucija završila na tom stupnju. Manifestacija i evolucija u kosmosu odvija se do stvaranja i ispoljavanja apsolutne svesnosti. a nastavak evolucije u objektivnom svetu je ostvaren pridruživanjem božanske iskre u procesu reprodukcije čoveka životunje, koji se ostvarivao pridruživanjem božanske iskre  genetici muškog ženskog sa sinergrtskim proizvodom novog trijnog bića humane čovekove vrste. Ova kreativna sinergetska kombinacija nije starija od oko 200 hiljada godina. Period od 300 hiljada godina predviđen je za evoluciju od čoveka živitinje do bogo čoveka. Od toga periodd humani čovek funkcioniše sa sa dva virtuelna bića u sebi i to ličnost čoveka sa egom i umom i božanskom iskrom sa dušom i individualnom svesti koja je božanskog porekla. Uloga uma u evoluciji humanog čoveka je da evoluira kroz sve nivoe razvoja uma kroz reinkarnaciske procese dok ne iskusi sve mogućnosti reagovanja humanog čoveka u objektivnom svetu. Božanska iskra sa individualnom svesti je večna i ona svedoči i memoriše sve mogućnosti reagovanja i iskustava u procesima reinkarnacije čoveka i razvoja njegovog uma kada se u ovim procesima um razvije do mentalnog nivoa i iskusi sve mogućnosti reagovanja u objektivnom svetu um sa svojom slobodnom voljom se transcendira, ahumani čovek ostaje sa sa svojom dušom i individualnom svesti i svom memorijom objektivne svesnosti koju je preuzeo od umaTime humani čovek ostvaruje i svest o sebi, i ulazi u večnost svesti.

UBRZAVANJE DUHOVNOG PREOBRAŽAJA LJUDSKOG RODA

U opusu stvaranja i manifestacije Apsolutne svesti u Kosmosu ljudska vrsta je stvorena  da iskusi objektivnu svesnost I postojanje, I to je njen prevashodni zadatak da svojim postojanjem I evolucijom doprinese upotpunjavanje kosmičke svesnosti sa objektivnom svesti. Sa iskustvom kompletne objektivne svesnosti čoveku se otvaraju mogučnosti evolucije I spoznaje logoidne I kosmičke svesnosti, što omogućava čoveku ostvarivanja jedinstva sa Apsolutnom svesti. Bilo je pojedinaca na zemlji u svim fazama evolucije humane ljudske vrste na zemlji koji su imali milost božiju da  kroz svoje reinkarnaciske procese ostvare celovitu svesnost I postignu jedinstvo sa apsolutnom svesnošću uvidu holografske tačke apsolutne svesti. Zahvaljujući takvim pojedincima kolektivna svesnost u objektivnom svetu dostigla je svoj maksimum u razvoju objektivne svesti pod uticaljem slobodne volje. U daljem razvoju čovečanstva na zemlji dominaciju u duhovnom razvoju I razvoju svesnosti pruzimati će uticaj božanske volje, koji su iskusili pojedinci sa celovitom svesti, čije će posledice biti ispoljavanje tolerancije , mira I jedinstva na zemlji. Ovaj period trajaće najviše stotinu hiljada godina kada bi I poslednji čovek izišao iz objektivne svesnosti postojanja. Ukoliko bi se nastavljao dalji razvoj civilizacije po prevashodnom uticaju slobodne volje  procesi razvoja I evolucije na zamlji bivali bi sve destruktivniji I postajali haotični u svim oblastima manifestacije. Uticaji celovite svesnosti pojedinaca prebacio je dalju evoluciju čovečanstva sa koloseka razvoja pod uticajem slobodne volje  na kolosek pod prevashodnim uticajem božanske volje koju podržavaju I sve duhovne snage u Kosmosu. Dvijesta hiljada godina traje evolucija humane ljudske vrste na zemlji pod uticajem slobodne volje  što predstalja period školovanja ljudi u iskušavanju objektivne svesnosti, I pod istim uslovima odvijala se I edukacija ljudi za objektivnu svesnost I čulnu umnu spoznaju. Sa osvitom celovite spoznaje kod pojedinaca na zemlji stvaraju se uslovi I za promenu pogleda na svet, od onoga koji je ostvarivan kroz čulnu umnu spoznaju, na postojanje I manifestaciju višedimenzionalnog čoveka I Kosmosa  koje se ostvaruje  spoznajama kroz više oblike svesnosti, čime se otvara I dimenzija večnosti. Najveće promene I revolucija na zemlji dešavaće se sa promenom pogleda na svet od onoga koji leži na spoznajama čulnog uma I verovanja upostojanje samo  objektivnog sveta,  I života I smrti na spoznaju istima  celovitom svesnosti  i multidimenzionalnog postojanja čovea I Kosmosa u večnosti. Kroz ovaj proces čovek će prelaziti od životinjskog mentaliteta  na humani I božanski mentalitet.

Desetinu godina pokušavam sa svojim oskudnim materijalnim mogučnostima ukazivati okolini na potrebu promene pogleda na svet I na put sticanja selovite svesnosti kroz knjige BIBLIJE ZA NOVO DOBA; I OTKROVENJE CELOVITOSTI koje se nalaze na sajtu. Te spoznaje I promene potrebno je ostvarivati kroz sve procese edukovanja u školovanju, u religiji, u nauci.  OVO učenje I pogled na svet želim da postane dostupno na mome govornom području I bar engleskom jeziku.

