(Očajanje)

Očajanje čine tri jedinstvene rasprave o istoj egzistencijaliji, o istom ontološkom, metafizičkom problemu. Ishodišta i predmeti tih rasprava, poglavlja knjige, u isti mah su različiti i isti. Iste su i različite i perspektive istraživanja koja su u njima izložena. U prvoj raspravi preovlađuje ontološko, psihoanalitičko ispitivanje fenomena očajanja. Istorija je osa druge, i to istorija na “kraju istorije” kao političkom konceptu. U trećoj se problem očajanja promišlja na primerima filosofije Kjerkegora i Siorana. U celoj knjizi prepoznaje se i odražava vreme u kojem je ona nastala i koje je neposredno aktuelizovalo problem očajanja kao egzistencijalni, teološki, filosofski problem. Vreme je, nesumnjivo, učinilo i da se očajanje raskrije ne samo kao egzistencijalni, metafizički problem pojedinca, nego i kao problem postojanja, opstanka naroda, u ovom slučaju srpskog naroda, na kraju, kao problem istorije. Ta činjenica se pokazuje i u primerima koje je autor uzimao iz konkretnog življenja. (Iskopavanje i preseljavanje grobova iz Srpskog Sarajeva, na primer, manifestni je povod rasprave o istoriji, o očajanju istorije u poglavlju “Očajanje grobova”.)

(S četvrte strane korica)