Graditeljstvo i građa violine
Ono što violini daje boju, jasnoću i jačinu tona jeste rezonatorska kutija koju čine gornja (glasnjača) i donja ploča i spojnice. Kada sviramo žice vibriraju,vibracija se prenosi preko kobilice na glasnjaču, onda pretvara u zvuk koji se prenosi i odbija od donje ploče, prolazi kroz f otvore (oduške) i prostire u etar. To znači da prilikom stvaranja zvuka na violini vibriraju i gornja i donja 
ploča. Ako poredimo violine zapazićemo da se kod njih razlikuje oblik i veličina stomaka (zaobljenost glasnjače). Glasnjača se izrađuje iz jednog dela
od smrekovog drveta
dok donja ploča može biti izrađena iz jednog ili dva dela od
javorovog drveta. Ako vidite violinu koja ima donju ploču iz dva dela znak koliko je ruda uloženo u nju može biti sam izgled, izrada i uklopljenost ta dva dela. Spojnica spaja gornju i donju ploču.
Kobilica ima zadatak da podesi visinu žica u odnosu na hvatnik. Ona se izrađuje od javorovog drveta. Postavlja se pod uglom od 90 stepeni u odnosu na glasnjaču, poprečno pružanju žica, pri čemu se viši deo kobilice postavlja ispod najdeblje žice. Ona nije pričvršćena ni na koji način za violinu već nju drže na mestu zategnute žice.
U izradi rezonatorske kutije koriste se pored neophodnog alata (raznih dleta i stega) i kalupi koje graditelji sami prave ili ih naručuju po tačno određenim dimenzijama od stolara i koriste ih prilikom oblikovanja violina. Oni moraju biti izrađeni od čvrstog, otpornog materijala koji ne sme biti podložan deformacijama ili promenama usled promene 
temperature.
Oblik puža može biti veoma raznolik. Od oblika puža ne zavisi zvuk koji violina daje pa zato tu postoji umetnička sloboda graditelja, a kaže se i da je savršeni oblik puža jedna od odlika pravog majstora. A tu je i duborez koji može violini dati izuzetnu lepotu. 
Nekada su graditelji violina pravili i čivije, kordare, kobilice. Danas to retko rade i uglavnom se koriste gotovim proizvodima.
Smatra se da tajna lepote zvuka instrumenata starih graditelja, leži u smešama laka, kojima su oni premazivali instrumente, pripremi i obradi drveta, kao i u celokupnom skladu.
Lak se i danas priprema po uzoru na recepte starih italijanskih majstora a od različitih vrsta prirodnih smola i eteričnih ulja.
Dužina gudala je 73 cm bez dugmeta. Težine je od 55-65 grama. Drvo od koga se izrađuje štap je pernambuko (potiče iz istoimene oblasti iz Brazila). To je crvenkasto drvo koje je u isto vreme i dovoljno čvrsto i dovoljno elastično a danas prilično retko u 
svetu.
Prvi koji je počeo koristiti to drvo za gudalo, bio je Tourte, krajem 18. veka.
Strune se sastoje od oko 150 konjskih dlaka i pričvršćuju se na vrhu (glavi) gudala kako je to prikazano na slici a sa donje strane gudala na žabicu koja nije fiksirana i pomoću koje se vrši zatezanje i opuštanje struna. Kod žabice štap je u većini slučajeva osmougaon dok je na dalje okruglog poprečnog preseka. Gudalo u blizini žabice ima navoj na koji kada držimo gudalo naleže kažiprst, i on je izrađen najčešće od nikl-srebra,pravog srebra a ponekad i od zlata. Žabica je najčešće izrađena od abonosa. Većina štapova je lakirana.
Kao sredstvo za podmazivanje gudala a da bi se ostvario bolji kontakt gudala i žica koristi se kalafonijum. On se proizvodi od smole.
Za izradu jedne violne treba oko 150 sati strpljivog rada.