Oni pojedinci, nacije I države koje uoče potrebu ovih promjena  I koji ove promene počnu primenjivati u svojim edukativnim sistemima biće nosioci progresa duhovneg razvoja u svetu I naći će se na putu onoga što nazivamo ostvarivanje raja na zemlji.

Drago Belica 

April 2009

SINERGIJA --BOŽANSKA ZAKONITOST STVARANJA I MANIFESTACIJE

Poimati i govoriti o sinergiji i manifestaciji  zahteva celovitu svesnost. Celovita svesnost  proističe iz shvatanja i iskušavanja multidimenzijalnog manifestovanja i postojanja. Manifestacija se izražava kroz svesno reagovanje i kretanje uslovljavano svemirskom inercijom.

Svemirska inercija je svemirsko bezgranično inertno polje koje na svako postojanje deluje sa nesvesti i ne postojanjem da bi isto pretvorila u ništavilo, što ona i jeste po sebi.

Svest sa sposobnošću reagovanja je drugi potencijal koji ima osobine svesti i reagovanja i suprotan je potencijalu svemirske inercije. Potencijal kretanja i svesnosti na potencijal inercije deluje induktivno između sebe. Inercioni potencijal na kretanje i svesnost deluje kompezativno. Indukcija i kompenzacija čine sinergiju i prouzrokuju ispoljavanje novog što uzrokuje manifestovanje. Ovo manifestovanje pošto još ne postoji materija možemo nazvati virtuelnim. Sa kretanjem se virtuelno ispoljava i vreme  i različite vrste reagovanja i svesti kao prostor za kretanje umova  i svesti.  Svako kretanje pa i reagovanje u svemirskoj inerciji ostavlja i tragove  koji predstavljaju memoriju manifestovanih  događaja.

Svako kretanje koje se kreće kroz medij sa suprotstavljenim osobinama indukuje u tom mediju nova kretanja sa novim osobinama

Potencijal svesti i reagovanja krećući se kroz svemirsku inerciju koja mu se suprotstavlja kroz sinergetske ptocese zakrivljuje putanju kretanja potencijala svesti i kretanja  jačajući potencijal njegove snage  ispoljavajući novu osobinu svesi  poprimajući  i određene osobine nesvesnog svemirske inercije, i tako zatvara kosmički krug kretanja. Taj krug kosmičkog kretanja ima svoje polje sa osobinama svesti, volje i snage koje deluje induktivno unutar kosmičkog kruga koji je ispunjen inertnim poljem i izvan kosmičkog kruga u polju svemirske inercije.Svemirska inercija koja se opirala kosmičkom kretanju zatvorila je isti u krug sa stalnim kretanjem, i samim tim uslovljavanjem indukcije spolja ka svemiru i manifestacije unutar kosmičkog kruga.Svemirska inercija nastoji da spreči induktivno dejstvo kosmičkog kruga na spoljni svemir indukovanjem spoljnjeg kruga okomitog na kosmički kruk kretanja i sa svemirskim osobinana inertne svesti volje i snage. Taj krug sa svojim osobinama  koje sa stanovišta svesti pretstavljaju haos uravnotežuje dejctvo kosmičkog kruga u odnosu na spoljni svemir. Ova dva kretanja zatim ispoljavaju iddukcione i kompenzacione procese između sebe i počinju sinergetski ispoljavati novi kosmički prsteen iz prstena kosmosa  koji zatvara novo kretanje sa graničnim dejstvom na prva dva prstena i sa novim svojstvima svoje svesti, volje i snage. Taj prsten ograničava svako dejstvo iz unutrašnjosti kosmosa koje bi se moglo preneti na svemir. Taj disk takođe zatvara dejstvo i kosmičkog  diska manifestacije i klateći se između kosmičkog prstena i prstena haosa naizmenično ubrzavajući brzinu u veličinu uticaja jednog ili dragog prstena na manifestaciju u disku kosmosa.Ta dva primarna prstena čine dualno dejstvo u manifestovanju kosmosa i nose potencijal ukupne volje i snaga koje pokreću manifestovanje ukosmosu.

Kosmos je u svemiru ograničen sa ova tri prstena i sva manifestacija u kosmosu odvija se pod   dejstvima ovih primarnih prstenova, unoseći relativnost u stvaranju i postojanju počev od sposobnosti reagovanja i svesti, preko volje i snaga o do manifestovanja i ispoljavanja materije.

Sinergetska indukcija, i kompenzacija  pomenutih kretanja sa svojim osobinama  kompenzuju kosmos i u centru kosmosa ispoljavaju  apsolutnu svest, kao troje u jednom, kroz sintezu tri svesti, tri volje i tri snage, i  koja predstavlja jedinicu kosmosa,i koja prožima kosmos i uslovljava celokupno manifestovanjei ispoljavanje u relativnom vremenu po svim planovima postojanja.. Potencijal volje , svesti i snage  apsolutne svesti potiče od primarnih prstenova i njihovih osobina, i njima se svima pripisuje večnost. Apsolutna svest i promjenljiva dejstva kosničkih prstenova sa faktorima koje oni ispoljavaju sinergetski pokreće i harmonizuje manifestaciju na svim planovima ispoljavanja. Modul kosmosa je virtuelni mehanizam i manifestacija je virtuelna ali promatrana iz različitih tačaka  i sa različitim oblicima uma i svesti odražava različite realnosti i različite dimenzije postojanja i odražava relativnost manifestacije i postojanja. Prema tome virtuelni mehanizam kosmosa sa svojom svesti , voljom i snagom stvara  i ispoljava  relativno  sve ono što se stvorilo i ispoljilo i sve ono što će se stvoriti i ispoljiti.

