(Postmodernističko pripovedanje)

Radoman Kordić postaje izuzetan slučaj naše teorije književnosti, psihoanalize, pa i filozofije. Postmodernističko pripovedanje, objavljeno ove a napisano pre osam godina je njegova dvanaesta objavljena knjiga. Ne brojim ove knjige zato što mislim da broj pokriva ili pokazuje, potvrđuje kvalitet nekog pisca ili pisanja, pogotovo u teoriji. Ali, Kordićev slučaj je složen upravo zato što njegov teorijski poduhvat, iako među najznačajnijima u našoj teoriji književnosti, još nema mesto koje mu po vrednosti pripada. Postmodernističko pripovedanje predstavlja, pre ostalog, prvu domaću teorijsku artikulaciju i to upravo na analizi prvenstveno savremene srpske književnosti (Pavić, Albahari, Ugrešić, Basara, Toholj, Petković, Pajić, Mitrović), tj. postmoderne proze, koja je sama po sebi i u domaćoj sredini  bila predmet javnih sporova.

(Odlomak iz prikaza, Nenad Daković: Označitelj bez smisla, Radoman Kordić: Postmodernističko pripovedanje, “Naša borba”, 26-27 septembar 1998.)

Kordićeva knjiga je vrlo iscrpan, na trenutke zagušujuće iscrpan, analitički katalog postmodernističkih pripovednih strategija, istraživanje onih ideja i pojmovnih kategorija koje relacioniraju i realizuju postmodernističko pripovedanje: počev od ideje predaje književnosti u ruke čitaocu, odnosno, ideje o čitaocu kao apsolutnom gospodaru teksta, preko uočavanja praktičnog ukidanja podele na književne i neknjiževne diskurse, potom delovanja eklektizma, igre citata i “slabe misli” koja misli ali odbija da se definiše, do rasprave o tekstualnom usložnjavanju koje vodi fingiranoj beskonačnosti ili porađa arhijednostavnost. Praktični doprinos Kordićeve knjige je takođe znatan: on iz perspektive jednog od najistrajnijih, a interesno neeksponiranih čitalaca srpske književnosti (Teorijski verovatno najkonsekventnijeg čitaoca), sistematizuje ono što se opire sistematizaciji i legitimizuje živost igre kojom su srpski pisci postmodernističke orijentacije (ma šta to zaista značilo) opustili mrtvozbiljni spazam književne tradicije koja je, pretvarajući se u politiku poetike, navodno htela najbolje, a vukla nas u slepi hodnik bilo čega. Vrednost Kordićeve knjige vidim i u činjenici da je on, ako se tako može reći, pomalo transcendirani čitalac, onaj koji sa obale posmatra kako se reka valja, i opisuje promenu matice. A promene na vodi su kao i promene u jeziku, vrlo sugestivne i vrlo smenljive.

Kordić nije ni deklarisani ni po nečijoj zloj volji oglašeni postmodernistički kritičar (mada je njegov metod blizak postmodernističkim interpretacijama postmodernizma) i to njegovoj knjizi pribavlja lepo obeležje kompetentne nepristrasnosti...

(Odlomak iz prikaza, Mihajlo Pantić: Postmodernizam ma šta to znači?, Radoman Kordić: Postmodernističko pripovedanje, “Danas”, 28-29 avgust, 1999.)