Manifestacija u kosmosu kroz planove ili dimenzije postojanja  trajno produkuje involucione relativne  procese  do ispoljavanja materije i evolutivne procese   do ispoljavanja svesti. Ispoljavajuće galaksije predstavljaju  združene entitete vasiona, i u svakoj galaksiji je ispoljen virtuelni modul suprotan modulu kosmosa  čiji je zadatak da sve ono što nije evoluiralo da vrati u početne potencijale svesti i inercije, analogno crnim rupama.

Svaki plan ili dimenzija ispoljavanja  ima svoju svest  svoje medije iz kojih se izvodi i formativno postojanje počev od ideja,  duha ,misli i energija do materije. Na formatiranje našeg objektivnog sveta utiču manje ili više svi entiteti ispoljeni u kosmosu sa ciljem da se ispolji i iskusi objektivna manifestacija i objektivna svesnost kao kosmička mogućnost.

Svaka sinergetska manifestacija uključuje sve prethodno ispoljeno i njhove uticaje  da bi se kroz procese reagovanja indukcije i kompenzacije ispoljilo nešto novo, a to novo ispoljeno ulazi opet u sinergetske procese sa stvorenim u stvaranje novog, što se dešava kroz sve planove postojanja. Sve ispoljeno u sebi sadrži svesnost,  indukcije i kompenzacije koja je uslovila ispoljavanje  svoje forme.. Supstancija duha potiče od komponenti svesnosti apsoluta i u sebi nosi  život, svesnost i reagovanje, i sve što se ispolji ima nešto od ovih osobina. To ukazuje da ze čitav kosmos prožet apsolutnom svešću-bogom, sa životom i mogućnošću reagovanja.

Svaki medij koji se kreće kroz medij sa suprotstavljenim osobinama  indukuje u tom mediju  reagovanje i novo kretanje sa novim osobinama.

Dvije suprotstavljene sile koje se kreću na bliskom rastojanju indukuje  dvije nove suprotstavljene sile okomito na početne sile. Na ovaj način se stvara čvrsti spreg sila gde se pravoliniske sile kompenzuju u kružno kretanje  nuklearnih sila.. Ovaj proces nazivamo kompenzovanje sila , gde kretanje sa jednog plana prelazi u drugu dimenziju ispoljavanja materije-- string.. Na ovaj način formativni oblik sila prevodi se u formativni oblik materije-.  Sinergetskim procesima stringovi se jedine u razne vrste kvarkova od kojih u daljim procesima dolazi do ispoljavanja subatomskih elemenata a zatim i atoma i drugih formi do molekula, planeta , sunca, zvezda i galaksija. Ovaj proces se odvija trajno dokle god funkcioniše kosmos.. Ovi procesi pretstavljaju sinergetske procese stvaranja novog . Ovi se procesi odvijaju kroz sve planove postojanja. Uticaji svega prethognog na ispoljavanje novog nazivamo holografskim uticajima ili zakonitostima.što nazivamo holističko holografskom paradigmom. Zato kažemo atom  ima sličnosti i odražava planetu, sunce i kosmos.

Čovek kao sinteza duha i materije , odražava i zemlju i sunce i kosmos i sve oblike reagovanja, umova i svesti.Sinergijom i holističkim holografskim zakonitostima apsolutna svest prožima kosmos  i uslovljava njegovo manifestovanje i ispoljavanje  kao i svega u  kosmosu održavajući harmoniju i evoluciju. Na isti način i materijalni čovek sa svojom dušom pretstavlja mikro jedinicu  koji se sastoji od preko sto milijardi ćelijai svih potencijala umova i svesti koji funkcioniše višedimenzijonalno, koji kroz evoluciju teži ka jedinstvu sa svojim stvoriteljem apsolutnom svesti-apsolutnim bogom.

Kostur virtuelnog kosmosa pored tri početna primarna prstena čine kosmički zraci-strujanja. Dejstva okretnih polja tri primarna potencijala indukuju i kompenzuju potencijale u snage koje teku zracima i čine virtuelni kostur kosmosa. Na ovaj način se sinergetski ispoljava dvanes kosmičkih zraka koje teku iz centra kosmosa da bi se odbile o granični prsten i vraćale i centar. Sinergijom uticaja tri početna potencijalai dvanes zraka kosmos se segmentira u sedam koncentričnih krugova  doje zovemo planovima ili dimenzijama postojanja.

Ovkav modul kosmosa ispoljava materijalne čestice  Ispoljeni stringovi se u međusobnim uticajima spajaju u složenije čestice u deset različiti veličina i oni pretstavljaju kvarkove . Najsloženiji kvarkovi imaju sposobnost kretanja putem zraka kroz kosmos. U kompenzovanu energiju ovih kvarkova apsolutna svest simpatetičkom indukcijom utiskuje program kosmičke svesnosti koji se ispoljava u kosmičku svest kretanjem ove čestice putem svih zraka kroz kosmos. U ovom procesu krećuća čestica sa božanskom iskrom kosmičke svesti stiče svest o sebi i kosmičku svest. Ovaj entitet sa ovom vrstom svesti koga uslovno možemo nazvati logoidna svest ima mogučnost uslovljavanja evolucije vasiona Ovakve svesti kroz evoluciju svojih vasiona zadobijaju i objektivnu svesnost, sa čime završavaju svoju evoluciju u jedinstvu sa apsolutom.

Logoidna svest sa ostvarenom svesti o sebi i kosmičkom svesti Ponovo kreće kroz kosmos da bi privukla u svoju orbitu u vidu magline božanske iskre i subatomske čestice do svoje tačke ravnoteže u kosmosu gde uslovljava evoluciju svoje vasione.

Samo one složenije materijalne čestice u koje apsolutna svest indukuje božansku iskru svesti mogu kroz evoluciju evoluirati do jedinstva sa apsolutnom svesti. Svi ostali ispoljeni faktori koje kreiraju drigi duhovni entiteti i bića nisu večni i ne mogu evoluirati do jedinstva sa apsolutom.U evoluciji naše vasione koju uslovljava logoidna svest naše vasione prvo se ispoljavaju duhovna bića koja kompenzuju snage i energije , zatim duhovna bića koja stvaraju oblike i treće bića koja uslovljavaju duhovne osobine i entitete. Dejstva ovih bića u vasioni mi opažamo kao prirodne zakone. U narednim fazama u vasioni evoluiraju božanske iskre koje omogućavaju evoluciju humanog čoveka.Božanske iskre      nosioci potencijala evolucije humanog čoveka stižu u maglini naše vasione i imaju svoj proces evolicije u vasioni da ovladaju izvasnim zakonitostima vasione do momenta kada ulaze u sinergetsko jedinstvo sa genetskim faktorima čoveka životinje i u materici ispoljavaju novo humano biće koje evoluira u ovoj vasioni.Taj proces evolucije humanog čoveka traje oko 300.000 godina i već je prošlo 200.000 godina od početka tog procesa. Proces evolucije humanog čoveka obrnut je od procesa evolucije bogova vasiona. Njegov je zadatak da iskusi i ispolji objektivnu svesnost kao doprinos kosmičkom stvaranju , azatim da iskusi svest o sebi i kosmičku svest. Iskušavanje i sticanje objektivne svesnosti humanog čoveka odvija se kroz reinkarnaciske procese i kroz razvoj virtuelnog entiteta uma. Um je entitet za iskušavanje i spoznaju objektivne svesnosti. Božanska iskra se u humanom čoveku ispoljava u obliku duše i nosilac je individualne božanske svesti, i planer je i svedok svih reinkarnaciskih procesa kroz koje prolazi duša prikupljajući u svoju memoriju sva reagovanja i iskustva umova što pretstavlja svojevrsnu školu evolucije humanog čoveka. Razvoj novih bića odnosno novih vrsta odvija se kroz evolutivne kreativne skokove stvaranje novog. A običnim tokom evolucije vrste se mogu usavršavati i nestajati.

 Čovek životinja genetskim razvijem vrste dostigao je ispoljavanje do određenog nivoa emotivnog uma, a božanska iskra humanog čoveka donela mu je potencijal daljeg razvoja emotivnog i mentalnog uma  kao i potencijal transcendiranja uma kao instrumenta objektivne svesnosti i ulazak u evoluciju viših oblika svesti (logoidne, kosmičke) i do jedinstva sa apsolutnom svesti.

Reinkarnaciskom zrelošću i milosti božijom u ovome vremenu pojedinci mogu skratiti sporu evoluciju od stotinu hiljada godina na jedan vek.Humana čovekova vrsta kroz razvoj objektivne svesnosti ima  zadatak da razvije socijalne zakonitosti koje će iza materijalnog čovečanstva ostati u kosmosu kao prirodni zakoni.

Razvojem pojedinih nivoa uma i i viših nivoa svesti čovek otkriva i razvija svoju višedimenzijalnost, jer svaki nivo uma i svaki nivo svesti ima svoja virtuelna tela  sastavljena od datih medija.

Osvešćivanjem svoje višedimenzijalnosti čovek stiče iskustva i drugih dimenzija postojanja i time osvetljava i oslobađa božansko u sebi.. Kroz ovaj proces prilagođava se i razvija ćeliska materijalna i virtuelna struktura u čoveku

DNK fizička struktura u čoveku popunjava se virtielnim strukturama idealnog humanog čoveka i time se otvara put ispoljavanja bogo čoveka  i sjedinjavanja sa apsolutnom svesti u vidu holografske tačke.

Kraj dvadesetog i početak dvadeset prvog vjekai pored velikih dostignuća i otkrića nauke kroz objektivnu sposnaju, efikasnog organizivanja društvenih zajednica i država kao i poplave sekti i verskih zajednica odnosi u svetu su duboko haotični sa pretnjom međusobnog uništavanja. Posesivnost i egoizam su došli do svoga maksimuma u svakom djelu i odnosu organizovanog društva Posesivnost i egoizam dostigli su maksimum po osnovu uspostavljanja zakonitosti na kapital odnosu, da te zakonitosti počinju da ruše svoje temelje. Objektivna svesnost sa spoznajnim instrumentom uma je nastala po osnovu slobodne volje i posesivnih snaga koji su ograničili čovekovu celovitu spoznaju,, spoznaju sebe i spoznaju svoga cilja i zadatka postojanja. Savremeni čovek izolovan od  svojih potencijalnih mogućnosti egzistira u svojevrsnom snu objektivnog postojanja sa svim posledicama takve egzistencije. Ako se pitamo šta zamračuje čovekovu celovitu svesnost, onda vidimo da je to neznanje na kome počiva ograničena objektivna svesnost.. Kako objektivna svesnost sa ograničnim znanjem prožima zemljinu auru  i podržava negativne duhovne snage koje uslovljavaju manifestaciju i odnose Ta objektivna svesnost sa  svojim ograničenim znanjem djeluje i na tri najuticajnija dejstva u ovome svetu. I to kroz dejstvo nauke, organizovanih vjera i organizacije državavnih uprava. Kroz ova tri faktora se utiče na kompletnu edukaciju populacije.

Sva nauka je ispoljena pod uticajem jednog oblika svesnosti i to objektivne svesnosti.. Nauka je učinila veliki napredak u istraživanju objektivne manifestacije , ali je ostala slepa  za duhovnu i višedimenzijalnu spoznaju, zbog čega ne može doseći celovitu spoznaju.Nauka čak što negira Duhovnost i višedimenzijalnost postojanja. Analizom naučnih otkrića u svetu dolazi se do zaklučaka da su naučnici koji su pojedinačno  otkrivali novo, koristili u tim procesima intuitivnu spoznaju. Konzervatizam postavljanja nauke na objektivnij spoznaji  ograničava brži razvij i ograničava razvoj viših oblika svesti jer on se prenosi na kompletno edukovanje ljudi na svetu i njhovo ograničavanje na objektivnu svesnost

Vjere koje mi danas nazivamo religijama, da bi opstajale i širile svoj uticaj stvorile su svoje vjerske staleške organizacije i potpadale pod uticaj država i nauke ograničene objektivnom svesnošću otstupale su manje ili više od puta bogospoznaje, prilagođavajući svoje delovanje objektivnoj svesnosti i sigurnosti svoga opstanka. Takvom organizacijom razvila se i nametnula verska dogmatika, koja je pri tome širila i strah od boga i ograničavala razvoj  intuitivne spoznaje i slobode  kod ljudi. Pošto su vjere dogmom ograničavale slobodu duhovnog razvoja i forsirale orjentaciju na retoričko molenje, izazivale su ograničenja duhovnog razvoja. To je izazivalo rascepe u vjerama i osnivanje velikog broja sekti. Na taj način vere i sekte cepajući se i okrećući se sebi razvijale su suprotnosti među ljudima, među društvenim i verskim zajednicama, i to je sve izazivalo i izaziva sukobe i ratove.

Ovo čovečanstvo se ispoljilo da evoluira od čoveka životinje do bogo čovaka i da ostvari jedinstvo u apsolutu, ostavljajući iza sebe humane prirodne zakone kosmičkom nasleđu.

Vjere i sekte koje se ne budu usklađivale i prilagođavale evolutivnom božanskom putu ljubavi i bogospoznaje biće prevaziđene i nestajaće u vremenu.

Religija je jedna i postala je od jednog  i čitava manifestacija je put otkrivanja božanske sinergetske manifestacije  sa rezultatom i ciljem ostvarivanja jedinstva sa apsolutom svih duhovno ispoljenih entiteta. Spoznaja objektivne svesnosti na zemlji je u znatnom delu iskušana i spoznata i postoje uslovi ubrzane evolucije čoveka jer sve više ljudi kreće putem bogo spoznaje. Razvoj demokratije na zemlji uslovio je  da se prosvetljeni ljudi i bogo-ljudi na zemlji više ne kamenuju i ne spaljuju, i oni djeluju induktivno na buđenje ljudi iz objektivne usnulosti,.mada se isti još uvek guraju u anonimnost. Širenjem populacije na putu bogo spoznaje vodi jedinstvu i harmoniji ovoga sveta i to se ne može zaustaviti.

Ovj prilog dodatno pojašnjava neka pitanja  obrađena u knjzi BIBLIJA ZA NOVO DOBA. koja se može naci na Srpskom jeziku na sajtu   http://solair.eunet.yu/~dbeli i na Engleskom jeziku na sajtu   http://www,thebibleforthenewage.com

Beograd Oktobar 2009. god.                                                        Drago Bjelica

EDUKACIJA ZA NOVO DOBA

Prošlo je dvesta hiljada godina od početka stvaranja i edukacije humane vrste čoveka. U epohama koje su prethodile razvoju humane vrste čoveka u našoj vasioni prethodile su faze genetskog razvoja čoveka životinje, što je pretstavljao vrhunac razvoja životinjske vrste u našoj vasioni. Nastavak evolucije uma i svesti u objektivnoj dimenziji naše vasione mogao se nastaviti samo putem kreaktivnog skoka u sinergetskoj kombinaciji i sintezi božanske iskre i i dostignute genetike životinjske evolucije u našoj vasioni.

Čitavi kosmos predstavlja jedinicu života koji se ispoljava kroz sinergetsku manifestaciju početnih potencijala SVESTI I REAGOVANJA i SVEMIRSKE INERCIJE.

Sve ispoljavanje i manifestacija nastaju sinergetskim reagovanjem SVESTI I REAGOVANJA SA SVEMIRSKOM INERCIJOM. Svest i reagovanje su nosioci kretanja, života i svesti, a svemirska inercija je uzrok nekretanja , smrti i ništavila.

U određenim fazama kosmičkog ispoljavanja Apsolutna svest ispoljena u centru kosmosa indukuje iz sebe razne vrste božanskih iskri svesnosti i reagovanja koje se pridružuju određenim kvarkovskim entitetima sintetišući sinergetske entitete koji će kretanjem kroz kosmos, galaksije, vasione, planete ispoljavati bića koja će kroz procese involucije i evolucije iskušavati objektivnu svesnost, svest o sebi i kosmičku svest, da bi se našle u kao holografske tačke u jedinstvu apsolutne svesti.

Genetska vrsta čoveka životinje kroz svoju evoluciju razvila se do stanja kad su njeni embrioni mogli ući u sinergetsku kombinaciju sa odgovarajućom vrstom božanskih iskri kako bi se ispoljila humana vrsta humanog čoveka, koji sa božanskom iskrom zadobija dimenziju večnog postojanja.

Čovekova duša ima drugu frekfenciju od ispoljenog objektivnog čoveka, i ta joj frekfencija omogućava kontakt i komunikaciju sa drugim duhovnim bićima, a u čoveku igra ulogu svedoka u svim objektivnim reinkarnacijama ispoljenosti, i nosilac je memorije ukupnog reagovanja čoveka u objektivnoj manifestaciji. Ta duša ima takođe ulogu programiranja novih reinkarnaciskih ličnosti evoluirajućeg humanog čoveka, a programi se sastoje od obuhvatanja iskušavanja svih mogućih vrsta reagovanja čoveka u objektivnom svetu kao i ispravljanja karmičkih greški koje su u manifestaciji čoveka nastajale pod uticajem slobodne volje. Sinergetski proces stvaranja i ispoljavanja kroz sve dimenzije postojanja prožet je zakonitostima, kombinovanja, induktivnog stvaranja novog , i zakonitostima kompenzovanja u oblike i forme. Svest i sposobnost reagovanja uslovljava kretanje i indukovanje , dok svemirska inercija reaguje i uslovljava forme. Sve ispoljeno ima i vrstu svesnosti počev od duhovnih formi i entiteta do materijalnih oblika i formi od stringa pa do kosmosa.

UM čoveka je virtelni entitet za opažanje i iskustvo objektivne svesnosti koji se razvija i evoluira sa humanom vrstom čoveka i čine ga iskustva iz manifestovanja humanog čoveka pod uticajem slobodne volje, po osnovu odnosa čoveka sa drugim entitetima i okolinom. Sve aktivnosti humanog čoveka ostaju u memoriji čoveka kao i memoriji akaše-etera kao tragovi. Kao što svaki ispoljeni entitet i biće ima svoj oblik svesnosti, tako i humano čovekoliko biće životinjskog sveta imao je oblik svesnosti koji je bio ograničen na emotivnom planu razvoja. Kako je kosmos virtuelni entitet kojim se potvrđuje manifestacija i ispolavanje apsolutne svesti. Dalja evolucija i razvoj čoveka mogao se ostvarivati kroz sintezu genetskog i dubovnog putem božanske iskre i duše sa božanskom svesnosti i večnosti postojanja, čime je omogućena evolucija čoveka do jedinstva sa apsolutnim bogom. Večna duša iako u drugoj dimenziji postojanja prisutna je u aktuelnom čoveku kao svedok njegove manifestacije i programer ispoljavanja novih ličnosti u školi reinkarnacije spoznavanja i razvoja uma objektivnog sveta u svakoj novoj ličnosti.

Reinkarnaciski procesi razvoja čoveka sa umom traju dotle dok se ne iskuse sve vrste reagovanja u objektivnom svetu postojanja

, odnosno dok se ne upotpuni svesnost objektivnog postojanja. Čula koja su se razvila kroz evoluciju životinjskog sveta , određivale su i um takvog postojanja.

U sinergetskom jedinstvu takvih čula i takvog uma sa sa božanskom iskrom dušom i njihovom svesnosti, nastala je nova vrsta humanog čoveka koja će pored objektivne svesnosti iskušavati i svest o sebi i kosmičku svest, da bi završila evoluciju kao holografska tačka u apsolutnoj svesnosti. Sinergetskim jedinstvom genetskog i duhovnog humana vrsta dobila je sposobnosr reagovanja slobodnom voljom, a sa tim i dalji razvoj emotivnog i mentalnog uma sa sposobnošću sticanja iskustva i kompletne objektivne svesnosti. Pošto je božanska iskra i duša humanog čoveka indukovana od apsolutne svesnosti ona u sebi nosi i kompletan program manivestacije kroz koju se mogu iskusiti svi oblici svesti do jedinstva sa apsolutom, i koji su sudbina čovekove evolucije.

Objektivno i materijalno stvaranje i ispoljavanje dešava se pod većim uticaje svemirske inercije i slobodne volje, za što se ispoljava um kao instrument objektivnog shvatanja i objektivne svesnosti, i samim tim nosi veću konotaciju negativnosi manifestacije. Čovek sa umom okrenut je sebi sa snagama posesivnosti i okrenut je u pravcu objektivne spoznaje i smrti, sa slobodnom voljom koja umogućeva razvoj svih negativnosti. Takvo čovekovo usmerenje ga tjera prema patnji i bolesti, ograničenjima , negativnosti do smrti. Tek sa smirivanjem i transcendiranjem uma čovek se okreće prama božijoj volji, miru i sreći, celovitoj svesnosti i večnosti postojanja. U sadašnjoj objektivnoj svesnosti na zemli, sve okolnosti na zemlji uslovljavaju čoveka da se sa umom kreće i pravcu reinkarnaciskih procesa i smrti, a veoma retki pojedinci idu u drugom pravcu ka slobodi i božanskoj volji, celovitoj svesnosti i večnosti.

Za razliku sporih reinkarnaciskih evolutivnih procesa koji će trajati još stotinu hiljada godina čovek može da u samo jednom životu iskusi svu evoluciju i dođe do celovite svesnosti i večnosti. Izbor svoga puta u evolucije bio je ,jeste, i biće u slobodnoj volji svake ličnosti. U ovom vremenu bitno je da se skinu tajne u postojanju i manifestaciji i da one budu moguće prisutne svakom čoveku, a zavisno od njegove zrelosti on će birati svoj put evolucije i duhovnog razvoja.

Humanom čoveku je namenjeno da prvo u potpunosti razvije um i stekne objektivnu svest postojanja. Tek sa kompletnim razvojem objektivne svesnosti, čovek može da razvija svest o sebi , azatim i kosmičku svest.

Čovekova evolucija u objektivnom postojanju odvija se kroz reinkarnaciske procese, što možemo smatrati svojevrsnom školom evolucije. Ova evolucija se odvija kroz transcendenciju. Transcendencija se odvija putem spoznaje. Sve ono što se spozna u potpunosti sa mehanizmima uma isto se može i transcendirati i brisati iz karmičkog ponavljanja i ulaziti u više nivoe spoznaje.

Taj proces transcendencije prati i i smanjivanje vibracija čovekovog tela i uma i ulazak u nivoe viših oblika svesti. Smirivanjem tela i uma snizuje se i nivo njihovih frekfencija kada se um zaustavi prestaje i njegovo obrtanje i kretanje i tako se um transcendira , i tada u čoveku nastupa njegov drugi entitet individualne svesnosti i božanske iskre sa svojstvima integrisane intuitivne i objektivne svesnosti. Tako čovek ulazi u stanje bogočoveka sa manjom frekfencijom svesti i mogućnosti komunikacije sa drugim duhovnim i božanskim bićima kroz razne dimenzije postojanja.

Sinergetski proces stvaranja i ispoljavanja kroz sve dimenzije postojanja prožet je zakonitostima kombinovanja , induktivnog stvaranja novog i zakonima kompenzovanja u oblike i forme.

Svest i sposobnost reagovanja ograničava svemirska inercija i na taj način se konpenzuju oblici i forme. I sve što se stvori i ispolji u forme ima i svoj oblik svesnosti, počev od duhovnih formi i entiteta, pa do materijalnih hormi i oblika počev od stringa pa do kosmosa. Kao što vidimo um čoveka je virtuelna forma inverzna virtuelnoj formi svesti, kojim se ispolava shvatanje objektivne svesnosti postojanja. Samu svesnost čini sposobnost reagovanja i memorije. Prvobitno čovekoliko biće životinjskog sveta imao je odgovarajući oblik svesnosti koji je bio ograničen na materijalnog i energetskog organizovanja i delovanja i sa izvesnim emotivnim oblicima reagovanja. Dalja evolucija takvog čoveka mogla je krenuti sa nadgradnjom duhovnog na dostignuti nivo genetskog razvoja u životinjskom svetu, kroz integraciju odgovarajuće virtuelne forme božanske iskre sa božanskom svesnosti i večnosti postojanja.

Sinergetskom sintezom genetskog i duhovnog ispoljila se vrsta humanog čoveka sa večnom dušom, individualnom božanskom svesnošću koje su prisutne u humanom čoveku kao svedok njegovog manifestovanja, sve dok traje reinkarnaciski proces razvoja čoveka sa umom.

Reinkarnaciski procesi razvoja čoveka sa umom traju dotle dok se ne iskuse sve vrste reagovanja koje su moguće u objektivnoj dimenziji postojanja, odnosno dok se ne upotpuni objektivna svesnos humanog čoveka.Čula koja su se razvila kroz evoluciju životinjskog sveta, kroz sinergetsko jedinstvo sa božanskom iskrom, dobila su sposobnost reagovanja slobodne volje , te dalje mogućnosti razvoja emotivnog i mentalnog uma, sa komponentom večne duše, koja u sebi nosi večnost i božanski program razvoja humanog čoveka do holografskog jedinstva sa najvišom formom apsolutne svesti.

Um je virtuelna forma svesnosti koja se razvija sa razvojem humanog čoveka kroz reinkarnaciske procese.

Um se razvija pod uticajem slobodne voljei ispoljavanja otpora u odnosima između individua i individua i okoline. Otpor u odnosima ispoljava memoriju i um koji obuhvata sve ispoljeno, koje čini podlogu za stvaranje navika koje postaju šeme i djelovi uma za dalja ispoljavanja. Svesni i potsvesni um obuhvata sva iskustva i navike stečene kroz reinkarnaciske procese humanog čoveka.

Želje i strahovi čine obrtne snage uma. U objektivnom materijalnom svetu postojanja preovlađuju uticaji svemirske inercije, koja daje negativnu konotaciju svega ispoljenog u objektivnom svetu pa i umu, što um drži usmerenim prema destrukciji i smrti, i sam je instrument shvatanja objektivnog sveta i njegove manifestacije. Takva priroda uma sama je sebe ograničila u vremenu trajanja života i povezivanja u reinkarnaciske procese koje prati i usmerava duša.Ono što ostaje od jednog uma po završetku jednoga života humanog čoveka je memorija njegove manifestacije u tome životu, koja ulazi u nasleđe duše, odnosno individualne svesnosti čoveka.

Na bazi iskušenih reagovanja u životima objektivnog postojanja , sve što se ispoljilo kao negativno, vraća se u novi život na popravni, da bi se osvestilo i uskladilo sa božanskom voljom. Remanencija slobodne volje koja se izražava kroz želje i strahove pogon je za kretanje uma. Drugim rečima rečeno reinkarnaciski prosesi si i škola iskušavanja objektivne svesnosti, dok god ne utihnu želje i strahovi kao snage pokretanja uma. Spoznajom svih mehanizama želja i strahova i osvešćivanjem ukupne manifestacije kroz reinkarnaciske procese um se smiruje i smanjuje se njegova frekfencija. Shvata se mehanizam uma i postojanja i čovek otkriva svest o sebi i svojoj višedimenzijalnosti i svojoj ulozi u postojanju. Sa tom svesti o sebi um prestaje, a iza njega ostaje samo memorija o manifestaciji koja je u posedu onog drugog entiteta u humanom čoveku a to je božanske iskre i duše. Koji su do tada bili svedok u manifestaciji i programiranju reinkarnaciskog osvešćivanja i školovanja.

Sa ovakvom stečenom objektivnom svesti i svesti o sebi, humani čovek prelazi u stanje bogo čoveka, koji nastavlja evoluciju u sticanju kosmičke svesnosti. Ovakvo biće postaje svesno svoje večnosti prati zakone božanske dimenzije postojanja i ne podleže procesima reinkarnacija. Osvešćivanjem kompletne manifestacije u ovom objektivnom postojanju prazni se potencijal posesivnosti i slobodne volje i potencijal reagovanja želje i strahova uz transcendiranje uma i uz nastup individualne božanske svesti, što humanog čoveka uvodi u drugu božansku dimenziju postojanja.

Dok je god čovek u umu sa spoljnim čulima on je ograničen na objektivnu svesnost postojanja, on je okrenut ka smrti, i njegova je svesnost ograničena sa tom dimenzijom postojanja.

Da bi došlo do evolucionog zaokreta humanog čoveka od puta reinkarnacije, smrti i slobodne volje, potrebno je um smiriti i transcendirati , ostvariti smrt ličnosti, što čoveku omogućava ulazak u celovitost svesnosti i iskušavanje viših božanskih dimenzija postojanja.Ovaj put evolucije humanog čoveka je put spoznaje i on nije lak, najteži je ali i najsvestraniji, što je potvrdio i istoriski put razvoja i evolucije humanog čoveka, gde je svega nekoliko ljudi išlo ovim putem i ostvarilo jedinstvo sa božanskim. Ova iskustva su u ovome 21 veku prisutna u kolektivnoj svesti čovečanstva i dostupna su pojedinačnim ljudima iznesena kao iskustva pojedinaca. Znanja o celovitosti humanog bića i celovitosti spoznaje, prisutna su i na zemlji više hiljada godina, ali su ostajala kao tajne dostupne samo onim u božanskoj milosti i sa reinkarnaciskom zrelosti. Sada kada je preostalo samo jedna trećina perioda razvoja humane vrste moguće je da se ubrzava razvoj uma i svesti. Jer su tajne stvaranja i evolucije otkrivene za one koji su sazreli.

ZRELOST SE PREPOZNWJE KOD ONIH LJUDI KOJI SU UMIRILI SVOJ UM
I KOJI PREPOZNAJU BOŽANSKI ENTITET U SEBI.

Oni koji su zreli naići će na sadršaje o celovitoj spoznaji i biće privučeni njima i sa tim će izlaziti na puteve bogospoznaje. Ljudi na putu samo spoznaje imaju mir u sebi i taj mir indukuju i u svoju okolinu, imaju potpuno razumevanje i mogućnost celovite spoznaje, njhova je enetgija ljubav za sve i prihvatanje svega što jest. Takvi ljudi donose mir i ljubav na zemlju.

Sva zvanična edukacija ljudi kroz organozovane institucije za obrazovanja na zemlji toliko su opterećena konzervatizmom i tradicionalizmom i ograničena objektivnim oblikom svesti da su potrebne hiljade godina za otkrivanje istinitih spoznaja i i stvaranje uslova da se one šire na zemlji. I to su zakonitosti objektivne svesnosti i objektivnog postojanja na zemlji. Nažalost i verska vaspitanja kao i većina porodični vaspitanja okrenuta je ka obrazovanju i vaspitanju u jačanju uma, a to je suprotno od otkrivanja celovitog svesnosti i celovitog čoveka.

Jedan od puteva i iskustava kojima se ređe ide i koje su prošli veoma retki ljudi u traganju i otkrivanju celovitog čoveka i celovite spoznaje nalazi se u BIBLIJI ZA NOVO DOBA i njenim prilozima ,a koje je moguće dobiti na sajtovima na srpskohrvatskom i na engleskom jeziku.

Na srpskohrvatskom jeziku.

http://solair.eunet.yu/¨dbeli

ili pod imenom autora Drago Bjelica.

Na engleskom Jeziku: http://www.thebibleforthenewage.com

Ko ima reinkarnacisku zrelost i shvata ova pisanja , napravio je pomak u zaokretu od puta ka smrti, prema putu ka večnosti.

Decembar 2009 godine

Drago Bjelica

Autora možete kontaktirati na adresimailto:  dbeli@eunet.rs